บทที่245:จูบเธอ

ในขณะที่พิงกี้กำลังมีความคิดที่สับสนยุ่งเหยิงอยู่ ฝ่ามือใหญ่ของเตชิตได้ห่อหุ้มมือเธอไว้ แค่ใช้แรงเล็ก น้อย เธอก็ถูกกระชากจนนั่งมาที่ข้างกายของเขาแล้ว นาที ต่อมาก็ถูกเขาโอบเข้าในอ้อมกอด

กลิ่นไอที่แตกต่างกับเควินครอบครองโลกของพิงกี้ เธอตาค้างเล็กน้อย มองไปที่เตชิตอย่างไม่กล้าที่จะเชื่อ

ลมหายใจของเขาใกล้มาที่หูของเธอ ช่างร้อนแผ่ว และยั่วยวนใจมาก

“จะกระตุ้นเควินใช่มั้ย หรือว่าอยากลองใจเขาด?” เตชิตยิ้มเสียงต่ำ “นี่ก็คงเป็นสาเหตุที่น้ำหวานเรียกผมมา ใช่มั้ย? แน่นอน ผมเต็มใจที่จะช่วยคุณมาก

ด้วยจิตใต้สำนึก พิงกี้มองเข้าไปในแววตาของเขา เขาไม่ได้โกรธเพราะการถูกหลอกใช้เลย

ไม่ได้โกรธเลยสักนิด

สีหน้าของเขาอมยิ้ม แววตาที่อบอุ่นไม่มีความเหม เกริมเหมือนที่ผ่านมา มีแต่ความเอ็นดูและความใจกว้าง คลื่นในดวงตาของเขาเหมือนเหล้าขาว สะอาดจนไม่มี สิ่งแปลกปลอมใดๆ แต่กลับทำให้คนมึนเมา ห่อหุ้มเธอไว้ อย่างลึกซึ้ง ทำให้เธอหลงใหลเคลิบเคลิ้มอยู่ในแววตาเขาอย่างไม่รู้ตัว

และรู้สึกอายด้วย

พิงกี้รู้สึกว่าตัวเองควรจะอธิบายให้เขาฟัง “คุณเตชิต คือแบบนี้ค่ะ ฉัน…….

“ผมรู้

“อื้ม?”

“น้ำหวานเป็นคนคิดไอเดียนี้ใช่มั้ย?”

พิงกี้ “

เธอมองไปที่น้ำหวานโดยไม่รู้ตัว น้ำหวานยัยตัว แสบคนนี้กลับมีสีหน้าสงบมากเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย สายตามัวแต่จ้องเมนูอาหารอยู่ ราวกับว่าไม่ได้สังเกตุเห็น พิงกี้ที่ตกที่นั่งลำบาก

“ผมชอบมาก” เตชิตกลับยิ้มแล้วพูดว่า “คุณดูเอา เองว่าดูพวกเขากำลังทำอะไรอยู่ ไอ้สองคนนั้น ยัยดารา ปลายแถวกับนายเควิน

พิงกี้เหมือนกับว่าถูกสะกดจิตอย่างไรอย่างนั้น พอมองไปกลับตะลึงงันมาก ไม่รู้ว่าลิสาได้นั่งไปที่ข้างกาย ของเควินตั้งแต่เมื่อไหร่

รอยยิ้มของลิสาอ่อนหวานและงดงาม เธอพิงไหล่ ของเขาและคลอเคลียเขา พูดไปหัวเราะไป ป้อนซูชิเขา ไปคำนึงแล้วรู้สึกยังไม่สะใจพอ ไม่สนว่าข้างๆยังมีคนมอง ดูอยู่เลยสักนิด เธอก็เอาปากแดงๆมุ่งไปหาเขา

นี่คือจะให้เขาจูบเธอ?

“ได้ยินมาว่าเควินสูญเสียความทรงจำของครึ่งปีก่อน หน้านี้ เขาจำได้แค่ว่าความสัมพันธ์กับคุณแย่มาก ถูกคุณ ราวีจนรำคาญ ส่วนตัวเองรักแค่ลิสาคนเดียว…..คุณคิดว่า เควินจะจูบยัยดาราปลายแถวนั่นมั้ย?” เสียงของเตชิตได้ ดังขึ้น

ถ้าเป็นแบบนี้ ต้องจูบอยู่แล้ว!

