บทที่ 418: น้องแอปเปิ้ลถูกแย่ง

ในมือของมาลาตีมีเครื่องประดับที่มีค่าอยู่ไม่น้อย จริงๆ อย่างน้อยก็มีมูลค่าประมาณสามสิบล้านบาทอยู่

พอแบบนี้ปุ๊บ ขอแค่เธอกับภูผาประหยัดกิน ประหยัดใช้หน่อย ถึงจะอยู่ในเมืองหลวงที่ค่าครองชีพ สูง พวกเขาสามารถใช้ชีวิตสุขสบายไปทั้งชาติก็ไม่ใช่ เรื่องยากอะไรแล้ว

เพราะยังไงซะถึงเงินจะใช้ออกไปเรื่อยๆอย่างไม่ ขาดสาย ไม่ช้าก็เร็วภูผาก็ต้องมีความสามารถในการ หาเงินเข้ากระเป๋าแน่นอน อย่างน้อยก็จะมีเงินเข้ามาไม่ ขาดสายเหมือนกัน เพียงแต่แค่น้อยหรือมาก แค่ช้าหรือ เร็วแค่นั้นเอง

มีของพวกนี้มาเสริมความมั่นใจ อารมณ์ของ มาลาตีกับภูผาต่างก็ดีขึ้นเยอะเลย

หลังจากเอาเครื่องประดับไปขายและได้เงินสด กลับมา ถึงแม้ราคาที่รับซื้อไม่ได้ถือว่าสูง แต่ในมือของ ภูผาก็มีเงินสดอยู่สองล้านห้าแสนบาทแล้ว ทีนี้ยิ่งรู้สึกมี ความมั่นใจมากยิ่งขึ้น

ตอนนี้ ภูผากับมาลาตีได้เช็คเอ้าท์จากโรงแรม และได้ย้ายเข้าไปคอนโดที่มีสามห้องนอนสองห้องน้ำ ที่เพิ่งทำสัญญาเช่าไปเมื่อกี้ แถมยังได้จ้างแม่บ้านที่ ชื่อ(ป้าแมว) อายุประมาณห้าสิบปีมาดูแลมาลาตีโดย เฉพาะ
ชีวิตจัดเตรียมแบบนี้ปุ๊บ ก็ถือว่าได้ใช้ชีวิตอย่างสุข สบายอยู่

มาลาตีนั่งคุยกับป้าแมวทุกวันว่าลูกชายตัวเอง กตัญญูมากแค่ไหน ลูกสาวที่ชื่อพิงกี้ใจไม้ไส้ระกำ และอกตัญญูมากแค่ไหน เหมือนกับว่าคนที่เคยช่วย เธอออกค่ารักษาโรงพยาบาลและจิปาถะไม่ใช่พิงกี้ เหมือนกับว่าเงินที่อยู่ในมือของภูผาไม่ใช่เงินที่ไปขาย เครื่องประดับแลกมา แต่เป็นเงินที่เขาหามาได้ด้วยน้ำ พักน้ำแรงของตัวเอง

เรื่องที่เควินลงมือกับมาลาตี พิงกี้รู้อยู่

เธอก็ยินยอมพร้อมใจอยู่

เพียงแต่ ถึงจะไม่สนใจมาลาตียังไง แต่เพื่อป้องกัน ภัยก่อนที่จะเกิด เพื่อจะได้เลี่ยงเผื่อมาลาตีวางอุบาย อะไรอีก พิงกี้ก็ยังให้พายุส่งคนไปสืบความเคลื่อนไหว และทิศทางของพวกเขาอยู่เป็นประจำ กุมเรื่องของพวก เขาไว้ในมือ

พอแบบนี้ปุ๊บ คำที่มาลาตีด่าทอและนินทาทุกวัน เธอก็ย่อมรู้หมด

สำหรับเรื่องนี้ พิงกี้ไม่เอามาใส่ใจเลย

ถึงแม้เมื่อก่อนเธอยังถือว่ากตัญญูอยู่ ต่อไปเธอก็คงไม่ใช่ลูกสาวที่กตัญญูแล้ว มาลาตีอยากนินทา ก็ ปล่อยให้เธอนินทาไปเถอะ

