บทที่241:เตรียมออกจากโรงพยาบาล

“พิงกี้…..” เตชิตเปิดปากพูดหลังจากได้คิด ไตร่ตรองแล้ว “ตอนนี้อาการของคุณยังไม่คงที่ เพื่อนคุณ ก็ยังอยู่โรงพยาบาล ผม…ผมก็อยู่ที่นี่ คุณยังจะอยู่ที่นี่ต่อ อยู่ใช่มั้ย?”

ที่จริงเตชิตยังอยากถามเรื่องเด็กในท้อง อยากรู้ว่า เธอคิดจะทํายังไงต่อกับเด็กในท้อง

จะเอาเด็กไว้ หรือว่าทำแท้ง

แต่ว่า เขาก็รู้ว่าตอนนี้เป็นช่วงที่พิงกี้อารมณ์ แปรปรวนอยู่ ตอนที่เขายังไม่รู้ความคิดของเธอ เขาก็ไม่ เหมาะสมที่จะเข้าไปแทรกแซงเรื่องของเธอ

แทรกแซงเกินไป ถ้าเกิดทำให้เธอไม่ชอบใจ งั้นเขาก็

แย่แล้ว

อีกอย่างเขาก็ไม่มีสิทธิ์ไปแทรกแซงด้วย

เขารู้สึกก่อนหน้านั้นที่พิงกี้อยู่ที่นี่ สาเหตุส่วนใหญ่ เพราะเควินรักษาตัวอยู่ที่นี่ แต่ตอนนี้เควินไปแล้ว น้ำ หวานก็ดีขึ้นเยอะมากและสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ แล้ว……

ถ้าอย่างนั้น พิงกี้ยังจะอยู่ที่โรงพยาบาลต่อมั้ย?
ถึงเขายังบาดเจ็บอยู่แถมยังเพิงผ่าตัดมาอีกรอบ แต่ เขาไม่มีความมั่นใจเลย ไม่รู้สึกว่าตนเองจะสามารถรั้งเธอ ไว้

หลังจากเตชิตถามคำถามนี้ออกมา บรรยากาศก็ได้ เงียบงันขึ้นมาทันที

“คงไม่แล้วค่ะ”

ผ่านไปสักพัก พิงกี้ถึงเปิดปากพูด

มองเตชิตทีนึง เธอหลุบตาลงมามองที่มือของตัวเอง ไม่กล้าสู้หน้าเขา

เธอไม่ได้โง่ รู้ว่าคำถามที่เขาถามหมายความว่า

อะไร?

แต่ว่า เธอยังไม่ได้ตัดสินใจ

มองจากมุมเล็กๆ แค่เธอจะอยู่ที่โรงพยาบาลต่อไหม? แต่คิดจากมุมที่ยาวไกลคือเธอจะใกล้ชิดกับเตชิตมากขึ้น และจะยอมรับเขาไหม?

“ขอโทษค่ะ” เธอพูดขึ้นมาอีก

แต่ว่า ตอนนี้เธอไม่อยากคิดพิจารณาเยอะขนาดนั้นแค่อยากอย่างสงบช่วงนึง ให้ช่องว่างกับตัวเองได้ลืมเรื่อง ที่ผ่านมา

“ไม่เป็นไร” เตชิตไม่อยากกดดันเธอ เขาแกล้งยิ้ม อย่างร่าเริงแจ่มใส “ก็แค่ไม่พักอยู่ที่โรงพยาบาลเอง มี อะไรต้องขอโทษด้วย พอคุณไปแล้ว ที่นี่ยังสามารถมี ห้องvipว่างออกมาสองห้องเพื่อแบ่งปันน้ำใจให้คนอื่น คุณอย่าคิดว่าพวกนี้ไม่ใช่ทรัพยากรเชียวนะ

“ขอบคุณคุณมากนะ คุณเตชิต

“ขอบคุณผมทําไม หรือคุณคิดว่าคุณพูดขอบคุณ แล้ว ต่อไปก็จะไม่ต้องมาเยี่ยมผมอีก?

“ไม่ใช่อยู่แล้วค่ะ”

“งั้นคุณมาเยี่ยมผมทุกวันนะ

“ฉัน….……..”

