เวลาผ่านไปนานมาแล้ว เรื่องที่ตนเองทํา ไม่มีคนพบเห็นมาโดยตลอด ลิขิตที่หลบซ่อน อยู่ในเขตเล็กๆนี้ค่อยๆลืมการป้องกันตัว เขา รู้สึกว่าเรื่องที่ตนเองทำเหล่านั้นจะไม่มีคนเอ่ย ถึงอีกตลอดกาล

เขาจึงเริ่มใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาอยู่ที่นี่ ใช้ ชีวิตไร้ค่าไปวันๆเหมือนคนเมา วันนี้เป็นครั้งที่ เล่นใหญ่ที่สุด

แต่ว่า เขายังไงก็คิดไม่ถึงว่าจะเจอเควินอยู่

ที่นี่!

เพราะมีความสัมพันธ์ที่พิเศษกับลิสา เค วินจึงไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับเขา แต่ก็เป็น เพราะเหตุนี้ เขาก็รู้ดีว่าเควินเป็นคนลงมือโหด ขนาดไหน จิ๊กโก๋กระจอกอย่างเขาไม่อาจเทียบ

อกสั่นขวัญแขวน

ถ้าไม่ใช่ฝืนทนไว้ ไม่แน่นายลิขิตที่ขาสั่น

อาจจะตกใจจนฉี่ราดกางเกงแล้วก็ได้“นายนึกว่าฉันมาเที่ยวป่าเล่นน้ำ แล้วแวะ มาหานายรึยังไง? ฉันหามาถึงนี่ก็ไม่ใช่เพราะ นายหรอกหรือ?!” เควินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาถามคําถามที่ทําให้นายลิขิตยิ่งกลัวจนตัว สั่น “นายรู้จักกับลิสาใช่มั้ย?

“ไม่ ผมไม่รู้จักครับ!” นายลิขิตอยู่ใน วงการนี้มานาน เขาเองก็เป็นคนมีเล่ห์เหลี่ยม รู้ ว่าตนเองยอมรับไม่ได้เด็ดขาด เขาพูดพร้อม ด้วยรอยยิ้ม “คุณหนูใหญ่ของตระกูลดำรงกูล เป็นผู้สูงส่งขนาดนั้น ผมจะมีโอกาศไปรู้จักได้ ยังไงครับ?! คุณเควิน ผมก็เป็นแค่คนธรรมดา คนนึง คุณถือสาผมก็ถือว่าลดตัวเปล่าๆ ผมไม่ ได้ทำเรื่องชั่วจริงๆนะครับ

นายลิขิตสีหน้าขี้ขลาด และอ้อนวอนด้วย ใบหน้าที่ขมขื่น

“ใช่หรอ?”

“ใช่ๆๆ จริงๆนะครับ!“อยู่ต่อหน้าฉัน นายยังกล้าพูดโกหก อีก?!” เชือกที่อยู่ในมือได้กลายมาเป็นแส้ เควิน เฆี่ยนตีไปที่นายลิขิตอย่างโหด

นายลิขิตเปลือยกายไว้ มีแค่เสื้อตัวนึงคอย ปกปิดความทุเรศของช่วงเอวไว้ ถูกเควินเฆี่ยน ตีแบบนี้ ทันใดนั้นบนตัวก็มีรอยแดงโผล่ขึ้นมา ทันที เจ็บจนเขาร้องโหยหวนขึ้นมา

“คุณ คุณเควิน ถึงผมมีสิบชีวิตให้ คุณฆ่า ผม…ผมก็ไม่กล้าโกหกคุณหรอก ครับ….อ้า……” เขาเจ็บจนเสียงสั่น แต่กลับ ยังต่อต้านอย่างดื้อด้าน

ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ

เควินหัวเราะเย็นชาทีนึง แล้วซักถามอย่าง เฉยเมย “อ้อหรอ? ในเมื่อนายบอกว่าไม่รู้จัก แล้วทำไมมือถือของลิสาถึงมีข้อมูลการโทรคุย กับนาย?ทําไมลิสาถึงเปิดเผยกับฉันว่านายหลง รักเธออยู่ฝ่ายเดียว ดังนั้นนายถึงได้ไม่สนความ ยินยอมของเธอ แล้วแอบทำเรื่องที่คิดว่าดีต่อเธอ และคิดว่าได้ช่วยเธอแก้แค้นคืนล่ะ? ลิสาบ อกเธอยังเคยเกลี้ยกล่อมนาย บอกให้นายอย่า ทําแบบนี้ แต่นายดันจะดึงดันทำตามใจตนเอง โดยไม่ฟังคำเสนอของคนอื่น!”

