บทที่ 463:น้ำหวาน

คนขายตั๋วสวมใส่เสื้อผ้าที่แสนจะธรรมดามาก ผม ที่ผ่านการคัดและย้อมสีมาโดยเฉพาะเดิมทียังถือว่าทัน สมัยอยู่ แต่เมื่อเทียบกับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าแล้ว เธอ ก็เหมือนหญ้าที่เหี่ยวแห้งในทุ่งหญ้าเลย ขายหน้าจะแย่

เดิมทีเธอก็มีนิสัยที่ค่อนข้างจะเห็นแก่อำนาจเงิน ทองอยู่แล้ว อยู่ในหมู่บ้านไม่เคยเห็นสาวสวยขนาดนี้ มาก่อน รู้สึกคุยกับคนแบบนี้ ราวกับว่าเสียงก็ยังฟังดู ต่ำต้อยกว่าเลย

เดิมทีสาวสวยคนนี้กำลังมองวิวนอกหน้าต่างอยู่ พอได้ยินก็หันมาตอบ “ไปหมู่บ้านBค่ะ”

“ไปหมูบ้านB ค่ารถหนึ่งร้อยหกสิบห้าบาทค่ะ ถ้าไม่มีเสร็จ ก็ให้แค่หนึ่งร้อยห้าสิบบาทก็ได้ค่ะ” คน ขายตั๋วแฝงด้วยความเอาใจ และอยากสอบถามข้อมูล “คนสวย คุณคงมาจากเมืองหลวงใช่มั้ยคะ? จะไป หมู่บ้านBทำอะไรหรอคะ ไปเยี่ยมญาติหรือพัฒนาอสัง หาที่นั่นคะ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวคนนี้ไม่คิดจะตอบคำถาม ของคนขายตั๋ว เธอได้หยิบออกมาห้าร้อยบาท หลังรับ เงินทอนและตั๋วมาก็ได้มองนอกกระจกรถอย่างเรียบ เฉยอีก เหมือนวิวของด้านนอกดึงดูดสายตามาก

“ก็ไม่รู้ว่ามีอะไรน่าดู เชอะ~” คนขายตั๋วบ่นพึมพำ ไปคำหนึ่ง จากนั้นก็เดินจากไป
แต่ว่า เรื่องของวันนี้ทิ้งความทรงจำที่ลึกซึ้งให้เธอ มาก ถึงเวลาผ่านไปหนึ่งปี ถ้ามีคนพูดถึงเรื่องของวันนี้ กับเธอ เธอก็สามารถจำหน้าจาและเสื้อที่ผู้หญิงคนนี้ใส่ อยู่

ที่นี่ล้าหลังและทรุดโทรมมาก

บนถนนที่คับแคบ ยุ่งเหยิงและสกปรก หญิงสาวนั่ง มินิบัสคันที่โยกเยกไปมา ไม่รู้ขับมากี่ปีแล้ว ควันที่พ่น ออกมาล้วนเป็นควันสีดำ เพิ่มความสกปรกให้อากาศที่ เดิมทีก็ไม่บริสุทธิ์อยู่แล้ว

แต่ว่า ที่สกปรกกว่าน่าจะเป็นใจคน

ดึงสายตากลับ หญิงสาวหลับตาพิงอยู่ที่เบาะนั่ง อยากจะบรรเทาอาการเมารถ และอยากสงบจิตสงบใจ คิดวางแผนว่าต่อไปจะทำยังไง

ถ้าพิงกี้อยู่ที่นี่ จะต้องดูออกแน่นอนว่าหญิงสาวคน นี้ก็คือน้ำหวาน

น้ำหวานลงรถที่หน้าโรงแรมที่ถือว่าค่อนข้างดีของ หมู่บ้านB มองดูป้ายโรงแรมอีกครั้ง พอแน่ใจแล้วว่าตัว เองไม่ได้มาผิด เธอก็เดินไปที่หน้าล็อบบี้
“ก่อนหน้านั้นฉันได้จองไว้สองห้องค่ะ นี่คือบัตร ประจําตัวประชาชนของฉัน รบกวนช่วยฉันทําการ บันทึกเข้าพักด้วยค่ะ”

“ไม่ต้องบันทึกหรอกค่ะ คุณวางเงินมัดจําแล้ว

ขึ้นไปได้เลยค่ะ” พนักงานหน้าล็อบบี้พูดอย่างชิวๆ “ที่นี่ไม่ใช่เมืองใหญ่อะไร ไม่ตรวจสอบบัตรประจำตัว ประชาชนหรอกค่ะ ขอแค่คุณมีเงินจ่ายค่าห้อง หลังจาก ทําข้าวของที่ห้องพังแล้วมีเงินชดใช้ค่าเสียหาย คุณจะ ฆ่าคนเผาตึกที่นี่ก็ไม่มีใครมายุ่งกับคุณหรอกค่ะ”

