พิง ที่แกล้งหลับ อารมณ์ของเธอในตอนนี้ ย่ำแย่เหมือนเย็ดหมาเลย!

พอพายุไปแล้ว เควินเลื่อนกระจกรถขึ้นอีก ครั้ง เธอถึงรู้สึกว่าเหงื่อของตัวเองได้หยุดไหล

ทำเรื่องลับๆล่อๆภายใต้สายตาคนอื่น เธอ กลัวถูกจับได้จริงๆเลย

“ผมบอกแล้ว เลื่อนกระจกรถนิดหน่อยไม่ เป็นไรหรอก พายุไม่มีทางเห็นหรอก….. เค วินจับคางพิงกี้และเงยหน้าเธอขึ้นมา มองสีหน้า เธอแล้วหัวเราะเสียงต่ำ เสียงทุ้มต่ำไพเราะได้ ดังขึ้น “ทำไมคุณถึงกลัวขนาดนี้?”

“ฉันไม่ได้กลัว” พิงกี้ปากแข็ง

เป็นแค่สภาวะทางจิตใจเฉยๆ เธอบอกไม่ ได้กลัวก็ไม่ได้กลัวสิ แน่จริงเขาก็หาหลักฐานมา หักล้างเธอสิ!

แต่เควินดันหามาจริงๆ
” ถ้าไม่กลัว คุณก็ทําตัวผ่อนคลายหน่อย ? กอดผมไว้แน่นขนาดนี้ หรือว่าคุณอยาก ง ผมไว้และทําอะไรต่ออีก?”

” พิงกี้หน้าแดงขึ้นมาทันที เธอรีบ ส่ายหัว “ไม่ ไม่เอาแล้ว!”

ตอนนี้ไม่เหมือนก่อนหน้านั้น ก่อนหน้านั้น รถขับอยู่บนถนนที่ขรุขระ การเคลื่อนไหวที่ ขึ้นๆลงๆมันเป็นการปกปิดแบบธรรมชาติ แต่ ว่าตอนนี้รถได้หยุดนิ่งแล้ว ไม่เหมาะกับการทํา เรื่องน่าอายแบบนั้นแล้ว

เธอแบกร่างตัวเองไว้แล้วรีบลุกขึ้นจากบน ตัวของเควิน

ทันใดนั้นร่างกายของทั้งสองได้แยกออก จากกัน แต่เสียงยังแฝงด้วยความรักใคร่ ฟังจน พิงกี้หัวใจเต้นแรง ใบหน้าสะสวยยิ่งแดงก่ำขึ้น มา แอบรังเกียจพฤติกรรมของตัวเองอยู่ในใจ ลับๆ แต่ร่างกายกลับดีใจมีความสุขจนตัวสั่น
มันขัดแย้งกันชัดๆ

เธอพะงาบอยู่เบาๆ และเริ่มแต่งเนื้อแต่ง ตัว พอทั้งสองแต่งองค์ทรงเครื่องเสร็จ และได้ เช็ดคราบน้ำบนเบาะนั่งทิ้ง carplayครั้งนี้ถึงได้ ถือว่าจบอย่างสมบูรณ์แบบ

เควินลงจากรถด้วยท่าทางชิวๆสบายๆ ส่วน พิงกี้กลับขาอ่อนเล็กน้อย

ถ้าไม่ใช่เควินยื่นมือโอบเอวเธอไว้ เธออาจ จะไม่สามารถเดินได้นิ่งขนาดนั้น ไม่แน่เธออาจ จะขาอ่อนทรุดลงพื้นไปเลยก็ได้

เห็นเธอเป็นแบบนี้ เควินก็รู้เลยว่าก่อนหน้า นั้นตนเองได้ใช้ความรุนแรงมากแค่ไหน?

ถึงแม้เขาเองจะรู้สึกเสพสุขมาก แต่ตอน นี้เห็นพิงกี้เป็นแบบนี้ ชัดเจนมากว่าตอนนี้ยัง ไม่ค่อยเหมาะกับการไปจับตัวนายลิขิต ถ้าฝืนสังขารไปตอนนี้ล่ะก็ ไม่แน่ตอนที่พวกเขาจับ ตัวนายลิขิต ยังต้องคอยวอกแวกมาดูแลเธอที่ หมดเรี่ยวแรงไปด้วย

คิดไปคิดมา เควินได้สั่งการพายุ “ไปหา ร้านอาหารที่มันโอเคหน่อย เราไปทานข้าวก่อน แล้วค่อยว่ากัน

พายุพูดให้คำแนะนำอย่างจริงจัง “เจ้านาย ครับ ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ยังไม่ถึงสี่โมงเย็นเลยครับ ผมว่าสู้เราจับคนได้ก่อน ไปจากเขตนี้แล้วค่อย ไปหาร้านที่มันโอเคหน่อยดีกว่ามั้งครับ?”

