บทที่ 487: นั่งข้างบนนี้

แววตาของเควินจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “นี่คุณกำลังบ่น ผมที่หลายวันนี้ปล่อยให้คุณนอนเหงาอยู่คนเดียว เลย ทำให้คุณเงี่ยนใช่มั้ย?

……ฮ่มๆ” พิงกี้แค่พูดออกมาจากปากก็รู้ว่าไม่ ดีแน่นอน ยิ้มแห้งๆเสร็จก็อยากลุกขึ้นมาจากบนตักเขา แต่กลับถูกจับเอวไว้จนขยับไม่ได้ เธอได้แต่กระพริบตา ปริบๆและพูดแก้ตัว “ก็ไม่ใช่หรอกค่ะ ฉันรู้ว่าช่วงนี้คุณ งานยุ่งมาก เหอะๆ…..ฉันเห็นใจคุณค่ะ จริงๆนะ!”

“เห็นใจผม งั้นก็หมายความว่าคุณเหงาจริงๆ แต่ เพราะสงสารที่ผมงานเยอะ ดังนั้นจึงไม่เอะอะโวยวาย และไม่มารบกวนผม? ไม่งั้น ทำไมถึงบอกว่าเห็นใจ แต่ ไม่ได้บอกว่าไม่อยาก

พิงกี้ถูกทำเอาอึ้งค้างเลย

เควินพูดวกวนเกิน ทำเอาเธอหลงเข้าไปในนั้น ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้เหงาและเงี่ยนถึงได้มาเคาะประตู แต่ถูกเขา พูดสักยกใหญ่ ทำให้เธอก็อดคิดไม่ได้เลยว่าเธอเหงา จริงๆหรือเปล่า……….

นี่ช่างน่ากลัวจังเลย

สะบัดศีรษะไปครู่หนึ่ง พิงกี้จ้องมองเขา “ฉันเปล่า สักหน่อย ฉันแค่หลงเข้าไปในกลอุบายของคุณ
“ผมวางอุบายคุณ? ไม่ใช่คุณหรอวางอุบายผม

“คุณ นี่……” พริบตาเดียวพิงกี้ก็หน้าแดงก่ำเลย

ผู้ชายคนนี้พูดจามีเล่ห์กลจริงๆ คงไม่ใช่ความ หมายอย่างที่เธอคิดมั้ง?

งั้นก็ชั่วร้ายเกินไปแล้ว

เธอยังไม่ได้ค้นหาหลักฐานให้ชัดเจน เควินก็เปิด ปากพูดอีกแล้ว ทำหน้าเหมือนคิดเผื่อเธอมาก “ในเมื่อ คุณเหงาขนาดนั้น ผมจะให้คุณกล้ำกลืนฝืนทนตัวเอง ได้ยังไงล่ะ?”

พิงกี้ “

เควิน “

ทั้งคู่สบตากัน พิงกี้สาบานว่าเหมือนเห็นหมาป่า ดุร้ายที่หิวโซอยู่ในแววตาของเควิน!

น่ากลัวจริงๆ!

เธอก็ไม่รู้ตัวเองไปเอาแรงมาจากไหน ที่สามารถ กระโดดออกมาจากอ้อมอกเขาเหมือนปลาคาร์ฟ โดด ลงมาเสร็จก็อยากวิ่งหนีเลย
แต่เสียดาย ท่าทางที่เธอวิ่งออกไปด้านนอกยังไม่ ถึงสามวินาที ด้านหลังก็มีเสียงเรียบเฉยของเควินดัง ขึ้นแล้ว “ถ้าคุณวิ่งออกไปตอนนี้ เดี๋ยวอยากขอร้องผม เรื่องอะไรผมก็จะไม่รับปากนะ”

พิงกี้ “

เธอหยุดฝีเท้าไว้ ร่างกายแข็งทื่อไปหมด

เป็นคำข่มขู่ที่ร้ายแรงมาก!

