“ถึงไหนแล้ว?” เควินถามด้วยเสียงหนักแน่น

พายุไม่ได้ขับรถ คนขับรถคือสายฟ้า

เขานั่งอยู่ข้างคนขับอย่างกังวลใจ มองดู แผนที่สะกดรอยตามที่แสดงอยู่บนคอมพิวเตอร์ แล้ว เขาพูดอย่างอกสั่นขวัญแขวน “ระยะทาง อีก35กิโลเมตร ความเร็วในตอนนี้ของพวกเรา ขับถึงที่นั่นต้องใช้เวลาประมาณสี่สิบนาทีครับ

“ทำไมยังต้องใช้เวลานานขนาดนี้อีก?” เค วินขมวดคิ้ว

เขารู้สึกว่าเวลาได้ผ่านไปนานมากแล้ว แต่ กลับคิดไม่ถึงว่าระยะยังไกลขนาดนี้อีก!

“เรานัดรวมตัวกันที่ในเมือง ในเมือง กำหนดความเร็ว 60กิโลเมตร/ชั่วโมง แถมยัง รถติดด้วย ตอนนี้ถนนเส้นนี้ก็ไม่ค่อยมีนถเยอะ แต่บวกกับเวลาที่รอไฟแดงอีก สี่สิบนาทีถึงที่ หมายก็ถือว่าเร็วแล้วครับ”
“สถานการณ์ในตอนนี้ นายยังมาบอกฉัน ว่ากำหนดความเร็วอะไรอีก สมองนายมีปัญหา เปล่า?! ” เควินตะคอกขึ้นมาทันที

พายุ “ผม.

“เธอใกล้ตายแล้ว นายได้ยินมั้ย เธอบอก เธอใกล้ตายแล้ว!” หายใจหนักหน่วงขึ้นมา ทันที เควินสีหน้ามืดครึ้ม แววตาที่เยือกเย็น เหมือนน้ำแข็งจ้องพายุด้วยความดุร้าย และ ตะคอกใส่สายฟ้า เพิ่มความเร็วเป็น100เดี่ยว

“เจ้านายครับ นี่ไม่ใช่ความผิดของผม จริงๆนะครับ เจ้านายเป็นคนพูดเองว่าห้ามฝ่าฝืน กฎทุกอย่าง” พายุแก้ตัวให้ตนเองด้วยสีหน้า ขมขื่น “เจ้านายครับ ผมแค่ทำตามคำสั่งของ เจ้านายจริงๆนะครับ!

เขารู้สึกว่าตนเองถูกใส่ร้ายมาก!
คิดถึงเมื่อก่อน เจ้านายได้รับบาดเจ็บสาหัส แผลทั้งเนื้อทั้งตัวต่างก็เลือดไหลซิบ หมอทหาร บอกว่าต้องส่งไปรักษาที่โรงพยาบาลโดยด่วน ที่สุด ไม่งั้นมีความเป็นไปได้ว่าจะเสียชีวิตใน ระหว่างทาง แต่เพราะรถขับอยู่ในตัวเมือง เขา ก็ยังไม่ยอมให้พวกเขาฝ่าไฟแดงอีกเช่นเคย ไม่ ให้พวกเขาขับเร็วเกินกำหนด แม่งก็เพราะจะทำ ตามกฎทุกอย่าง

ตอนนั้นพวกเขาเกลี้ยกล่อมเขา เขาพูดว่า

ยังไง ?

เขาพูดว่า “ประเทศชาติตั้งกฎขึ้นมาเอาไว้ ทำอะไร หรือว่าตั้งเพื่อแหกกฎ ไง? เกิดมาเป็น ทหาร ยิ่งต้องทำตามกฎอย่างเคร่งครัด จะ เส้นง่ายๆไม่ได้เด็ดขาด!

เจ้านายในตอนนั้น ยุติธรรมและเข้มงวด กวดขันขนาดไหน ทำให้คนร้อนรนใจขนาด ไหน ทำให้ทีมหน่วยสืบลับที่เป็นห่วงความ ปลอดภัยในชีวิตเขาต้องทนกัดฟันไว้ขนาด ไหน!ตอนนี้ กฎพวกนี้เขาก็ไม่แคร์แล้วหรอ?

“เจ้านายแน่ใจว่าจะเพิ่มความเร็วหรอ ครับ?” สายฟ้าก็รู้สึกอึ้งเล็กน้อย

ถึงเขารู้จักเควินดีมาก รู้ว่าพิงกี้อยู่ในใจเขา สำคัญขนาดไหน แต่ก็ประหลาดใจมาก คิดไม่ ถึงว่าเขาจะเปลี่ยนแปลงได้ถึงขั้นนี้

นี่ยังเป็นผู้นำที่เย็นชา แข็งกระด้าง เลือด เหล็กใจเหล็กคนนั้นมั้ย?

