ส่งข้อความยาวเหยียดไปหน่งข้อความ พิง ได้รับข้อความเสียงตอบกลับ

พอเปิดฟังก็ได้ยินเสียงเยาะเย้ยของลิ สาก้องมา “อยากได้ทั้งรูปถ่ายที่ชัดเจนและ หนังสือพิมพ์ พิงกี้ ที่จริงในใจแกรู้ว่าเขาเป็นใคร แล้วใช่มั้ย?!”

ฟังข้อความเสียงนี้จบ พิงกี้ได้กดฟังอีกครั้ง

แต่ว่า ครั้งแรกที่เธอได้ยินคือเสียงของลิสา ครั้งที่สองเสียงที่เธอได้ยินคือเสียงของผู้ชาย ติดมาจากข้างๆ สาด้วย

เสียงแบล็คกราวน์ของลิสาค่อนข้างดังและ วุ่นวาย แต่พิงกี้กลับได้ยินเสียงของผู้ชายคนนึง เรียก “ลิสา “อย่างชัดเจน

เสียงนี้ทุ้มต่ำเสนาะหู แถมยังรู้สึกคุ้นเคย จู่ๆในใจมีการคาดเดาที่โผล่ขึ้นมา ทำให้พิงกี้ หัวใจกระตุก ความเจ็บปวดที่อัดแน่นแผ่มาที่ หัวใจของเธอ เหมือนหัวใจถูกเข็มทิ่งมาเป็นร้อย เบนเข็ม
คือเขา…….

คือเสียงของเควิน!

พิงกี้หลับตาลงแล้วปรับจังหวะหายใจให้ คงที่ พอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ความเจ็บปวดในแวว ตากลับเก็บซ่อนเอาไว้ แววตาใสสะอาดกลับ มาสงบอีกครั้ง

เธอไม่เชื่อ!

แค่รูปถ่ายรูปเดียว เสียงเรียกคำนึงที่ครุ มเคลือก็จะสามารถทำลายความเชื่อมั่นที่เธอมี ต่อเควินงั้นหรอ? ลิสาดูถูกเธอเกินไปแล้ว ไม่แน่ ข้อความเสียงสุดท้ายที่ลิสาส่งมาก็เพื่ออยากให้ เธอได้ยินเสียงนั่น

แต่ว่า นี่ก็เป็นโอกาศนึง

ลิสาอยากลอบกัดเธอ เธอก็สามารถ ตกกระไดพลอยโจนไปด้วย
“ลิสา เธออยากพูดอะไรกันแน่?!” พิงกี้ซัก ถามขึ้นมาด้วยเสียงสั่น

ไม่ว่าใครก็แล้วแต่ ขอได้ยินเสียงของเธอก็ จะรู้สึกได้ว่านาทีนี้จิตใจเธอไม่สงบแล้ว

เสียงของลิสาแฝงด้วยความได้ใจที่ชัดเจน “ฉันอยากบอกแกว่า อะไรที่ไม่ใช่ของๆแก มันก็ไม่ใช่อยู่วันยังค่ำแหละ!ถ้าตอนนี้แกรู้ สถานการณ์ของแกชัดเจนแล้วก็ทำตัวมันฉลาด หน่อย อย่ามาสร้างความวุ่นวายให้ฉัน ไม่งั้นฉัน ไม่รับประกันว่าจะไม่จัดการแก!”

“เธออยากจัดการฉัน?” พิงกี้ย้อนถาม

แต่แล้ว ลิสาก็ไม่ได้ส่งข้อความกลับมาอีก เงียบไปสักพัก พิงกี้ล็อคหน้าจออย่างสงบ

ถึงปลอบใจตัวเองยังไง อารมณ์ก็ไม่ได้ดี ขึ้นเลย บวกกับตอนบ่ายยังประสบกับเรื่องของ น้ำหวาน อารมณ์ของพิงกี้ในตอนนี้สามารถใช้ มืดครึ้มมาบรรยายได้
เดินลงมาชั้นล่าง เธอเตรียมตัวจะไปเดิน เล่นที่ลานบ้าน กลับเห็นสายฟ้าที่พุ่งมาหาเธอ ด้วยความเร่งรีบ

“คุณพิงกี้ครับ รูปถ่ายรูปนั้นเป็นของปลอม แน่นอนครับ!”