“ที่คุณมาหาผมในวันนี้ เพราะอยากมาสอบถาม เรื่องของน้ำหวาน หรือว่าอยากมาข้อร้องแทนเธอ โดยตรงใช่มั้ย?”

พิงกี้แข็งทื่อเหมือนก้อนหิน

“ปรนนิบัติผมดีๆแล้วค่อยเสนอข้อเรียกร้อง บางที ผมก็อาจจะยอมทิ้งหลักการบางอย่างเพื่อคุณ คุณว่า ล่ะ?”

พิงกี้ที่แข็งทื่อเป็นก้อนหินได้แตกออกมาเป็นเศษ

เต็มพื้น

พูดถึงขั้นนี้แล้ว เธอยังจะทำยังไงได้อีกล่ะ? ก็ต้อง ละทิ้งการต้อต้านทุกอย่างน่ะสิ!
“คุณเควิน….” พิงกี้หันหลังมา นำพารอยยิ้มที่ อบอุ่นเดินไปที่ข้างกายของเขา ดวงตาคู่สวยมองเขาไว้ “สามีสุดที่รักคะ คุณจะไม่ทำให้ฉันลำบากใจแน่นอน ใช่มั้ย? คุณนี่น่ารักที่สุดเลย”

“หืม?” เควินกำหมัดกระแอมสองที “ฮ่มๆ…..นั่ง

ลงมา ”

“pis…….”

จะกอดใช่ไหม?

อันนี้ง่ายมาก!

พิงกี้พยักหน้าด้วยความรื่นรมย์ก็จะไปนั่งที่บนตัก ของเควิน กลับได้ยินเสียงสงบและชิวๆของผู้ชายดังขึ้น

มา “ช้าก่อน”

“หืม?” พิงกี้ไม่เข้าใจ

ทำไมต้องรอ?

ในแววตาที่เธอสงสัย เควินปลดเข็มขัดออกอย่าง เอื่อยเฉื่อย รูดซิปลงมา เงยหน้ามองพิงกี้ด้วยแววตาที่ ลุ่มลึกเหมือนจักรวาล นัยน์ตาอมยิ้มพร้อมยักคิ้ว “นั่ง ข้างบนนี้ ”
พิงกี้ “

เธอจ้องมองที่ใบหน้าของเควิน แล้วมองลงมา ตรงสัตว์ใหญ่ดุร้ายที่เขาปลดปล่อยออกมา ทันใดนั้น ใบหน้าสะสวยยิ่งแดงก่ำขึ้น

“แน่นอน ผมรู้ว่าร่างกายคุณไม่แข็งแรง ยืนหยัด ไม่ถึงหนึ่งนาที คุณไม่ต้องขยับเองหรอก”

พิงกี้ยิ่งหน้าแดงอีก

ครั้งนี้คือโมโหจนแดง!

ในวิลล่าNo.1 ถ้าไม่ได้รับอนุญาติจากเควิน ไม่มี ใครสามารถเข้ามาในห้องอ่านหนังสือของเขาได้

แน่นอนว่านอกเหนือจากพิงกี้

ประตูของห้องอ่านหนังสือปิดเอาไว้ ในห้องมีแค่ไฟ ตั้งโต๊ะที่ถูกหรี่ไฟจนอ่อนที่สุดเปิดอยู่ แสงไฟค่อนข้าง สลัว

จะมืดไม่มืด จะสว่างก็ไม่สว่าง

บรรยากาศแบบนี้ง่ายต่อการเกิดที่สุดก็คือความกุ๊กกิ๊กที่ถูกปลุกเร้าจนจั๊กจี้เข้าถึงในกระดูก

“………เควิน ฉันทนไม่ไหวแล้ว อื้อ…..อ๊า อย่า อย่าทําแบบนั้นค่ะ…….…..