พายุก็มองเควินด้วยความสงสัย

“ไม่ต้องพูดไร้สาระ จอดรถ!” เควินแววตา เย็นชาลงมา ทีนี้ยิ่งหมดความอดทนแล้ว

สายฟ้าเหยียบเบรกลงไปอย่างกระทันหัน รถส่งเสียงที่แสบแก้วหูออกมา ภายในระยะ เวลาอันสั้นรถก็ได้จอดลงมาที่ข้างทาง
ตอนที่รถยังจอดไม่สนิทเควิน ลงจากรถ แล้ว เขาใช้แรงดึงสายฟ้าลงมาจากที่นั่งคน ขับ ตนเองโดดขึ้นนั่งเบาะคนขับอย่างไว พอ สตาร์ทรถแล้ว เขาใช้การเคลื่อนไหวจริงบอก สองพี่น้องที่อยู่ข้างหลังว่าเขาไม่แคร์แล้ว!

พริบตาเดียว รถพุ่งไปข้างหน้าเหมือนเสือ ดุร้ายยังไงอย่างงั้น

รถมายบัคที่ดูเรียบหรูและหนักแน่นขับอยู่ บนถนนที่กว้างใหญ่ เหมือนดาวตกที่ตกอย่าง เร่งรีบ รถคันนี้ได้ถูกเขาขับเหมือนรถเฟอรารี่ที่ ซึ่งอย่างบ้าคลั่ง

เควินสีหน้ามืดครึ้ม แววตาเหมือนมีดที่

แหลมคม

ความร้อนรนใจของเขาเหมือนมหาคลื่น ธารากระแทกฝั่ง โจมตีกำแพงหัวใจที่แข็งแกร่ง ของเขาทุกวินาทีอย่างไม่หยุด เขาไม่มีทาง ตกใจจนหัวใจหยุดเต้น แต่นี่ทำให้หัวใจเขาสงบ ลงมาไม่ได้สักที!เมื่อก่อนภูเขาพังทลายอยู่ตรงหน้าสีหน้า เขาก็ยังไม่เปลี่ยน แต่นั่นกลายเป็นอดีตไปหมด แล้ว!

เขาไม่กล้าจินตนาการ ตอนที่ผู้หญิงตัวเล็ก ที่เจ้าเล่ห์และอารมณ์ฉุนนิดๆแช่อยู่ในน้ำโดยที่ ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล ตอนที่ได้แต่ฝืน อดทนไว้ สถานการณ์ของเธอจะย่ำแย่แค่ไหน?

เขาจินตนาการไม่ค่อยเก่ง แค่คิดเรียบง่าย แบบนี้ เขาก็รู้สึกหัวใจเจ็บปวดใจและอัดอั้นมาก ราวกับว่าลาวาเผาอยู่ในใจเขา กลั้นไว้จนจะพุ่ง ออกมาจากในใจ!

“เจ้านายครับ ข้างหน้าเป็นสะพาน สะกด รอยตามที่อยู่ในมือถือของคุณพิงกี้มาก็คือที่นี่ เลยครับ พายุที่นั่งอยู่ข้างๆดูแผนที่ไปด้วยและ คอยรายงานให้เควินด้วยในน้ำ……………..

จู่ๆเควินคิดได้อย่างนึง

“แม่น้ำสายนี้กว้างมั้ย?” เขาถามด้วยเสียง หนักแน่น

“ผิวแม่น้ำกว้างประมาณแปดร้อยเมตร ครับ” พายุพูด “ถ้าคุณพิงกี้อยู่ในน้ำ งั้นดีที่สุด พวกเราหาเธอเจอก่อน จากนั้นค่อยแน่ใจและ ช่วยเธอจากทางนั้นจะยิ่งประหยัดเวลาและ ประหยัดแรงกว่าครับ”

เควินไม่แคร์เรื่องประหยัดเรี่ยวแรง แต่ ประหยัดเวลา………

แววตาเขาลุ่มลึก แต่ก็ไม่ได้ไม่เห็นด้วย

พอรถจอดลงที่ริมแม่น้ำ เควินโดดลงจาก รถ แว๊บแรกก็เห็นตอม่อสะพานมีแสงไฟที่สว่าง เหมือนไฟที่เปิดส่องในมือถือ
เธออยู่ที่นั่น!

