“ถย! ซวยจริงๆเลย!” สมคิดดึงเครื่อง แปลงเสียงออก ถอดหมวกแล้วเขยี้วงลงที่พื้น เขาในตอนนี้โกรธเคืองมาก

เขาคาดเข็มขัดนิรภัยไว้ก็เลยไม่ได้ชน รุนแรงอะไรมาก แค่ถูกเศษแก้วขีดข่วนจนมี สองแผลเล็ก แต่ตอนนี้ไม่เพิ่งแค่รถพัง พิงกี้ก็ ลมหายใจแผ่วเบาเหมือนคนใกล้ตาย คืนนี้เขา ยังจะมันส์ได้ยังไงอีก?

อยากลสมือไม่สนใจแล้ว สมคิดเดินไปยับ รถที่ชนจนพัง แต่พอขึ้นรถ เขามองพิงกี้ที่หด ตัวอยู่ที่พื้น จู่ๆก็เดินกลับไปใหม่ ไฟแห่งความ ต้องการทางเพศค่อยๆลุกท่วมขึ้นมา

ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ก็ไม่ต้องไปหาที่ อื่นแล้ว ข่มขืนเธอในรถไปเลย ให้เธอรู้ความ ร้ายกาจของเขาซะบ้าง!

คิดๆแล้วใบหน้าของสมคิดก็มีรอยยิ้มที่บ้า กามขึ้นมา

พิงกี้เจ็บมาก เจ็บมากจริงๆ ทั้งเนื้อทั้งตัวเหมือนถูกถอดกระดูกออกไปหมด

“hu huhu….. เธอสูดหายใจอย่างแรง เลือดบนศรีษะไหลมาที่ตา เธอใช้แรงลืมตาไว้ มองเห็นท้องฟ้าในยาทค่ำคืนที่ไม่มีดวงดาว

ในขณะนี้นี่เอง รองเท้าคู่นึงโผล่อยู่ใน สายตาของเธอ

สมคิดนั่งลงมาดึงผมเธอไว้ “นั่งแพศยา ถึง วันนี้มึงจะตาย กูก็จะเอามึงให้ได้โอ๊ย! เพราะว่า กูทำเรื่องนี้เสร็จก็จะไปต่างประเทศแล้ว ใครก็ กูไม่เจอหรอก!” หาก

ในความสลึมสลือ พิงกี้รู้สึกว่าตนเองถูก สมคิดลากออกมาจากในกองเศษแก้ว เขาลาก เธอออกมาพื้นที่สะอาดหน่อยก็โยนลงพื้นเลย เหมือนกับว่าโยนปลาตายตัวนึงยังไงอย่างงั้น

ต่อมา เขาก็โน้มตัวลงแล้วเริ่มฉีกกระชาก เสื้อผ้าเธอ ปากที่สูบบุหรี่มานานหลายปีและไม่ ดูแลเรื่องความสะอาดเหม็นเน่าจูบที่ซอกคอเธออย่างโหด เหมือนสัตว์ป่าตัวนึงที่กำลังจะเขมือบ เธอ ทำให้รู้สึกขยะแขยงจนไม่มีอะไรมาเทียบ ได้

เขายังคอยพูดจากระตุ้นเธอด้วย “ได้ยิน มาว่ามึงถูกนายเควินอี๊บไปตั้งนานแล้ว ให้พ่อ อย่างกูอึ๊บหน่อยจะเป็นอะไรไป? กูเลี้ยงมึงก็ เพื่อเอามาอึ๊บเล่นๆ แต่มึงยอมที่จะให้คนอื่นเอา มึง ก็ไม่ยอมให้พ่ออย่างกูเอา มึงพูดซิว่ามึงแรด

“มึงหนีซิ! ถึงไอ้เควินปกป้องมึง ๆก็หนีไม่ พ้นเนื้อมือกูหรอก วันนี้แหละกูจะให้มึงได้รู้ถึง ความร้ายกาจของกู!

“ฮ่า ๆ ๆ …

สมคิดหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง มือก็ยิ่งอยู่ยิ่ง อยู่ไม่นิ่งแล้ว เสื้อของพิงกี้ถูกดึงจนไม่เหลือ ชิ้นดี ชิปของกางเกงยีนส์ก็ถูกรูดลงมา มองดู สภาพนี้…..เธอโมโหจนตัวสั่น แต่เธอก็กลับ ยกมือขึ้นอย่างลำบาก และคล้องที่คอของสมคิดอย่างเบามือ

ทันใดนั้นสมคิด งไปครู่นึง เขาถามด้วย ความเซอร์ไพรส์และวาจาที่หยาบคาย “ทำไม นังแพศยา ถูกกูลูบไล้จนทนไม่ไหว อยากเอา แล้วใช่มั้ย?”

