บทที่260: เขาเป็นผู้ชายที่น่านับถือ

“พวกเขาไม่ลงมือกับฉันอยู่แล้ว ถ้าพวกเขากล้าแตะ ต้องตัวฉัน ฉันก็กล้าที่จะกัดลิ้นฆ่าตัวตาย พวกเขายังจะใช้ ฉันมาขู่คุณอีก ไม่กล้าเสี่ยงเลยด้วซ้ำ พิงกี้มองหน้าเค วินด้วยความแปลกใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถามแบบนี้

“แล้วทำไมคุณถึงแข็งใจขนาดนั้นยอมที่จะไม่เอา ชีวิตตัวเอง ก็จะสร้างโอกาสให้ผมฆ่าพวกมัน

“เป็นเพราะว่า……..” มือที่วางอยู่บนผ้าห่มของพิงกี้ ได้กำไว้อย่างแน่น สายตามืดมน “เมื่อคืน ตอนที่พวกเขา คุยกัน ฉันบังเอิญไปมองเห็นคลิปวิดีโอในคอมพิวเตอร์ ของพวกเขา”

“คลิปอะไร?”

เงียบไปสักครู่ พิงกี้พูดว่า “คลิปที่พวกเขากำลัง ชำแหละเด็กผู้ชายอายุห้าขวบ ตอนนั้น……เด็กผู้ชายคน นั้นยังมีชีวิตอยู่เลย………..

คนกลุ่มนั้นมันปีศาจชัดๆ!

เด็กในคลิปที่เธอเห็น เป็นแค่เด็กผู้ชายห้าขวบหน้า ยังกลมดิ๊กน่ารักๆ เบบี้แฟทอยู่เลย ถ้าอยู่ในชีวิตปกติ เด็ก คนนี้ต้องเป็นที่รักของทุกๆคนแน่ แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับ ไม่ใช่ความรักจากผู้คน แต่เป็นการกระทำที่อุอาทและน่ากลัวที่สุดในโลก

เด็กชายถูกคนพวกนั้นจับมัดตัวไว้บนเตียงผ่าตัด

กลุ่มคนโหดเหี้มที่ดูเหมือนทหารรับจ้างที่ร่างกาย บึกบึนห้อมล้อมอยู่รอบๆเตียงผ่าตัด กำลังดื่มเหล้าและสูบ บุหรี่อย่างมีความสุข กำลังหัวเราะและพูดจาลามกอย่าง สนุกสนาน

ผู้ชายหนึ่งในนั้น ใส่ถุงมือสีขาวและถือมีดผ่าตัดไว้ กรีดหนังท้องของเด็กผู้อย่างโหดเหี้ยม

เลือดกระเซ็นออกมาจากที่แผล เด็กผู้ชายได้กรีด ร้องขึ้นมา เสียงร้องเจ็บปวดทรมานจนแทบจะขาดใจ เขา ขัดขืนอย่างสุดชีวิต แต่เสียงหัวเราะของผู้ชายกลุ่มนี้กลับ ยิ่งดังขึ้น จนกลบเสียงของเด็กไป

เด็กชายที่น่าสงสารยังตื่นอยู่ ไม่ได้ฉีดยาสลบให้เขา

เขาค่อยๆสลบไป ถูกมัดตัวไว้บนเตียงผ่าตัดอย่าง หมดหนทางสู้ แววตาที่หวาดกลัว ได้แต่เรียกหาพ่อกับแม่ มาช่วยด้วยอย่างเสียงเบา แต่ไม่ได้ผล พ่อแม่ที่น่าสงสาร ของเขาก็ไม่สามารถมาช่วยเขาได้ หรือแม้แต่ยังไม่รู้เลย ด้วยซ้ำว่านาทีนี้เขากำลังเจอกับเรื่องอะไรอยู่
ปีศาจที่อยู่ข้างกายเขากำลังชื่นชมความหวาดกลัว และเจ็บปวดของเขาอย่างสนุก และถึงขั้นเอาแก้วมารับ เลือดไว้แก้วนึง แล้วเอาเบียร์ผสมเข้าไปหนึ่งกระป๋อง แกล้งทำเป็นได้ใจและดื่มลงไป

คนพวกนั้น พวกเขาชำแหละกรีดท้อง นั่นเด็กผู้ชายที่ น่ารักเป็นชิ้นๆแล้วได้ตายไปอย่างเป็นๆ

ชีวิตที่บริสุทธิ์ได้กลายเป็นชิ้นส่วนที่ทำเงินให้กับ

พวกมัน

โหดเหี้ยมอำมหิตเช่นนี้ พวกมันสมควรตายยิ่งกว่านัก ฆ่าเสียอีก!