พอถึงนาทีนี้ ยังมีกะจิตกะใจไปคิดเรื่อง ความกว้างกับเวลาซะที่ไหน เควินแววตาลุ่มลึก เขาดึงเน็กไทออกและกระโดดลงไปในน้ำโดย ไม่คิดอะไรทั้งนั้น

อยู่ในแม้น้ำที่หนาวเย็น เขาแน่ใจทิศทางไป ครู่นึงก็ว่ายไปยังทิศทางของพิงกี้!

สบตาไปทีนึง พายุกับสายฟ้ารออยู่ที่ริม แม่น้ำอย่างฉลาด

ทั้งสองต่างก็ไม่ออกเสียงให้เควินตื่นตกใจ

คิดๆแล้ว พายุหันหลังกลับไปทำการเตรียม ตัวที่รถ ส่วนสายฟ้ารออยู่ที่ริมแม่น้ำ เตรียมตัว เผื่อเกิดเหตุไม่คาดคิดอะไร

เข้าใกล้ทีละนิดๆ เห็นสถานการณ์ของพิงกี้ แล้ว ดวงตาของเควินยิ่งอยู่ยิ่งแดงก่ำ
เหมือนที่พิงกี้พูดเลย เธออดทนไม่ไหว แล้วจริงๆ ดังนั้นเธอจึงคิดได้หนึ่งวิธีคือใช้สาย สะพายกระเป๋ามัดแขนตัวเองไว้ที่ตอม่ออย่าง แน่นหนาแขนที่ขาวเนียนของเธอถูกรัดจนเป็น รอยแดง แขนทั้งข้างซูอยู่ในอากาศและยึด ร่างกายเธอไว้

แบบนี้ ถึงเธอสลบไป ร่ายกายส่วนใหญ่ ต่างแช่อยู่ในน้ำ แต่แขนและช่วงศรีษะของเธอ ก็ยังอยู่บนผิวอีกเช่นเคย จะไม่ตายเพราะจมน้ำ และขาดอากาศหายใจโดยไม่รู้ตัว……..

เพราะแขนโผล่อยู่บนผิวน้ำ เควินแว๊บ แรกก็เห็นแขนที่ขาวเนียนของเธอเต็มไปด้วย บาดแผล ถูกกรีดเป็นทีละแผล เห็นแล้วตก ตะลึงมาก

ในเวลาเดียวกัน เควินทั้งสงสาร ทั้งรู้สึก โชคดีที่พิงกี้มีนิสัยดื้อด้านและไม่ยอมแพ้

เขาไม่กล้าจินตนาการ ถ้าเธอเหมือนผู้ หญิงส่วนใหญ่แค่อ่อนแอหน่อยก็ตายอยู่ในน้ำที่เย็นเฉียบโดยที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาควร จะทำยังไง

ว่ายมาถึงข้างกายพิงกี้ เควินทรงตัวนิ่ง ด้วยมือข้างเดียว มืออีกข้างประคองใบหน้าที่ ซีดเซียวของเธอไว้

ใบหน้าของเธอเย็นเฉียบ ไม่มีเลือดฝาด เลยสักนิด

นี่ทําให้เขากลัวมาก จะเป็นเพราะมาสายอื่ กรึเปล่า? เควินหัวใจหดเกร็ง

“พิงกี้ พิงกี้!”

เรียกชื่อเธอเบาๆ แต่ครึ่งค่อนวันก็ไม่มีการ

ตอบรับ

มือของเควินสั่นไหว เขายื่นนิ้ววางไว้ที่จมูก ของพิงกี้ ในที่สุดก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่อ่อน แรงฟุ้งอยู่ที่นิ้วมือเขา ลมหายที่อุ่นๆนั้นถึงทำให้ หัวใจของเขาผ่อนคลายลงไปพักนึง
แต่ว่ากลับยิ่งอยู่ยิ่งโกรธเคือง แววตาคม เข้มของเควินได้เต็มไปด้วยเส้นเลือด ภายใต้ แสงไฟมือถือที่ส่องแสง เขาเหมือนอสูรที่เดิน ออกมาจากนรกเลย

เพราะโกรธเคืองสุดขีด เส้นเอ็นสีเขียวบน ขมับเขานูนออกมาอย่างเหฌนได้ชั

เควินไม่ได้เรียกชื่อพิงกี้อีก เขาดึงมีดพับ ออกมาและกรีดสายสะพายที่มัดอยู่บนมือเธอ ออกอย่างไว โอบเธอที่อ่อนเพลียจนสลบไว้ใน อ้อมอก และพาเธอว่ายไปทางริมแม่น้ำ

