“คุณเควิน?” พิงกี้ยักคิ้วด้วยความ ประหลาดใจ “คุณยังมีธุระอะไรอีกหรอคะ?”

“คุณไปพักผ่อน ผมมาอยู่เป็นเพื่อนเขา เอง”

“…คุณ?” พิงกี้ไม่ใช่ว่าไม่มั่นใจในตัวเขา แต่ถึงขั้นสงสัยว่าเขามีแรงจูงใจอะไรรึเปล่าเลย เธอถามเสียงเบาว่า “คุณคงไม่ฉวยโอกาศเอา เขาตายมั้งคะ?”

“วางใจเถอะ ผมไม่โง่ขนาดนั้นหรอก”

ทีนี้พิงกี้ถึงวางใจลง แต่คิดไม่ถึงว่าเควิน หยุดไปครู่นึงและพูดต่ออีก “ถึงจะทำเขาตาย ก็ไม่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้หรอก ผมจะทำจน ไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย วางใจเถอะ วันนี้ผม จะดูแลเขาให้ดีๆ”

บอกว่าดูแล แต่คำพูดนี้พูดออกมาจากปาก เขา กลับรู้สึกมีความอาฆาตแค้นแฝงอยู่?

พิงกี้ “….”
เธอไม่เชื่อเขา ดังนั้นถึงเควินดื้อด้านที่จะ รับภารกิจดูแลเตชิตไว้ เธอก็ยังตามติดอยู่ข้าง กายเขาทุกฝีก้าว และนั่งไปที่ข้างเตียง แถมยัง นั่งใกล้ชิดกว่าเขาอีก!

ท่าทีของเธอแบบนี้ ทำให้เควินยิ่งรู้สึก ไม่พอใจ ดวงตาคมเข้มจ้องหลังศรีษะเธอไว้ ควบคุมไม่ได้ทุกวินาที แทบอยากจะอุ้มเธอกลับ บ้านไปให้พ้นๆหน้าเตชิตเลย!

เตชิตลืมตาขึ้นมาอย่างสลึมสลือ แว๊บแรก ที่เห็นคือแววตาอ่อนโยนและเป็นห่วง ดวงตาคู่นี้ กลมโตและใสสะอาดบริสุทธิ์ เหมือนดวงดาวที่ แขวนอยู่บนท้องฟ้า มองแล้วทำให้คนเกิดความ รู้สึกดีๆ

ต่อมา เขามองใบหน้างดงามของสาวน้อย ชัดเจนแล้ว ในใจมีความสุขอย่างควบคุมไม่ได้ “พิงกี้?”

เขาคิดไม่ถึงว่าเธอจะรอเขาอยู่ตลอด จนกว่าเขาตื่น
นี่เป็นรางวัลที่ดีที่สุดสําหรับเขาเลย

พิงกี้พยักหน้า “อืม ใช่….”

เพิ่งพูดไปสองคํา เธอก็ถูกเควิน ละม่อม และยืนหยัดผลักไปข้างๆ เปลี่ยนเป็นเขาที่หน้า บูดบึ้งมาเผชิญหน้ากับเตชิต

พิงกี้ “

เตชิต “

รูปร่างสูงใหญ่ของเควินบดบังสายตาของ เตชิตไว้หมด ทำให้เขามองไม่เห็นพิงกี้อีก แม้แต่ปลายเล็บ

นี่ยังไม่ใช่เรื่องที่เกินไปที่สุด ที่เกินไปกว่า คือเควินสีหน้าเย็นชาไว้ และพูดอย่างไม่แยแส “ในเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วก็อย่าหลับไปอีก ถ้ายัง เป็นลูกผู้ชายก็อดทนไว้

เตชิต “
พูดมาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าเขาไม่เข้มแข็งอดทน ไว้ งั้นไม่เท่ากับว่าแสดงความอ่อนแอต่อหน้า ศัตรูหัวใจของเขาหรอ?

เตชิต ไม่อยากให้ตนเองดูแล้วไม่แมนเลย!

แต่ว่า เวลาต่อมาสิถึงเป็นเรื่องทรมาน

ทุกครั้งที่เขาอยากหลับ เขาก็จะรู้สึกว่ามือ ของเควินจี้ไปตรงแผลที่พันด้วยผ้าของเขาทีนึง ความเจ็บปวดที่พุ่งขึ้นมา พริบตาเดียวก็ทำให้ เขาตื่นขึ้นมาจนความง่วงจางหายไปเลย

เขาอยากใส่อารมณ์ให้เควิน แต่แค่พูดจาก็ ยังสาบากเลย

ช่างทรมาน!

คิดอยากฟ้องให้พิงกี้ แต่เควินออกแรงได้ พอดี แผลของเขาทั้งไม่ฉีกขาดและไม่มีเลือ ไหล จะทําตัวย่ำแย่เพื่อขอความเห็นใจก็ทําไม่ ได้
ยิ่งทรมานเข้าไปอีก!

ที่ทำให้เขาสิ้นหวังที่สุดคือ ตอนแรกพิงกี้ ยังต่อว่าเควินสองสามคํา แต่ต่อมาเธอเองก็ลง มามาจี้เองซะแล้ว เธอสามารถ ได้เบากว่าเควิน หน่อยนึง ก็เพราะหวังดีกับเขา……

เตชิตรู้สึกถ้าเขาพูดได้ล่ เขาจะบอกผู้ หญิงที่ร้ายกาจตรงหน้านี้ว่าเขาจะไม่ชอบเธอ อีกแล้ว!

ทั้งโชว์หวานแหววให้เขาเห็น แล้วยังชอบ รังแกเขาอีก เขานี่ตาบอดจริงๆถึงได้ชอบเธอ ได้!

