บทที่237 คุณชายเตชิต คุณช่างน่าสงสารจริงๆเลย

“พิงกี้ ในเมื่อคุณกล้าเปิดโปงความในใจของผม งั้น คุณก็อย่าขี้ขลาดไม่กล้าเผชิญกับความจริงที่เควินจากไป สิ คุณดื้อขนาดนี้ จะโหดแค่กับผมคนเดียวไม่ได้นะ

พิงกี้แข็งทื่อไว้ เกร็งจนไม่กล้าขยับ“ฉันโหดกับคุณ ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ในเมื่อคุณบอกคุณไม่โหดกับผม งั้นก็อย่าขยับ ผม ก็ไม่อยากให้ขาของผมพิการเพราะคุณ

“ฉันทับคุณไว้อย่างนี้ ขาของคุณก็จะสามารถหายได้

หรอ?”

“ตอนนี้คุณทับที่ต้นขาผมไว้ ผมได้รับบาดเจ็บที่น่อง ขอแค่คุณอย่าขยับไปมาก็จะไม่โดนขาผม แต่ถ้าคุณขยับ ไปมา………เพื่อไม่ให้คุณหนีไป ผมยอมที่จะขาพิการก็จะ ล็อคตัวคุณไว้”

“เตชิต คุณมันบ้าไปแล้ว!

“ใช่ เพราะถูกคุณบีบจนบ้าไง”

“……..” พิงกี้จ้องเธอด้วยความโกรธ

ในใจโกรธเคืองมาก แต่กลับไม่กล้าขยับตัวแล้วจริงๆ
“รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันอัดอั้นตันใจมากแค่ไหนแล้ว ใช่มั้ย? อยากพูดแต่ก็พูดไม่ได้ อยากทำแต่ก็ทำไม่ได้ ให้ คุณอัดอั้นตันใจตายไปเลย!” เตชิตกลับหัวเราะออกมา อย่างสะใจ หน้าอกที่รื่นรมย์ก็สั่นสะเทือนขึ้นมาด้วย ทำให้ พิงกี้ยิ่งรู้สึกอึดอัดเข้าไปอีก

เขาเปิดปากพูดอีก “ผมต้องขอบคุณๆ ถ้าวันนี้คุณไม่ ได้เปิดโปงความในใจของผมออกมา ชาตินี้ผมคงไม่กล้า พูดคำว่า ‘รัก’ กับคุณ แต่คุณเปิดปากพูดมาตรงๆแล้ว ต่อ ไปผมก็สามารถพูดโดยไม่ต้องเกรงกลัวใครแล้ว อัดอั้นตัน ใจมานานหลายเดือน ในที่สุดก็ได้ผ่อนคลายสักที!

พิงกี้ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจกระตุ้นเธอหรือเปล่า แต่เธอได้ ถูกกระตุ้นไปแล้ว

เธอจ้องเขาอย่างไม่ยอมแพ้ “เตชิต ถึงฉันจะไปจาก เควิน ฉันก็ไม่มีทางชอบคุณหรอก!”

“อ๋อ งั้นผมไม่เหมือนคุณ ผมก็ยังรักคุณอยู่เหมือน เดิม”

“คุณอย่าหน้าด้านขนาดนี้ได้มั้ย?”

อย่าพูดคำว่ารักง่ายๆได้มั้ย?
“ยังไงก็จะรักคุณ”

“รักมากเป็นพิเศษด้วย!” เตชิตยักคิ้ว ในแววตา แพรวพราวมีเสน่ห์เหมือนมีเศษเพชรซ่อนอยู่ ระยิบระยับ แสดงออกถึงอารมณ์ดีของเขาในนาทีนี้

“ในท้องของฉันมีลูกของคนอื่นแล้ว” พิงกี้เชอะเย็น ชาเสียงนึง เธออยากกระทบกระแทกเขา

“แล้วจะเป็นอะไรไป? ผมก็ยังรักคุณอยู่เหมือนเดิม รักจะแย่อยู่แล้ว! เพราะยังไงผมก็เกลียดขี้หน้านายเควิน มาตั้งนานแล้ว ต่อไปถ้ารอให้เจ้าตัวแสบคลอดออกมา ให้ เขาเรียกผมว่าพ่อทุกวัน คอยดูจะเอาให้เควินอัดอั้นตันใจ ตายไปเลย!”