ถึงแม้พิงกี้จะเคยเห็นโลกที่โหดร้ายมาตั้งแต่เด็ก แต่ เรื่องที่ทำให้เธอเจ็บปวดที่สุด ก็คือท่าทีที่สมคิดหวังจะ ปองร้ายเธอ…..เทียบกับพวกนี้แล้ว เธอรู้สึกว่าความเจ็บ ปวดของตัวเองเล็กนิดเดียวเท่านั้น

นั่นเป็นแค่เด็กคนนึง

เด็นที่ดูแล้วเพิ่งจะอายุห้าขวบคนนึง

ไอ้ปีศาจพวกนั้นมันทำลงคอได้ยังไงกัน หรือว่าใน อนาคตพวกมันจะไม่มีลูกของตัวเอง ไม่กลัวจะนอนไม่หลับหรือ?

พิงกี้ไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นแม่พระ เธอเห็นแก่ตัว เป็น กลัวเป็นและมีลูกไม้เล็กๆของตัวเองด้วย แต่คลิปของ เมื่อคืนทำให้เธอช็อกมาก มากจนละเลยการทรยศอีกครั้ง ของยายสมศรี พอหลับตาลงก็เห็นแววตาที่หวาดกลัวและ หมดหนทางของเด็กผู้ชายคนนั้น

เดิมทีร่างกายเธอก็ไม่ดีอยู่แล้ว ไม่ได้หลับมาทั้งคืน แต่ตอนที่เธอถูกLinkinเอามีดจี้อยู่ที่คอ ตอนที่ใช้เธอมา ขู่เควิน ทันใดนั้นในใจเธอกลับมีความกล้าหาญที่มหาศาล โผล่ขึ้นมา

เธอคิดเรียบง่ายมาก ถ้าการตายของเธอสามารถ ทําลายล้างพวกห้าสิบกว่าคนของLinkinได้ ถึงเธอตาย ก็ถือว่าคุ้มแล้ว!

ถ้าสาเหตุที่Linkinหนีรอดไปได้เพราะเธอ ชาตินี้ ทั้งชาติเธอก็ไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้

โชคดี

อาจจะเพราะสวรรค์ก็ได้ยินคำอธิฐานในใจของเธอ ชื่นชมความกล้าหาญของเธอ ตอนนี้เธอยังมีชีวิตอยู่ แค่ บาดแผลที่ไหล่ต้องพักรักษาตัวหนึ่งถึงสองเดือนเท่านั้น
เรื่องที่เรียบง่ายพูดตั้งแต่ต้นจนจบให้เควินฟัง เขาได้ จมเข้าไปในความเงียบ

สักพัก เขาถึงเงยหน้าขึ้นมา

“คุณทําได้ดีมาก

“คุณไม่ตำหนิที่ฉันบ้าบิ่นหรอคะ?”

“ไม่ตำหนิอยู่แล้ว”

พิงกี้รู้สึกตะลึงงัน ดวงตาที่แวววาวใสสะอาดมองไป

ที่เขา

“เมืองZเป็นเมืองใหญ่ พื้นที่กว้าง ประชากรเยอะ ประชากรมีการป้องกันตัวไม่แข็งแกร่งพอ การดูแลไม่เข้ม งวดพอ การติดตามไม่รวดเร็วทันใจ…….ภายใต้สาเหตุ ต่างๆนาๆ ทำให้เมืองของเรากลายเป็นที่ก่ออาชญกรรม ขององค์กรนี้บ่อยที่สุด ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังมีผู้ร่วม งานที่ได้ผลประโยชน์คอยช่วยเหลืออยู่ลับๆ ผู้ร่วมงาน เหล่านี้เป็นผู้ที่มีอิทธิพลใหญ่โตอยู่ไม่น้อย ยิ่งสะดวก ต่อการทำงานอย่างลับๆของพวกเขา สามารถบอกได้ว่า ทรัพยากร80%ขององค์กรนี้มาจากเมืองZ นี่เป็นเรื่องน่า เศร้ามาก และเป็นเรื่องน่าโกรธแค้นมาก
“ตั้งแต่ตอนที่ผมได้รู้เรื่องนี้ก็ได้ตัดสินใจว่าจะถอน รากถอนโคนองค์กรนี้ ให้พวกเขาไม่กล้ากำเริบเสืบสานใน ถิ่นของเราอีก และไม่กล้าทำร้ายประชาการของเมืองเรา อีก ถึงแม้จะต้องเสียสละเพราะเหตุนี้ผมก็เต็มอกเต็มใจจะ ไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อย

“ส่วนคุณ…….

