บทที่ 442:ฝ่ายค้านหัวโจก

8 หน้าตาของดารินถือว่าใช้ได้ ถึงจะ ไม่ใช่ผู้หญิงสวยโดดเด่นอะไร แต่ก็ดูสะอาดสะอ้าน บวกกับบนตัวยังมีกลิ่นไอที่วัยละอ่อนและบริสุทธิ์อยู่ ก็ยังดึงดูดคนมากอยู่ ตอนที่ดวงตาน่าสงสาร ของเธอมองมา หัวใจของภูผาก็เต้นแรงอย่ากระทัน หัน ราวกับว่าถูกกวั่นไหว พริบตาเดียว เขา ก็ถูกอารมณ์นี้ทำเอาอายจะแย่แล้ว คนอื่นเพิ่ง จะเป็นสาวน้อยอายุสิบห้านะ นี่เขากำลังคิดอะไร อยู่เนี่ย ?! เป็นคนชั้นต่ำจริงๆ! EA พอสงบสติ อารมณ์ได้ ภูผามองไปพยักหน้าให้ดารินด้วยความ ละอายใจและปลอบโยน จากนั้นก็หันกลับมามอง พิงกี้ด้วยสายตาอ้อนวอน “พี่ครับ ให้เธออยู่ที่ นี่เถอะนะครับ?” เขาค่อนข้างกินปูนร้อนท้อง เสียง เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน “เธอ ….. เธอน่าสงสาร มากเลยนะครับ อย่างน้อยผมก็ยังมีพี่อยู่ แต่เธอไม่มี ใครเลยนะครับ “x “เธอยังมีปู่ ย่า และญาติคน อื่นๆอีก” “ญาติของเธอต่างก็ไม่ใช่คนดีอะไร เลยนะครับ ไม่มียังดีเสียกว่าอีก พี่ไม่ได้ยินที่เธอ พูดเหรอ ขนาดเงินหนึ่งล้านที่อนันต์ให้ไว้กับเธอยัง ถูกญาติของเธอแย่งไปเลย เธอน่าสงสารมากเลย นะครับ!” “เธอน่าสงสาร ? ” พิงกี้โกรธจนตับ ไตไส้พุงจะแตก เธอไม่ใช่คนที่พูดอ้อมค้อมหรอก นะ เธอชี้ไปบนเตียงที่มีร่องรอยของความเละเทะ แล้วถามภูผาว่า “ฉันว่าเธอไม่ได้น่าสงสารหรอกนะ แต่ว่าอยากแสร้งทำเป็นน่าสงสารเพื่อหลอกใช้นายมากกว่ามั้ง?! อายุสิบห้าก็รู้จักทำเรื่องไร้ยางอาย แบบนี้แล้ว นายให้เธออยู่ที่นี่ จะสามารถรับประกัน ได้ว่าเธอจะไม่ทําเรื่องที่มันเลยเถิดอีกหรอ?”

“ผมรับรองได้ครับ!” ภูผารีบพูดด้วยสีหน้าแดง และพูดอย่างเกรงใจ “ตอนนี้เธออาจจะยังเด็กอยู่ อาจจะทําอะไรไม่คิด แต่หลังจากนี้เธอจะทำตัวเป็น คนดีแน่นอนครับ วันนี้ …… เรื่องของวันนี้มันเป็น อุบัติเหตุ ผมจะคุยกับเธอดีๆ ต่อไปจะไม่ให้เกิด เรื่องแบบนี้อีกครับ! “เป็นไปไม่ได้! นายอย่า คิดเลย! ” พิงกี้รู้สึกหงุดหงิดมาก “ภูผา นายสร้าง ปัญหาให้ฉันมามากพอแล้ว ฉันขอร้องเหอะ นาย อย่ามาซื้อหนึ่งแถมหนึ่งแล้วมาสร้างปัญหาใหม่ให้ ฉันเพิ่มได้มั้ย ? นายเห็นอกเห็นใจไปทั่ว แล้วทำไม ไม่เห็นใจฉันบ้าง?! ” เธอเองก็อยากพักผ่อนดีๆ บ้าง ไม่อยากต้องมาปวดหัวกับเรื่องไม่เป็นเรื่องพวก นี้ อารมณ์ไม่ดี เธอพูดจาไม่มีความเกรงใจเลย

ใบหน้าหล่อเหล่ของภูผาแดงขึ้นในทันที หันไป มองดารินและรู้สึกเสียหน้าที่ถูกพิงกี้ตะคอกใส่ เขาก้มหน้าลงไม่พูดอะไรม “เอาล่ะ » พิง

กี้พูดสรุป “ยังไงวันนี้ผู้หญิงคนนี้ต้องไป ฉันจะให้ คนซื้อตั๋วเครื่องบินให้เธอ แล้วโทรศัพท์หาคนที่บ้าน ของเธอให้มารับเธอ เรื่องของวันนี้ก็ถือว่าไม่เคยเกิด ขึ้น ดาริน แล้วฉันจะให้เงินเธอเพิ่มอีกห้าแสนบาท แต่หลังจากที่เธอรับเงินไป ก็อย่ากลับมาพัวพันกับ น้องชายฉันอีก และเดี๋ยวก็ให้ความร่วมมือทานยาคุมฉุกเฉินเม็ดนึงด้วย จะได้ไม่ต้องมีปัญหาภายหลัง

เธอก็เพิ่งจะอายุสิบห้า คงไม่อยากเป็นแม่คนในตอน นี้หรอกนะ? ไม่นายพิงกี้ก็คิดเรื่องได้อย่าง รอบคอบแล้ว คงเป็นเพราะความโกรธเลยทำให้ เธอมีแรงผลักดัน สมองเลยทํางานเร็วเป็นพิเศษ

“หนู หนูจะทานยาค่ะ แต่หนูไม่รับเงินของคุณ หนู ไม่เอาค่ะ” ดารินหันไปมองพิงกี้อย่างดื้อรั้น น้ำตา คลอเบ้าและทำท่าจะไหลไม่ไหล เธอพูดย้ำ “หนูรู้ ว่าหนูทำผิดไปแล้ว แต่หนูไม่ได้ทำเพื่อเงินจริงๆนะ คะ ” เธอคลุมผ้าห่มบังเอาไว้ แล้วกำเสื้อผ้าของ ตัวเองวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นาน เธอก็เปลี่ยน ชุดเสร็จแล้วเดินออกมา ยืนชิดกับผนังและก้มหน้า เอาไว้ ไม่มีใครเห็นสีหน้าของเธอได้ชัดเจน

ในระหว่างนี้ เควินก็ได้แก้มัดให้ภูผาแล้ว เขาสวม เสื้อผ้าเสร็จและนั่งอยู่บนขอบเตียง บรรยากาศ เงียบสงบ “ไปกันเถอะ …… ” พิงกี้พูด เห็นได้ >> ชัดมากว่าเธอกำลังเรียกดาริน ดารินกำลังจะ เดินตามพิงกี้ไป จู่ๆภูผาก็ลุกขึ้นมา เหมือนได้ตัดสิน ใจอย่างถี่ถ้วนแล้ว “ดาริน เธออย่าไป กลับไปเธอ ต้องทางรอดชีวิตแล้ว เธออยู่ที่นี่แหละ ฉันจะดูแล เธอเอง!” “คอนโดนี้ฉันเป็นคนซื้อให้นายเอง และ ป้าน้อยก็ฉันเป็นคนจ้างมาเอง นายบอกว่าจะ ดูแลเธอ นายจะดูแลยังไง?” พิงกี้หันมา ดวงตาคู่ นั้นราวกับจะพ่นไฟจ้องมองที่ภูผา เวลาโกรธ เธอยิ่งพูดจาไม่คิด แบบไหนที่ทำร้ายจิตใจคนก็พูดแบบนั้นออกไป ภูผาก็ถูกกระตุ้นจนควันออกหู “ผมจะออกไปหาห้องเช่าเดี๋ยวนี้เลย หลังจากนี้ผม จะจ่ายค่าจ้างของป้าน้อยเอง ไม่ต้องให้พี่จ่าย!

“ไม่ต้องให้ฉันจ่าย? เหอะๆ งั้นค่ารักษาพยาบาล ของนายฉันก็เป็นคนจ่ายเอง และนี่นายคงไม่ได้ลืม ใช่มั้ย ? ตอนนี้นายมาบอกว่าไม่ต้องการให้ฉันจ่าย แล้วก่อนหน้านั้นทำไมไม่พูดล่ะ?” “ผมเขียน สัญญากู้ยืมให้พี่ก็ได้ เท่าไหร่?” “ในเมื่อนาย มีความจริงใจขนาดนี้ งั้นก็เขียนสักห้าล้านก็แล้ว กัน ยังไงซะเงินที่ฉันใช้ไปกับนายมีแต่จะมากกว่า ไม่มีทางน้อยกว่านี้แน่นอน อ้อ….ไม่ใช่สิ เฉพาะ ที่ในอนันต์ ฉันก็ช่วยนายจ่ายไปเป็นหนึ่งล้านบาท แล้ว เงินนี้นายก็คืนมาทีเดียวเลยแล้วกัน