“อะไรนะ?” นายลิขิตตกตะลึง “ลิสาพูด แบบนี้หรอ?”

“ไม่งั้นจะให้พูดว่ายังไงล่ะ?”

“แม่ง นังตัวดี! ทั้งๆที่มันเป็นคนให้เงินผม ให้ผมลงมือกับคุณพิงกี้ มีสิทธิ์อะไรมาว่าผม หลงรักมันถึงได้ยอมทำเรื่องพวกนั้น? มันพูดจน ตัวเองใสสะอาดบริสุทธิ์ใจ แต่กูล่ะ มันหลอก ใช้กูเสร็จก็ไม่สนความเป็นความตายของกูเลย หรอวะ?”

เพราะโกรธแค้นสุดขีด นายลิขิตโดดลงมา จากเตียงอย่างกระทันหัน กําหมัดและตะคอก อย่างบ้าคลั่ง สีหน้าเหมือนจะออกไปสู้กับลิสา ในทันทีทันใดเลย
เขาเปลือยกายไว้ทั้งตัว นาทีนี้เขาเปลือย ล่อนจ้อนต่อหน้าทุกคน อวัยวะเพศที่อ่อนลงไป ตั้งนานได้แกว่งไปแกว่งมา ช่างบาดตาจริงๆ

เควินแววตาหนักหน่วง เขารีบปิดตาของพิง กี้ไว้ แล้วเอาศรีษะเธอกดทับมาที่อ้อมอกเขา

พิงกี้ “

โอ้พระเจ้า! มือของเขากดแน่นขนาดนี้ เธอ จะขาดอากาศหายใจตายอยู่แล้ว!

“ไม่ก็ไสหัวไปที่เตียง หรือไม่นายก็รีบใส่ กางเกงซะ ไม่งั้นนายเชื่อมั้ยว่าฉันจะให้คนตอน นายเดี๋ยวนี้เลย?! »

เควินพูดอย่างเย็นชา แววตาที่เฉียบคม เหมือนมีดที่ราวกับว่าจะกรีดร่างกายของนาย ลิขิตจนเป็นแผล ทําเขาตกใจจนรีบใส่กางเกง ขึ้นมา

เวลานี้ เควินถึงได้ปล่อยพิงกี้พิงกี้เสยผมให้เรียบร้อย เธอรู้สึกอึดอัดเล็ก น้อย….ผู้ชายคนนี้นี่ยิ่งอยู่ยิ่งจิตใจคับแคบและ ยิ่งอยู่ยิ่งแข็งกร้าวแล้วนะ เธอไม่ใช่สาวน้อยผู้ บริสุทธิ์ซะหน่อย ถึงขั้นที่เรื่องไม่เรื่องแบบนี้ก็ ต้องปกป้องเธอขนาดนี้เลยหรอ?

ถูกขัดจังหวะแบบนี้ ชัดเจนมากว่าการเค้น ถามของเมื่อกี้ดำเนินการต่อไปไม่ได้แล้ว

เควินส่งสายตาให้สายฟ้า ให้เขาพาพิงกี้ ออกจากห้อง แล้วยืนรออยู่ข้างนอก

ไม่นาน ในมือของสายฟ้ากับพายุก็หิ้วคน ออกมาคนละคน

ยัดคนทั้งหลายเข้าไปที่เบาะนั่งหลัง ปรึกษากันไปครู่นึง เควินตัดสินใจจะออกเดิน ทางตอนนี้เลย กลับไปในเมืองหลวงค่อยเค้น ถามนายลิขิตก็ยังไม่สาย ระหว่างทางเขายัง สามารถกด นายลิขิตอย่างไม่หยุดยั้ง เพื่อให้ นายลิขิตเกิดความกลัวและรู้สึกตื่นหระหนก ไม่ แน่ตอนที่เค้นถามอาจจะเบาแรงขึ้นเยอะเลยก็ได้

เวลาสี่ทุ่ม ทุกคนกลับมาถึงL.K.crystal

วิลล่า

หลังลงจากรถ ภายใต้ข้อเรียกร้องที่รุนแรง ของพิงกี้ เควินได้ลากนายลิขิตลงไปเค้นถามที่ ห้องใต้ดินโดยที่ไม่ล่าช้าเลย

เวลาตีหนึ่ง เควินได้ออกมาจากห้องใต้ดิน ข้างหลังมีพิงกี้ที่สีหน้าเต็มไปด้วยความสุขเดิน ตามอยู่

“คุณเควิน ก่อนหน้านั้นคุณเข้าใจฉันผิด ไปรึเปล่าคะ?”

