บทที่ 419 ผมก็ไปด้วย

* หาอะไรนะ?” พริบตาเดียวสีหน้าของพิงกี้ก็ซีด เหมือนไข่ต้มขึ้นมา

แผ่นหลังที่เดิมทีนั่งตัวตรงได้ทิ้งตัวไปที่เบาะนั่ง อย่างห่อเหี่ยวและหมดเรี่ยวแรง “นี่ นี่คุณ…..นี่คุณว่า อะไรนะ?! น้องแอ็ปเปิ้ลถูกมาลาตีอุ้มไป?! ”

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

มาลาตีเข้ามาใน L.K.Crystalวิลล่าได้ยังไง? ถึง เธอไม่อยู่บ้าน พายุไม่อยู่ ป้ามะลิไม่อยู่ แต่ระบบรักษา ความปลอดภัยของ L.K.Crystalวิลล่าก็ไม่ใช่ย่อยๆ

แค่ประตูบานนั้นบานเดียว หรือว่ามาลาตีที่เป็น อัมพาตช่วงล่างแถมยังต้องนั่งรถเข็น ยังสามารถปีน ข้ามประตูใหญ่สีดำบานนั้นไปได้หรือไง?

เป็นไปไม่ได้!

“ใช่ ใช่ค่ะ.….……….” พยาบาลอึ้งๆอึ้งๆ และพูดอย่าง สะอึกสะอื้น “คุณหญิงมาลาตีรอที่หน้าประตูนานมาก ดิฉัน….ดิฉันแข็งใจทนดูไม่ได้ เห็นเธอตัวคนเดียวและ ขาก็ไม่สะดวก อีกทั้งยังเป็นยายของน้องแอ๊ปเปิ้ลด้วย เธอ….เธออยากมาดูน้องแอ๊ปเปิ้ลก็เป็นเรื่องปกติมาก น่าจะไม่ทำอะไรน้องแอ๊ปเปิ้ล……..จาก……….จากนั้น ดิฉันก็เลยเปิดประตูให้เธอเข้ามาค่ะ”
ยังมาเรียกว่ายายอีก คนอย่างมาลาตีไม่คู่ควรที่จะ เป็นยายของน้องแอ๊ปเปิ้ลเลยด้วยซ้ำ!

“จากนั้นคุณก็เปิดประตูให้เธอเข้ามา?” พิงกี้ถาม ด้วยเสียงเย็นชา

“ขอโทษค่ะ คุณพิงกี้ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ……ขอร้องคุณให้อภัยดิฉันเถอะ นะคะ! ”

“ทำไมคุณถึงได้สะเพร่าขนาดนี้?” พิงกี้อดไม่ ได้ที่จะใส่อารมณ์ และตะโกนอย่างโกรธสุดขีด “ความ สัมพันธ์ของฉันกับมาลาตีคุณก็น่าจะรู้อยู่ คุณกล้า ปล่อยให้คนอย่างมาลาตีเข้าในบ้านได้ยังไง แถมยังให้ เธอเข้าใกล้แอ๊ปเปิ้ลด้วย?”

“ดิฉัน ดิฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกันค่ะ ว่าจะกลาย เป็นแบบนี้.………………….” พยาบาลแก้ตัวอย่างเสียงเบา “ไม่ แน่….ไม่แน่ว่าคุณหญิงมาลาตีอาจจะแค่คิดถึงน้อง แอ๊ปเปิ้ล เลยอยากพาน้องแอ๊ปเปิ้ลไปเล่นสักสองสาม วันก็ได้ค่ะ ดิฉันอาจจะกระต่ายตื่นตูมไปหน่อยก็ได้ค่ะ

“พริบ!”