มือที่วางอยู่บนเข่ากำแน่นขึ้นมาอย่างห้ามใจไม่ได้ ทันใดนั้นพิงกี้มีความรู้สึกอยากหนีออกไปจากที่นี่ น้ำตาที่ กลั้นเอาไว้เมื่อครู่ นาทีนี้เหมือนมีทีท่าจะไหลลงมาอีกแล้ว

ที่แท้เธอไม่ได้เข้มแข็งเหมือนที่คิดเอาไว้เลย ที่แท้ที่ เธอบอกว่าปล่อยวางได้แล้วก็แค่พูดเฉยๆ
ตอนนี้มองดูเควินกับลิสาหวานแหวกันเธอก็ทนไม่ ไหวแล้ว ยังเสแสร้งทำเป็นโล่งอกโล่งใจอะไร? ยังโกหก ตัวเองว่าลืมได้แล้ว และจะทิ้งอดีตไปให้หมด? ตลก ช่าง เป็นเรื่องตลกจริงๆ!

นาทีนี้ ความหวานแหววที่เควินมีให้เธอก่อนหน้านั้น สําหรับเธอแล้วต่างก็คือความทรมาน

ผู้ชายคนนี้เคยแคร์เธอมากแค่ไหน ตอนนี้ก็ใจร้ายกับ เธอมากแค่นั้น

จู่ๆ พิงกี้มีความคิดที่เหลวไหลขึ้นมา

เมื่อก่อน เพราะอุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้เขาชอบเธอ งั้น ตอนนี้ถ้าเธอเสนอตัวไปมีอะไรกับเขาอีกครั้ง แล้วเขาจะ ชอบเธอขึ้นมาอีกครั้งมั้ย?

ความคิดนี้โผล่ขึ้นมาปุ๊บ พิงกี้ก็ดูถูกตัวเองอยู่ในใจ เธอกลายเป็นคนไร้ค่าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

น่าสงสาร

น่าเศร้าใจ
ในขณะที่เธออารมณ์หวั่นไหว เธอเห็นเควินหันหน้า จะไปจูบลสา……ไม่กล้าดูต่อไปอีก พิงกี้ดึงสายตากลับ อย่างตื่นตกใจ มองไปยังกระเป๋าที่ตัวเองใส่ไว้บนตัก

แต่แล้ว ในขณะเดียวกัน มือที่เรียวยาวแรงเยอะจับที่ คางของเธอเบาๆ ให้เธอเงยหน้าขึ้นมาใหม่ เธอถูกบีบให้ มองไปที่เตชิต

“พิงกี้”

เรียกเธอเบาๆทีนึง เสียงของเตชิตสั่นเล็กน้อย แวว ตาเปล่งประกาย

เขามองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง ใบหน้าหล่อขั้นเทพ ทับมาที่เธอ

ด้วยสัญชาติทำให้พิงกี้อยากหลบ แต่ว่า พอนึกถึง ภาพเมื่อครู่นี้ ในใจเธอก็สับสนอยากทำตัวเหิมเกริมสักครั้ง ร่างกายเธอได้แข็งทื่ออยู่อย่างนี้

ใบหน้าของเตชิตยิ่งอยู่ยิ่งขยายใหญ่อยู่ในรูม่านตา ขนตาของเขายาวและดำเข้ม แววตาของเขาค่อนข้างตื่น เต้น แม้แต่ปลายจมูกก็มีเหงื่อซึมเล็กน้อย…..มองเขาที่ เป็นแบบนี้ จู่ๆอารมณ์ของพิงกี้ยิ่งอยู่ยิ่งสับสน
เธอหลับตาลง

จะตายก็ตายเถอะ!

จะทรยศ งั้นก็ทรยศด้วยกันเถอะ!

