ตลอดทาง เควินขับเร็วจนรถใกล้จะเหาะ แล้ว ถึงหน้าบ้านตระกูลภิรมย์ภักดี

ทันใดนั้น ล้อทั้งสี่จอดอย่างกระทันหัน เสียดสีกับพื้นจนส่งเสียงแสบแก้วหู

เขาหน้าทิ้งไว้ ปิดประตูรถอย่างดุดัน พร้อม พาความเย็นชาเดินเข้าไปในบ้าน

คุณหญิงหทัยรัตน์นั่งจิบไวน์อยู่บนโซฟา อย่างช้าๆและชิวๆ

ขวัญฤดีที่ในปากเธอบอกว่าไม่สบาย กำลัง สีหน้ายิ้มแย้มนั่งอยู่ข้างกายเธอ

และพูดคุยกับเธออย่างน่าเอ็นดู ทั้งสองพูด คุยกันอย่างมีความสุข บรรยากาศดีเลิศ

เควินที่สูงใหญ่โผล่มาอยู่ที่หน้าประตู ทันใดนั้น ดึงดูดสายตาของทั้งสอง

“เควิน!”คุณหญิงหทัยรัตน์ลุกขึ้น สายตา เต็มไปด้วยเซอร์ไพรส์
“วันนี้ทำไมลูกถึงคิดมาหาแม่ได้หล่ะ บริษัทงานไม่ยุ่งหรือ?

ลูกนะลูก เวลางานยุ่งขึ้นมาไม่รู้จักดูเวล่ำ เวลาเลย ยังดีที่หนูขวัญฤดีอยู่เป็นเพื่อนแม่

หนูขวัญจ๊ะ รีบมาเร็ว พี่เควินของหนูกลับมา

แล้ว”

“สวัสดีค่ะ คุณเควิน ขวัญฤดีเดินตามหลัง หทัยรัตน์มา สายตาเต็มไปด้วยความดีใจ

แต่ด้วยความเป็นกุลสตรี เลยไม่ได้ทักทาย เขาด้วยคำว่า “พี่เควิน

“คุณอยู่นี่ได้ยังไง?”

เควินขมวดคิ้ว มองไปที่เธอ สีหน้าอารมณ์ เหนือความคาดหมาย

แถมยังไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่
ขวัญฤดีสะดุ้ง เธอมองไปที่หทัยรัตน์อย่าง

ทำตัวไม่ถูก

หทัยรัตน์ปลอบโยนและลบที่มือเธอ “แม่ ให้หนูขวัญมาอยู่เป็นเพื่อนแม่เอง

ลูกสองคนก็รู้จักกันมาสักพักแล้ว เรื่องนี้ อย่ายืดเยื้ออีกเลย แม่ดูแล้วผ่านไปช่วงนึงก็จัด งานหมั้นเลย”

ตระกูลของหนูขวัญฤดีคู่ควรกับกับตระกูล ภิรมย์ภักดี

นิสัยที่อ่อนโยนเรียบร้อยของขวัญฤดีก็ ทำให้หทัยรัตน์ชอบใจเป็นอย่างมาก

เธอพูดต่อหน้าพิงกี้ว่าชอบขวัญฤดี ไม่ใช่

แค่พูดลอยๆ

“คุณป้าคะ ไม่ต้องรีบขนาดนี้ค่ะ ขวัญกับ คุณเควินยังไม่ได้อยู่ด้วยกันเลยค่ะ”ขวัญฤดีอายจนก้มหน้าลง ใบหน้าที่ขาวใส แดงก่ำไปหมด

“ผมไม่แต่งงาน ยิ่งไม่แต่งงานกับเธอเด็ด

“เควิน!”

“คุณขวัญฤดี รบกวนคุณช่วยอธิบายให้ แม่ผมฟังหน่อย ผมกับคุณไม่ใช่แฟนกัน

สายตาเหมือนเหยี่ยวจ้องไปที่ขวัญฤดี อารมณ์บนใบหน้าของเควินเคร่งขรึมและเย็น

ชา

ขวัญฤดีหน้าซีดขึ้นมาทันที “ทำไมทำ กิริยาท่าทางแบบนี้กับหนูขวัญ?”

