บทที่ 479: พังประตูเข้ามา

ในใจเกิดความหงุดหงิดขึ้นมาอย่างแปลก ประหลาด และแฝงด้วยความสงสารที่เข้มข้นมาก

พอไม่เห็นร่างเงาของน้ำหวานแล้ว ดุสิตเดินกลับ มาที่ข้างรถ ชกไปที่พวงมาลัยทีหนึ่งด้วยความหงุดหงิด

กลับมาถึงบ้านภักดีวัฒนากุล ดุสิตเพิ่งเดินเข้ามา ถึงห้องโถง คุณหญิงดวงใจก็ได้เดินมาหาเขา

ดูด้านหลังของดุสิตไปแว๊บหนึ่ง ไม่เห็นร่างเงาของ น้ำหวาน ทันใดนั้นสีหน้าของคุณหญิงดวงใจก็ผ่อน คลายลง สำรวจลูกชายตัวเองไปรอบหนึ่ง จากนั้นก็ พูดอย่างชัดเจนว่า “ทำไม ครั้งนี้ไม่ได้รับคนมาด้วยเห รอ?”

“ไม่ครับ” ดุสิตถอนหายใจ อารมณ์ไม่ดีเลย “เธอ บอกว่าอยากอยู่เงียบๆคนเดียวครับ”

“ก็ใช่น่ะสิ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนเจอเรื่องแบบนี้ก็ไม่ สบายใจทั้งนั้นแหละ ถ้าคนที่อ่อนแอหน่อย ไม่แน่อาจะ ถึงขั้นฆ่าตัวตายได้เลย.…………….

ดุสิตสีหน้าเปลี่ยน

“แต่แม่จะบอกลูกนะ เมื่อก่อนแม่ก็ชอบหนูน้ำหวานอยู่ แต่ตอนนี้เธอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แม่คง เห็นด้วยกับลูกและน้ำหวานไม่ได้แล้ว….…………. ดุสิต……ดุสิต? นี่ลูกวิ่งจะรีบไปไหนกันเนี่ย กลับมา เดี๋ยวนี้เลยนะ!”

คุณหญิงดวงใจยังพูดไม่ทันจบ ดุสิตก็วิ่งเร็วจนไม่ เห็นเงาแล้ว

น้ำหวานกลับมาถึงที่ห้องเล็กๆของตัวเอง ถึงแม้จะ เป็นแค่ห้องเช่า แต่ทุกอย่างของที่นี่ล้วนแต่เธอเป็นคน ตกแต่งประดับประดาเอง แม้แต่หมอนกอดที่เป็นรูปมด ก็สามารถทำให้เธอผ่อนคลายลงได้

เธอเก็บกวาดไปเล็กน้อย และเปิดน้ำในอ่างจากุช ซี่ จากนั้นก็แช่ตัวลงไปในอ่าง

เธอแช่น้ำไปด้วย และคิดเรื่องราวไปด้วย เวลา ผ่านไปอย่างไม่รู้ตัว เธอไม่ได้สังเกตเลย มัวแต่จมอยู่ใน ความคิดของตัวเอง

สุดท้าย เป็นเสียงเคาะประตูที่ดังกึกก้องทำเอาเธอ สะดุ้งตื่น ทีนี้เธอถึงพบว่าตัวเองได้แช่อยู่ในอ่างมานาน มากแล้ว

ใคร?
ใครจะมาหาเธอในเวลานี้?

ใครมาหาเธอ เธอก็ไม่มีกะจิตกะใจไปสนใจทั้งนั้น

เสียงเคาะประตูดังไปครู่หนึ่งก็เงียบไปแล้ว น้ำ หวานจึงไม่ได้เอามาใส่ใจ

น้ำหวานลุกขึ้นมาจากในอ่าง พบว่าผิวของตัวเอง แช่จนเป็นรอยเหี่ยวย่นแล้ว เธอปล่อยน้ำในอ่างทิ้ง ตอน ที่มองดูน้ำไหลไปอย่างเรื่อยๆจู่ๆในสมองมีภาพๆหนึ่ง โผล่ขึ้นมา……..ถ้าเธอกรีดท้องแขนฆ่าตัวตายในอ่าง งั้น……..

