บทที่270 คณคนที่ปากไม่ตรงกับใจ

โตมากับน้ำหวานเวยกันตั้งแต่เด็ก พิงกี้รู้นิสัยของยัย ตัวแสบคนนี้ดี

ยัยตัวแสบคนนี้ภายนอกดูเป็นคนโผงผาง แต่แท้จริง แล้วเป็นคนดื้อด้านมาก ถ้าอะไรที่ตัดสินใจไปแล้ว อย่า บอกว่าวัวแปดตัวเลย ถึงจะเอาวัวแปดสิบตัวมาดึงก็ดึงไม่ กลับแบบนั้นเลย

เห็นยัยตัวแสบคนนี้กล้าเสนอออกมาว่าให้เธอย้าย ออก แสดงว่าเธอต้องแข็งใจที่จะอยู่ด้วยกันกับดุสิตแล้ว แน่ๆ

ถึงแม้พิงกี้ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่เธอก็ใจแข็งปฏิเสธ

ไม่ได้

“ได้ งั้นฉันจะไปย้ายวันนี้เลย

พิงกี้ตอบตกลงอย่างไว ในที่สุดน้ำหวานก็รู้สึกว่าเริ่ม เกรงใจขึ้นมาแล้ว เธอแกล้งถามด้วยน้ำเสียงออเซาะ “พิง กี้ พิงกี้สุดที่รักจ๋า…..เธอจะคิดว่าฉันใจร้ายใจดำหรือเปล่า เนี่ย?”

“เมื่อกี้เธอเพิ่งจะบอกว่าเธอไม่มีหัวใจไม่ใช่เหรอ?”

น้ำหวาน “
พิงกี้ “ …………….”

เธอนี่ยอมใจยัยตัวแสบคนนี้จริงๆเลย

หลังจากวางสาย น้ำหวานได้ทำท่าชัยชนะให้ดุสิต กระโจนเข้าไปในอ้อมอกของเขาด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริง

“พิงกี้รับปากแล้ว ต่อไปคุณก็อยู่ที่นี่กับฉันได้แล้ว! ฉันว่าแล้ว พิงกี้นี่ดีกับฉันที่สุดเลย เธอไม่ใจร้ายปฏิเสธฉัน หรอก”

“ถึงผมถูกไล่ออกจากบ้าน ต่อไปเป็นแค่ผู้ชายที่เกาะ ผู้หญิงกิน คุณก็ยังจะอยู่กับผมเหรอ?” ดุสิตรับร่างกาย เธอไว้ และถามเธอด้วยแววตามืดมน “คุณไม่อยากให้ผม กลับไปที่ตระกูลสมุทรเทวา และฟังคำสั่งของที่บ้านรับ ช่วงต่อจากพ่อของผมเหรอ?”

“คุณไม่ชอบงานที่ทางบ้านคุณจัดเตรียมให้ไม่ใช่เห รอคะ?” น้ำหวานถาม

“ถ้าผมไม่กลับไป น้องชายที่เป็นลูกนอกสมรสของ ผมก็จะรับช่วงต่อและแย่งสิทธิ์ในการบริหารT.Cกรุ๊ป ไป…..ต่อไปถ้าทุกอย่างของตระกูลสมุทรเทวาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผม ผมกลายเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ไม่มี รถไม่มีบ้านไม่มีเงินเก็บ ทำงานหามรุ่งหามค่ำทุกวัน อาจ จะทำงานทั้งชีวิตก็ไม่สามารถซื้อบ้านหลังนึงในเมือง หลวงนี้ได้ คุณก็จะไม่เสียใจที่เลือกอยู่กับผมหรอ?”

เขาไม่อยากรับช่วงT.Cกรุ๊ปต่อ

แม้กระทั่งไม่อยากกลับไปบ้านที่มีแต่ความรักจอม ปลอม ไม่มีความอบอุ่น มีแต่การลอบกัดและความอึดอัด หลังนั้น

กลับบ้านทุกครั้ง เวลาเผชิญหน้ากับแม่ที่น้ำตาท่วม หน้า เห็นเธอบ่นว่าพ่อออกไปเถลไถลข้างนอก เขาก็รู้สึก เหนื่อยใจ ไม่รู้จะปลอบใจแม่ตัวเองยังไง สุดท้ายก็ได้แต่ ตัดสินใจหลบหนี

แต่ว่า เขาก็รู้สึกเจ็บใจ

เรื่องอะไรเขาจะต้องทิ้งT.C.กรุ๊ป ยกทุกอย่างให้ลูก ของผู้หญิงที่ทำให้แม่ของเขาทรมานมาทั้งชีวิต

หลายปีมานี้เขาหลบหนีตลอด แต่ตอนนี้ร่างกายของ พ่อยิ่งอยู่ยิ่งแย่ หุ้นส่วนของบริษัทต่างก็จ้องมาที่เขากับภู ภูมิ การแย่งชิงยิ่งอยู่ยิ่งดุเดือด ถึงขั้นที่เขาไม่สามารถมอง ข้ามได้แล้ว……….
ยังมีอีกอย่างหนึ่ง ถึงเขาจะเต็มใจยอมสละสิทธิ์ใน การรับช่วงต่อ แต่ภูภูมิจะยอมปล่อยเขาไปง่ายๆเหรอ?