สำหรับภูผา พิงกี้ยังก็ยังมีความผูกพันและความ เห็นเห็นใจอยู่

เธอพยายามสุดความสามารถในการช่วยเขาหา คนที่สามารถมาบริจาคได้ เพราะเวลาของเขาเหลือยิ่ง อยู่ยิ่งน้อยแล้ว ร่างกายก็ยิ่งอยู่ยิ่งแย่ ช่วงนี้ต้องพักอยู่ แต่ในโรงพยาบาล

เวลาผ่านไปสองเดือน ตอนนี้ก็ย่างเข้าเดือน มิถุนายนแล้ว อากาศก็ยิ่งอยู่ยิ่งร้อนขึ้นแล้ว

ตอนนี้พิงกี้ท้องครรภ์ก็สี่เดือนแล้ว หน้าท้องที่แบน ราบเริ่มนูนออกมาให้เห็นแล้ว เธอนอนเล่นมือถืออยู่บน โซฟา มีสายที่ไม่คาดคิดโทรมาหาเธอ ทันใดนั้นก็ได้ รบกวนเวลาชิวๆของเธอเฉยเลย

พอดูหน้าจอปุ๊บ พิงกี้ก็ตื่นเต้นจนลุกขึ้นมานั่ง

โทรมาจากโรงพยาบาลที่ภูผาพักอยู่

“สวัสดีค่ะ คุณหมอ คงไม่ใช่ทางฝั่งของภูผามีเรื่อ

งอะไรมั้งคะ?”
เรื่องที่ช่วยภูผาหาคนบริจาคไม่ราบรื่นสักที ตอน นี้สิ่งที่พิงกี้กังวลมากที่สุดก็คือทางโรงพยาบาลโทรมา แจ้งเธอว่าอาการของภูผาไม่ดี ทุกครั้งที่มีสายเรียกเข้า จากทางโรงพยาบาล เธอก็จะรับสายอย่างอกสั่นขวัญ แขวนทุกที

“คุณพิงกี้ครับ ทางฝั่งของคุณภูผาเกิดปัญหา นิดหน่อยจริงๆครับ เมื่อคืนคงเพราะเปิดแอร์อุณภูมิต่ำ เกินไป ตื่นเช้ามาคุณภูผาก็เป็นไข้เลย ตอนนี้เป็นไข้สูง สลบอยู่และถูกส่งเข้าห้องไอซียูแล้วครับ……..ดูจาก สถานการณ์ของคุณภูผา ร่างกายของแย่มากเลยครับ เขาคงทนได้อีกไม่นานแล้ว มากสุดก็คงจะแค่เดือนสอง เดือน ทางฝั่งคุณคงต้องเร่งหาคนที่จะบริจาคให้ได้โดย เร็วแล้วครับ”

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้คะ?” พิงกี้รู้สึกช็อคมาก

เดิมทียังมีเวลาเจ็ดแปดเดือนในการหาผู้สมัครใจ บริจาคอยู่ แต่พอมาตอนนี้ ไม่นึกเลยว่าจะเหลือแค่สอง เดือนแล้ว

เวลาแค่นี้จะไปพอได้ยังไง?

เวลาแค่นี้มันไม่พอเลยด้วยซ้ำ!

