บทที่ 444:พ่อกล้าดียังไงถึงได้ใช้ปืนเล็งศีรษะเธอ?!

“ทำไม่ฉันจะมาไม่ได้? คุณไม่สะดวกหรือ

ไง?” พิงกี้กลอกตาขาวใส่เขาแล้วพูดพึมพำ “ทำไม รู้สึกเหมือนวันนี้คุณจะไม่ค่อยต้อนรับฉันเลยนะ แต่ ว่าไปแล้ว ต้องเป็นภาพลวงตาแน่ๆเลย?” พูด ถึงสุดท้าย เธอจ้องหน้าของเขาไว้ ไม่ใช่ว่า เธอหลงตัวเองนะ ทุกครั้งที่เธอมาหาเตชิต มีครั้ง ไหนที่เขาไม่ยิ้มจนหุบปากไม่ลงและดีใจอย่างกับ ปัญญาอ่อนบ้าง? “ไม่ใช่ไม่ต้อนรับคุณ แต่ วันนี้ผมไม่ค่อยสะดวก” เตชิตอธิบาย พิงกี้ อยู่ยิ่งนาน เขาก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นมากขึ้น ดวงตาที่ แพรวพราวมีเสน่ห์ก็มีความกังวลแอบซ่อนอยู่มาก ยิ่งขึ้น เขาหันไปมองข้างหลังทีนึง สีหน้ากลับยิ่ง เคร่งเครียดขึ้น ท่าทางของเขาดูแปลกๆ แต่พิง กี้มีเรื่องในใจ อยากจะระบายเรื่องของภูผาให้เขา ฟัง สมองคิดถึงแต่เรื่องเมาท์เลยไม่ทันสังเกตเยอะ ขนาดนั้น “ที่บ้านคุณก็มีแค่คุณคนเดียว จะมี อะไรไม่สะดวก?” พิงกี้ไม่เชื่อ แม้กระทั่งรู้สึกแปลก ใจอยากรู้ขึ้นมา “เตชิต คุณคงไม่ใช่แอบซ่อนผู้ หญิงเอาไว้มั้ง?แหะๆ มาๆๆ ให้ฉันดูหน่อยซิว่าคุณ ไม่สะดวกอะไรกันแน่ ……. ” พิงกี้ยิ้มอย่าง ร้ายๆ เธอลืมตาโตด้วยความแปลกใจ เขย่งเท้า และชะโงกไปดูด้านหลังของเตชิต พยายามอยากดู อะไรสักหน่อย แต่ว่า ไม่มีคนนี่น่ะ ในห้อง ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย ทุกที่ล้วนแต่ เงียบสงบ ไม่มีปัญหาที่เธอมารบกวนอยู่เลย ทำไมเธอก็ถูกปฏิเสธอยู่นอกประตูได้ล่ะ? คงไม่ใช่ เรื่องที่เควินให้เธอเป็นสายลับถูกเปิดเผย เขาจึง จะตัดขาดความเป็นเพื่อนกับเธอแล้วมั้ง? “ให้ ฉันเข้าไปไม่ได้จริงๆหรอคะ?” พิงกี้รู้สึกกินปูนร้อน ท้องเล็กน้อย ถึงแม้เธอไม่ได้ล้วงข้อมูลอะไร ได้จากเตชิต ยิ่งได้รายงานข้อมูลที่มีมูลค่าให้เควิน ไม่กี่ครั้งเอง แต่ว่ายังไงก็รู้สึกผิดต่อเตชิตอยู่ดี

“ขอโทษด้วย วันนี้ผมอารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่สะดวก รับรองคุณ ถ้ามีเรื่องอะไร เดี๋ยวเอาไว้ครั้งหน้าค่อย คุยกันนะ” “.………ค่ะ” พิงกี้พยักหน้าอย่าง จนปัญญา งั้นก็ได้ กลับก็กลับ แต่ว่า ก่อนกลับพิงกี้ก็ยังอดไม่ได้ที่จะเกิดความแปลกใจ เธอได้ชะโงกเข้าไปดูในบ้านอีกที อยากดูซิว่าจะ สามารถเห็นเงาของผู้หญิงมั้ย แต่เสียดายเธอเพิ่ง จะชะโงกดูก็ถูกเตชิตกดศีรษะไว้จนขยับไม่ได้