” น้ำหวานพยักหน้า “ขอบคุณค่ะ”

เธอไม่มีสัมภาระ หลังจากเอาคีการ์ดเสร็จก็ขึ้นไป ที่ห้องโดยตรงเลย

พอปิดประตูปุ๊บ เธอชินแล้วกับการที่ตรวจสอบทุก มุมของห้องรอบหนึ่ง พบว่าในห้องไม่มีกล้องวงจรปิด ทีนี้ถึงวางใจลง

เธอเตรียมตัวจะอาบน้ำ แต่หลังจากหยิบเสื้อผ้าจะ เดินเข้าห้องน้ำ เธอก็ได้เปิดให้หน้าต่างมีช่องโหว่ ทีนี้ถึง เดินเข้าไปอาบน้ำ

พออาบน้ำเสร็จ น้ำหวานตัดสินใจจะออกไปข้าง

นอก
นี่คือความเคยชินที่ครึ่งปีมานี้เธอติดเป็นนิสัย ไม่ ว่าไปทำอะไรที่ไหน

เธอก็จะใส่เสื้อผ้าที่เตะตาที่สุด แต่งหน้าที่ไม่เข้า กันที่สุดออกไปเดินเล่นข้างนอก พยายามให้ตัวเองดู แตกต่างกับรอบๆ

ในใจเธอมีการคาดหวังที่เป็นความลับที่สุด แต่ ถึงแม้ความคิดเล็กๆของเธอไม่ได้เกิดประโยชน์อะไร สำหรับเธอแล้วถือว่าเป็นการปลอบโยนทางใจอย่าง หนึ่ง

วันนี้ก็เช่นกัน

สวมใส่ชุดเดรสสีแดงที่โชว์แผ่นหลังเดินอยู่บน ถนนแคบๆ น้ำหวานอยู่ในที่ๆสกปรกเหมือนเป็นดอกไม้ ดอกหนึ่งที่สวยสดงดงามที่สุด เพิ่งออกจากโรงแรมก็ ดึงดูดสายตานับไม่ถ้วน ตลอดทางมีคนจ้องมองอย่าง ไม่ขาดสาย

เดิมทีแค่อยากเดินเล่นรอบหนึ่งก็กลับไปพักผ่อน แต่ตอนที่เธอเดินมาถึงทางเลี้ยวของถนน จู่ๆเด็กที่สวม ใส่เสื้อผ้ามอมแมมถูกเด็กพวกหนึ่งไล่เข้าไปในซอยที่ มืดมน

ดูเหมือนว่าเด็กเหล่านั้นอยากจะรังแกเขา คอย ตะโกนเสียงดังโวยวาย คอยหัวเราะด้วยความคึกคะนอง

ส่วนเด็กที่สวมใส่เสื้อมอมแมมยืนตัวสั่นอยู่ เหมือน กระต่ายน้อยที่ไม่กล้าต่อต้าน

น้ำหวานขมวดคิ้ว และหยุดฝีเท้าไว้

เห็นสถานการณ์ยิ่งอยู่ยิ่งดุเดือด หมัดหล่นอยู่ที่บน ตัวของเด็กคนนั้นจนเขายืนเกือบจะโซเซล้มลงพื้น ใน ที่สุดน้ำหวานก็ทนดูไม่ได้ และเดินมาห้าม

“นี่พวกนายกำลังทำอะไรกัน รังแกคนไม่มีทางสู้ หรอ?” เธอขมวดคิ้ว

เพราะการปรากฎตัวของน้ำหวาน พฤติกรรมที่ รังแกผู้ที่อ่อนแอกว่าก็ได้จบลงชั่วคราว แต่ไม่นาน เด็ก ผู้ชายหนึ่งในนั้นที่เป็นหัวหน้าก็ได้ส่งเสียงออกมาอย่าง โกรธ “พวกเราหาเรื่องเขาแล้วจะทำไม? พี่มีความคิด เห็นหรอ?”

“ฉันไม่มีความคิดเห็นหรอก แต่ถ้าพวกนายไม่ รังแกเขา เงินห้าร้อยบาทนี้ก็เป็นของพวกนาย

ปัญหาที่เงินสามารถแก้ไขได้ ไม่เคยเรียกว่า

ปัญหาเลย

น้ำหวานหยิบแบงค์ห้าร้อยออกมาใบหนึ่ง ยื่นไปที่มือของเด็กผู้ชาย “ตอนนี้พวกนายไปได้รึยัง?”