พิงกี้ “

ไอ้บ้า!

เป็นคนไม่เข้าใจเหตุผลเลย!

คนๆนี้นี่ชอบพูดคำว่ารักอยู่นั่นแหละ………….

ไม่บอกว่ามีความจริงใจมากแค่ไหน แค่เฉพาะความหน้าด้านของเขาก็ทำให้เธอทึ่งมากแล้ว

ทนความวู่วามที่อยากจะหนีออกจากอ้อมอกของเต ชิตไว้ พิงกี้หลับตาไลงด้วยความอดทน พยายามให้ตัวเอา สงบลง

“ทำไมยังไม่ไปอีก?” เธอถามด้วยความใจร้อน

ถ้าไม่ใช่เพราะขาเขาบาดเจ็บ เธอคงไม่เชื่อฟังขนาด นี้แน่นอน! แต่เขาก็อย่าหวังว่าจะได้แต๊ะอั๋งเธอเชียวนะ!

“โอเค”

หยุดนิ่งหลายวิ เตชิตถึงควบคุมรถเข็นไฟฟ้าให้ไป

ด้านหน้า

ทั้งสองลงมาถึงชั้นล่าง เขาก็ไม่ได้ทำเรื่องเกิน เลยอะไร แค่ส่งพิงกี้มาถึงที่ห้องผู้ป่วย และให้พยาบาล ประคองตัวเธอลงมาจากตักของเขา จากนั้นถึงจะได้กลับ ห้องตัวเองอย่างช้าๆระหว่างทางเขายังครวญเพลงกลับ ห้องอย่างอารมณ์ดีจนจะระเบิดอย่างไรอย่างนั้น

พิงกี้ยืนอยู่ในห้องผู้ป่วย มองดูร่างเงาของเขา เธอ แทบอยากจะถีบเขาออกไปที่นอกอวกาศเลย!
บางทีไม่รู้ความจริงกลับกลายเป็นเรื่องดีเสียกว่า

แต่ว่า เธอก็ต้องยอมรับจริงๆว่าการโผล่มาของเตชิต

และ

พอได้โต้เถียงทะเลาะวิวาทกับเขาไปรอบนึงแล้ว นาทีนี้อารมณ์ของเธอไม่ได้เศร้าโศกเหมือนตอนแรกที่รู้ เรื่องเควินจากไปอย่างไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงแล้ว

“คุณเตชิต ยินดีกับคุณด้วยที่กำลังได้เข้ารับการ ผ่าตัดเป็นครั้งที่สาม” ชาญชัยโยนประวัติผู้ป่วยด้วยความ โกรธ โยนไปโดนขาที่บาดเจ็บของเตชิตพอดี

ถ้าไม่ใช่เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าคือเพื่อนสนิทของตัว เอง เขาไม่มีทางช่วยคนที่รนหาที่ตายเองหรอก

” เตชิตเจ็บจนเหงื่อซึม “แม่ง นายเบา หน่อยไม่ได้ ยังไง?”

“ขอโทษด้วย ฉันไม่เย็ดไก่(กระหรี่) 33

“ฉันก็ไม่เย็ดไก่ ฉันชอบผู้หญิง! ผู้หญิง!

คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้น สีหน้าที่ซบอยู่ที่อ้อมอกอยากขยับแต่ก็ไม่กล้าขยับ แก้มที่แดงจนเหมือน แทบจะมีเลือดหยดลงมาแล้วเตชิตยกมุมปากขึ้น ใบหน้า หล่อขั้นเทพมีรอยยิ้มที่ปิดยังไงก็ปิดไม่มิด

“แต่ผู้หญิงที่นายรักไม่ได้รักนายนะโว้ย” พูดด้วย น้ำเสียงเหน็บแนม ทนดูสีหน้าระริกระรี้ของเขาไม่ไหว ชาญชัยซ้ำเติมอย่างไม่ใยดี “เมื่อกี้ฉันออกมาจากห้อง ทำงาน เห็นพิงกี้กำลังเตรียมตัวจะออกไป น่าจะไปหาเค วิน เชอะ….คุณชายเตชิตคุณนี่ช่างน่าสงสารจังเลย”