ตอนที่ว่ายน้ำมารู้สึกเวลาเชื่องช้าและ ยาวนานมาก ตอนที่ว่ายกลับไปที่ริมฝั่งก็รู้สึก เช่นนั้นเหมือนกัน

กว่าจะกลับมาถึงที่ริมฝั่งด้วยร่างกายที่ เปียกชุ่มไม่ใช่ง่ายๆ ในเวลาแรกเควินก็อุ้มพิงกี้ ไปที่ทิศทางของรถ รีบร้อนแม้แต่รองเท้าก็ไม่ ใส่
“เจ้านายครับ ผมมาอุ้มคุณพิงกี้เถอะ ครับ” สายฟ้ารีบตามมา เขาเองก็อยากออกแรง ช่วยหน่อย

เมื่อกี้เขาวัดระยะด้วยสายตา พบว่าเควิน ว่ายไปมาก็ประมาณหนึ่งพันกว่าเมตร แม่น้ำใน ฤดูใบไม้ผลิก็หนาวจนตัวแข็ง ยิ่งไปกว่านั้นตอน ที่เขาขึ้นฝั่งยังพาพิงกี้กลับมาด้วย ร่างกายแข็ง แรงแค่ไหนก็ใช้แรงไปเยอะมากแน่นอน

เขากลัวว่าเควินจะอายที่เปิดปากพูด เขา เลยเป็นฝ่ายเปิดปากถามก่อน

“ไม่ต้อง” เควินหยุดก้าวเท้า

เห็นเรวินยังมีเรี่ยวแรงอยู่สายฟ้าก็ไม่ได้ เปิดปากพูดอีก

เขาก็รู้ความคิดของเควินอยู่บ้าง ผู้หญิง ของตนเองเจอเรื่องแบบนี้ เขาคงจะไม่อยากให้ เธจากไปไหนแม้แต่วินาทีเดียว ยิ่งอย่าบอกว่า จะให้ผู้ชายคนอื่นอุ้มเลยพอเควินกลับมาถึงที่รถ ในขณะนี้พายุที่ เป็นผู้ช่วยมาหลายปีก็โผล่มาอย่างเอาใจใส

ผ้าเช็ดตัวที่สะอาด ผ้าห่มขนแกะที่นุ่มนวล กับเสื้อผ้าที่สะอาดต่างก็พับเตรียมไว้ที่เบาะนั่ง หลังแล้ว ในรถก็ได้ปรับอุณภูมิเป็น30องศาแล้ว อุณภูมิสูงกว่าข้างนอกตั้งเยอะ

เห็นการเตรียมพร้อมนี้ บุคลิกที่เยือกเย็น บนตัวของเควินก็ซอฟลงอย่างเห็นได้ชัด

พายุได้รีบยื่นน้ำอุ่นที่ใส่อยู่ในกระติกเก็บ ความร้อนให้อีก “เจ้านายครับ นี่เป็นน้ำอุ่นที่ผม เตรียมไว้ ให้ เดี๋ยวพอคุณพิงกี้ตื่นเจ้านายก็ป้อน เธอหน่อย ไม่แน่อาจจะรู้สึกดีขึ้นก็ได้ครับ ยังมี อีก แผ่นความร้อนพวกนี้สามารถติดที่เสื้อของ คุณพิงกี้ได้ครับ”

“อืม” เควินพยักหน้า

พอเควินอุ้มพิงกี้ขึ้นรถ พายุก็เลื่อนบานกั้น

หลังรถลง ให้เควินสะดวกในการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พิงกี้

พอรถวิ่งอยู่บนถนน สายฟ้าก็อดไม่ได้ที่จะ เหลือบมองพายุ

พายุแบะปากเล็กน้อย เผยรอยยิ้มกว้างๆให้ เห็น “เป็นไงบ้าง ฉันฝึกฝนได้ไม่เลวเลยใช่มั้ย ล่ะ?”

“พอใช้ได้ ยังถือว่าไม่ให้ฉันขายหน้า

พายุได้ใจสุดขีด

ในที่สุดพี่ชายตนเองก็ยอมรับว่าเขาก็ยอด

เยี่ยมมากแล้ว ทำให้เขาดีใจสุดขีด!

“ใช่แล้ว นายเตรียมแผ่นความร้อนอะไร นั่นไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” หยุดไปครู่นึง สายฟ้านึก อะไรขึ้นมาได้แล้วถาม “นั่นไม่ใช่ของที่ผู้หญิง ใช้หรอ? นายก็ชอบ

พายุ “