”

พิงกี้ยังไม่ทันได้ปฏิเสธ เตชิตก็พูดแทรกเธออย่าง ไวแล้ว “โอเค เรื่องนี้ก็เอาตามนี้เลยนะ ต่อไปคุณมาเยี่ยม ผมทุกคืนนะ ถ้าจะให้ดีที่สุดก็ทำของอร่อยมาให้ผมกิน ด้วย กินอาหารเพื่อสุขภาพของโรงพยาบาลทุกวัน ผมกิน จนจะอ้วกอยู่แล้ว เพื่อความสะดวกของคุณ คุณมาพักบ้านที่อยู่ระแวกนี้ของผมเถอะ ผมสั่งให้คนไปจัดเก็บทำความ สะอาดให้คุณ”

หยิบมือถือขึ้นมา เตชิตก็ได้เรียกคนไปทำความ สะอาดที่นั่น และให้คนมาเอาข้าวของเครื่องใช้ของพิงกี้ ไปไว้ที่นั่น

เรื่องนี้ก็เอาตามนี้เลย พิงกี้แม้แต่ปากก็ยังไม่มีโอกาศ

จะอ้าเลย

“ฉันไม่ไปได้มั้ยคะ?” เธอถามด้วยความหดหู

“ไม่ได้!”

พิงกี้

เดิมทีคือไม่อยากติดค้างเขา แต่ใครจะคิดว่าจะยิ่งอยู่ ยิ่งติดค้างเขาเยอะ ต่อไปเธอจะชดใช้ยังไง? หรือว่าจะให้ อีตาบ้าคนนี้ได้บรรลุเป้าหมาย มอบชีวิตและหัวใจให้เขา?

ออกมาจากห้องของเตชิต พิงกี้ก็เห็นน้ำหวานที่รออยู่

ด้านนอก

ดูท่าทางน่าจะรอได้สักพักแล้ว
“พิงกี้ เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย? เมื่อเธอไปไหน ฉันหา เธอไม่เจอเลย?”

“ฉันไม่เป็นไร” พิงก็ถอนหายใจอย่างจนปัญญา มองไปที่เธอ “เธอยืนรอฉันที่ข้างนอกนานเท่าไหร่แล้ว

“ก็ไม่นานหรอก ฉันเพิ่งมาเอง

พึงก็ไม่พูดจา แต่แค่จ้องน้ำหวานอยู่อย่างนี้

“เอาเถอะ ฉันรอสิบกว่านาทีแล้ว ก็ฉันกลัวรบกวน เธอกับเตชิตไม่ใช่หรอ?” น้ำหวานอ่อนข้อให้แล้ว กลอก ตาขาวใส่ทีนึง และดึงมือที่เย็นเฉียบของพิงกี้ “ไป ไปคุย ที่ห้องฉัน”

“ไม่คิดเป็นห่วงร่างกายตัวเองเลยใช่มั้ย? ตอนนี้อุณ ภูมิเริ่มลดแล้ว เธอต้องดูแลตัวเองดีๆหน่อย อย่าให้เป็น หวัดล่ะ”

“ร่างกายของฉันไม่ใช่เรื่องใหญ่ จิตใจของเธอสิถึง จะสำคัญที่สุด! น้ำหวานร้อนใจจะตายอยู่แล้ว “ถ้าเธอ เพราะจิตใจหดหูและเก็บกดจบป่วยเป็นโรคจิต นิรักษา ยากยิ่งกว่าตอนฉันทำแท้งเสียอีกนะ

“เธอรู้แล้ว?”
“เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ และไม่มีคนปิดบังฉันเป็น พิเศษ เป็นไปได้ยังไงที่ฉันจะไม่รู้? เธอรู้ว่าเธอฉลาด แต่ คิดว่าฉันเป็นคนโง่หรือยังไง?”