พิงกี้ “ ” เสียงของเตชิตเฉียบคม เหมือน โมโหแล้วจริงๆ “คุณกลับไปก่อน .ได้ ค่ะ” ทีนี้พิงกี้ถึงเชื่อฟังจริงๆแล้ว พูดตามตรง เธอไม่เคยถูกเตชิตปิดประตูไม่รับแขกใส่เลย

ตั้งแต่รู้ว่าเตชิตชอบเธอ เธอคอยหลบหลีกเขาอยู่ เป็นประจำ ปกติเจอหน้าเขาก็คอยหลบเลี่ยงการก่อ ให้เกิดความสงสัย แต่ว่า เธอก็ต้องยอมรับว่าอยู่ตรง หน้าเขา เธอก็ยังมีความกำเริบเสิลสานเสี้ยวหนึ่งที่ ไม่ควรจะมีอยู่ อาจจะอาศัยว่าเขาจะไม่ปฏิเส ธเธอมั้ง? พูดน่าเกลียดหน่อย นี่อาจจะเรียกว่าอาศัยที่ตนเองได้รับการโปรดปรานและได้รับความ ไว้วางใจ จึงวางท่าทีหยิ่งยะโสโอหังฆ3 คิดถึงตรง นี้แล้ว พิงกี้ยิ่งรู้สึกร้อนตัว อีกนิดเดียว เธอรู้สึก ตัวเองก็จะกลายเป็นกะหรี่ที่ล่ำลือกันแล้ว น่า กลัวจังเลย เธอถอนหายใจด้วยความหดหู่ที นึง หันหลังเตรียมตัวจากไป แต่เพิ่งจะหันหลัง ยัง ไม่ทันได้ก้าวเท้าก็ถูกเตชิตที่อยู่ด้านหลังจับมือไว้ แล้ว “เดี๋ยวก่อน คุณเข้ามาดีกว่า ” เสียงของ เตชิตค่อนข้างตื่นเต้นละ อารมณ์เขาเผยออกมา ให้เห็นอย่างชัดเจนแล้ว พิงกี้ก็รู้สึกได้แล้ว “ คุณเป็นอะไรกันแน่คะ? ซ้ำไปซ้ำมา แปลกประหลา ดจริงๆเลย เมนส์มาหรือเปล่าเนี่ย?” พิงกี้ขมวด คิ้ว “คุณพูดมั่วอะไร?” เตชิตสีหน้าบูดบึ้งมาก สีหน้าแววตาดูหมดความอดทนมากกว่าตอนนั้นเสีย อีก “ให้คุณเข้ามาก็เข้ามาสิ พิงกี้ไม่เคยถูกเต ชิตใส่อารมณ์แบบนี้เลย เห็นเตชิตสีหน้าไม่เต็มใจ และไม่ต้อนรับเธออย่างนี้ แต่ดันยังฝืนใจอีก ทันใด นั้นเธอก็อารมณ์ขึ้นแล้ว เธอสะบัดมือเขาทิ้ง อย่างไม่คิดอะไรเลย และพูดอย่างไม่พอใจ “คุณ ไม่ต้อนรับฉันก็ช่าง ฉันก็ไม่ฝืนใจคุณหรอก ฉันจะ กลับไปเดี๋ยวนี้เลย! “เมื่อกี้เรียกคุณไปคุณไม่ ไป ตอนนี้อยากไปก็สายไปแล้ว! พิงกี้พูดเสียง สูง แต่เตชิตกลับใช้เสียงที่ดังกว่าตะคอกกลับไป เขาดึงมือของเธอไว้และพาเธอเดินไปที่ห้องคน มอบของคนรับใช้AA ห้องคนรับใช้ไม่ถือว่ากว้างผลักพิงกี้เข้าไปในห้อง เตชิตจ้องเธออย่างหน้า บูดบึ้ง “คุณอยู่ในนี้นะ ได้ยินเสียงอะไรก็ห้ามออก มาเด็ดขาด ได้ยินมั้ย?!” “……ค่ะ” จู่ๆพิง กี้สังเกตได้ถึงความผิดปกติ เธอตกใจจนหน้าซีด “ฉันจะไม่เป็นไร ใช่มั้ยคะ?” เธอก็คิดไม่ถึง แค่ ออกจากบ้านเที่ยวเดียวก็จะเจอเรื่องเฮงซวยเข้า แล้ว ปกติที่บ้านของเตชิตไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ถ้าเกิดก็ต้องเกิดเรื่องใหญ่แล้ว! ถึงว่าล่ะเมื่อกี้ เธอรู้สึกกระวนกระวายใจ ที่แท้ก็จะเกิดเรื่องนี่เอง “ใช่ คุณจะต้องไม่เป็นไร!? มองดูพิงกี้ลึกๆ ทีหนึ่ง เตชิตหันหลังเดินไป พอเดินไปสองก้าวก็หัน กลับมาอีก แล้วเอาปืนยัดให้เธอล พิงกี้ “…… & นี่มันปืนนะ! นี่มันสถานการณ์อะไร ทำไมเขาถึง ให้ปืนเธอ? ดูท่าแล้วสถานการณ์คงจะร้ายแรง มากจริงๆ ประตูห้องถูกปิด พิงกี้รู้สึกเข่า อ่อนเล็กน้อย มองดูข้างหลังมีเก้าอี้ตัวหนึ่ง เธอเดิน ไปนั่งลง หัวใจรู้สึกว่าวุ่นไปหมด ออกมาอย่าง เร่งรีบ เธอไม่ได้เอากระเป๋ามาด้วย มือถือก็ไม่ได้พก ติดตัวมาด้วย อยากติดต่อเควินก็ทำไม่ได้……….. & จะทำยังไงดี? 88 เตชิต