ไม่ได้ คิดไม่ได้

น้ำหวานส่ายหัว และขมวดคิ้วไปเปิดฝักบัว น้ำอุ่นๆ สาดอยู่ที่บนเรือนร่างเธอ เธอได้ชำระล้างไปอีกรอบ หนึ่ง บนตัวมีอุณภูมิร้อนแล้วถึงได้หยุด

ดึงผ้าเช็ดตัวมาเช็ดหยดน้ำบนตัวทิ้ง น้ำหวานได้ เปลี่ยนมาสวมใส่ชุดรำรองที่หลวมสบายอยู่ในบ้าน เตรียมตัวจะไปพักผ่อนบนเตียง

ในขณะนี้นี่เอง จู่ๆเธอได้ยินเสียง“โพ่ง” ประตูถูก

ถีบออก

ร่างเงาหนึ่งพุ่งเข้ามาจากประตูห้อง ในขณะที่เธอยืนอยู่ในห้อง แววตามีความเซอร์ไพรส์โผล่ขึ้นมา “น้ำ หวาน คุณไม่เป็นไร?! ดีมากเลยที่คุณไม่เป็นไร!”

น้ำหวานยังไม่ทันได้ดึงสติกลับมา ก็ถูกดุสิตที่พุ่ง เข้ามาหากอดเอาไว้

“ดีจังเลยที่คุณไม่เป็นไร……

ดุสิตเอามือทั้งสองข้างจับใบหน้าน้ำหวานไว้ เห็น แก้มที่แดงอมชมพูหลังจากอาบน้ำแล้ว แววตาเต็มไป ด้วยความสุข

ด้านหลังเขามีช่างไขประตู บนมือของพวกเขาถือ เลื่อยไฟฟ้าและอุปกรณ์อื่นๆไว้ เมื่อกี้ลูกบิดของประตู ถูกทำลาย คาดว่าก็คงเป็นผลงานของพวกเขา

นี่เป็นการเข้าใจผิด

เปลี่ยนลูกบิดประตูใหม่ จ่ายค่าแรงให้ช่างและ อธิบายสาเหตุของเรื่องราวให้ชัดเจนเสร็จ ช่างก็ได้กลับ ก่อน จากนั้นห้องเล็กๆนี้ก็เหลือแค่ดุสิตที่อึดอัดและตัว เธอเอง

“ทำไมจู่ๆคุณถึงวิ่งมาได้คะ? กลัวว่าฉันจะฆ่าตัว ตายเหรอคะ?” น้ำหวานถาม

เธอนึกย้อนถึงนาทีที่ดุสิตพังประตูเข้ามาและสีหน้าที่ตื่นตระหนกของเขา ความเซอร์ไพรส์หลังจากที่ เห็นเธอ จู่ๆในใจไม่ได้อัดอั้นขนาดนั้นแล้ว

เขาแคร์เธออยู่

“อืม…..” ในใจของดุสิตก็ยังคงหวาดผวาอยู่ แม้เหตุการณ์นั้นจะผ่านไปแล้ว “คุณห้ามทำเรื่องโง่ๆ เหมือนคนอื่นนะรู้ไหม? ตอนนี้ไม่ใช่สังคมศักดินาอะไร สักหน่อย คุณอย่าใส่เครื่องจองจำให้ตัวเอง”

“แล้วทำไมก่อนหน้านั้นคุณถึงคิดไม่ถึงว่าฉันจะ ฆ่าตัวตาย ถูกใครย้ำเตือนล่ะ หรือว่าจู่ๆคิดได้เอง?” น้ำ หวานแปลกใจเล็กน้อย

“ผมกลับบ้าน แล้วแม่เป็นคนเตือนผม ผมก็เลยรีบ

วิ่งมาเลย”

ดุสิตได้ยินคุณหญิงดวงใจบอกว่าฆ่าตัวตายอะไร ปุ๊บ ตอนนั้นเขาก็ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรอย่างอื่นแล้ว ในใจคิดแต่จะรีบมาถึงที่ข้างกายน้ำหวาน ระหว่างทาง ตอนที่โทรหาน้ำหวาน เธอไม่รับสายเลย เขามาอย่าง รวดเร็วเหมือนสายฟ้าแลบและสายลมแรง พอมาถึงที่ หน้าห้องของเธอก็ใจร้อนเป็นฟืนเป็นไฟตั้งนานแล้ว นี่ ถึงได้เคาะประตูไปแค่ครู่เดียวก็รีบเรียกช่างมาเลย

“แม่คุณไม่ได้พูดอย่างอื่น?” น้ำหวานถามอย่าง หยั่งความคิด
“ไม่ได้พูด” ดุสิตส่ายหัว

“คุณป้าไม่ได้บอกให้คุณเลิกกับฉัน?”