“ก่อนหน้านั้นฉันไม่ได้พิจารณาให้ถี่ถ้วย พอ ตอนเที่ยงพิงกี้ยังไม่ได้ทานข้าวเลย ตอนนี้ เธอคงจะหิวแย่แล้ว

” พิงกี้แบะปากเล็กน้อย

แต่ว่า เธอก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร เธอไม่เพียงหิวข้าวแล้วจริงๆ สภาพเธสังขารไปตอนนี้ล่ะก็ ไม่แน่ตอนที่พวกเขาจับ ตัวนายลิขิต ยังต้องคอยวอกแวกมาดูแลเธอที่ หมดเรี่ยวแรงไปด้วย

คิดไปคิดมา เควินได้สั่งการพายุ “ไปหา ร้านอาหารที่มันโอเคหน่อย เราไปทานข้าวก่อน แล้วค่อยว่ากัน

พายุพูดให้คำแนะนำอย่างจริงจัง “เจ้านาย ครับ ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ยังไม่ถึงสี่โมงเย็นเลยครับ ผมว่าสู้เราจับคนได้ก่อน ไปจากเขตนี้แล้วค่อย ไปหาร้านที่มันโอเคหน่อยดีกว่ามั้งครับ?”

“ก่อนหน้านั้นฉันไม่ได้พิจารณาให้ถี่ถ้วย พอ ตอนเที่ยงพิงกี้ยังไม่ได้ทานข้าวเลย ตอนนี้ เธอคงจะหิวแย่แล้ว

” พิงกี้แบะปากเล็กน้อย

แต่ว่า เธอก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร

เธอไม่เพียงหิวข้าวแล้วจริงๆ สภาพตอนนี้ก็ควรจะพักผ่อนสักพักจริงๆ

“ห้า…..” พายุตบศรีษะตนเอง เขาคิดได้ ทันที “ถึงว่าล่ะดูท่าทางคุณพิงกี้เหมือนหมด เรี่ยวแรง ที่แท้ก็หิวจนขาอ่อนนี่เอง”

เพิ่งพูดจบ พายุก็โดนสายฟ้าตบศรีษะที่นั่ง อย่างโหด “มัวแต่พูดจาไร้สาระอยู่นั่นแหละ รีบ ไปหาร้านอาหารเร็ว!

เควิน “

พิงกี้ “ …………….”

“พี่!” พายุเรียกเขาด้วยความโกรธ

เสียงเรียกที่ชีช้ำนี้ ไม่เพียงแต่ไม่ทำให้ สายฟ้าเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป แต่กลับทำให้เขา ยิ่งกำเริบเสิบสานขึ้นไปอีก

ถีบไปที่ก้นของพายุเบาๆอีกที สายฟ้าพูดว่า “เร็วๆหน่อย!”
น้องชาย โง่เขลาคนนี้นี่ โง่ก็มีทั้งข้อดีและ ข้อเสีย ถึงไม่ได้มองทะลุความจริงของเรื่อง แต่คําพูดที่พูดออกมามันกลับผิดพลาดอย่าง สมจริงมาก………

ก็มีแต่พี่ชายคนนี้แหละที่ต้องคอยสั่งสอน

เขา

ทั้งสี่คนนั่งทานข้าวในร้านอาหารที่ บรรยากาศถือว่าไม่เลว ถึงรสชาติไม่ได้ดีมาก แต่อย่างน้อยก็ถือว่าสะอาดอยู่

พิงกี้ได้นั่งพักไปเกือบหนึ่งชั่วโมง ร่างกาย ก็ฟื้นฟูกลับมาปกติแล้ว

ดูเวลาก็ใกล้ห้าโมงเย็นแล้ว ทั้งสี่คนออก มาจากร้านอาหาร แล้วมุ่งตรงไปที่พักของนาย ลิขิตอยู่ในเขตที่ถือว่าไม่ค่อยพัฒนาเท่าไหร่ แต่ โซนที่นายลิขิตพักอาศัยอยู่ถือว่าไฮคลาสที่สุด ของที่นี่แล้ว

“หนึ่ง สอง สาม……

นับติดต่อมาจนถึงแปด จู่ๆพายุพูดเสียงต่ำ “ถึงแม้ครับ!”