ยังกล้าเล่นลิ้นอีก?
พิงกี้ตัดสายทิ้งโดยตรง ทนแล้วทนอีก สุดท้ายก็ ทนไฟแห่งความโกรธที่ลุกท่วมอยู่ในใจไม่ได้ เธอได้เข วี้ยงมือถือลงบนพรมรถยนต์อย่างแรง

ดวงตากลมโตของเธอมีแสงที่เย็นเฉียบเปล่ง ประกายอยู่ ริมฝีปากที่เหมือนกลีบกุหลาบชมพูเม้มเป็น เส้นตรง ตรงอกหายใจขึ้นๆลงๆอย่างเร่งรีบ แสดงให้ เห็นว่านาทีนี้อารมณ์ของเธอไม่สงบเป็นอย่างมาก

น้องแอ๊ปเปิ้ลตกอยู่ในมือของมาลาตี ต้องไม่ใช่ เรื่องดีอะไรแน่นอน แต่แค่ไม่รู้ว่ามาลาตีมีวัตถุประสงค์ อะไร

เธอยอมให้มาลา หลอกใช้น้องแอ๊ปเปิ้ลมาจัดการ ตัวเอง เสนอข้อเรียกร้องที่ตัวเองยากที่จะรับได้ ก็ไม่ ยอมให้มาลา ทําร้ายน้องแอ๊ปเปิ้ลแล้วมาทรมานหัวใจ เธอ..

แอ๊ปเปิ้ลลูกแม่

เรียกชื่อของน้องแอ๊ปเปิ้ลอยู่ในใจเงียบๆ พิงกี้ น้ำตาคลอเบ้า

พายุที่ขับรถอยู่เตือน “คุณผู้หญิงครับ ตอนนี้เรา โทรบอกเจ้านายเถอะนะครับ?”

“อืม……..” พิงกี้ดึงสติกลับมาได้อย่างกระทันหัน
ใช่สิ ยังมีเควินอยู่

แต่ว่าหลังจากเธอพยักหน้าแล้วกลับพูดว่า “นาย โทรหาเควินเถอะ ให้เขารีบส่งคนไปหาน้องแอ๊ปเปิ้ลด วนเลย”

“ได้ครับ”

พายุมองพิงกี้ผ่านกระจกมองหลังทีนึง รู้สึกงุนงง มากว่าทำไมเธอถึงไม่โทรเอง

พิงกี้สังเกตเห็นสายตาของเขา แต่แค่ดึงสายตา กลับไปดูที่นอกกระจกรถ

เธอกัดริมฝีปากไว้แน่น มือที่วางอยู่บนตักกุมไว้

แน่น

เธอโทรศัพท์ไม่ได้ มีแต่ตัวเธอเองเท่านั้นที่รู้ ไม่ โทรหาเควินยังดีหน่อย เธอกลัวโทรหาเควินปุ๊บก็จะอด ปล่อยโฮไม่ได้

L.K.Crystal วิลล่า

ตอนที่พิงกี้พุ่งเข้ามาถึงห้องนอนของน้องแอ๊ปเปิ้ล ไม่เพียงแต่ไม่ได้ยินเสียงร้อง“อุแว้ๆ” ของน้องแอ๊ปเปิ้ลแม้แต่พยาบาลที่ก่อเรื่องก็ไม่อยู่แล้ว

“วารินล่ะ?” พิงกี้หันไปมองพายุ “นายลองไปหา ดูซิว่าเธอไปหลบอยู่ที่ไหน?”

วารินเป็นพยาบาลที่รับผิดชอบดูแลน้องแอ๊ปเปิ้ ลมาโดยตลอด ปกติเป็นคนอ่อนโยน เป็นคนละเอียด อ่อนและมีความรับผิดชอบ แต่ที่พิงกี้คิดไม่ถึงคือ วาริน ยังเป็นคนที่ไร้สมองด้วย

พายุหาจนทั่วบ้านไปรอบนึง สุดท้ายขมวดคิ้วตึง มาที่ข้างกายของพิงกี้ “ ครับ” “คุณผู้หญิงครับ วารินหนีไปแล้ว

