บทที่279 คุณเคว้นยังมีชีวิตอยู่?

“ผมจะไปรู้ได้ยังไง?” เตชิตส่ายหัว “ออกไปปฏิบัติ ภารกิจทุกครั้งต่างก็มีความเสี่ยงมาก เขาคงจะแค่ป้องกัน เผื่อจะเกิดเหตุไม่คาดคิด แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้ใช้ประโยชน์ จริงๆด้วย……”

พูดถึงตรงนี้ เตชิตถอนหายใจเล็กน้อย

ตอที่เควินเอาของพวกนี้ให้กับเขา เขาก็ตะลึงเหมือน กัน แต่ว่าของพวกนี้มันก็เป็นแค่ของนอกกาย เขาเองก็มี พรสวรรค์ทางด้านทำธุรกิจมาก และไม่ได้เห็นเงินสำคัญ มากขนาดนั้น เลยตะลึงไปแค่แป๊บเดียวก็ไม่มีความรู้สึก ใดๆแล้ว แต่ที่ทำให้เขาตะลึงไปตั้งนานคือ

อีกเรื่องหนึ่งที่เควินคุยกับเขา………..

“งั้นทำไมเขาต้องให้ฉัน?”พิงกี้ถามด้วยความไม่ เข้าใจ “ความสัมพันธ์ของเขากับคุณไม่ดีสักหน่อย ถึงจะ เอาของพวกนี้ไว้ให้กับคนอื่น ยังไงเขาก็ต้องเอาให้คนที่ สนิทสิ?”

เตชิตดวงตาเปล่งประกาย มีใจอยากจะตอบคำถาม กลับ แต่ถูกถูกเสียงของหทัยรัตน์ขัดจังหวะซะก่อน
สีหน้าของหทัยรัตน์ชัดเจนมากว่ารับไม่ได้กับเรื่องนี้ เธอได้ตะคอกใส่ทนายความสองคนที่ตัวเองพามา “ฉัน ไม่เชื่อ! นี่ต้องเป็นของปลอมแน่นอน เป็นของปลอมแน่ๆ! ลูกชายฉันไม่มีทางยกของพวกนี้ให้ผู้หญิงคนนี้หรอก ฉัน จะฟ้องเธอ!”

“งั้นคุณไปฟ้องได้เลย ผมจะดูซิว่าศาลจะหน้ามืดตา มัวให้คุณชนะมั้ย?”

เตชิตเดินไปตรงหน้าและพูดตรงๆ

หทัยรัตน์โมโหจนอยากระเบิดอารมณ์ออกมา แต่ว่า กลับถูกทนายความห้ามเอาไว้ สองคนนี้คงรู้แล้วเหมือน กันว่าโฉนดบ้านหลังนี้ถูกโอนไปแล้ว หทัยรัตน์พาคนมา ไล่พิงกี้ชัดเจนว่าไม่เหมาะสม แถมยังมีเตชิตคอยให้ท้าย ด้วย งั้นก็ยิ่งไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว

ถูกทนายทั้งสองเกลี้ยกล่อม หทัยรัตน์ได้แต่กลั้น อารมณ์ไว้และกลับไปอย่างพ่ายแพ้

เพียงแต่ ก่อนไปเธอยังพูดกับพิงกี้ด้วยความโมโห ว่า “ทางที่ดีที่สุดแกรีบเอาเด็กในท้องออกซะ เมื่อก่อน ลูกชายฉันก็ไปคุยธุรกิจที่ต่างถิ่นอยู่เป็นประจำ ใครจะไป รู้ว่าผู้หญิงชื่อเสียงไม่ดีอย่างแกเคยทำอะไรมา ไม่แน่ลูก ในท้องของแกอาจจะไม่ใช่ลูกของเควินก็ได้ แกมันตัวซวยทําให้ลูกชายฉันตาย ถึงฉันเสียลูกชายไปก็ไม่อยากเอา เด็กมารผจญแบบนี้มาเป็นหลานหรอก!”

“เหอะ….” พิงกี้เช็ดน้าตาทิ้ง และหัวเราะเย็นชา เสียงหนึ่ง “คุณหญิงนี่ตลกจริงๆเลย พ่อของลูกชายฉัน จะเป็นใครคณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ลูกชายฉันจะหายาย ที่หน้ามืดตามัวไม่รู้ผิดชอบชั่วดีมาเป็นยายมั้ยก็ยิ่งไม่เกี่ยว อะไรกับคุณ! รบกวนคุณอย่ามายืนเกะกะขวงหูขวางตาอยู่ ที่หน้าบ้านฉัน คุณกลับไปเถอะ!ถ้าไม่ไปอีก อย่าหาว่าฉัน ใจร้ายแจ้งตำรวจให้มาจับคุณก็แล้วกัน”