อาจจะเพราะความหลงเชื่อ คอนโดที่นาย ลิขิตซื้อคือตึกที่แปดและชั้นแปด ถือว่าแพง ที่สุดในโซนนี้

มาถึงหน้าห้อง สายฟ้าที่มีการเตรียมการไว้ ตั้งนานแล้วได้เปลี่ยนมาสวมใส่ชุดพนักงานส่ง ของ แล้วสวมหมวกเบสบอลใบนึง พริบตาเดียว เขาก็กลายมาเป็นพนักงานส่งของธรรมดาคน นึง ทีนี้ถึงได้กดกริ่งประตู

แต่ข้างในไม่มีคนตอบรับ

เขาจึงได้กดกริ่งอีกครั้งกดติดต่อกันสามครั้ง ข้างในถึงมีเสียงที่ หมดความอดทนดังขึ้นมา “ใครวะ?”

“ผมเป็นพนักงานส่งของครับ รบกวนคุณ ช่วยเซ็นต์รับของหน่อยครับ”

“เฮ้ย เดี๋ยวนี้พนักงานส่งของขยันขนาดนี้ เลยหรอวะ ยังส่งของถึงบ้านเลยด้วยแฮะ?”

ประตูถูกเปิดออก ผู้ชายที่หน้าตาน่าเก

ลียดปรากฎตัวอยู่หน้าประตู แต่คนนี้ไม่ใช่นาย

ลิขิต

เขายื่นมือมารับพัสดุ สายฟ้ากลับจับข้อมือ เขาไว้ และได้พลิกมือเขามาไว้ด้านหลัง จากนั้น สายฟ้าได้ทุบไปที่ท้ายทอยจนเขาสลบไป

พิงกี้ “

ฝีมือนี้ทำเอาพิงกี้ทึ่งมาก!

พิงกี้มองไปที่เควินอย่างประหลาดใจ แววตาของเธอเต็มไปด้วยคําถาม อยากถามว่า มือของเควินเป็นมืออาชีพและเก่งกาจเหมือน สายฟ้ารึเปล่า? เควินพยักหน้าอย่างไม่รู้สึกรู้สา สีหน้าเหมือนชิวๆ แต่กลับไม่พูดอะไร

สายฟ้าที่เห็นเหตุการณ์นี้ได้หัวเราะ “คุณ พิงกี้ครับ คุณเควินเก่งที่สุดในหน่วยสืบลับ ผม ถือว่าเป็นลูกน้องที่มีฝีมือพอใช้ได้เฉยๆครับ”

“จริงหรอ?”

“จริงสิครับ ผมไม่ได้พูดโอเวอร์แน่นอน

ครับ!”

ดวงตาที่แวววาวของพิงกี้มองผู้ชายที่อยู่ ข้างกาย ในแววตามีความนับถือเพิ่มยิ่งขึ้นไปอีก

ส่วนแววตาของเควินมีรอยยิ้มเสี้ยวนึง เขา ตัดสินใจต่อไปจะคอยส่งเสริมสายฟ้า มีลูก น้องที่มีความสามารถเก่งกาจและแหลมคมเป็น ความโชคดีของเขา ส่งเสริมเขาดีๆ ไม่แน่ต่อไป ก็จะเป็นมือซ้ายหรือมือขวาที่น่าเชื่อถือได้คน ส.
พวกเขาบุกเข้าไปที่ห้องอย่างไม่เปลืองแรง เลยสักนิด พวกเขาหานายลิขิตที่กำลังทำสง ดรามสวิงกิ้งบนเตียงเจอจากห้องนอนห้องนึง

พิงกี้เหลือบไปมองแล้วรู้สึกเผ็ดเร่าร้อน

นับๆดูแล้วบนเตียงมีทั้งหมดห้าคน ชาย สามหญิงสอง บวกกับผู้ชายที่ถูกสายฟ้าจับมัด ไว้ที่ห้องนั่งเล่นคนนั้นแล้ว รวมทั้งหมดก็ชายสี่ หญิงสอง แม่ง……นี่มันโครตดุเด็ดเผ็ดมันเลย

หลังจากคนในห้องได้ยินเสียงเท้าเดินก็มึน

ติ๊บเลย

“อ๊า อ๊าๆ!”

“พวกมึงเป็นใคร?บุกเข้ามาในห้องนี้ได้ยัง

ไงวะ?!”

“เย็ดแม่ง ไสหัวออกไปให้หมดเลยนะ โว้ย!”