“หมายความว่ายังไง?” พิงกี้ขมวดคิ้ว

สายฟ้ารายงานอย่างเคร่งขรึม “เนื่องจาก วันนี้คุณได้รับรูปที่ไม่ดีต่อความสัมพันธ์ของ คุณกับเจ้านาย เมื่อกี้ผมได้ติดต่อกับเจ้านาย โดยเฉพาะ เขาบอกว่านอกจากคุณ ไม่มีผู้หญิง คนไหนเคยเห็นเรือนร่างของเขา เมื่อก่อนเป็น เช่นนี้ ต่อไปก็จะเป็นเช่นนี้ และบอกคุณว่าต้อง เชื่อใจเขานะ!”

ที่เขาไม่ได้พูดคือ เควินยังกำชับเขามาเป็น พิเศษว่าถ้าพบเห็นพิงกี้มีสัญญาณไม่เชื่อใจ เขาแม้แต่นิด ก็ต้องรายงานเขาตามความจริง เพราะเขาจะลงโทษพิงกี้ตามของ เธอ
แต่ว่า แค่ใช้สมองคิดก็รู้ว่าสารรูปที่โลภ มากไม่รู้จักพออย่างเจ้านาย “ลงโทษ” ที่ว่านั้น ก็คงจะคือสองสามีภรรยาสื่อสารกันลึกซึ้งอยู่ บนเตียงไม่ใช่หรอ ?

พิงกี้ “.…….

นี่กลับกลายเป็นความเซอร์ไพรส์ที่คาดไม่

ถึงแฮะ

“เขาสบายดีมั้ย?” เธอถาม

“…..ก็โอเคครับ”

“เขาติดต่อนายแล้วจะมีผลกระทบต่อเขา

มั้ย?”

……ขอโทษครับ”

พิงกี้ “
เอาล่ะ เธอรู้ว่าหลอกถามอะไรจากสายฟ้า ไม่ได้อีกแล้ว แต่ว่าตอนนี้อารมณ์กลับดีขึ้นไม่ น้อยแล้ว

เดินเล่นอยู่ลานบ้านไปรอบนึง พิงกี้ลูบแขน ที่ถูกลมเย็นพัดใส่ เธอเริ่มรู้สึกหนาวแล้ว กลับ ไปห้องนอนด้วยความรื่นรมย์ แต่ว่าตอนที่ออก มารินน้ำ เธอกลับได้ยินคําพูดที่สายฟ้าคุยกับ ป้าเฉินโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ

“ป้าเฉิน เรื่องที่เจ้านายอยู่ที่อเมริกา ป้า ห้ามบอกให้คุณพิงกี้รู้แม้แต่นิดนะ ป้าคงทำได้ อยู่มั้ง?”

“ป้ารู้” เสียงของป้าเฉินระมัดระวังอย่าง ชัดเจนมาก “ใช่แล้ว ป้าลืมถามเธอเลยว่าเบอร์ หนึ่งกับเบอร์สองที่เคยติดตามตัวคุณพิงกี้เป็น ไงบ้าง? พวกเธอทรยศหน่วยสืบลับ แต่โทษคง ไม่ถึงตายมั้ง?”

“เจ้านายไม่ได้เอาชีวิตของพวกเธอ แค่ ทำให้ขาทั้งสองข้างของพวกเธอพิการ ต่อไปไม่สามารถอยู่หน่วยสืบลับต่ออีกเฉยๆ หน่วยสืบ ลับของเราก็ทําเรื่องอันตรายแล้วอันตรายอีก ถ้าหากมีคนที่แทงข้างหลังแบบนี้หลายคน ต่อ ไปลอบกัดมาที่พวกเราจะทำยังไง? ไม่แน่การ เสียชีวิตอาจจะสูงจนน่าตกใจเลย!”