“ไม่ได้พูดจริงๆ”

ที่จริงคือดุสิตวิ่งเร็วเกินไป เขาจึงไม่ได้ยินคำพูด หลังจากนั้นของคุณหญิงดวงใจ

“งั้น…..ก็ดีแล้วค่ะ” ถึงแม้น้ำหวานไม่ได้ เชื่อ100% แต่ก็ค่อนข้างรู้สึกสบายใจแล้ว

ไม่พูดไม่ได้ว่า นี่ก็ถือว่าเป็นการเข้าใจผิดที่

สวยงาม

หลังจากผ่านการพังประตูเข้ามาอย่างนี้ บรรยากาศของทั้งคู่ผ่อนคลายลงไปเยอะเลย

นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาไปครู่หนึ่ง น้ำหวานที่ซบอยู่ใน อ้อมอกของดุสิตรู้สึกได้ว่าเขาอยากพูดแต่ก็หยุดเอาไว้ เธอจึงเป็นฝ่ายริเริ่มพูดขึ้นมาก่อน “ที่จริง วันนี้ฉันรู้สึก โกรธจริงๆค่ะ”

“อืม ทำไมคุณถึงโกรธ?” ดุสิตถามอย่างขอความ คิดเห็นที่ถูกต้อง

เพราะเขาไม่ค่อยเข้าใจจริงๆ
อาจจะเพราะเขาเป็นผู้ชาย ความคิดไม่ได้ยัง ละเอียดอ่อนไม่พอ ถึงแม้เขาจะคิดปลงหลายปัญหา แต่ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองคิดมันถูกหรือเปล่ากันแน่ บางทีฟังน้ำ หวานพูดออกมาเองจะแม่นยำกว่า

“คุณไม่แคร์เรื่องนั้นจริงๆหรอคะ?” ไม่ตอบแต่ ย้อนถาม น้ำหวานเงยหน้ามองดุสิต

เธอมองเขาด้วยความตื่นเต้น ไม่อยากพลาด อารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงแม้แต่เสี้ยวเดียวของเขา กลัวก็ แต่จะเห็นความลังเลจากแววตาเขา

แววตาของดุสิตมีความลังเลแว๊บเข้ามาจริงๆซะ ด้วย แต่ไม่นานเขาก็หัวเราะอย่างขมขื่นและใจกว้าง “น้ำหวาน ในฐานะที่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ถ้าผมบอกว่า ไม่แคร์เลยมันต้องโกหกแน่นอน แต่เรื่องนี้คุณคือผู้เสีย หาย เรื่องนี้จะไม่มีผลกระทบกับความสัมพันธ์ของเรา ไม่ใช่เหรอ?”

หลุบตาลง สีหน้าของน้ำหวานค่อนข้างผิดหวัง .อืม ฉันรู้ค่ะ”

“คุณลองคิดดูสิ ถึงผมถูกคนวางอุบายไปมีอะไร กับผู้หญิง คุณก็จะรู้สึกไม่สบายใจเหมือนกัน ถูกไหม?”

“ใช่ค่ะ” เหมือนจะเป็นแบบนี้จริงๆ
“งั้นมันก็เหมือนกัน ถึงแม้ครั้งนี้คุณจะเป็นผู้เสีย หาย แต่เป็นไปได้ยังไงที่ผมจะไม่แคร์ที่ผู้ชายมาถูกเนื้อ ต้องตัวคุณเลย? ถ้าผมบอกว่าผมไม่แคร่เลย งั้นผมก็ เป็นเทพ ไม่ใช่ผู้ชายแล้ว ถูกไหม?”

“แต่ผมจะไม่รังเกียจคุณเพราะเหตุนี้แน่นอน อันนี้ ผมรับประกันได้”

“จริงหรือคะ?” น้ำหวานเงยหน้า มองเขาด้วย

ความคาดหวัง

ความสัมพันธ์ของทั้งสอง ถึงแม้ตอนแรกเธอเป็น ฝ่ายริเริ่มมากกว่า แต่ไม่นาน เขาก็ยิ่งอยู่ยิ่งดีกับเธอ ความสัมพันธ์ทั้งหมดถ้าจะเอาไปจากใจอย่างหน้าตา เฉยเลย งั้นมันก็เจ็บปวดเหมือนเอามีดมากรีดเลย

เธอตัดใจไม่ได้ ตัดใจไม่ได้จริงๆ

ก่อนหน้านั้นเธอนึกว่าเขาต้องแคร์เรื่องนี้แน่นอน จะต้องทรมานเหมือนก้างปลาติดคอ แต่ตอนนี้เขายืน หยัดขนาดนี้ เธอก็ต้องเชื่อใจเขา และเชื่อความรักของ พวกเขาใช่ไหม?

“จริงสิ!” ดุสิตรับประกัน
“เป็นเรื่องจริง จริงๆหรือเปล่าคะ?

“ต้องการให้ผมพิสูจน์ไหม?” จู่ๆดุสิตกลั้นหัวเราะ

ไว้ไม่อยู่

บรรยากาศที่อบอุ่นถือว่าไม่เลว มีความสุขและ

ผ่อนคลาย

ดุสิตก้มศีรษะจูบที่ดวงตาของน้ำหวาน