ไม่ เขาไม่มีทางปล่อยเขาไปหรอก!

ภูภูมิมีแต่มีถอนรากถอนโคน

คิดถึงตรงนี้ ดวงตาของดุสิตยิ่งอยู่ยิ่งลุ่มลึก

น้ำหวานซบอยู่ที่อกของเขาครุ่นคิดไปพักหนึ่ง รู้สึก ตัวเองก็ไม่มีความคิดอะไร

“ฉันรู้เรื่องของททงบ้านคุณไม่เยอะ รู้สึกก็ไม่มีสิทธิ์ พูดอะไร แต่ถ้าคุณอยากถามความคิดเห็นของฉัน ฉันแค่ หวังให้คุณมีความสุขก็พอ และพวกเราก็สามารถอยู่ด้วย กันอย่างมีความสุข ต่างก็ไม่ทำให้อีกฝ่ายต้องผิดหวัง ดี มั้ยคะ?”

เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ฉลาด และไม่อยากคิดเรื่องที่มัน ยาวไกลมาก แต่เธอรู้ว่าตัวเองโง่ เพราะฉะนั้นจึงอยากใช้ ชีวิตทุกวันให้ดีที่สุด ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและเรียบง่าย ทุกวันก็เพียงพอแล้ว

“ถึงแม้ผมจะไม่มีเงิน?” ดุสิตย้อนถาม
“ฉันหาเงินเลี้ยงคุณได้นี่คะ!” น้ำหวานหัวเราะขึ้นมา

ทันที

อยากให้ดุสิตก็มีความสุขขึ้นมาเหมือนกัน เธอยื่น มือจับคางของดุสิตไว้ด้วยการหยอกล้อ “ต่อไปฉันรับผิด ชอบหาเงิน ส่วนคุณรับผิดชอบปรนนิบัติเรื่องบนเตียงฉันก็ พอ เราแบ่งหน้าที่กันให้ชัดเจน โอเคมั้ยคะ?

“เพิ่งผ่านไปไม่นาน อยากเอาอีกแล้วหรอ?”

ราวกับว่าถูกรอยยิ้มร่าเริงของน้ำหวานกระตุ้นความ ซึมเศร้าบนตัวของดุสิตจางหายไปเยอะ ยกมุมปากขึ้นเล็ก น้อย แววตาที่มองเธอก็อบอุ่นขึ้นเยอะ

“นี่…….” น้ำหวานแอบร้องไห้อยู่ในใจ ที่จริงเธอ ไม่ไหวแล้ว แต่พอมองรอยยิ้มที่เหมือนน้ำแข็งบนใบหน้า ได้ละลายของผู้ชาย เธอก็แข็งใจที่จะปฏิเสธไม่ได้ เลย กัดฟันพูดว่า “ฉัน ฉันยังอยากเอาอีก…..

ที่จริง เธอขาอ่อนจนสั่นแล้ว

เธออยากนอนหลับ อยากพักผ่อน!

แต่ว่า….
“งั้นผมจะแสดงดีๆหน่อย ต้องเติมเต็มคุณให้ได้

ทับร่างกายของน้ำหวานด้วยความอ่อนโยน ใบหน้า ที่หล่อเหลาของดุสิตขยายใหญ่อยู่ในม่านตาของเธอ เขา จูบที่ริมฝีปากเธอ “น้ำหวาน ขอบคุณที่คุณเข้าใจผมขนาด นี้ ขอบคุณที่คุณรับปากว่าจะอยู่ข้างกายผม…..

ไม่เคยมีเวลาไหนอบอุ่นเท่าเวลานี้มาก่อน

หัวใจของน้ำหวานได้ละลายไปหมดแล้ว

พิงกี้ถูกน้ำหวานไล่ออกมา คนที่ดีใจที่สุดคือเควิน คนที่โกรธกริ้วที่สุดคือคุณชายเตชิต

“พิงกี้ ทำไมคุณถึงเอาบ้านของผมให้น้ำหวานพักคน เดียว? ผมเห็นแก่คุณถึงเจียดบ้านหลังนี้ออกมา คุณคิดว่า ผมกินอิ่มไม่มีอะไรถึงเช่าบ้านให้คุณหรอ ผมดูเหมือนคนที่ ขัดสนเงินหมื่นสองหมื่นนั่นหรอ?”

“ไม่เหมือนค่ะ ไม่เหมือน…..” พิงกี้นวดระหว่างคิ้ว “คุณเตชิต คุณอย่าโกรธซิคะ”

“ผมไม่โกรธ! ผมไม่โกรธเลยสักนิด! ฮ่าๆๆ! ตอนนี้ผมอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษ!

พิงกี้ “

เสียง ฮ่าๆๆ” ที่แฝงด้วยไฟแห่งความโกรธ นี่มันช่าง น่าสะพรึงกลัวจริงๆเลย

“งั้นคุณพูดมาเลยจะทำยังไง?” พิงกี้จนปัญญา “หรือว่าฉันเล่นเกมส์เป็นเพื่อนคุณ?”