ท่าทางแข็งกร้าวหรอ ใครจะทำไม่เป็น

อย่าบอกว่าเควินไม่อยู่เลย ถึงเควินยังอยู่ พอเห็น กินิยาท่าทางแบบนี้ของหญิงหทัยรัตน์ เธอก็ไม่มีทาง กล้ำกลืนฝืนทําตัวเป็นลูกสะใภ้ที่เชื่อฟังเพื่อเอาใจแม่สามี ที่น่ารังเกียจแบบนี้หรอก

คนเราอาศัยอยู่ด้วยกันก็ต้องดูที่วาสนา ในเมื่อเธอ ไม่มีวาสนากับหทัยรัตน์ ต่อไปก็อยู่ห่างๆหน่อยจะดีกว่า

ส่วนของที่เควินให้เธอ

ลูบที่ท้องเบาๆ พิงกี้น้ำตาคลอเบ้าอีก
ถ้าผู้ชายคนนั้นยังอยู่ ถึงจะกินแกลบเธอก็ยอม เธอ ไม่พิศวาสของนอกกายพวกนี้หรอก…….แต่ว่า เขาไม่อยู่ แล้วมต่อไปก็เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้เธอกับลูกไม่ได้อีกแล้ว

ถูกหทัยรัตน์หาเรื่องติดต่อกันสองวัน พิงกี้รู้สึก เหนื่อยล้ามาก

เธอหลับยาวจนตื่นขึ้นมาอีกทีก็เช้าของวันรุ่งขึ้นเลย มองดูแสงอาทิตย์ที่นอกหน้าตาสาดส่องอยู่ในห้อง เธอมี ความรู้สึกเหมือนว่าตัวเองได้ห่างหายจากโลกมาเป็นชาติ เลย

เอาเสื้อผ้าของผู้ชายทพับเก็บอย่างละเอียดและวาง ไว้บนหมอน พิงกี้อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วลงไปชั้นล่าง

ป้าเฉินมองเธอด้วยสีหน้ากังวล “คุณผู้หญิงคะ ต่อ ไปเราก็ยังพักอยู่ที่นี่ เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเผชิญหน้ากับคน ของตระกูลภิรมย์ภักดี เราจะจ้างบอดี้การ์ดมาสักสี่ห้าคน ไหมคะ เผื่อเจอเรื่องอะไรจะได้มีคนช่วย

ที่จริง เธอกลัวที่สุดคือหทัยรัตน์จะมาหาเรื่องที่นี่อีก

ถึงแม้เธอมีความสามารถอยู่ แต่สองมือยากที่จะสู้สี่มือได้ ก็เหมือนกับวันนี้ เธอคนเดียวก็รับมือไม่ไหวแล้ว

ถ้าเกิดเธอสะเพร่าแล้วทำให้พิงกี้ได้รับบาดเจ็บ เธอ

จะต้องรู้สึกผิดกับคุณเควินที่ตายไปแล้วแน่ๆ

ต้องรู้ไว้นะว่าเควินเป็นคนให้ชีวิตใหม่กับเธอ!

“ค่ะ ให้ฉันคิดดูก่อนค่ะ ฉันจะต้องหาทางออกได้ แน่นอนค่ะ” พิงกี้ยิ้มอ่อนๆ

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ พิงกี้ได้ขอเบอร์ของสร พลจากเตชิต และโทรไปหาเขาโดยตรง

เธอทําอะไรกับหทัยรัตนไม่ได้ แต่สุรพลไม่เหมือนกัน

ถ้ามีใครที่จะสามารถคุมหทัยรัตน์ได้ คนๆนั้นจะต้อง เป็นหัวหน้าครอบครัวอย่างสรพลแน่นอน

หลังจากโทรหาสุรพลเสร็จ พิงกี้จิตใจสงบขึ้นเยอะ

ตามที่เธอคาดเอาไว้ สุรพลเป็นคนที่เข้มงวดแต่ก็ไม่ ลำเอียง เขาบอกให้พิงกี้ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้ ถึงแม้ไม่มี การรับประกันอย่างอื่น แต่เขาได้พูดแล้วว่าต่อไปหทัยรัตน์ จะไม่มาก่อนกวนชีวิตของเธออีก
สําหรับลูกในท้องของพิงกี้ เขาก็แสดงออกถึงการ ให้ความสําคัญ นี่อาจจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวของเค วิน นอกจากหทัยรัตน์ที่ไม่มีสมองและนิสัยเสียแล้ว คนที่มี สติสัมปชัญญะต่างก็รู้ถึงความสําคัญ