น้ำหวานรู้อยู่ว่าพิงกี้จะไปเยี่ยมเควินที่ชั้นบนสุดของ อาคารทุกคืน

เรื่องที่วันนี้พิงกี้ขึ้นไปตั้งแต่บ่าย เดิมทีเธอไม่รู้ แต่ต่อ มาหาพิงกี้ไม่เจอ ถึงได้รู้จากปากของรปภ.ที่โรงพยาบาล

ได้ยินเรื่องที่มีคนบอกว่าพิงกี้ออกไปจากโรง พยาบาลอย่างมีเรื่องหนักอกหนักใจ ตอนนั้นน้ำหวานก็ ใจร้อนเป็นไฟ กว่าจะรอพิงกี้กลับมาไม่ใช่ง่ายๆ แล้วไป ได้ยินเรื่องที่เควินจากไปอย่างไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงจาก ปากผู้ช่วยส่วนตัวของเตชิตอี เธอยิ่งเป็นห่วงพิงกี้เข้าไ ใหญ่

เธออยากหาพิงกี้ แต่พิงกี้อยู่ในห้องของเตชิต เธอก็ ไม่อยากเข้าไปรบกวนเขาสองคน

ดูจากมุมของน้ำหวานแล้ว พิงกี้อยู่กับเควินสู้อยู่กับเต ชิต รักเธอมากกว่าจะดีกว่าตั้งเยอะ

ถ้าเทียบกันแล้ว เต ตอาจจะด้อยกว่านิดหน่อย
แต่ว่า อย่างน้อยบนตัวของเตชิตก็ไม่เรื่องปวดหัว พวกนั้น หัวใจทั้งดวงของเขาก็ประเคนมาอยู่ตรงหน้าเธอ อย่างไม่เก็บใจเผื่อไว้เลย แม้แต่ขาข้างนึงจะพิการอยู่แล้ว ก็ยังยืนกรานว่าจะรอเจอเธอก่อน นี่ต้องมีความยึดมั่นมาก ขนาดไหนถึงจะทำแบบนี้ได้?

นิสัยของคุณหญิงเพียงดาวก็ดี สำหรับผู้หญิงคนนึง แล้ว เลือกคนที่รักเราอาจจะดีกว่าคนที่เรารักนะ

พิงกี้ ” .…………..

ฟังน้ำหวานวิเคราะห์มาเยอะขนาดนี้ เธอหัวใจยิ่งอยู่ ยิ่งซับซ้อนขึ้นไปอีก

เธอรู้สึกถึงจะป่วยเป็นโรคจิต สาเหตุส่วนใหญ่คง เพราะถูกน้ำหวานว่าเสียๆหายๆเนี่ยแหละ ไม่มีสาเหตุ อย่างอื่นแน่นอน

พอถูกน้ำหวานดึงตัวมาถึงห้องปุ๊บ หวานก็เริ่ม สอบสวนใหญ่เลย

“พูดมาเถอะ เรื่องอะไรกันแน่?

พิงกี้ยักไหล่ แสร้งทำเป็นยิ้มอย่างชิวๆ “ที่จริงก็ไม่มี อะไรหรอก ก็แค่ก่อนหน้านั้นเควินพาฉันไปจดทะเบียนสมรส ฉันโง่หลงดีใจไปพักใหญ่ แต่ปรากฏว่าหลังจาก เขาหายตัวไปในวันนี้ ฉันถึงพบว่าสมุดจดทะเบียนสมรส ในมือของฉันเป็นของปลอม ฉันไปเช็คที่สำนักงานพบว่า ฉันยังเป็นสถานะโสดอยู่ ยอดเยี่ยมไปเลย ครั้งหน้าถ้าฉัน แต่งงานอีก ก็ไม่ต้องขึ้นชื่อว่าแต่งงานรอบสองอีก”

” น้ำหวานรู้สึกหมดคำพูด “พวกเธอไปจด ทะเบียนที่ตลาดหรือว่าใต้สะพานลอย? สมองของเธอ หายไปไหน? ตอนที่เล่นเกมส์แพล็นส์ วีเอส. ซอมบีส์ ถูก กินไปแล้วใช่มั้ย?”

“เราสองคนจดที่ร้านอาหาร ตอนนั้นนายทะเบียน เป็นคนมาทำเรื่องจดทะเบียนให้เราสองคนเชียวนะ”

น้ำหวาน “…….……..

“สรุปก็คือแบบนี้แหละ เควินท่านประธานใหญ่คนนี้ ตัดความสัมพันธ์กับฉันอย่างไม่มีลางสังหรณ์ใดๆเลยสัก นิด เมื่อกี้ฉันฉีกสมุดจดทะเบียนสมรสทิ้งไปแล้ว ต่อไปฉัน ก็กลับมาโสดอีกครั้ง อ๋อ…..ไม่ ในท้องฉันยังมีเจ้าตัวเล็ก อยู่คนนึงด้วย”