หทัยรัตน์ปกป้องขวัญฤดี เธอร้อนรนใจจะ

“แม่บอกตั้งแรกแรกแล้ว ว่าอย่าให้ลูกไปที่กองกําลังพิเศษ

ปรากฎว่าผู้ชายในบ้านต่างก็บอกว่าแม่เป็น

คนมองโลกแคบ

ไม่เข้าใจว่าผู้ชายมีความใฝ่ฝันอะไร แม่ เถียงพ่อกับลูกไม่ไหว ก็ได้แต่รับปาก

ตอนนี้ดีแล้วนี่ ลูกก็ใกล้ยี่สิบแปดแล้วยังไม่

แต่งงานมีลูก

และเอาอกเอาใจให้ผู้หญิงชอบก็ไม่เป็น นี่ แม่จะร้อนใจตายอยู่แล้ว!

“ผมจะแต่งงานมีลูก ถ้าแม่ไม่มายุ่งเกี่ยว เรื่องนี้! “เควินไม่อยากพูดเหลวไหล

เขาถามอย่างตรงไปตรงมา “พิงกี้อยู่ไหน ผมจะพาเธอไป!”

หทัยรัตน์ตื่นตกใจ“ลูก…ลูกรู้หมดแล้ว

หรือ?”
“ใช่ครับ”

“ลูกกลับบ้านก่อน แล้วถึงมานี่?”

“ใช่”

“ลูก ลูกอกตัญญู แม่นึกว่าลูกตั้งใจมาหา แม่ซะอีก!”‘หทัยรัตน์ทั้งเครียดทั้งโมโห

อยากด่าว่าเขา แต่ใจก็ทำไม่ลง เควินเห็น ถามไม่ได้ความอะไร

ก็เดินเข้าไปหาทีละห้องๆด้วยตัวเอง

“ลูกทำอะไร เควิน ลูกหยุดเดี๋ยวนี้!

“เควิน!”

เขาหามานานเท่าไหร่ หทัยรัตน์ก็ยืนเรียก เขาอยู่ข้างหลังนานเท่านั้น

ขวัญฤดีก็เดินตามด้วย แต่ใบหน้าที่น่าเอ็นดูกลับเต็มไปด้วยความอึดอัด

ใช้เวลาไวมาก เควินหาทั่วบ้านแต่ก็ไม่เห็น เงาของพิงกี้

สีหน้าเขาเริ่มเหมือนเมฆครึ้มคลอบอยู่ ใบหน้า “เธออยู่ไหนกันแน่?

สายตาที่เย็นชามองไปที่หทัยรัตน์ ถึงรู้ว่านี่ คือลูกแท้ๆของตัวเอง หทัยรัตน์ก็หัวใจกระตุก

มีความรู้สึกกลัวเหมือนถูกสัตว์ป่าจ้องไว้ “แม่ แม่จะรู้ได้ยังไง?

เธอถอยหลังไปก้าวนึง สีหน้าซีดเล็กน้อย “เธอให้แม่ส่งเธอลงข้างทาง

แม่ก็เลยให้คนขับจอดรถให้เธอลง ไม่ได้ หาอะไรเธอซะหน่อย…..

พูดยังไม่ทันจบ เควินก็เหมือนพายุเฮอริ เคนที่หมุนไปนอกประตู“หนูดูลูกชายคนนี้ ทำแบบนี้ได้ยังไง เนี่ย?”หทัยรัตน์คราวนี้เสียใจจริงๆ

ขวัญฤดีไม่สบายใจ ก็ได้แต่ปลอบใจ เธอ“คุณเควินอาจจะมีเรื่องร้อนใจมั้งคะ”

-ทั้งร้อนทั้งกระหาย ห้องนอนที่ อบอ้าวแม้แต่อากาศก็ร้อนอบอ้าวด้วย

ร่างกายของพิงกี้เดี๋ยวร้อนเดี่ยวหนาว คั่น เนื้อคั่นตัวไปหมด เธออ้าปากหายใจไว้

แต่ยังรู้สึกขาดออกซิเจนจนแน่นอกทรมาน

เธอลุกขึ้นหยิบขวดน้ำที่อยู่บนหัวเตียงด้วย ความยากลําบาก คิดไม่ถึงมือเพิ่งหยิบขวดน้ำ