“มันก็ใช่” ป้าเฉินเห็นด้วยอย่างยิ่งแล้วพูด ต่อ “คุณเควินคงไม่ได้มีความสัมพันธ์ของคุณ ลิสาจริงๆมั้ง? ป้าดูคุณพิงกี้ก็เป็นคนดีมาก ถ้า คุณเควินจัดการเรื่องความรักได้ไม่ดี งั้นต่อไปก็ คงจะแย่แล้ว”

“วางใจเถอะ เจ้านายรู้ว่าต้องทำยังไง

“มันก็ใช่อยู่”

ทั้งสองพูดคุยไปไม่กี่คำก็ต่างคนต่างยุ่งกับ

เรื่องของตัวเอง

ยืนอยู่ตรงบันไดชั้นสอง พิงกี้พิงอยู่ที่ผนัง ในสมองเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
สายฟ้า…..……….

ป่าเฉิน……….

ไม่คิดว่าสองคนนี้จะเป็นคนของหน่วยสืบ

ลับ!!

อีกอย่าง เควินกับลิสาก็อยู่อเมริกา เขาอยู่ ที่อเมริกาจริงๆด้วย! ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ แสดงว่า รูปที่ลิสาส่งมาในวันนี้ก็เป็นของจริงน่ะสิ?

อเมริกา

ลิสาหน้าเขียวนั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย กำมือ

ไว้แน่น

เธอหลุบตาลง มองนิ้วมือที่ขาวซีดเพราะใช้ แรงเกินไปของตัวเอง ในแววตามองไม่เห็นรอย ยิ้มเหมือนที่ผ่านมาเลยสักนิด ถึงแม้จะแค่เส แสร้งก็เถอะ แต่สีหน้าเต็มไปด้วยความร้ายกาจ
มาลาตีเดินเข้ามา เห็นเธอนั่งเหงาหงอย อยู่บนเตียง ทันใดนั้นความเศร้าโศกก็ตามมา เธอเดินมาหลายก้าวด้วยท่าทางว่องไว กอดลิ สาไว้แล้วร้องไห้ “ลูกสาวที่น่าสงสารของแม่ ทำไมชีวิตหนูถึงรันทดขนาดนี้เนี่ย! ถ้าไม่ใช่ลูก อาการกำเริบติดต่อกันสองครั้ง แม่กับพ่อก็ไม่รู้ เลยว่าร่างกายลูก…………

ลิสาก้มศรีษะไว้ เยาะเย้ยอยู่ในใจ

ไม่รู้หรือไงว่าเธอใกล้จะตายแล้ว?

เดิมทีนึกว่าตัวเองสามารถอดทนถึงอายุ ยี่สิบห้า แต่ตอนนี้ชีวิตไขของเธอเหลืออยู่แค่ปี สองปีแล้ว มันช่างตลกสิ้นดี!

ปีนี้เธออายุยี่สิบสอง เธอมีชีวิตอยู่ถึงแค่ ยี่สิบสามยี่สิบสี่!

อายุยี่สิบสามของคนอื่น กำลังเป็นวัยที่ สวยงาม แต่ชีวิตของเธอกลับเข้าสู่การนับถอย หลังแล้ว ทุกวินาทีเหมือนระเบิดที่ตั้งเวลาไว้พอตัวเลขถึงศูนย์เมื่อไหร่ นั่นก็คือเวลาตายของ เธอแล้ว!

ไม่ยุติธรรมเลย!

ตอนนี้คนที่เธอเกลียดที่สุดก็คือพิงกี้!

ถ้าไม่ใช่พิงกี้กระตุ้นเธอครั้งแล้วครั้งเล่า กระตุ้นจนเธอรับไม่ไหวแล้วสลบไปทั้งสองครั้ง ร่างกายของเธอในตอนนี้ก็ไม่แย่ลงถึงขั้นนี้ หรอก

ต้องรู้ไว้ว่าผู้ที่ป่วยเป็นโรคหัวใจต่างก็ต้อง ทานอาหารที่จืดชืด รักษาอารมณ์ให้คงที่ ทุก ครั้งที่โรคหัวใจกำเริบก็จะทำให้ร่างกายแย่ลง

เพราะพิงกี้ อาการป่วยที่สาหัสของเธอ ถึงปิดตระกูลดำรงกูลไว้ไม่อยู่แล้ว สิ่งเดียวที่ โชคดีคือ มาลาตีผู้เป็นแค่แม่ในนามของเธอก็ ยังเอ็นดูเธออยู่เช่นเคย ไม่ ต้องบอกว่ารักและ เอ็นดูเธอมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