“หนีไปแล้ว?” พิงกี้ขมวดคิ้วแน่น

“ใช่ครับ! เมื่อกี้ผมหาจนทั่วบ้านไปรอบนึง ไม่เจอ แม้แต่เงาของวาริน รู้สึกว่าเรื่องผิดสังเกตจึงไปเคาะ ประตูห้องของเธอ ปรากฎว่าไม่มีคนตอบรับ ผมเคาะไป สักพักก็เลยพังประตูเข้าไป พบว่าห้องของวารินถูกค้น จนยุ่งเหยิงไปหมด กระเป๋าเดินทางของเธอก็ไม่เห็นแล้ว ครับ ผมคาดว่าเธอคงจะรีบเก็บข้าวของและหนีไปแล้ว ครับ”

พิงกี้คิดไม่ถึงจริงๆว่าวารินจะใจกล้าขนาดนี้

ทำเรื่องผิดแล้วไม่กล้าอยู่สู้หน้าและไม่คิดจะชดใช้ด้วย ไม่นึกเลยว่าเพราะกลัวจะได้รับผิดชอบจึงหนีไป แบบนี้เลย………..

นี่มันตลกจริงๆ!

พิงกี้ยังไม่ได้เปิดปาก พายุก็พูดด้วยความโกรธ แล้ว “คนแบบนี้จะให้เธออยู่ดีมีสุขไม่ได้เด็ดขาด ผม จะให้คนไปจับเธอกลับมาเดี๋ยวนี้เลยครับ จะต้องให้เธอ ชดใช้กับสิ่งที่ทำลงไปอย่างสาสมเลย!

ถ้าวารินอยู่ที่นี่เพื่อแสดงความรับผิดชอบ ถึง สุดท้ายเธอจะต้องถูกไล่ออกก็ตาม แต่อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ตั้งใจทำผิด พิงกี้ก็ไม่ทำอะไรเธอจริงๆหรอก มากสุดก็แค่หักเงินเดือนนิดหน่อยเฉยๆ

พิงกี้พยักหน้า แล้วส่ายหัว “ถ้าให้ลูกน้องกระจาย กันหาวาริน จะทำให้ประสิทธิภาพในการหาน้อง แอ๊ปเปิ้ลลดลงมั้ย?”

อย่างไรก็ตาม คนของหน่วยสืบลังที่สามารถ ใช้สอยมันมีจำนวนคงที่

ถ้าต้องให้เลือกหนึ่งอย่าง พิงกี้ยอมที่จะไม่ไปตาม วาริน แต่อยากตามหาน้องแอ๊ปเปิ้ลเจอโดยเร็วมากกว่า

“ไม่มีผลกระทบหรอกครับ” พายุส่ายหัว “เรื่อง ตามหาตัววาริน เดี๋ยวผมให้คนอื่นไปหาเองครับ”
ขั้นเอาชีวิตได้นะครับ”

“มีคนเพิ่มคนมาหนึ่งคนก็เท่ากับว่ามีกำลังเพิ่มมา หนึ่ง ตามความสามารถของฉันแล้ว ฉันเชื่อว่ามีแค่เค วินที่สามารถสูสีกับฉัน แล้วนายคิดว่าไงล่ะ?” ดวงตา พราวเสน่ห์ของเตชิตเต็มไปด้วยความแน่วแน่ “ก่อน หน้านั้นฉันไม่เคยเสนอเรื่องที่ทำให้พวกคุณลำบากใจ เลย นั่นเป็นเพราะผมรู้ว่าผมอยู่ที่นี่ไม่เพียงแต่ถูกพวก คุณปกป้องเอาไว้ แต่ยังมีความหมายถูกพวกคุณ“กัก บริเวณ “ด้วย แต่ตอนนี้สถานการณ์คับขันขนาดนี้ ผม คิดว่าพวกคุณน่าจะเชื่อใจผมให้มากกว่านี้นะ”

“เอ่อ……” พายุลังเล

เตชิตเห็นเขาลังเล สีหน้าไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วและถามว่า “นี่นายยังลำบากใจอะไรอีก? ช่วยเจ้าลิงน้อยสำคัญกว่า! นี่พวกนายไม่เชื่อใจฉัน ขนาดนี้เลยหรอ?”