ได้ๆๆ”

เด็กผู้ชายมองดูกระเป๋าตังค์ที่อยู่ในมือของน้ำ หวานแว๊บหนึ่ง หลังจากเห็นกระเป๋าตังค์ของเธอมีแบงค์ ห้าร้อยกับแบงค์พันเยอะมาก แววตาก็เกิดความโลภ แต่เขากลืนน้ำลาย และควบความความวู่วามที่จะแย่ง กระเป๋าตังค์

จ้องน้ำหวานทีหนึ่ง เด็กผู้ชายเหล่านั้นก็แยกย้าย จากไป

ใต้หัวมุมผนัง เหลือแค่เด็กที่ถูกรังแกคนนั้น

น้ำหวานเดินไปและนั่งยองๆ มองด้วยสายตา เห็นใจและถามเขาว่า “หนูชื่ออะไรครับ? แล้วพ่อกับแม่ ล่ะ? บ้านอยู่ที่ไหนเดี๋ยวพี่ไปส่ง.…..……..

เด็กที่มีอายุแค่ห้าขวบเงียบกริบ เหมือนสัตว์น้อยที่ มีการป้องกันตัว เต็มไปด้วยความระมัดระวังกับรอบๆ

น้ำหวานได้ถามไปอีกหลายคำ สุดท้ายเตรียมตัว จะจากไปแล้ว เขาถึงพูดเสียงเบาว่า “…….ฉันชื่อเจ้า หมาใหญ่”

“เจ้าหมาใหญ่?” น้ำหวานค่อนข้างที่จะประหลาดใจ

นี่เป็นแค่ชื่อเล่นใช่มั้ย?

อีกอย่าง ถึงเป็นชื่อเล่น…..อย่างเด็กตัวกะเปี๊ยก แค่นี้ ก็ไม่ควรเรียกว่าเจ้าหมาใหญ่ ต้องเรียกเจ้าหมา น้อยสิถึงจะถูก คิดถึงตรงนี้แล้ว น้ำหวานก็เลื่อมใสกับ ความคิดที่แผ่ซ่านของตัวเองแล้ว

ในเวลาแบบนี้เธอยังสามารถคิดเรื่องพวกนี้อีก ก็ ถือว่าเป็นการหาความสุขในความทุกข์เหมือนกัน

“แล้วพ่อแม่ของหนูล่ะ?” เธอถาม

“ตายแล้ว”

” เงียบไปสักพัก น้ำหวานถาม “งั้นหนูยังมี ญาติคนอื่นๆอีกไหม?”

“ไม่มี”

“งั้นหนูไม่มีบ้านหรอ?”

.ไม่มี”

“แล้วถ้าหากพี่จากไปแล้ว หนูจะทำยังไง? ยังจะ

ถูกคนรังแกอีกไหม?”
เด็กน้อยเบิกตาโตมองดูเธอ สุดท้ายก็พยักหน้า

“งั้น…….อยากไปกับพี่ไหม?”

เด็กน้อยพยักหน้า

“แต่ตอนนี้พี่เองก็ยังเอาตัวรอดยาก ถ้าหากพี่เกิด เรื่องอะไรขึ้นมา หนูก็ต้องวิ่งหนีเอาชีวิตรอดคนเดียวนะ รู้มั้ย?”

เด็กน้อยก็ไม่รู้ว่าฟังเข้าใจหรือไม่เข้าใจ พยักหน้า

อีก

สุดท้าย น้ำหวานได้พาเด็กน้อยที่ทั้งเหม็นและ สกปรกกลับโรงแรม

เดิมทีเธอใส่เสื้อผ้าสวยงามและล่อตาล่อใจออกไป เดินเล่นก็เพื่อจะดึงดูดสายตาผู้คน ทีนี้ การจับคู่ของเธอ กับเจ้าหมาใหญ่ยิ่งมีฟีดแบคในการดึงดูดถึง300%แล้ว

เธอภาคภูมิใจมาก

จูงมือของเจ้าหมาใหญ่เปิดประตูห้อง แว๊บแรกเธอ ก็เห็นหน้าต่างของห้องถูกปิดแล้ว?
มีคน?

ในขณะเดียวกัน เสียงประหลาดใจของผู้ชายดัง ขึ้น “น้ำหวาน นี่เธอไปเอาเด็กผีอย่างนี้มาจากไหน?

น้ำหวานแอบหายใจลึกๆทีหนึ่ง และฉีกรอยยิ้ม ออกมา “ทำไม ก็แค่สกปรกไปหน่อยเอง อาบน้ำอาบ ท่าก็สะอาดแล้ว ไม่ได้ทำให้เรื่องงานเราเสียสักหน่อย กว่าฉันจะหลอกเด็กคนนี้กลับมาได้ไม่ใช่ง่ายๆเลยนะ พี่ คงไม่ใช่อยากให้ฉันทิ้งไปมั้ง?”