ปิดประตูห้องนอนของคนรับใช้ ยืนอยู่ที่หน้าห้อง ไปสักพัก ใช้มือกำผมด้วยความหงุดหงิด อารมณ์ ที่ดุร้ายเหมือนลาวาที่ปะทุจนใกล้จะควบคุมไม่อยู่ แล้ว รู้สึกกังวลใจ แต่ก็หมดหนทาง เขา รีบพุ่งขึ้นไปที่ชั้นบน ดึงประตของอ่านหนังสือออกอย่างแรง ไม่นึกเลยว่าห้องอ่านหนังสือที่เงียบสงบ จะมีคนซ่อนอยู่ประมาณห้าหกคน คนพวกนี้ ถนัดเรื่องการอำพรางตัวมาก อย่าว่าหลบอยู่ในห้อง เลย ถึงหลบอยู่ในฝูงชนก็สามารถทำให้คนละเลย การดำรงอยู่ของพวกเขาได้ ผู้ชายวัยกลางคน หนึ่งในนั้นนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโต๊ะด้วยสีหน้า ชิวๆ เห็นเตชิตเข้ามา เขาเงยหน้ามองมาด้วยแวว ตาเย็นชา บนตัวมีบุคลิกแบบหนึ่งที่น่าเกรงขามและ ตำแหน่งสูง คนอื่นๆต่างก็ยืนอยู่ข้างหลังเขา ใน มือแต่ละคนถือปืนไว้ คอยคุ้มกันเขา คอยปกป้อง เขา คนพวกนี้ยืนอยู่ในที่สว่าง นอกเหนือจาก นี้ ยังมีคนที่มากกว่าซ่อนอยู่ในที่ลับของบ้านหลัง นี้ เหมือนค้างคาวในเงามืด เตชิตเหมือนเสือ ชีตาร์ที่สูญเสียการควบคุม พุ่งไปที่ตรงหน้าของ ผู้ชายวัยกลางคนแล้วเค้นถามเสียงดัง “พ่อ! เมื่อ ก็พ่อกล้าใช้ปืนเล็งเธอ! พ่อกล้าดียังไงถึงได้ใช้ปืน เล็งที่ศีรษะเธอ?! ” นั่นมันปืนไรเฟิลเชียวนะ! * มีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ นาทีที่พิงกี้หันหลัง ตอนที่ เขาเห็นเลเซอร์จุดสีแดงของปืนไรเฟิลเล็งอยู่ที่หลัง ศีรษะเธอ เลือดทั่วร่างกายของเขาแข็งตัวไปหมด! 2 ไกรสรวางหนังสือพิมพ์ที่อยู่บนมือลง “ถ้าไม่ใช่