กว่าจะผ่านไปครึ่งชั่วโมงไม่ใช่ง่ายๆ ใน ที่สุดเตชิตก็อดทนไว้จนถึงเวลานอน การทารุณ อย่างทรมานนี้ถึงได้หยุดลง

พอเขาหลับตาปุ๊บ เควินก็รีบลุกขึ้นมาแล้ว พูดกับพิงกี้ว่า “ไปเถอะ
น่าเสยงเบนมาและหมดความอดทน

“อ๋อ…ค่ะ” อาการของเตชิตถือว่ายังโอเค พิงกี้ก็ไม่ได้ดื้อรั้นอยู่ต่อ เธอก็รู้ว่าตนเองเป็น ห่วงเตชิตขนาดนี้ ท่านประธานที่ชอบหึงหวงคน นี้ชักจะไม่พอใจแล้ว

“วันนี้ผมพาคุณกลับบ้านเที่ยวนึง”

“ห้า? จริงหรอคะ?

“ผมเคยหลอกคุณหรอ?”

ทีนี้พิงกี้ถึงตื่นเต้นขึ้นมา “ไปค่ะ พวกเรารีบ กลับเถอะ!”

พอคิดถึงว่าเดี๋ยวจะจัดการสมคิดยังไง เธอ ก็รู้สึกว่าเวลามันช่างยาวนานเหลือเกิน

กลับมาถึงL.K.Crystal วิลล่าก็ห้าโมงเย็น

แล้ว
ใกล้จะถึงเวลาทานข้าวเย็น แต่พิงกี้กลับ ไม่มีอารมณ์ทานข้าวเลย เธอดึงมือของเควินไว้ ดึงเขาไปที่ห้องเก็บไวน์ชั้นใต้ดินโดยตรงเลย

ห้องเก็บไวน์มีพื้นที่ใหญ่มาก แต่ละชั้นมี ไวน์ทุกชนิดที่ราคาแพงวางอยู่ เดินเข้าไปข้าง ในอีกคือห้องเก็บของที่มีขนาดประมาณ50 ตารางเมตร และก็เป็นห้องสอบสวนลับที่ถูก ดัดแปลงขึ้นมาจากวิลล่านี้ สมคิดที่ถูกจับตัวมา ถูกทิ้งไว้อยู่ข้างใน

พอเปิดประตู พายุกำลังสอบสวนอยู่ข้างใน

มือทั้งสองของสมคิดถูกคล้องไว้ในเหล็ก บนฝาผนัง บนตัวถูกแส้เฆี่ยนจนเป็นรอยเลือด ลมหายใจแผ่วเบา ดูความได้ใจและกำเริบเสิบ สานของก่อนหน้านี้ไม่ออกเลยด้วยซ้ำ

เห็นเควินกับพิงกี้เดินเข้ามา พายุรีบรีบโยน แส้ทิ้งและเดินมาหาด้วยความเคารพ “เจ้านาย ครับ”
“เป็นยังไงบ้าง ?”

“ไอ้คนนี้ปากแข็งไม่ยอมพูดอะไรเลย พูด ยืนยันว่าตนเองอยากลงมือกับคุณพิงกี้เอง ไม่มี ใครคอยบงการเขา

“เหอะ…..ปากแข็งดีนัก ในเมื่อแบบนี้ ก็ไม่ต้องสอบสวนต่อแล้ว” เควินยิ้มเล็กน้อย และก้มหน้ามองพิงกี้ที่โมโหจนตาแดง แล้วถาม ด้วยการเข้าข้าง “คุณอยากจัดการเขายังไง จะ ลงมือเองหรือให้ผมลงมือ?”

ใช้มีดใช้ปืนมันก็โหดเกินไป ถึงแม้เขาเอง ก็คืบคลานมาจากศพที่กองเหมือนภูเขาเลือดที่ เยอะเหมือนทะเล ก็ไม่อยากปกป้องพิงกี้เกินไป จนเธอไร้เดียงสาและไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ว่า เขาก็ต้องพิจารณาถึงการยอมรับได้ของเธอ

เขากลัวผู้หญิงที่ตนเองปกป้องจะไม่คุ้นชิน กับเลือด แค่ปากดีไปแค่นั้น ถ้าเป็นแบบนี้ เขา ไม่ถือสาที่จะเป็นมีดในมือของเธอ จัดการกับไอ้ เหี้ยที่เขาเองก็ยังดูถูกไม่อยากลงมือด้วยตนเองเขาลงมือเอง!

“ไม่ ไม่ต้องถึงมือคุณหรอกค่ะ ฉันอยาก ลงมือเอง! ฉันขอกรรไกรที่คมหน่อย ถ้าไม่มี กรรไกรเอามีดปอกผลไม้ก็ได้!” พิงกี้มองไปที่ เควิน

เควินพยักหน้าให้พายุ “ไปเตรียมซะ

“ครับ!”

พอหันกลับมา เควินอยากถามพิงกี้ว่าเอา กรรไกรมาทําอะไร กลับเห็นเธอได้เดินไปหา สมคิดแล้ว ยืนอยู่ตรงหน้าเขา และเงยหน้ามอง ดูเขาอยู่อย่างนี้

“พิงกี้!” สมคิดถุยน้ำลายปนเลือดออกมา “นังแพศยา นี่มึงยังไม่ตายอีกหรอ?”

“แกยังไม่ตาย ฉัน ยอมตายได้ยังไง?” มองดูผู้ชายวัยกลางคนที่โทรมเหมือนหมาตก น้ำ มุมปากพิงกี้ประดับด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา