บทที่ 427: ด่าด้วยความโกรธ

“เรื่องทั้งหมดก็คือแบบนี้แหละ พี่ยิงมาลา เสีย ชีวิต ถ้านายเกลียดพี่ พี่ก็เข้าใจได้” พิงกี้หายใจออกมา แรงๆทีนึง และพูดด้วยความหวัง “แต่ถ้านายสามารถ เข้าใจพี่ได้ งั้นพี่…….

พูดถึงตรงนี้ จู่ๆพิงกี้ก็หยุดชะงักไว้

จากสายตาที่ภูผาจ้องเธอไว้อย่างโหด เธอพบ อย่างจนปัญญา อยากให้ภูผายกโทษให้กับ“ฆาตกร ที่ฆ่าแม่ตัวเองตาย” ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ ได้……ถึงเธอมีความลำบากใจของตัวเองก็ตาม ถึงจะ อยู่ภายใต้สถานการณ์แบบนั้นก็ตาม เธอจำใจและจน ปัญญามาก

แต่ว่า สําหรับภูผาแล้ว มาลาตีเป็นแม่แสนดีที่รัก และปกป้องเขา

จุดนี้ แตกต่างกับเธอ

เธอไม่มีเยื่อใยและความผูกพันแม้แต่เสี้ยวเดียวให้

กับมาลาติ

“พี่เคยเสียใจมั้ย? หนึ่งเดือนมานี้พี่นอนหลับมั้ย?” จู่ๆ ภูผากัดฟันถามด้วยความโกรธ “ทำไมพี่ถึงได้ใจ เย็นและเล่าให้ผมฟังอย่างภววิสัยขนาดนี้? พี่ไม่รู้สึก ละอายใจ ไม่กลัววิญญาณแม่ตามมาหลอกหลอนบ้าง เลยหรือยังไง?”
กลัวมั้ย?

กลัว แต่ก็แค่กลัวผีเฉยๆ

ละอายใจมั้ย?

ไม่รู้สึกละอายใจเลยจริงๆ

พิงกี้อึ้งไปครู่นึง

เธอหลุบตามองดูมือของตัวเอง มือที่วางอยู่บนตัก กุมไว้แน่น อารมณ์ที่ตื่นเต้นของเธอง่ายที่จะถูกคนพบ พิรุธได้เพราะเหตุนี้ ทำให้คนรู้ว่านาทีนี้เธออารมณ์ของ เธอไม่สงบเลย

แต่ว่า ถ้าไม่แบบนี้ล่ะก็ เธอก็ยิ่งยากที่จะควบคุมตัว เอง ตอนที่เผชิญกับการกล่าวโทษ ไม่แน่อาจจะรักษา ความสงบไม่ได้

“พี่ไม่เสียใจ”เงียบไปครู่นึง พิงกี้เงยหน้าขึ้นมา แววตาที่มองไปยังภูผาตรงไปตรงมามาก และพูดอย่าง สงบ “ถ้าเธอไม่บีบบังคับพี่ถึงขั้นนั้น จงใจอยากฆ่าพี่ และลูกของตายครั้งแล้วครั้งเล่า พี่ไม่มีทางลงมือกับ เธอแน่นอน! แต่เธอบีบบังคับพี่ ระหว่างเธอกับลูก พี่ สามารถเลือกได้แค่อย่างเดียว!

“เพราะฉะนั้น พี่ก็เลยฆ่าแม่?”
“นั่นเป็นเพราะว่า เธอสมควรได้รับโทษนั้นจริงๆ

“เจี๊ยะ!”

ควบคุมไฟแห่งความโกรธในใจไม่ได้อีกต่อไป ภูผาที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟตบไปที่ใบหน้าของพิงกี้อย่าง โหด เธอเอียงศรีษะไปข้างนึง หัวใจที่เต้นแรงทั้งดวง เหมือนหล่นลงพื้นอย่างกระทันหัน

ภูผาหายใจหอบอย่างแรง ใบหน้ายังมีสีหน้าที่ โกรธถึงขั้นร้ายกาจหลงเหลืออยู่ แต่แววกลับอึ้งค้าง ไว้ มองดูฝ่ามือของตัวเองอย่างเอ๋อ สุดท้ายก็หลับตาไว้ สนิท

ล้มลงไปนั่งที่หัวเตียง เขาเหมือนปลาตัวนึงที่ถูกทิ้ง อยู่บนชายฝั่งและขาดออกซิเจน

“โพ่ง!” เสียงประตูถูกถีบออก

เควินก้าวเท้ายาวจากข้างนอกเดินมาข้างใน กอด พิงกี้ที่ถูกตบหน้าไปทีนึงไว้ในอ้อมอก แววตาดำเข้ม ที่แฝงด้วยความร้ายกาจจ้องภูผาที่หลับตาไว้ จากนั้น ก็ได้พูดเสียงหนัก “ภูผา นายแน่มาก!”

“เควิน ฉันไม่เป็นไรค่ะ” พิงกี้ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ ยื่นมือกุมมือของผู้ชายไว้และพูดเสียงต่ำ “เราไปกัน เถอะค่ะ”
ถูกตบหน้าไปทีนึง เธอกลับรู้สึกผ่อนคลายลงแล้ว

เธอไม่เสียใจที่ยิงมาลาตีเสียชีวิต แต่กลับไม่กล้า เผชิญหน้ากับความโกรธและความเจ็บปวดของภูผา แต่ ถูกตบไปหนึ่งที ทำให้เธอมีความรู้สึกเหมือนได้ชดใช้ บาปกรรมแล้ว

ภูผาไม่เข้าใจเธอ เธอก็ไม่ผิดหวัง

เพราะยังไงซะเมื่อก่อนเขาก็ไม่เคยให้ความหวัง แม้แต่เสี้ยวเดียวกับเธออยู่แล้ว

ตอนที่อยู่บ้านดำรงกูล ถึงภูผาจะปกป้องเธอ ใกล้ ชิดสนิทสนมกับเธอ แต่ความสำคัญของเธอก็ยังอยู่หลัง มาลาตีกับชาตรี

แม้กระทั่งบางทีความสำคัญของเธอกับลิสาก็แยะ สูงต่ำและหน้าหลังไม่ออก

เพราะยังไงซะเธอก็เป็นแค่พี่สาวแท้ๆที่โผล่มาก ลางคัน แต่ลิสาเป็นพี่สาวที่ใช้ชิวิตเป็นพี่น้องกับเขามา นานหลายปี.……..

ไม่ผิดหวัง

พิงกี้รู้สึกตัวเองไม่ผิดหวังเลยสักนิด
ก่อนที่จะมาหาภูผา เธอก็เคบนึกภาพผลที่แย่ที่สุด ไว้ก่อนแล้ว

“โอเค ไป!” สุดท้ายเควินจ้องภูผาอย่างลึกซึ้งที นึง จากนั้นก็พาพิงกี้ออกไปจากห้อง

เสียงฝีเท้าหนักหน่วงดังขึ้น ไม่นานห้องผู้ป่วยก็ได้ กลับคืนสู่ความสงบ

ภูผาลืมตาขึ้นมา ตรงหน้าว่างเปล่าไม่มีใครสักเลย คนแล้ว

เขานั่งเหม่อลอยอยู่บนหัวเตียง ความสุขที่มีโอกา ศรอดชีวิตได้จางหายไปหมดแล้ว เหลือไว้เพียงความ ว่างเปล่าที่ไม่รู้จะทำยังไง

นั่งอยู่บนรถ พิงกี้เงียบกริบไม่พูดจา

ตอนที่อารมณ์ไม่ดี เธอไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น รู้สึกแค่ว่ามองอะไรก็ขี้เกียจไปหมด หมดเรี่ยวแรงไป หมด

“ยังคิดเรื่องก่อนหน้านั้นอยู่หรอ?” ดึงแผ่นกั้น ระหว่างหน้ารถกับหลังรถลงมา เควินกอดเธอไว้ใน อ้อมอก และถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ก่อนที่จะไปหาภูผาคุณก็เดาออกแล้วไม่ใช่หรอว่าผลลัพธ์มันจะเป็นแบบ นี้?”