“คุณพิงกี้ครับ คุณ…..ตอนนี้คุณจะมาดูคุณภูผา

หน่อยมั้ยครับ? ”
อย่างไรก็ตามโรงพยาบาลก็เป็นแค่โรงพยาบาล ถ้าไม่มีหัวเรือใหญ่ไป พยาบาลกับหมอก็ทำการตัดสิน ใจยากเหมือนกัน

“ได้ค่ะ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” พิงกี้ไม่ลังเล เลยแม้แต่น้อยก็พยักหน้าตอบตกลงแล้ว

แต่งตัวอย่างเรื่อยเปื่อยไปครู่นึง พิงกี้ให้พายุ เตรียมรถ จากนั้นก็ให้ป้ามะลิไปที่โรงพยาบาลด้วยกัน

เพราะน้องแอ๊ปเปิ้ลอายุยังน้อยอยู่ พิงกี้ไม่อยากให้ เขาไปสัมผัสกับที่ๆที่เต็มไปด้วยผู้ป่วยและเชื้อโรค จึง ได้ให้พยาบาลเฉพาะทางดูแลเขาอยู่ที่บ้าน

มาถึงที่โรงพยาบาลด้วยความเร่งรีบ ไม่นานพิงกี้ก็ เห็นหมอประจำของภูผา

“คุณหมอคะ ตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง คะ?” เธอถามด้วยอย่างเร่งรีบ

“ตอนนี้อาการของคุณภูผาคงที่แล้วครับ ไข้ก็ลด ลงแล้ว แต่ว่า…….

“แต่ว่าอะไรคะ?”
“แต่ว่าเวลาที่ผมบอกคุณก่อนหน้านั้น คาดว่าคง ไม่มีหนทางดีไปกว่านั้นแล้วครับ ถ้าภายในสองเดือน หาผู้บริจาคไม่ได้ เกรงว่าจะทำให้พลาดเวลารักษาที่ดี ที่สุดไปครับ ”

ต้องรู้ไว้นะ ตอนที่ภูผาอยู่ต่างประเทศก็เสียเวลา ไปนานมากแล้ว หลังจากกลับมาในประเทศก็ต้องมา กังวลเรื่องของทางบ้าน อารมณ์ไม่เบิกบาน อาการป่วย ของตัวเองก็เหมือนมีดใหญ่ที่แขวนบนคอ………ทั้งหมด ทั้งมวล ล้วนแต่ทำให้ภูผาไม่สามารถทำใจเบิกบานและ พักรักษาอาการป่วยของตัวเองดีๆ

ภูผาเป็นไข้และเป็นหวัดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ได้ผลลัพธ์ แบบนี้ พิงกี้ก็ไม่ได้รู้สึกเหนือความคาดหมายเลย

เพียงแต่ ภาระที่อยู่บนตัวเธอก็จะยิ่งหนักขึ้นแล้ว

เควินได้สั่งการลงไปแล้ว ให้นักโทษของเรือนจำ ทุกแห่งเจาะเลือดทำการตรวจจับคู่ แต่ว่า ตอนนี้ดูท่า ความคืบหน้าของเรื่องนี้ก็ยังช้าไปหน่อย ตอนนี้จะต้อง เร่งรัดให้เร็วขึ้นแล้ว

ภูผาอยู่ห้องไอซียู ข้างในมีพยาบาลคอยดูแล อยู่24ชั่วโมง ถึงพิงกี้อยู่ที่โรงพยาบาลก็ช่วยอะไรไม่ได้ สู้กลับไปเตรียมการเรื่องพวกนี้จะดีกว่า

มาที่โรงพยาบาลประมาณชั่วโมงกว่าๆ พิงกี้ก็ได้กลับบ้านแล้ว

แต่แล้ว ที่ทำให้เธอคาดการณ์ไม่ได้คือ ในตอนนี้ รถขับไปถึงครึ่งทาง พิงกี้จะได้รับสายจากพยาบาลที่ ดูแลน้องแอ๊ปเปิ้ล

ในสาย มีเสียงพูดพร้อมร้องไห้ของพยาบาลก้อง มา “คุณพิงกี้คะ คุณรีบกลับมาเร็วๆค่ะ น้องแอ๊ปเปิ้ล ถูกคุณยายของเขาอุ้มไปแล้วค่ะ ฮือๆๆ……….. หญิงมาลาตีพาคนมาเยอะมาก พอแย่งลูกได้ก็จากไป เลยค่ะ ดิฉัน…….ดิฉันขัดขวางเธอไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ฮือๆๆ คุณรีบกลับมาเถอะค่ะ………