แสงอาทิตย์นอกหน้าต่างสาดส่องเข้ามา ใบหน้าที่ หล่อเหลาของเควินอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์สาดส่องยิ่ง ทำให้ดูหล่อเหลา แต่แล้ว นาทีนี้สีหน้าเขากลับเคร่งขรึม สิ่งที่ทำให้คนสังเกตุเห็นมีแต่แววตาที่ยืนหยัดหนักแน่น ของเขา

“ถ้าคุณเสียสละเพราะเหตุนี้จริงๆ ผมต้องเสียใจ แน่นอน แต่ผมก็ภาคภูมิใจในตัวคุณ และจะไปหาคุณหลัง จากได้แก้แค้นและถอนรากถอนโคนองค์กรนี้เสร็จ ผมไม่มี ทางให้คุณอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายหรอก

เสียงที่ทุ้มต่ำของเขาพูดขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติ “ผมจะไม่ทำให้รางวัลและเครื่องราชอิสริยาภรณ์ทาง ทหารของผมผิดหวัง และจะไม่ทำให้คุณผิดหวังด้วย

ลูกผู้ชายเกิดมาบนโลกนี้ สิ่งที่เขากำหนดกับตัวเองก็ คือไม่อายต่อฟ้าดิน ไม่อายต่อใจของตัวเอง
เพราะเขาคือทหาร

เขามีหน้าที่ความรับผิดชอบที่วางไม่ลง ส่วนเธอ ก็ คือหน้าที่ของเขา

พิงกี้รู้สึกช็อก

เธอตาค้าง มองผู้ชายเคร่งขรึมที่อยู่ตรงหน้าอย่างอ้า ปากค้างเล็กน้อย เหมือนได้รู้จักเขาเป็นครั้งแรกอย่างไร อย่างนั้น หัวใจถูกเขาทำจนสั่นสะเทือน ส่วนปมในใจที่ เมื่อคืนหลงเหลือไว้ ราวกับว่าได้ละลายภายใต้สายตาที่ เหมือนพระทิตย์ของเขา

ทันใดนั้นเธอมีความรู้สึกอย่างหนึ่ง

เขาเป็นผู้ชายที่ใจกว้าง เหมือนนกอินทรีย์ที่มีเป้า หมายกว้างไกล เขามีความสามารถที่จะทำลายพวกอาชญ กร และความสามารถในการปกป้องประเทศชาติ แต่ในใจ เธอกลับคิดถึงแต่เรื่องความรักระหว่างชายหญิง ช่างเป็น เรื่องที่ใจแคบจริงๆ

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องที่เขาทำเหล่านั้น ก็เพราะหวังดีกับ

เธอ

เขาอาจจะไม่ใช่ผู้ชายที่เพอร์เฟค แต่เขากำลังใช้ใจคิดเผื่อเธอ………

“ฉันรู้แล้วค่ะ” พิงกี้เปิดปากพูด “แต่ว่า ถ้ามีครั้ง หน้าอีก ถ้าฉันตายจริงๆล่ะก็ คุณก็ไม่ต้องฆ่าตัวตายเพราะ ฉันหรอก ฉันรู้สึกการตัดสินใจแบบนั้นมันไม่เหมาะกับคุณ ตายมันง่าย ที่ยากคือจะอยู่ต่อยังไง แถมยังต้องอยู่อย่าง มีความรับผิดชอบต่อไป สำหรับคุณ ทำเรื่องที่คุณทำอยู่ ตอนนี้ต่อจะมีความหมายมากกว่า”

ใบหน้าสะสวยขาวใสของพิงกี้มีรอยยิ้มที่ชิวๆ

แต่แล้ว นาทีต่อมาคำพูดของเธอกลับทำลายความ ดีใจของเขา

“เอาล่ะ คุณกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ ฉันก็อยากพัก ผ่อนแล้วเอ่อ…….ช่วงนี้เราอย่าเพิ่งเจอกันเลย ฉันอยาก อยู่เงียบๆคนเดียว”