“คุณนึกว่าผมยังปัญญาอ่อนเหมือนเมื่อก่อนเหรอ? ผมจะบอกคุณให้นะ ผมไม่เล่นเกมส์มานานมากแล้ว คุณ อย่าคิดจะใช้อันนี้มากล่อมผมหน่อยเลย!

“งั้นตอนเล่นฉันออมมือให้คุณหน่อยโอเคมั้ย?” ” ก่อนจะวางสาย เตชิตพูดมาคำหนึ่ง “คอย

พิงกี้ “

เธอส่ายหัว และเอามือถือวางบนโต๊ะทำงาน

เควินกวาดสายตามาที่เธอ “คุยเสร็จแล้ว?”

“ไม่ ต้องบอกว่ากล่อมเสร็จแล้วต่างหาก” พิงกี้พูด
“มีความแตกต่างอะไร?”

ถ้าเทียบกับกล่อม เขายอมที่จะได้ยินคำว่าคุยเสร็จ แล้วดีกว่า

“มีความแตกต่างสิคะ คุณดูสิ ผู้ชายที่มีอายุ28อย่าง คุณเตชิตยังปัญญาอ่อนขนาดนั้นถึงจะต้องกล่อม คุณเต ชิตก็เหมือนเด็กอนุบาลคนหนึ่ง ที่ต้องแจกลูกอมให้ถึงจะ เชื่อฟังแต่โดยดี ไม่งั้นก็จะงอแงไม่ยอมหยุด แต่ว่า คุณเค วันสุดที่รักฉันก็ไม่เหมือนกันแล้ว!

ที่จริงเตชิตแคร์บ้านหลังนั้นจริงเหรอ?

ไม่ใช่

เขาก็แค่อารมณ์ไม่ดี ต้องการให้คนมากล่อมเขา หน่อย เขาถึงจะอารมณ์ดีขึ้นมาได้

ส่วนท่านประธานที่บ้านท่านนี้……

พิงกี้อมยิ้มและนั่งบนตักของผู้ชาย กอดคอเขาไว้ และพูดออดอ้อน “คุณเควินของฉันทั้งดูสง่าผ่าเผย ฉลาด หลักแหลม สุขุมหนักแน่น เป็นแบบอย่างที่ดีของผู้ชาย ทั้งโลก และเป็นแบบอย่างของสามีดีเด่น ยอดเยี่ยมกว่านี้ ไม่มีอีกแล้วชัดๆ!
เควิน “ .………….….”

“คุณสามีขา-คุณว่าฉันพูดถูกมั้ยคะ?” พิงกี้พยายาม อย่างไม่ลดละ และจูบไปที่ริมฝีปากของผู้ชาย

แววตาของเควินอมยิ้ม เขาแกล้งกระแอม ทีนึงและขมวดคิ้วพูดว่า “คุณดูคุณซิทำตัวหวานเลี่ยนอยู่ นั่นแหละ ลุกขึ้น ไปนั่งที่เก้าอี้ดีๆ จะเริ่มเข้าเรียนแล้ว

“รับทราบค่ะ ท่านประธาน

พิงกี้นั่งลงที่เก้าอี้ เริ่มเรียนวิธีการสอดแนมและต่อ ต้านการสอดแนมอย่างจริงจัง ส่วนใครบางคนที่ถูกกล่อม จนอารมณ์ดีก็เริ่มทุ่มเทแรงกายและแรงใจสอนขึ้นมา

—

ย้ายมาที่L.K.Crystalวิลล่าก็หลายวันแล้ว ถึงแม้ที่ นี่ไม่ขัดสนอะไร แต่พิงกี้กลัวของๆตัวเองทิ้งไว้ที่บ้านเช่า แล้วน้ำหวานไม่รู้จะจัดการยังไง ก็เลยเรียกสายฟ้าไปย้าย ของกับเธอด้วยกัน

คิดไม่ถึง เพิ่งเดินมาถึงที่ใต้ตึก กลับเจอซินดี้กับ เพื่อนของเธอ
ต่างก็บอกว่าของที่เหมือนๆกันมักจะอยู่รวมตัวด้วยกัน นี่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลนะ

เพื่อนของซินดี้ก็เหมือนเธอเลย ต่างก็เป็นคนที่ทำตัว เย่อหยิ่ง จองหอง แถมสีหน้ายังเหมือนไร้ความอดทน ราวกับว่าทุกอย่างบนโลกนี้ยากที่จะอยู่ในสายตาสูงส่ง ของพวกเธอ

“พิงกี้!” ซินดี้ตาดี เห็นพิงกี้เดินมาก็เรียกชื่อเธอ

“มีอะไร?” พิงกี้หยุดก้าวเท้า

สายฟ้ารู้สึกผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าต้องไม่มาดีแน่ๆ เขา สีหน้าเย็นชาคอยปกป้องพิงกี้อยู่ข้างกาย เวลาซินดี้ลงมือ เขาจะได้ขัดขวางได้ทัน