บทที่295: เกมส์ยังไม่จบ

ป้าเฉินอุ้มน้องแอ๊ปเปิ้ลยืนอยู่ที่หน้าลิฟท์ “ดึงด่อง” เสียงนึง ประตูลิฟท์ได้เปิดออก

ยายสมศรีเดินออกมาจากลิฟท์และพูดทักทายกับ ป้าเฉิน จากนั้นก็ได้มองน้องแอ๊ปเปิ้ลที่อยู่ในอ้อมอก ด้วยความเร่งรีบ “อุ๊ย แค่ไม่ได้เห็นหนึ่งสัปดาห์ รู้สึกว่า แอ๊ปเปิ้ลหลานยายขึ้นเยอะเลยนะ

สีหน้าของเธอไม่ค่อยธรรมชาติ แต่ป้าเฉินกลับไม่ สังเกตเห็น

ลับหลังเคยให้ยายสมศรีเจอน้องแอ๊ปเปิ้ลมาหลาย ครั้งแล้ว ป้าเฉินกับยายสมศรียิ่งอยู่ยิ่งชี้แล้ว ท่าทางที่เอา เด็กมอบให้เธอก็ยิ่งอยู่ยิ่งชำนาญแล้ว

เพียงแต่ ครั้งนี้เธอพลาดไปแล้ว

“ก็นั่นน่ะสิคะ” ป้าเฉินยิ้มไปด้วยและอุ้มน้องแอ๊ปเปิ้ล ให้ยายสมศรีไปด้วย “น้องแอ๊ปเปิ้ลช่วงนี้กินเก่งนอนเก่ง อ้วนขึ้นสองสามโลแน่ะ ฉันดู…….”

คำพูดต่อจากนี้ยังไม่ได้พูดออกมา ลิสาที่สวมหมวก แก๊ปก็ได้เอาผ้าผืนนึงปิดไปที่จมูกของป้าเฉิน

ป้าเฉินขัดขืนไปสองที ถึงแม้รู้ว่าสถานการณ์ผิดปกติแต่บนมือยังอุ้มน้องแอ๊ปเปิ้ลไว้ ถ้าขัดขืนก็จะทำเด็กทารก เดือนกว่าๆสองเดือนตก ในสมองได้ประเมินไปครู่นึง เวลา ก็ได้ผ่านไปสองวินาทีแล้ว

อยู่ในความลังเลได้พลาดพลั้งเวลาดีที่สุดในการ ตั้งสติ ป้าเฉินก็ต่อต้านยาสลบที่มีฤทธิ์รุนแรงไม่ได้แล้ว ร่างกายอ่อนยวบยาบวูบลงบนพื้น

น้องแอ๊ปเปิ้ลที่ถูกป้าเฉินอุ้มไว้ก็กำลังจะตกลงที่พื้น แต่ยังดีที่ยายสมศรีตาไวมือไวรับเอาไว้ได้ทัน

ภาพนี้ถูกคนรอบข้างมองเห็น แต่กลับไม่มีคนอยาก หาเรื่องใส่ตัว ต่างก็ได้ถอยไปไกลๆ

“ลิสา เรารีบไปกันเถอะ” ยายสมศรีทั้งตื่นเต้นและ ทั้งกังวล แม้แต่เสียงก็ยังสั่นไหว

“อืม ไป!” ลิสารีบพยักหน้าในทันที

ลิฟท์ถูกคนของเธอควบคุมไว้ตลอด พวกเธอเดิน เข้าไปประตูลิฟท์ก็ได้ปิดเลย เหลือแต่ป้าเฉินที่นอนสลบ อยู่หน้าลิฟท์

พิงกี้ออกมาจากห้องน้ำ เดินมาถึงจุดที่แยกกับป้าเฉิน แต่กลับไม่พบร่างเงาของเธอ ทันใดนั้นได้ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

“ป้าเฉิน?”

“ป้าเฉินอยู่ไหนคะ?

เรียกไปสองคำ ไม่ได้ยินเสียงตอบรับของป้าเฉิน พิง ก็เริ่มตื่นตระหนกขึ้นมาแล้ว

อาการตื่นตระหนกตกใจนี้ ได้พุ่งขึ้นมาถึงจุดสูงสุด เมื่อตอนที่เธอเดินมาถึงหน้าลิฟท์แล้วเห็นป้าเฉินที่นอน สลบไม่รู้สึกตัว

“ป้าเฉิน แอ๊ปเปิ้ลล่ะ? ป้าเฉิน?”

ใช้แรงเขย่าป้าเฉิน แต่ป้าเฉินกลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ทั้งสิ้น พิงกี้ได้เรียกเสียงต่ำทีนึงด้วยการระบาย จากนั้นก็ รีบหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าแล้วโทรหาเตชิต คุณเต ชิต รีบช่วยฉันตรวจสอบกล้องวงจรปิดของโรงพยาบาล หน่อย ตอนที่ป้าเฉินอุ้มแอ๊ปเปิ้ลอยู่เกิดอุบัติเหตุ เธอนอน สลบอยู่บนพื้น แต่แอ๊ปเปิ้ลได้หายไปแล้วค่ะ!