ร่างกายกลับยืนไม่ไหวและล้มลงที่พื้น ศรีษะโขลกโดนที่พื้นอย่างแรง เจ็บอย่างหนัก

แต่เธออ่อนเพลียจนแม้กระทั่งร้องเจ็บยัง ไม่มีแรง ฝาขวดน้ำปิดไม่สนิท
น้ำในขวดสาดกระจายที่พื้นจนดื่มไม่ได้ แล้ว พิงกี้ร้อนรนใจจนอยากร้องไห้

แต่ก็หมดหนทาง หน้าผากมีของอะไรอื่น ไหลลงมา เธอยื่นมือไปจับ

เห็นลางๆว่าเป็นมือคน ทั้งเจ็บทั้งช็อก อาการวิงเวียนที่รุนแรงเข้ามาเยือน

เธอหลับตาก็สลบไปเลย ไม่รู้ผ่านไปนาน เท่าไหร่

เธอสะลึมสะลือ รู้สึกมีคนอุ้มเธอขึ้นมาจาก

พื้นอย่างทะนุถนอม

เอามือแตะแผลที่หน้าผากเธอ ทำเธอเจ็บ เล็กน้อย เธอหดตัวและหลบหลีก

คนๆนั้นก็ไม่กล้าแตะอีกต่อไป

มีคนตะคอกใส่หมอด้วยความโมโห เสียง

รู้สึกคุ้นมาก
จากนั้น รู้สึกเหมือนมีของอะไรจิ้มไปที่หลัง

มือของเธอ

ของเหลวที่เย็นเฉียบไหลเข้าเส้นเลือดของ เธอ ความรู้สึกเย็นแบบนั้น

ไม่ได้ทำให้คนรู้สึกกลัว แต่กลับกันทำให้ เธอรู้สึกตื่นตัวขึ้น

เธอคำนวนแรงของตัวเองไปสักพัก อยาก บอกว่าตัวเองกระหายน้ำมาก

กระหายจนใกล้จะตายอยู่แล้ว แต่ไม่มีแรง เปิดปากพูด กว่าจะลืมตาขึ้นมาได้นิดหน่อย

เธอเห็นผู้ชายสูงใหญ่ลางๆก้มตัวลงมา ใบหน้าที่หล่อเหลามาดเข้มของผู้ชาย

ขยายอยู่ในดวงตาเธอ สีหน้าเขาสงบแต่ ทะนุถนอม เหมือนรู้ความต้องการของเธอ

ริมฝีปากที่อบอุ่นนุ่มนวลแนบชิดยู่ที่ริมฝีปากของเธอ

ของเหลวที่อุ่นเล็กน้อยส่งจากปากเขาผ่าน

มาที่ปากของเธอ

พริบตาเดียวก็แก้ความกระหายให้เธอ เธอ

กลืนกินด้วยความโลภ

เหมือนปลาตัวนึงที่กระหายน้ำ พอดื่มน้ำ หมด เธอรู้สึกยังไม่พอ

เธอแลบลิ้นของตัวเองเข้าไปในริมฝีปา

กลึกๆของผู้ชาย

ใช้ท่าทีนี้แสดงถึงความกระหายของตัวเอง ดวงตาที่ลืมขึ้นได้นิดหน่อยก็ซึมด้วยน้ำตา

“รอเดี๋ยว จะรีบเอาน้ำมาเดี๋ยวนี้”

“อืม…..”พิงกี้ตอบอย่างสะลึมสะลือ

ในความสะลึมสะลือ เธอรู้สึกแค่ลมหายใจของคนๆนี้คุ้นเคยมาก ทำให้คนวางใจมาก

กลิ่นอ่อนๆของบุหรี่ กลิ่นมิ้นท์ที่สดชื่น

รู้สึก.

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