“เขียนก็เขียน! “งั้นเขียนตอนนี้เลย! “88 สองพี่น้องไม่มีใครยอมก้มหัวให้ใคร (( ก่อน พิงกี้หยิบสัญญากู้ยืมที่ภูผาเขียนมาอย่างหน้า บึ้ง เห็นตัวเลขหกล้านบนนั้นก็รู้สึกแค่น่าขำ มอง ดารินที่ก้มหน้าไม่พูดอะไรเลยอย่างกับคนใบ้ แล้ว ทำเสียงเชิดใส่ เธอดึงแขนเควินแล้วเดินจากไป เธอมาถึงด้วยลักษณะท่าทางที่ดุดัน แล้วจากไป ด้วยอารมณ์เย็นชา รู้สึกว่าตัวเองดูยังไงก็เหมือน นางร้ายในละคร ส่วนภูผากับดารินก็เป็นคู่รักที่อับ โชค ถูกเธอบีบบังคับให้แยกทางอย่างใจร้าย

อารมณ์เสียจริงๆ ! เธอจะไม่สนใจอีกแล้ว

ภผาก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เธอเป็นแค่พี่สาวของเขาไม่ใช่พ่อแม่ของเขาสักหน่อย ตอนนี้เขาก็หายป่วย แล้ว แค่บำรุงร่างกายสักพักก็ดีขึ้นแล้ว ต่อไปเธอ ไม่สนใจเขาก็ไม่เป็นไร คนเราต้องรับผิดชอบ ในสิ่งที่ตัวเองเลือก บางทีหลังจากภูผาถูกหลอก ครั้งนึง เขาก็อาจจะเรียนรู้แล้วโตเป็นผู้ใหญ่ก็ได้ 8 ความหวังดีของเธอถูกย่ำยี เธอเสียใจมาก หลัง จากนี้เขาอยากทำอะไรก็ปล่อยเขาทำไปเถอะ! ผล “ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ?”

พอขึ้นรถ สีหน้าของพิงกี้ยังราวกับหมดเยื่อใยต่อ

โลกอย่างไรยังไง เควินมองหน้าเธอแล้วรู้สึกขำ พิงกี้แบะปากใส่ “ ที่รัก จู่ๆฉันก็รู้สึกแต่งงานกับ คุณดีจังเลย ถึงแม้คุณจะไม่ใช่หนุ่มเอ๊าะๆ ไม่น่า หม่ำ แต่วัวแก่มันก็ดูเป็นผู้ใหญ่กว่า ทั้งสุขุมและมี สติสัมปชัญญะ ดีกว่าคนไร้สมองอย่างภูผาตั้งเยอะ เลย & เควิน “ “xx ตกลงเธอชมหรือ ว่ารังเกียจเขากันแน่? ส่ายหัวและจนปัญญา กับเธอจริงๆ เขาลูบหัวเธออย่างรักใคร่เอ็นดูมาก “ทำไม รังเกียจที่ผมอายุมากกว่าคุณหรือไง? ก็จริงนะ เขาอายุมากกว่าเธอห้าหกปี ไม่ถือว่าน้อย แล้ว พิงกี้ทำปากจู๋ กำลังจะพูดอะไรหน่อย จู่ๆ โทรศัพท์ของเควินก็ดังขึ้น หยิบมือถือออกมา ดู เห็นสายที่เรียกเข้า สีหน้าของเขาห้อยลงในทันที จากนั้นก็ได้ส่งสายตาให้กับพิงกี้ พิงกี้พยักหน้า แล้วทำท่ารูดซิปปาก เควินไม่ได้หลบเลี่ยงพิงกี้ ก็รับสายเลย เป็นเรื่องงาน แต่พอเวลาผ่านไป สีหน้าของเควินยิ่งอยู่ก็ยิ่งแย่ และได้จอดรถไว้ ที่ข้างทาง หยิบมือถือเดินลงจากรถไป รอเขา กลับมาอีกที แววตาที่มองพิงกี้เต็มไปด้วยความรู้สึก ผิด “พิงกี้ ผมต้องขอโทษด้วย ผมคงส่งคุณกลับ บ้านไม่ได้แล้ว คุณไปหาที่นั่งรอข้างๆสักพัก เดี่ยว ผมให้คนมารับคุณนะ” “ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยว ฉันเรียกรถกลับเองได้ ” พิงกี้ยิ้มขึ้นอย่างสวยแล้ว ยกมือถือขึ้นมา พูดอย่างสบายใจ “เดี๋ยวนี้ใช้แอป ในมือถือเรียกรถสะดวกมาก คุณวางใจเถอะค่ะ” “งั้นก็ได้ ข้างนอกอากาศร้อนมาก กลับบ้านยัง สบายกว่า ” เควินพยักหน้า “เดี๋ยวถึงบ้านแล้วแจ้ง ผมด้วยนะ” เขารู้สึกไม่วางใจที่ให้เธอกลับคน เดียว แต่ไม่มีทางเลือก เขามีงานที่เร่งด่วนมากต้อง ไปจัดการ พิงกี้ขึ้นรถอีกคันไป เควินมองดูเธอ ขึ้นรถแล้วจดหมายเลขทะเบียนรถไว้ ที่นี้ถึงขมวด คิ้วขึ้นรถมายบัคสีดำไป