ต้องรู้ไว้นะว่าตอนนี้ในประเทศเห็นความสําคัญของ คนรุ่นหลังมาก

แค่นี้ก็พอแล้ว

หลังจากรู้ว่าพิงกี้ได้โทรหาสุรพล ป้าเฉินก็รู้สึกวางใจ

แล้ว

เวลาต่อจากนี้ อารมณ์ของพิงกี้ค่อยๆสงบนิ่งลงมา คอยนับวันรอลูกคลอดออกมา

มองดูเบบี้ในอัลตร้าซาวน์สี่มิติที่หน้าคล้ายเควิน เธอ ทั้งดีใจและขมขื่น มือถือใบอัลตร้าซาวน์ไว้ เธอเอาไว้ดูทุก คืน ถึงแม้อารมณ์จะสงบลงเยอะ แต่ความคิดถึงกลับยิ่งอยู่ ยิ่งเพิ่มขึ้น

ยามดึกในคืนนี้
พิงกี้ก็ยังหยิบใบอัลตร้าซาวน์สี่มิติมาดูจากหัวเตียง อีกเช่นเคย ระหว่างดูอยู่ จู่ๆนอกระเบียงมีเสียงเคาะประตู เบาๆดัง น

นี่มันเสียงอะไร?

สังเกตุเห็นและเงยหน้าขึ้นมาดู มองผ่านประตูกระจก แล้ว พิงกี้สามารถเห็นนอกระเบียงมีเงามืดอยู่เงาหนึ่ง ทันใดนั้นเธอรู้สึกตกใจ

“ใคร?” เธอรีบพลิกตัวลุกขึ้นจากเตียง และหยิบ มีดป้องกันตัวจากใต้ฟูกที่นอนขึ้นมาเล่มหนึ่งอย่างเบามือ คอยเคลื่อนไหวไปทางประตูอย่างเงียบๆ และจ้องเงามืด ด้วยการป้องกันตัวไปด้วย

“คุณพิงกี้ ผม….ผมมเองครับ

ประตูกระจกถูกผลักออกอย่างเบาๆ คนที่อำพรางตัว อยู่ในความมืดเผยหน้าที่เต็มไปด้วยคราบเลือด แต่ก็เป็น ใบหน้าที่พิงกี้คุ้นเคยมาก

มีดที่อยู่ในมือของพิงกี้ได้หล่นลงพื้น เธอเดิน ไปที่ระเบียงด้วยสีหน้าตื่นตกใจจนขาวซีด “พายุ?! นาย.………
พายุที่นั่งอยู่บนพื้นเนื้อตัวมอมแมมเหมือนได้ไปกลิ้ง ที่ดินโคลนมาอย่างไรอย่างนั้น กลิ่นเหม็นบนตัวกับกลิ่น คาวของเลือดปะปนอยู่ด้วยกัน ดูแล้วน่าสลดใจอย่างยิ่ง ดี ตรงที่สีหน้าไม่ถือว่าแย่เท่าไหร่

เป็นพันเป็นหมื่นคำพูด พิงกี้ไม่รู้จะเริ่มถามจากตรง ไหนดี?

พายุกะหืดกระหอบ ในแววตามีความเจ็บปวดลึกๆ และความโชคดีที่รอดชีวิตมาได้ “คุณพิงกี้ เรื่องที่ผมกลับ มาคุณอย่าเพิ่งบอกให้ใครรู้ทั้งนั้นนะครับ ผม….ผมสงสัย ว่าภายในของเรามีไส้ศึก ผมกลัวข่าวจะถูกแพร่หลายออก ไป”

พิงกี้รีบพยักหน้า “อืมๆ ฉันรู้แล้ว”

แต่ว่า ถ้าเรื่องที่พายุกลับมาต้องปิดเป็นความลับ นี่ก็ เท่ากับว่าจะไม่ได้รับการรักษาดีๆน่ะสิ งั้นอาการบาดเจ็บ ของพายุจะทำยังไง?

พิงกี้รู้สึกกลุ้มใจ

ราวกับว่าเข้าใจถึงเรื่องที่เธอคำนึงถึง พายุยกมุมปาก ขึ้นอย่างโผงผางและเปิดปากพูดว่า “ผมไม่เป็นไรครับ แค่บาดเจ็บเล็กน้อยเอง พักรักษาตัวช่วงหนึ่งก็หายแล้วครับ แต่ทางฝั่งของเจ้านายสิค่อนข้างจะมีปัญหา ก็ไม่รู้ว่า ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?

“หา อะไรนะ?” พิงกี้สีหน้าช็อกขึ้นมาทันที เธอถาม ด้วยความคาดหวังเสี้ยวหนึ่งและไม่กล้าเชื่อ “คุณเควิน เขา เขายังมีชีวิตอยู่?