เธอสิ้นหวังอยู่ในใจ น้ำตาหยดนึงไหลลงมาจากทาง ตา แขวนอยู่บนขนตาอย่างสั่นคลอน ดูแล้วน่าสงสารจับใจ

ลมหายใจของเตชิตยิ่งอยู่ยิ่งใกล้ ยิ่งอยู่ยิ่งเร็ว ลม หายใจที่อุ่นๆนั้นพ่นอยู่บนใบหน้าเธอ ทำให้เธอจั๊กจี้เล็ก น้อย แต่ว่าริมฝีปากของเขากลับหยุดลงตรงจุดที่ประชิด

เธอ

พิงกี้รอไปครึ่งค่อนวัน ไม่รู้สึกว่ามีริมฝีปากที่อบอุ่นมา สัมผัส เธอจึงได้ลืมตาขึ้นมาอย่างห้ามใจไม่ได้

สบตากันใกล้ขนาดนี้ เธอเห็นแววตาของเตชิตมี ความดิ้นรน

ความคาดหวัง ความร้อนระอุ ความรัก ความตื่นเต้น หัวใจตุ้มๆ ต่อมๆ ………อารมณ์ต่างๆโผล่ขึ้นมาจากแววตา ของเขาแล้วดับลงไป เพียงพอที่จะดูออกว่านาทีนี้อารมณ์ ของเขาไม่สงบนิ่งเด็ดขาด
แต่แล้ว เขากลับไม่ได้ล่วงเกินเธอต่อ

หัวเราะเสียงต่ำทีนึง แววตาของเตชิตกลับมาสงบ นิ่ง เสียงใสของเขาดังขึ้น “ครั้งนี้พวกเราแค่กวนประสาท พวกเขาหน่อย ไม่มาของจริง ครั้งหน้ารอให้คุณเริ่มชอบ ผมแล้ว และยอมให้ผมจูบคุณจริงๆแล้ว ผมจะจูบคุณให้ หนำใจเลย!”

เขาได้จูบลงไปจริงๆ แต่กลับใช้เทคนิกเหมือนตอน ถ่ายหนัง เขาจูบลงไปที่นิ้วโป้งของตัวเอง ไม่ได้สัมผัส โดนริมฝีปากของเธอเลยด้วยซ้ำ

ถึงแม้จะมีระยะห่างกันแค่ไม่กี่มิลลิเมตรก็เถอะ แต่แล้ว เขาก็ไม่ได้ล้ำเส้นอยู่ดี

จู่ๆ หัวใจของพิงกี้อ่อนยวบยาบจนยุ่งเหยิงไปหมด

ถึงจะแค่จูบหลอกๆ แต่เตชิตก็ไม่ได้ใกล้ชิดเธอนาน

เขายึดตัวตรง และพิงไปที่รถเข็นอย่างชิวๆ ดวงตา แพรวพราวเสน่ห์จ้องมองพิงกี้ นิ้วมือที่ไม่ค่อยสุภาพยัง จับที่คางเธออยู่อีกเช่นเคย เขากลั้นหัวเราะไว้แล้วถามว่า “ทำไมหน้าแดงขนาดนี้?
พิงกี้ “ .….…..”

ตบมือของเตชิตออก ความซึ้งของเมื่อกี้เหมือนได้ โยนไปให้หมากินหมด

อีตาบ้าน สุภาพแค่ไม่กี่วิก็ออกลายอีกแล้ว ความซึ้งที่ มีเมื่อกี้เหมือนซึ้งไปอย่างเปล่าประโยชน์

“ฮิๆๆๆ…….” น้ำหวานกลับกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่

พิงกี้จ้องไปที่เธอ

“ฉันเปล่านะ ฉันไม่ได้หัวเราะ!” น้ำหวานรีบโบ กมือปฏิเสธ แสร้งทำเป็นกระแอมทีนึงแล้วยกมือเรียก พนักงานเสิร์ฟ “น้องคะ โต๊ะนี้สั่งอาหารค่ะ!”

มุมที่เตชิตหาดีมาก ส่วนเส้นผมที่ทิ้งตัวลงมาของพิง กี้ก็ได้บังการมองเห็นไปบางส่วน ดังนั้นแม้แต่น้ำหวานก็ ยังนึกว่าทั้งสองได้จูบกันจริงๆ

เธออยู่ใกล้ขนาดนี้ก็ยังไม่พบพิรุธ เห็นได้ชัด ว่า…..คนที่อยู่ไกลกว่าก็ยิ่งไม่พบพิรุธแน่นอน

พิงก็อดมองไปที่ทิศทางของเควินไม่ได้

ในใจคิดซับซ้อนอย่างห้ามใจไม่ได้
เขาจะมีปฏิกิริยามั้ย?