“นายว่าอะไรนะ?” สีหน้าเตชิตเปลี่ยนไปทันที

“ฉันว่าถึงขาของนายจะพิการเพราะเธอ คนที่เธอ แคร์ที่สุดก็ไม่ใช่นายหรอก หรือต้องบอกว่าเธอไม่แคร์ นายเลยด้วยซ้ำ เธอไปหาคนที่เธออาวัลอาวรณ์แล้ว ส่วน นายกลับต้องชดใช้ให้กับการระริกระรี้ของก่อนหน้านั้น ต้องเข้ารับการผ่าตัดอีกครั้ง เฮ้อ~ช่างน่าสงสารจริงๆ

แววตาที่ก่อนหน้านั้นยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มได้มืดครึ้ม ลงมาทันที

โดดเดี่ยวจนไร้ขอบเขต

หน้าตาเขาโดดเด่นเพอร์เฟคมาก ตอนที่ยิ้มมุมปาก ขึ้นมา ทำให้คนหน้าแดงใจเต้นอย่างแรง แทบอยากจะตายคาอกของเขาเลย

แต่ว่า ตอนที่เขาหน้าบูดบึ้ง ใบหน้าของเขาก็แสดง ให้เห็นถึงความเย็นชาและเฉียบคม ทำให้คนแค่เห็นก็รู้สึก เกรงกลัว

คุณชายเพลย์บอยที่โด่งดังทั่วเมืองหลวง ครั้งนี้ต้อง ตกอยู่ในกำมือของผู้หญิงคนนี้แล้วจริงๆเหรอ?

แถมยังตกอยู่ในมือของผู้หญิงที่ไม่ได้รักเขาด้วย ดูสีหน้าของเตชิตในนาทีแล้ว ชาญชัยรู้สึกจนปัญญา

มากๆ

“ไปเถอะ คุณชายเตชิต ขึ้นยืดเยื้อต่อไป ขาของนาย ก็อย่าคิดจะเอาอีกเลย!”

ขายังไม่หายดีก็กล้าไปแอ๊วผู้หญิง ตอนนี้ก็ทำเอา กระดูกแตกอีก เหอะ…..ชาญชัยยากทุบสมองเขาให้แตก แล้วดูซิว่าข้างในเป็นน้ำหรือเป็นสมอง!

มือทั้งสองของเตชิตกำหมัดไว้แน่น ปล่อยให้ชาญ ชัยเข็นเขาเข้าห้องผ่าตัดแต่โดยดี แต่ใบหน้าที่เย็นชา ร้ายๆกลับไม่มีทีท่าทุเลาลงเลย ดวงตาคู่นั้นก็ดำจนลุ่มลึก ทำให้คนเห็นแล้วตื่นตระหนกตกใจ
และเกิดความสงสารด้วย

พิงกี้ออกจากโรงพยาบาลก็โบกรถเรียกแท็กซี่คัน นึง และแจ้งสถานที่ๆจะไป “ไปL.K.Crystal วิลล่า โซน หนึ่งค่ะ”

“คุณผู้หญิง จากที่นี่ไปถึงที่นั่นค่ารถไม่ใช่น้อยๆเลย นะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

พอรถออก พิงกี้หลับตาลง เธอรู้สึกเหนื่อยใจมาก

พอมาถึงที่วิลล่า เธอให้คนขับอีกเพิ่มห้าร้อยบาท และถามเขาอย่างมีมารยาท “รบกวนคุณรอฉันที่นี่ได้มั้ย คะ? เดี๋ยว….เดี๋ยวฉันก็กลับมาแล้วค่ะ เพราะฉันจะต้องให้ คุณส่งไปที่ตัวเมืองอีกรอบ ถ้าคุณรอนานล่ะก็สามารถคิด ตามราคามิเตอร์เลยนะคะ

ที่นี่เรียกรถลำบากมาก อีกอย่างเธอไม่รู้จริงๆว่าตัว เองจะเข้าไปในบ้านได้มั้ย