“อืม”

“ฉันบอกแล้วว่ายัยลิสานางฟ้าของคุณ ไม่ใช่คนดีอะไรหรอก แต่คุณดันไม่เชื่อฉันอีกเหอะๆ….. ตอนนี้กลับตบหน้าตัวเองแล้วใช่มั้ย ล่ะ? ฉันจะบอกคุณให้นะ ฉันน่ะไม่เห็นใจคุณ เลยแม้แต่นิด เพราะผู้ชายอย่างพวกคุณต่างก็ ตาบอดกันทั้งนั้น ไม่ถูกผู้หญิงหลอกซะหน่อย นี่ชอบคิดว่าชีวิตไม่สมบูรณ์แบบ ฉันดูละคร หลังข่าวมาเยอะ ดูจนรู้หมดแล้วว่าพวกผู้ชายมี สันดานยังไง!

พิงกี้มือกอดอกไว้ มองเควินด้วยสีหน้า ลำพองใจ และมีความรู้สึกยินดีปรีดาหลังจาก ตกอยู่ในสภาพที่ยากลำบากมานาน

“ลิสานางฟ้าของผม?” เควินหรี่ตาเล็ก น้อย เขามองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าลำพองใจ จนหางจะชี้ขึ้นฟ้าอยู่แล้วด้วยสีหน้าอันตราย “คุณนี่ใจร้ายใจดำเกินไปรึเปล่า? วันนี้เพิ่งจะ ทารุณผมไปหลายรอบ ตอนนี้กลับใช้คำพูดมา เหน็บแนมผม คุณรู้สึกว่ากลางดึกที่เงียบสงบ แบบนี้ควรจะทําอะไรสักหน่อยใช่มั้ย กำลังส่ง ซิกให้ผมอี๊บคุณหลายๆครั้งหน่อยใช่มั้ย?”

ยังจะมาอีกหรอ?เธอทารุณเขาไปหลายครั้งงั้นหรอ? เข้าใจ อะไรผิดไปรึเปล่าเนี่ย?

’ พิงกี้จ้องตาโตและรับสาย 33 มือ “คุณอย่าคิดเพ้อเจ้อไปเองสิ ฉันไม่ได้ หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อย! คุณเฉลียว ฉลาดล้ำเลิศที่สุดเลย อย่าถือสาผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉันทำไม คุณว่าถูกมั้ย? ตอนนี้พวกเราได้ หลักฐานที่ลิสาก่อกรรมทำเข็ญแล้ว เราต้อง ร่วมมือเอาผิดลิสาให้ได้ก่อน แล้วค่อยมาแก้ไข ปัญหาภายในสิ”

“ทำไมผมจําได้ว่าลิสาไม่เคยทำมิดีมิร้าย กับผมเลย รู้สึกว่าเธอจะมีเรื่องบาดหมางกับคุณ เท่านั้นเองนะ?”

พิงกี้กระพริบตา “เอ่อ….ตอนนี้เราได้ แต่งงานกลายเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว ถึงจะแค่ แอบแต่งงานก็เถอะ แต่ลิสารังแกฉันก็เท่ากับว่า ไม่ไว้หน้าคุณเหมือนกันนะ!”

“อ๋อ….พูดแบบนี้รู้สึกว่าก็ไม่ผิด แต่ว่าผมจำได้มีคำๆนึงกล่าวไว้ว่า ‘ศึกภายในต้องสงบ ก่อนจึงค่อยสู้ศึกภายนอก’ ผมควรจะจัดการ กับคุณก่อน แล้วค่อยไปจัดการเรื่องภายนอก

* พิงกี้หมดคำพูด

รักสนุกทุกข์ถนัดจริงๆ!