แผ่นหลังของพิงกี้แนบอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือ ผม เงาดกว๋าทิ้งตัวลงมาจากขอบโต๊ะ เหมือนน้ำตกสีหมึกที่ ทิ้งห้อยลงมา เขย่าไปมาตามท่าทางของผู้ชาย

เธอหลับตาไว้เล็กน้อย แต่ว่ายังสามารถเห็น ผู้ชายจูบผ่านหน้าท้องที่แบนราบของเธอ จากนั้นก็ได้ เคลื่อนไหวลงไปด้านล่าง

การกระตุ้นที่รุนแรงจู่โจมเข้ามาอย่างกระทันหัน เธอหลับตาลง ในปากส่งเสียงครวญครางออกมาเหมือน แมวน้อย “เควิน อื้อ….อย่าค่ะ ขอร้องคุณล่ะ อย่าทำ แบบนี้.…….

เหมือนว่าจะปฎิเสธจริงๆ แต่ก็เหมือนในความเย่อ หยิ่งก็ไม่ยอมละทิ้ง แต่แค่ปากไม่ตรงกับใจ

ไม่ได้ให้เธอจมเข้าไปปัญหาลำบากที่ว่า“ไม่เอา จริงๆ หรือว่าไม่เอาแค่หลอกๆ ” เควินหัวเราะเบาๆ หลุบ ตาลงด้วยสีหน้าอ่อนโยน

พอพิงกี้ส่งเสียงเรียกเบาๆออกมา และร่างกายสั่น อย่างห้ามใจไม่ได้เพราะความรื่นรมย์ ทีนี้เขาถึงหยุดท่าทาง นาทีนี้ ฝ่ามือใหญ่คอยปลอบโยนหัวใจที่เต้นแรง ของเธออย่างละมุนละไม

“แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้ว งั้นแบบนี้ล่ะ?”

พิงกี้ได้ยินแล้วลืมตาขึ้นมา เควินเงยหน้ามองเธอ ริมฝีปากแดงชุ่มฉ่ำ น้ำที่อยู่ในมุมปากของเขานั้น มอง จนเธอเลือดขึ้นสมอง ข้างหูมีเสียง “ครืนๆๆ ไม่กล้า คิดอย่างละเอียดเลยด้วยซ้า

เขามองเธอด้วยรอยยิ้ม ผู้ชายที่เดิมทีก็หล่อเหลา ดูดีมากอยู่แล้ว ภายใต้แสงไฟที่สลัวใบหน้ายิ่งดูคมชัด และหล่อเหลาขึ้นไปอีก

ส่วนวัตถุประสงค์ที่เธอมาห้องอ่านหนังสือ ตอนนี้ ได้ถูกเธอลืมไปข้างหลังแล้ว……เพียงเพราะว่า หลัง จากนี้เธอได้ถูกผู้ชายรักใคร่ขึ้นมาอย่างโหด หลับตา ไว้ล้มกลับมาที่โต๊ะอ่านหนังสือใหม่ ไม่มีเวลาคิดอย่าง ละเอียดเลยด้วยซ้ำ

พิงกี้ถูกทำจนพลิกไปพลิกมาเหมือนโรตีไปหลาย ครั้ง สุดท้ายก็สะลึมสะลือและไม่มีแรงเดิน ได้แต่ปล่อย ให้เควินอุ้มกลับไปที่ห้องนอน

พอวันที่สองตื่นขึ้นมา เห็นแสงเจิดจ้าของด้านนอก ทันใดนั้นถึงพบว่าตัวเองหลงกลความหล่อเหลาของ เควินซะแล้ว คำพูดที่จะพูดแทบไม่ได้พูดออกมาเลยสถานการณ์ที่อยากจะถามก็ไม่ได้ถามออกมาสักคำ!

นี่มัน………ถูกความหล่อเหลาทำให้เสียงานชัดๆ!

เธออยากร้องไห้ แต่ไร้น้ำตา