อยากเอา?

ใช่! อยากเอาเขาไปลงนรถ!

กำมือไว้แน่น จู่ๆพิงกี้ยกตัวขึ้น และเอา สิ่งของที่อยู่ในมือทิ่มไปที่คอของสมคิด เพราะ เมื่อกี้ได้คล้องคอเขาเพื่อความชัวร์ เธอได้เอา ของทีมไปที่เส้นเลือดใหญ่ในลำคอเขา

แต่เสียดาย……..

ภายใต้ความเร่งรีบ เศษแก้วที่เธอหยิบขึ้น มาเล็กเกินไป แหลมคมไม่พอ แรงที่ออกก็ยังไม่
“นังแพศยา มึงกล้าทำร้ายกูหรอ ฮา?!” สมคิดกุมคอที่แสนเจ็บปวดไว้ แค่สัมผัส เลือดเต็มมือ ดีตรงที่ทิ่มเข้าไปไม่ได้ลึกมาก ประสบการณ์ชกต่อยที่บ่อยจนเชี่ยวชาญบอก เขาว่าเขาน่าจะไม่มีอันตรายถึงขั้นชีวิต

แน่ใจอย่างนี้แล้ว เขาฉันเฉียวขึ้นมาทันที กะอยากสั่งสอนพิงกี้สักหน่อย

กระชากผมเธอไว้แล้วดึงเธอขึ้นมา จากนั้น ก็ตบไปที่หน้าของพิงกี้ ตบจนมุมปากเธอมีเลือด ไหลซิบ พิงกี้ก็ได้ต่อต้านเขา ไม่นานทั้งสองก็ ดึงกระชากมาถึงระแวกราวกั้นสะพาน

สมคิดกดเธอไว้ที่ราวกั้นแล้วตบตี บ้าคลั่ง เหมือนหมาบ้าตัวนึง พิงกี้ค่อยๆทนรับไม่ไหว แล้ว

เธอกัดฟันไว้ ก็ไม่อยากให้สมคิดได้อยู่ดี มีสุขเหมือนกัน ตอนที่เขาตบตีมาเธอพยายาม รวบรวมแรงกระทืบไปที่ตรงกลางระหว่างขา ของเขา เจ็บจนเขาลงมือก็ไม่รู้จะบันยะบันยังยังไงแล้ว เขาได้ชกไปที่ไหล่ของเธอ ร่างกายเธอ เอนไปข้างหลังจนตกลงไปในแม่น้ำ

นาทีที่ร่างกายตกลงไป ดูท้องฟ้ายาม ค่ำคืนที่ไม่มีดาว ใจของพิงกี้กลับมีความรู้สึก ผ่อนคลายเหมือนได้หลุดพ้นแล้ว

แต่ในเวลาสั้นๆไม่กี่วินาที เธอก็ได้ตกลงใน

น้ำที่เย็นฉ่ำห้อมล้อมเธอไว้ ทันใดนั้นได้ กระตุ้นความคิดที่สับสนวุ่นวายของเธอตื่นขึ้น มาทันที เธอว่ายน้ำไม่เป็น มือทั้งสองแหวกว่าย อย่างมั่วซั่ว หลังจากสำลักน้ำเข้าไปหลายที ไม่รู้ว่าทำไมมือถึงได้จับโดนของแข็งไว้ เหมือน จะเป็นสิ่งของที่มีสนิม ทันใดนั้นเธอรีบจับมันไว้ แน่น

พิงกี้หลบซ่อนอยู่ในความมืดมน เธอกัดฟัน

ทนไว้

เธอคิดอยู่ว่านี่น่าจะเป็นทางรอดเดียวของเธอแล้ว

เธอยังไม่อยากตาย

สมองแล่นอย่างไว เธอรู้ว่าเธอจะเงียบ อย่างนี้ไม่ได้ เงียบเกินไป ก็จะก่อให้เกิดความ สงสัย ถ้าสมคิดพบว่าเธอหาทางรอดเจอ ไม่แน่ อาจจะคิดหาวิธีลงมาเอาเธอให้ตายได้ เพราะ ไม่ว่ายังไงก็มาถึงขั้นนี้แล้ว

สมคิดไม่มีทางปล่อยเธอให้มีชีวิตอยู่รอด

แน่!

พิงกี้ก็ไม่รู้คนที่จมน้ำมันเป็นสภาพยังไง เธอได้แต่อาศัยการจินตนาการของตนเอง คอย ใช้มือตบน้ำหนักหน่อย แล้วมือค่อยๆเบาแรงลง ไป ความเคลื่อนไหวของน้ำยิ่งอยู่ยิ่งน้อยลงไป สุดท้ายก็กลับสู่ความเงียบสงบ……

หลายนาทีต่อมา เธอได้ยินสมคิดพูดจา หยาบคายด่าทออย่างคลุมเครือ เขาคงจะ โทรศัพท์ออกไปหนึ่งสาย เพราะระยะทางห่างกันไกลและสถานการณ์ของเธอก็ย่ำแย่มาก เธอฟังไม่ชัดว่าเขาคุยกับใครกันแน่ และไม่รู้ว่า เขาพูดอะไรไปบ้าง

แต่ว่า ไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงสตาร์ทรถ นี่ ถือเป็นข่าวดีและแสดงให้เห็นว่าสมคิดได้จาก ไปแล้ว

หลังจากแน่ใจว่าสมคิดไปแล้ว พิงกี้ก็ไม่ได้ คิดหาวิธีขึ้นฝั่งในทันทีทันใด

เธอว่ายน้ำไม่เป็น ตอนนี้ยังได้รับบาดเจ็บ ไม่มีทางที่จะอาศัยความสามารถของตนเองขึ้น ฝั่งได้อย่างปลอดภัย

ใช้สมาธิคิดไตร่ตรองอยู่ เธอรู้สึกว่าตนเอง แช่อยู่ในน้ำแบบนี้ดีกว่า

อาศัยแสงไฟที่สลัว เธอมองไปยังสิ่งของ ที่ตัวเองจับอยู่ในมือ พบว่าตอนนี้เธอจับโลหะที่ ขึ้นสนิมอยู่
ขอแค่ของสิ่งนี้ไว้ตลอด ถึงแม้จะ ว่ายน้ำไม่เป็น ที่จะมีชีวิตอยู่รอดก็ยังสูง อยู่ ยิ่งไปกว่านั้น…..เธอพบว่ากระเป๋าของเธอ ยังสะพายอยู่บนตัว งั้นก็หมายความว่ามือถือยัง อยู่ติดตัวกับเธอ!

ในโลกนี้ยังมีทางออกเสมอ

เมื่อกี้มือถือของเธอใช้ไม่ได้ น่าจะบนรถมี ของอะไรบล็อคสัญญาณมือถือของเธอไว้ ตอน นี้สมคิดขับรถไปแล้ว มือถือของเธอก็สามารถ ใช้งานได้แล้ว

ราวกับว่าเพื่อยืนยันการคาดเดาของเธอ ยังไงอย่างงั้น หัวสมองของพิงกี้เพิ่งมีความคิดนี้ โผล่ขึ้นมา เสียงริงโทนที่เสนาะหูก็ดังขึ้นมา

พิงกี้รีบใช้มือข้างนึงจับเหล็กไว้ มืออีกข้าง หยิบมือถือออกมาด้วยความลำบาก มือได้จับ มือถือไว้แน่น กลัวแต่ว่ามือถือจะตกไปที่น้ำแล้ว หาไม่เจอ
ดีตรงที่มือถือมีสายคล้องคอ หลังจากเธอ เอามือถือคล้องที่คอ ในที่สุดก็รู้สึกวางใจหน่อย แล้ว

พอหยิบมือถือมาดู หน้าจอคือเควินโทรมา

“พิงกี้ ตอนนี้คุณอยู่ไหน?

“เควิน เควิน…..” หลังจากรับสาย เสียงที่ ร้อนรนใจและหนักหน่วงก้องมา ทันใดนั้นน้ำตา ของพิงกี้ได้ไหลรินลงมา เธอเรียกเขาได้สนิท แนบแน่นมากโดยที่ไม่เคยเรียกมาก่อน แต่ว่า เธอไม่รู้จริงๆว่าตนเองอยู่ที่ไหน?

“ตอนนี้คุณอยู่ไหน คุณเป็นยังไงบ้าง เกิด เรื่องอะไรขึ้นใช่รึเปล่า คุณรีบบอกผมมา ผม เป็นห่วงจะแย่อยู่แล้ว!

พิงกี้สะอึกสะอื้นอยู่ “ฉันลองตรวจดู เดี่ยว ตรวจแผนที่แล้วค่อยบอกให้คุณ……คนที่ ทําร้ายฉันคือนายสมคิด เขาขับรถพาฉันมา ถึงที่ไหนก็ไม่รู้ ในรถอาจจะยังมีเครื่องบล็อคสัญญาณด้วย ฉันติดต่อคุณไม่ได้ ฉัน…ฉันแย่ง พวงมาลัยกับเขา จากนั้นก็กระเด็น…..กระเด็น ออกมาจากรถ เควิน ฉันรู้สึกว่าฉันคงทน ได้อีกไม่นานแล้ว…..คุณรีบมาหาฉัน เร็วๆ หน่อย….ฉันส่งที่อยู่ให้คุณ…..ส่งให้คุณตอนนี้ เลย”

ทั้งกลัวทั้งร้อนรนใจ พิงกี้พูดจาติดๆขัดๆ ดี ที่เควินเป็นคนฉลาด แค่ฟังเขาก็เข้าใจแล้ว

เพราะเข้าใจที่พิงกี้พูดแล้ว สีหน้าของเขา ยิ่งมืดมนและน่ากลัว

เขายกมือขึ้นให้คนข้างๆเริ่มเคลื่อนไหว พยายามรักษาเสียงให้สงบนิ่ง ใช้น้ำเสียงที่ ปลอบใจพูดว่า “คุณฟังผมพูดนะ ตอนนี้คุณ ดูแลตัวเองดีๆก็พอ ไม่ต้องเปลืองแรงส่งแผนที่ ให้ผม ผมได้ใส่เครื่องติดตามไว้ที่มือถือคุณ ตอนนี้มีสัญญาณแล้ว ผมสามารถอาศัย

เครื่องติดตามหาคุณเจอ ผมจะพยายามไป หาคุณให้เร็วที่สุด คุณต้องรอผมนะ”
“ฉันกลัวว่าฉันจะอดทนไม่ไหว เควิน ฉัน อยู่ในน้ำและบาดเจ็บด้วย ฉันรู้สึกว่าฉันคงจะ จับเหล็กไว้ไม่อยู่แล้ว ถ้าไหลไปในน้ำฉันก็จะ ตายแล้ว…..ถ้าฉันตาย คุณจะต้องช่วยฉันแก้ แค้นนะ อย่าให้ลิสาและคนของตระกูลบุญถาวร ได้อยู่ดีมีสุขเด็ดขาด!

เธอพูดจบด้วยความโกรธแค้น เควินกี ตะคอกออกมาด้วยความฉุน ถ้าคุณตายแล้ว ผมยังจะช่วยคุณแก้แค้นอีกทำไม คุณคิดว่าผม มีเวลาว่างมากหรอ? คุณอยากแก้แค้นก็ห้าม ตาย และต้องแก้แค้นด้วยตนเองด้วย!

“แต่ว่า…..”

“ไม่มีแต่ว่า ผมไม่ยอมให้คุณตาย ไม่ยอม เด็ดขาดคุณได้ยินมั้ย?!

“….โอเค” พิงกี้พยักหน้า

เธอก็ไม่อยากตาย แต่ว่าเธอยากที่จะ อดทนไหวแล้ว
“ผมไม่ได้พูดเล่นกับคุณนะ ดีที่สุดคุณ มีชีวิตอยู่ต่อ!ถ้าคุณตาย ผมไม่เพียงแต่จะไม่ จัดการตระกูลบุญถาวร ผมยังจะให้พวกเขา อยู่เย็นเป็นสุขด้วย เพื่อแก้แค้นกับการเอาแต่ใจ จที่คุณตายไปอย่างไม่รับผิดชอบ คุณได้ยิน เปล่า! ผมพูดได้ก็ทำได้ คุณก็รู้ว่าผมไม่เคยพูด เท็จ! อย่าบอกผมว่าคุณไม่มีวิธี ไม่ว่าเวลาไหนก็ มีวิธีทั้งนั้น อยู่ที่คุณจะไขว่คว้ามันยังไง!

พิงกี้รู้อยู่แล้วว่าเขาพูดได้ก็ต้องทำได้ เขาก็ นิสัยแบบนี้แหละ ทันใดนั้นเธอร้อนใจอย่างห้าม ไม่ได้

จากนั้น เธอก็ได้ยินเสียงของเควินซอฟ ลง เขาพูดเหมือนอ้อนวอน “ที่รัก รับปากผมว่า คุณต้องอดทนไว้นะ ผม….ไม่มีคุณไม่ได้ ไม่ได้ จริงๆ!”

พิงกี้กัดริมฝีปากไว้ “ฉันรับ ปากๆ…..ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว ฉันต้องคิดหาวิธี ว่าจะทำยังไง คุณรีบมาช่วยฉันได้ยินมั้ย?”