วินาทีเดียวเตชิตก็รู้สึกได้ถึงความสาหัสของเรื่องนี้

เขาเคยได้ยินพิงกี้บอกว่าป้าเฉินเป็นสมาชิกของหน่วยสืบลับที่เกษียณแล้ว ตอนที่รับหน้าที่อยู่ที่ฝีมือไม่เลว เลย ก่อนหน้านั้นยังสามารถจัดการบอดี้การ์ดกำยำทั้งสาม ที่โจมตีพิงกี้เลย ทำไมตอนนี้กลับนอนสลบอยู่บนพื้นอย่าง ประหลาดใจแบบนี้

ในนี้ต้องมีเงื่อนงำอะไรแน่ๆ

ไม่แน่อาจจะเป็นฝีมือของคนคุ้นเคยก็ได้ ป้าเฉินถึง ได้หละหลวมในการป้องกันตัวขนาดนี้

ในระยะเวลาสั้นๆ เตชิตก็คิดถึงจุดสำคัญของในนี้ แต่ว่าเขาจะพูดตรงเกินไปไม่ได้ ไม่งั้นพิงกี้จะคิด

ฟุ้งซ่านได้

“คุณอย่าเพิ่งทำอะไรบ่มบ่ามนะ ผมจะให้คนตรวจ สอบกล้องวงจรปิดเดี๋ยวนี้เลย และจะไปหาคุณที่โรง พยาบาลเดี๋ยวนี้ คุณอย่าเพิ่งตื่นตระหนก รอผมมาก่อน

.” พิงกี้ตอบตกลง “ค่ะ คุณเร็วหน่อยนะ

ไม่ตื่นตระหนก?

เป็นไปได้ยังไงที่จะไม่ตื่นตระหนก
หายใจลึกๆทีนึง พิงกี้เรียกพยาบาลมาสองคน ให้ พวกเธอนำตัวป้าเฉินไปพักที่ห้องผู้ป่วยชั้นบนสุด

ชั้นบนสุดของโรงพยาบาลของตระกูลมหาเจริญศิลป์ เอาไว้ใช้สําหรับคนในบ้านเองหรือไม่งั้นก็เอาไว้บริการ ลูกค้าไฮคลาสโดยเฉพาะ ก่อนหน้านั้นตอนที่พิงกี้พักอยู่ ที่โรงพยาบาลก็พักได้ที่ชั้นบนสุด เธอให้พยาบาลนำตัว ป้าเฉินไปที่ชั้นบนสุดโดยที่ไม่เกรงใจเตชิตเลย และไม่ได้ เห็นป้าเฉินเป็นคนอื่นคนไกลด้วย

พอเธอจัดการเรื่องของป้าเฉินเสร็จ จู่ๆเสียงมือถือ ก็ได้ดังขึ้นมา

พิงกี้นึกว่าเป็นเตชิต จึงได้หยิบมือถือขึ้นมาอย่างไว แต่ว่าตอนที่เธอเห็นหน้าจอแสดงคนที่โทรเข้ามาปุ๊บ เธอ ได้อึ้งตาค้างขึ้นมาทันที แววตามีอารมณ์ของความเข้าใจ และความหนักหน่วงแฝงอยู่

ลิสา!

“เธออยากทำอะไร แอ๊ปเปิ้ลอยู่ที่เธอใช่มั้ย?” พิงกี้ เปิดปากถามตรงๆ

“เหอะๆ…..” ลิสาหัวเราะทีนึง “พิงกี้ แกฉลาดดี นี่ แต่ถ้าไม่อยากให้ลูกของแกเป็นอะไรล่ะก็ ทางที่ดีที่สุดแกอย่าเล่นตุกติกอะไร รีบมาหาฉันที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน เดี๋ยวนี้ ถ้ามาช้าฉันไม่รอนะจะบอกให้

“เธอ……

พิงกี้ยังอยากพูดอะไรต่อ แต่ลิสากลับมีท่าทีไม่ยอม คุยกับเธอต่อ และได้วางสายไปโดยตรง

พิงกี้ได้พุ่งไปที่ลิฟท์อย่างไม่ลังเล

ไม่นาน ลิฟท์ก็ได้ลงมาถึงชั้นใต้ดิน

วิ่งเข้าไปในลานจอด พิงกี้เดินไปมาอยู่ที่ลานจอดรถ เหมือนเขาวงกตถึงได้ยินเสียงร้อง อุแว้ๆ ของเด็กอย่าง ลางๆ ทันใดนั้นแน่นอกขึ้นมาทันที เธอวิ่งไปตามทิศทาง ของเสียงอย่างสุดชีวิตโดยไม่คิดอะไรเลย

วิ่งจนกระหืดกระหอบ พิงกี้เห็นยายสมศรีกำลังอุ้ม แอ๊ปเปิ้ลที่ร้องไห้เสียงดังอยู่ที่ไกลๆอย่างแน่น ทีนี้เธอยิ่ง โมโหเข้าไปใหญ่

เธออีกแล้ว!

ทำไมไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็ต้องเป็นเธอ!
ยายสมศรีกับลิสา ผู้หญิงสองคนนี้ทำให้เธอเกลียด เข้ากระดูกดำชัดๆ!

“เอาน้องแอ๊ปเปิ้ลคืนมาให้ฉัน!” ตะโกนออกมาด้วย ความโมโหจนตาแดงก่ำ พิงกี้วิ่งมาทางยายสมศรี

มองดูตรงหน้าเธอก็ใกล้จะวิ่งมาถึงที่ตรงหน้าของ ยายสมศรีแล้ว แต่ยายสมศรีกลับอุ้มน้องแอ๊ปเปิ้ลไปยัง ข้างรถที่อยู่ระแวกนั้น เอาลูกให้ลิสาที่นั่งอยู่เบาะนั่งข้าง คนขับ ส่วนประตูฝั่งคนขับกลับเปิดทิ้งไว้

ในระหว่างที่พิงกี้ใจร้อน เธอไม่ได้สังเกตุเห็นความ ผิดปกติในนั้นเลย

ในขณะนี้นี่เอง จู่ๆรถก็ได้สตาร์ทขึ้นมาพร้อมกับไฟ หน้ารถก็ได้สว่างขึ้น

มองดูตรงหน้าลิสากำลังจะพาน้องแอ๊ปเปิ้ลไป พิงกี้ ได้ดึงประตูฝั่งคนขับที่เดิมทีก็เปิดทิ้งไว้ครึ่งนึงแล้ว จาก นั้นก็กระโดดขึ้นรถ เธอไม่มีเวลาไปคิดปัญหาซับซ้อนที่ว่า ทำไมฝั่งคนขับไม่มีคนนั่งอยู่ แต่รถกลับสตาร์ทติดได้ด้วย ซ้ำ พอขึ้นรถเธอก็จะไปแย่งเด็กที่อยู่ในมือของลิสา

เสียงตะคอกด้วยความใจร้อนแหบแห้งเล็กน้อย “ลิสา เอาลูกมาให้ฉัน!”
“เกมส์ยังไม่จบเลย อย่าเพิ่งใจร้อนสิ!

ลิสายิ้มร้ายๆทีนึง บิดตัวกลับไปอีกทางนึงอย่างได้ใจ หลบหลีกมือที่ยื่นมาของพิงกี้

จากนั้น จู่ๆเธอเอามือตบล่มยาวที่ได้เชื่อมต่อกับคัน เร่งไว้ตั้งนานแล้ว ปลายแหลมของล่มยาวได้กดไปที่คัน เร่งแทนฝ่าเท้า รถได้พุ่งไปที่ด้านหน้าอย่างแรง

“ปัง!”

จู่ๆ รถได้พุ่งชนเข้ากับร่างเงาที่ถูกคนผลักออกมา อย่างแรง เสียงดังสนั่นได้ทำให้พิงกี้ที่ร้อนรนใจสะดุ้งตื่น ตัวขึ้นมา

ทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตาเดียว

พิงกี้หายใจเร่งรีบ เงยหน้าขึ้นมามองตรงหน้าด้วย ความตื่นตะลึง ลิสากลับเอาเด็กยัดมาที่อ้อมอกของเธอ จากนั้นก็ใช้เสียงแหลมปรี๊ดที่สุดตะโกนเสียงดัง “อ๊า! มี คนตาย! มีคนถูกรถชนตาย!

มีคนตาย?

พิงกี้ค่อนข้างอึ้ง เธอมองไปที่ด้านหน้า เห็นแค่ร่าง เงาที่ผอมบางนอนจมกองเลือด นอนชักกระแด่วๆเหมือนปลาที่ใกล้ตายเพราะถูกทิ้งไว้ในชายฝั่ง

เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากร่างกายอย่างไม่คิด เอาชีวิต จู่ๆสมองของพิงกี้มีความคิดนึงที่ไม่สอดคล้องกับ ความเป็นจริง…….ร่างกายที่ผอมบางขนาดนี้จะมีเลือด เยอะขนาดนี้เลยหรอ?

พอเห็นใบหน้าของผู้หญิงที่นอนอยู่บนพื้น พิงกี้ตื่น ตกใจอีกครั้ง

หยาดทิพย์…….เป็นเธอได้ยังไง?