บทที่234:คุณควินตีนแล้ว

ช่วงตั้งครรภ์………

น้ำตาลในเลือดต่ำ………

สองประโยคนี้ ก้องมาที่หูของเตชิตทีละประโยค ทันใดนั้นทำให้เขาลืมปฎิกิริยาทุกอย่าง และยืนเอ๋ออยู่ หน้าห้อง มือที่จับอยู่บนประตูเขียวซีดขึ้นมา

เธอท้องลูกของเควิน

นึกถึงคำพูดที่ตัวเองพูดเมื่อครู่ เตชิตรู้สึกเพียงว่าตัว เองในตอนนี้ช่างโง่ตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่……ก่อนหน้านั้น เขาก็โง่เหมือนกัน แต่ว่าเขาแค่หลอกตัวเองเฉยๆ

ไม่ใช่เหรอ?

เดินกลับมาถึงห้องตัวเองอย่างสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาหันหลังปุ๊บก็เจอพยาบาลที่กลัวจนตัวสั่นยังเดินตาม หลังอยู่ ทันใดนั้นเขายิ่งอารมณ์โมโหเข้าไปใหญ่ “แม่ง ไสหัวไปไกลๆเลยไป เดินตามตูดอยู่อย่างนี้ มึงก็อยากมา ดูกขายหน้าเหรอ?”

“คุณ คุณเตชิต…………….

“ไสหัวไป!”
……..” พยาบาลน้ำตาคลอเบ้า วิ่งออกจากห้อง อย่างไว สีหน้าเหมือนคนถูกเหยียดหยาม

เห็นภาพนี้ เตชิตไม่เพียงแต่ไม่มีความสงสารใดๆ ทั้งสิ้น แต่กลับรู้สึกรำคาญมากกว่า ผู้หญิงเอะอะก็น้ำตา คลอเบ้า เอะอะก็น้ำตาไหลไม่หยุด ช่างน่าเบื่อจริงๆเลย ชาตินี้เขาเคยเห็นแค่ผู้หญิงคนเดียวที่เวลาโกรธเขาจะใช้ สายตาดุร้ายจ้องเขา ดวงตาที่สวยงามเต็มไปด้วยความดื้อ

ให้ตายสิ ทําไมเขาคิดถึงเธออีกแล้ว?

เตชิตนั่งอยู่บนเตียงด้วยความหงุดหงิด ไม่นานคุณ หญิงเพียงดาวก็มาด้วยสีหน้าใจร้อน

พอเห็นเขานั่งอยู่บนเตียงเหมือนหมดอาลัยตาย อยาก รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบได้ทอดทิ้งเขาไปอย่างไร อย่างนั้นเลย ทันใดนั้นเธออดน้ำตาคลอไม่ได้ “ลูกน้ำลูก ลูกอยากทําอะไรกันแน่?! หมอบอกให้ลูกอย่าลงจากเตียง อย่าลงจากเตียงก็ไม่เชื่อฟัง ก่อนหน้านั้นก็ยังเชื่อฟังอยู่ดีๆ เลย ทำไมวันนี้ถึงไม่เชื่อฟังล่ะ? ลูกอยากให้แม่เครียดจน ตายใช่มั้ย?”

คำพูดที่แรงกว่านี้ก็พูดไม่ลงแล้ว
“แม่อยากให้ผมเชื่อฟังและไม่ลงจากเตียง ก็ใช่ว่าจะ ไม่มีวิธีนะ” จู่ๆเตชิตเงยหน้าขึ้น

คุณหญิงเพียงดาวรีบถาม “วิธีอะไร ลูกลองพูดมาให้ แม่ฟังซิ ขอแค่ลูกพูดออกมาได้ แม่ก็สามารถทำได้!

“แม่ไปมัดตัวพิงกี้มาโยนที่เตียงผม ผมเดือนนึงไม่

ลงจากเตียงก็ได้!

คุณหญิงเพียงดาว “

“ลูกชายแม่มีความสามารถเก่งกาจจะตาย ไตไม่มี ทางพังแน่นอน!

“.…………..” ตบไปที่ศรีษะของเตชิตทีนึง คุณหญิงเพียง ดาวด่าไปคำนึงด้วยน้ำเสียงไม่ดี “ไอ้เด็กเปรต”

“ผมพูดจริงจังนะแม่

“แม่ก็พูดจริงจังกับลูกเหมือนกัน!” ยากที่คุณหญิง เพียงดาวจะโมโห เธอแกล้งพูดอย่างเคร่งขรึม “ต่อไป ก็อย่าไปตั้งความหวังกับเรื่องนี้อีก เปลืองแรงและเสีย สุขภาพจิตแถมยังไม่ได้ผล!