แบบนี้ แกจะรั้งเธอเอาไว้หรือ?” เตชิตแววตา มืดครึ้ม เสียงหายใจเร่งรีบขึ้นมา จ้องมองเขาไว้ อย่างโหด ไม่มีทางรั้งเธอไว้แน่นอน เขา จะยอมให้เธอเข้ามาเกี่ยวพันได้ยังไง? เขาแต่หวังให้เธอปลอดภัยแคล้วคลาด ไม่มีเรื่องกลุ้มใจ ตลอดไป ถ้าไม่ใช่ถูกข่มขู่ เขาไม่มีทางรั้งเธอเอา ไว้แน่นอน! เตชิตไม่พูดจา แต่ท่าทีของเขาได้ แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนแล้ว ไกรสร เย็นชา ทีหนึ่ง “เรื่องที่ฉันพูดกับแก แกคิดยังไงบ้าง? จะ ไปอเมริกาพร้อมฉันหรือว่าจะช่วยฉันพลิกคดีก็ได้ ทั้งนั้น ฉันให้แกเลือก “น่าขำจริงๆ! พ่อให้ผม เลือก?” เตชิตย้อนถามด้วยเสียงเย็นชา “นี่พ่อยังมี สิทธิ์หรอ? พ่ออย่าลืมสิว่าตอนนี้พ่อก็เป็นแค่นักโทษ หลบหนีคนหนึ่ง!’s “งั้นแกไม่คิดจะให้ความร่วม มือกับฉันแล้วใช่มั้ย?” ไกรสรสีหน้าโกรธกริ้ว88

“พ่อก็เอาแต่บีบบังคับผมอย่างเดียว พ่อเคยคิดถึง แม่บ้างมั้ย? ผมร่วมมือกระทำความชั่วกับพ่อ ถ้าหาก วันหนึ่งเราต่างก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่รอด แล้วแม่จะ ทำยังไง? “ไอ้ลูกอกตัญญู!” เสียงหายใจของ ไกรสรวุ่นวาย “ขอแค่แกช่วยฉัน เราจะจนตรอก หมดหนทางได้ยังไง?” “ผมไม่ช่วยพ่อ เราก็ไม่ จนตรอกหมดหนทางหรอก! “ใช่ ตอนนี้แก ยังมีชีวิตอยู่ แต่แกได้ใช้ชีวิตเป็นเศษสวะ ที่แม้แต่ ฉันยังสู้ไม่ได้เลย! ฉันข่มขู่แกปุ๊บ แกก็ขังผู้หญิงที่ แกรักไว้ชั้นล่างอย่างเชื่อฟังแล้วไม่ใช่หรือ? อยู่รอ ความตายที่บ้านหลังนี้อยู่ตลอดเวลา ใช้ชีวิตอย่าง อย่างสะลึมสะลือไม่รู้เรื่องอะไร นี่ก็คือการวางแผน ของแกหรือ?” “แผนการของผม พ่อไม่ต้องมา ย่ง! สองพ่อลูกห่างเหินไปตั้งนานกว่าจะได้เจอหน้ากัน แต่แค่เจอหน้ากันก็ดาวหางชนกับโลก ซะแล้ว