เควิน “

“เป็นอะไร? คุณไม่อยากไป

“ไม่ใช่…..” เควินเคลื่อนไหวรถเข็น “คุณพักผ่อน ดีๆ ครั้งหน้าผมมาใหม่
พิงกี้ไม่ปริปากพูดว่าเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย

พอร่างเงาของผู้ชายได้จากไป เธอกุมที่หน้าท้อง เบาๆ มองท้องที่นูนออกมาเล็กน้อย แววตาลึกๆแฝงด้วย รอยยิ้ม

เมื่อกี้ ลูกในท้องได้ถีบเธอทีนึง นี้เป็นครั้งแรกที่เบบี้มี การเคลื่อนไหว

หรือว่า เขาก็ได้ยินที่พวกเขาคุยกัน?

นี่เป็นเจ้าตัวเล็กที่ช่างน่ารักจริงๆเลย

พักอยู่ที่โรงพยาบาลมาหนึ่งสัปดาห์ แผลที่ไหล่ของ พิงกี้ก็ดีขึ้นมากแล้ว ลูกในท้องก็เชื่อฟังมาก

คนที่รู้เรื่องที่พิงกี้ประสบมา ต่างก็รู้สึกว่าเบบี้ในท้อง ต้องเป็นคนมีบุญวาสนาแน่นอน ไม่งั้น ไม่มีใครสามารถ ทนความทรมานมาสองสามครั้งยังเข้มแข็งได้มากขนาดนี้

เบบี้มีอายุครรภ์สี่เดือนแล้ว มองดูอัลตร้าซาวด์สี่มิติ พิงกี้มีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ใช้คำพูดของน้ำหวานมาพูด นี่ ก็คือออร่าของคนเป็นแม่ พิงกี้ถูกเธอว่าจนหมดคำพูด!
สรุปรวมๆก็คือ หลายวันมานี้พิงกี้ใช้ชีวิตชิวๆมาก

แม้แต่ าหวานก็เอาโรงพยาบาลเป็นบ้านแล้ว บอก ว่าจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ แต่เธอรู้สึกน้ำหวานเหมือนจะมีเรื่อง ในใจ กำลังหลบหลีกอะไรอยู่ แต่ว่าน้ำหวานไม่อยากพูด เธอก็ไม่ได้เปิดโปงน้ำหวาน

หนึ่งสัปดาห์มานี้ พิงกี้พักฟื้นจนดีขึ้น ถึงได้ถามพายุ เกี่ยวกับเรื่องของยายสมศรีและลิสา

ยายสมศรียังไม่มีคนจัดการชั่วคราว แค่เฝ้าจับตาดูไว้

ตั้งแต่ลงมือกับพิงกี้ที่โรงพยาบาลในวันนั้น หลัง จากให้พวกของLinkinฉวยโอกาสลักพาตัวเธอไป ยาย สมศรีก็รู้สึกผิดแล้ว สีหน้าแววตายิ่งดูระมัดระวังขึ้น แม้แต่ ร่างกายก็ดูโค้งงอ สีหน้าเหมือนหวาดผวาและตื่นตกใจ

ยายสมศรีก็ยังพักอยู่ที่โรงพยาบาลที่เดิมรอเข้ารับ การผ่าตัด แต่เธอเริ่มกลัวตายแล้ว วันๆเอาแต่ถามอาการ ของตัวเองกับหมอและพยาบาล แถมยังหวาดระแวงกลัว ว่าพยาบาลจะฉวยโอกาศตอนที่มาให้ยาจะวางยาพิษเธอ

ได้ยินข่าวคราวของยายสมศรี พิงกี้หัวเราะอยู่ใน ใจ เธอคิดถึงแต่เพียงคนก่อความชั่ว ไม่สมควรจะอยู่ ต่อ” ตอนนั้นเธอดีกับยายสมศรี ถ้ายายสมศรีแค่มีสติหน่อย ตอนนี้เธอก็ได้ผ่าตัดและพักฟื้นหายจนออกจากโรง พยาบาลแล้ว

แต่เธอมัวแต่คำนึงถึงเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลบุญ ถาวร แม้แต่ชีวิตของตัวเองก็ไม่คิดจะเอา แล้วจะโทษใคร ได้?

อาการของลิสายิ่งแย่

“นายบอกว่าลิสาอยู่ไหนนะ?” สายตาที่เหลือเชื่อ ของพิงกี้มองไปที่พายุ