“สมัยหนุ่มๆพ่อก็ยังตามตื้อตามราวีแม่ไม่เลิก ทำไม แม่ไม่พูดเกลี้ยกล่อมเขา? ตอนนั้นแม่ก็อุ้มท้องอย่ สดท้ายก็ไม่ใช่แต่งกับเขาเหมือนเดิมเหรอ?”

“แม่…..ตอนนนั้นเด็กที่อยู่ในท้องของแม่ก็คือลูกนั่น แหละ นี่จะเทียบได้เหรอ?”

“ ……..อ๊า! อ๊าๆๆ!” เตชิตเอามือกุมศรีษะด้วยความ หงุดหงิด และเขยี้วงหมอนลงพื้นใบนึง “แม่ง ผมรู้สึกว่า ผิดพลาดก็ผิดพลาดอยู่ที่ตรงนี้แหละ!ถ้าผมหน้าเหี้ยมใจ โหดหน่อยทำให้เธอท้องลูกของผม ยังจะเหลือโอกาศให้ เควินไอ้สารเลวนั่นเหรอ?”

“แต่เมื่อก่อนลูกไม่ใช่พูดเหมือนสาบานว่าชอบแค่ สาวเวอร์จิ้น?”

“ตอนนั้น ลูกเองก็ไม่รู้มีใจให้พิงกี้ พอมาสุดท้ายถึง เสียใจก็สายไปแล้วใช่มั้ย?” คุณหญิงเพียงดาวที่ใสซื่อ และอ่อนโยนซ้ำเติมด้วยความรื่นรมย์ “ใช่แล้ว ทั้งหมดนี้ หนูพิงกี้เป็นคนเล่าให้แม่ฟัง เธอบอกว่าเธอน่ะดูหมิ่นลูก ด้วย แต่แม่รู้สึกว่าลูกแม่เป็นแบบนั้นไม่ได้…..…..

“ใช่แล้วๆ เมื่อกี้แม่ได้ยินว่าหนูพิงตั้งครรภ์แล้วน้ำตาลในเลือดก็ต่ำด้วย แม่ต้องไปซื้อของบำรุงซะหน่อย หน่อย เดี๋ยวจะได้ให้คนตุ๋นห้เธอดื่ม” คุณหญิงเพียงดาว ลูบศีรษะของเตชิต “ส่วนลูกก็นอนพักผ่อนอยู่บนเตียง ห้ามลุกจากเตียงได้ยินมั้ย?”

“ไม่ได้ยิน!” เตชิตพิงไปด้านหลังอย่างหมดเรี่ยว หมดแรง เดิมทีอยากพิงไปที่หมอน แต่กลับลืมไปว่า หมอนได้ถูกเขาโยนลงพื้นไปแล้ว ศีรษะฟาดใส่ราวกั้นส แตนเลสบนหัวเตียง เจ็บจนเขาหน้าตาบูดบึ้ง

“สมน้ำหน้า!”

คุณหญิงเพียงดาวหันหลังกลับด้วยความรื่นรมย์ ไม่ เห็นใจกับการเจ็บปวดของลูกชายเลยสักนิด

นอนอยู่เตียงผู้ป่วยอย่างสะลึมสะลือ สมองของพิงกี้ เต็มไปด้วยคำพูดของแพทย์แผนจีนท่านนั้น

ฟังคําวิเคราะห์ของแพทย์ เธอเป็นเพราะช่วง ระหว่างตั้งครรภ์น้ำตาลในเลือดต่ำ บวกกับไม่ได้พักผ่อน เต็มอิ่ม เหนื่อยล้าเกินไป ดังนั้นถึงได้สลบไปท่ามกลาง สถานการณ์ที่ถูกกระตุ้น……….เป็นแบบนี้ใช่มั้ย?
เธอไม่ได้ฟังผิดจริงๆใช่มั้ย?

ลูก….………

ยื่นมือลูบที่ท้องน้อย พิงกี้รู้สึกหัวใจตุ้มๆต่อมๆ แต่ ไม่นานมุมปากเธอยกขึ้น เผยรอยยิ้มที่มีความสุขและพึง พอใจออกมา

เธอท้องแล้ว และไม่อยากให้ตอนที่ลูกยังไม่คลอด ออกมาก็สูญเสียพ่อแท้ๆไป ดังนั้น……เธอจะต้องเข้ม แข็งเข้าไว้ และผ่านด่านยากลำบากครั้งนี้ไปกับเควินด้วย กัน!