“แต่ว่าฉันก็ยังแอบตั้งความหวังเสี้ยว สุดท้าย…………

นึกว่าภูผาจะสามารถเข้าใจเธอ

“ก่อนหน้านั้นภูผาถูกปกป้องไว้ดีเกินไป เขาไม่ สามารถยอมรับเรื่องแบบนี้ได้หรอก” เควินเปิดปาก “ถ้าทำตามที่ผมพูดก่อนหน้านั้น เอาเรื่องที่ยิงมาลาตี เสียชีวิตโยนไปที่คนอื่น มันก็อาจจะไม่กลายเป็นแบบ นี้ อย่างน้อยก็จะไม่กระทบความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับ น้องชายคุณแล้ว”

พิงกี้เงียบและส่ายหัว

“คุณนี่ดื้อจริงๆเลย” เควินขยี้ศรีษะเธอ แววตา เต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู

“หลบหนีความจริงมันไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ เอา ความผิดโยนให้คนอื่นยิ่งไม่ดี………. ” พิงกี้ซบอยู่ที่อ้อม อกของเควิน “ถ้าเป็นแบบนั้น มันก็แค่ให้ภูผาเปลี่ยนคน ไปเกลียดอีกคนอีกคนนึงเฉยๆ แบบนั้นมันจะยิ่งไม่ดีสิ คะ”

เธอไม่อยากทำแบบนั้น ไม่อยากให้ตัวเองเป็นคนที่ทำแล้วไม่กล้ายอมรับ แต่กลับยังกินปูนร้อนท้องอีก

เพียงแต่….………

เธอก็ผิดต่อภูผาจริงๆที่ไม่ได้ให้เขาเจอหน้ามาลาตี เป็นครั้งสุดท้าย

“ศพของมาลาตีเผาไปตั้งนานแล้ว และจะฝังศพ แล้ว คุณให้พายุไปขอความคิดเห็นจากภูผาหน่อย ดูซิ ว่าจะฝังศพก่อนเขาผ่าตัดหรือหลังเขาผ่าตัด ทุกอย่าง ฟังความเห็นของเขาหมด

“ได้” เควินพยักหน้า

คางของเขาถูไถอยู่บนศีรศะของพิงกี้ แววตาลุ่มลึก

พายุได้รับคำสั่งจากเควิน หลังจากส่งพิงกี้กับเค วินกลับไปถึงL.K.Crystalวิลล่าเสร็จ เขาก็รีบไปโรง พยาบาลก่อนเป็นอันดับแรกเลย พอมาถึงหน้าของภูผา ก็ได้ผลักประตูเข้ามา

เวลาผ่านไปสองชั่วโมงกว่าๆ ภูผาก็ยังมีสีหน้า หมดอาลัยตายอยากอยู่
แววตาว่างเปล่า สีหน้าซีดเซียว

รู้สึกเหมือนการเสียชีวิตของมาลาตีกระทบ กระเทือนจิตใจเขาหนักมาก ตอนนี้ยังฟื้นฟูกลับมาไม่ ได้อย่างไรอย่างนั้น

พายุไม่ใช่พิงกี้ เห็นภูผาเป็นแบบนี้ไม่เพียงแต่ไม่ เห็นใจ แต่กลับอดไม่ได้ที่จะพูดจาประชดประชันเขา “โถๆ นี่คุณภูผายังมานั่งเศร้าโศกเสียใจอยู่ที่นี่หรอครับ เนี่ย? คงรู้สึกเกลียดพี่สาวคุณมากเลยใช่มั้ย เกลียดที่ เธอยิงมาลา เสียชีวิต ไม่ได้เหลือแม่เอาไว้ให้เด็กที่ปาก ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างคุณใช่มั้ยครับ?”

ภูผาก็จ้องด้วยความโกรธทันที “นายหุบปากเลย นะ!”

“ให้ผมหุบปากน่ะได้ แต่คุณจะเห็นแก่ตัวมาก เกินไปไม่ได้นะครับ! อย่าหาว่าผมระราบระล้วงเลย คุณคิดแต่ว่าคุณผู้หญิงฆ่ามาลาตีที่ชั่วร้ายยิ่งกว่าสัตว์ เดียรัจฉานตาย แต่คุณเคยคิดถึงสถานการณ์ตอนนั้น ของคุณผู้หญิงมั้ย?”

ภูผากุมมือไว้แน่น ใบหน้าขาวซีดแดงก่ำขึ้นมา เพราะความโกรธอีก

“คุณผู้หญิง ก็คือพี่สาวคุณ ตอนนั้นถูกมาลาตีบีบ บังคับให้กินยาทำแท้ง คุณชายน้อยก็ถูกมาลาตีควบคุมตัวไว้ในมือ คุณนึกว่าตอนนั้นคุณผู้หญิงยังมีทางเลือก อื่นอีกเหรอ?”