ตั้งแต่เล็กจนโต เรื่องที่ยากลำบากแค่ไหนเธอก็เคย เจอมาแล้ว แล้วนับประสาอะไรกับครั้งนี้

เธอไม่มีทางถูกโจมตีจนล่มสลายหรอก!

พริบตาเดียวก็เวลาผ่านไปครึ่งเดือนแล้ว

ผ่านการบำรุงรักษาร่างกายมาครึ่งเดือน ร่างกายของ พิงกี้ก็ดีขึ้นเยอะมาก อาการของลูกในครรภ์ก็ดีมาก พิงกี้ ไม่ได้แพ้ท้องหนักอะไร
มีเธอคอยอยู่เป็นเพื่อนที่โรงพยาบาล อาการของน้ำ หวานก็ดีขึ้นเยอะเหมือนกัน

รู้ว่าพิงกี้ตั้งครรภ์ น้ำหวานนอกจากถอนหายใจ แต่ อารมณ์ก็ถือว่าไม่เลว ไม่นึกเลยว่าเธอจะค่อยๆเดินออกมา จากความเศร้าโศกและความพ่ายแพ้นั้นได้

อาจจะเสียใจเรื่องที่ลูกตัวเองจากไป และคาดหวัง การเกิดมาของชีวิตใหม่ เธอจึงได้ให้ความสำคัญกับลูกใน ท้องของพิงกี้มาก คอยกำชับอยู่ซ้ายขวาตลอดว่าให้ระวัง แทบจะอยากจะเดินตามหลังพิงกี้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย ถ้าเป็นหางของเธอก็ดีแล้ว

ช่วยไม่ได้ เวลาส่วนใหญ่พิงกี้ได้แต่อยู่เป็นเพื่อน น้ำหวาน ถึงจะสามารถทำให้เธอนอนพักฟื้นอยู่ที่โรง พยาบาลได้แต่โดยดี

เควินอยู่ในห้องไอซียู

เขาบาดเจ็บสาหัสมาก ศีรษะถูกของแข็งโจมตีอย่าง หนักทำให้เลือดคั่งในสมอง ช่วงเอวถูกอาวุธมีคมแทง เข้าไปสองแผล ภายในก็มีเลือดออกเยอะมาก หลังจาก ผ่านตรวจเช็คร่างกายโดยผู้เชี่ยวชาญสูงสุด และผ่านการ ผ่าตัดเป็นระยะๆมาเป็นเวลากว่าสามสิบชั่วโมง ถึงลากเขา กลับมาจากขุมนรกได้ อย่างน้อยก็ยังเหลือชีวิตไว้อยู่
แต่ว่า ถึงจะพ้นขีดอันตรายแล้วก็เถอะ ตอนนี้เขา ยังไม่ตื้นขึ้นมาเลย ก่อนที่ความรู้สึกจะฟื้นฟูกลับมา เขา จำเป็นจะต้องพักอยู่ที่ห้องICUเพื่อรับการตรวจเช็คทั่ว ร่างกาย จะได้ไม่เกิดเรื่องเหนือความคาดหมายใดๆ

เพื่อปิดเป็นความลับ ทุกคืนพิงกี้ก็ได้แต่มาดูเขาใน

ยามดึก

มีผนังกระจกหนาๆชั้นนึงกั้นไว้ ทุกครั้งที่เธอเห็น ผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงก็รู้กบีบคั้นหัวใจสุดขีด

ดีที่เวลาผ่านไปครึ่งเดือน อาการของเควินก็คงที่แล้ว

เวลาต่อมาก็แค่รอว่าเควินจะฟื้นเมื่อไหร่ และจะออก มาจากห้องICUได้เมื่อไหร่

วันนี้ พิงกี้กำลังสั่งสินค้าทารกอยู่ในเน็ต จู่ๆสายฟ้า พุ่งเข้ามา สีหน้าเต็มไปด้วยความดีใจอย่างคลุ้มคลั่ง “คุณ พิงกี้ เจ้านาย เจ้านายเขา…….

“เขาฟื้นแล้วหรอ?” พิงกี้นั่งตัวตรงขึ้นมาทันที ดวงตากลมโตจู่เปล่งประกายขึ้นมา

“ใช่ครับ ใช่ๆๆๆ! เมื่อกี้เจ้านายฟื้นแล้ว คุณจะไป เยี่ยมเขามั้ยครับ?”
ต้องไปอยู่แล้ว!

เพราะตื่นเต้นเกิน พิงกี้กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่