บทที่ 409: ภูผากลับมา

มาลาตีขอเงินผ่านทางโทรศัพท์อย่างล้ำๆอึ้งๆ พิงกี้ ไม่ลังเลก็ได้ตอบตกลง

ตอนนี้เธอเป็นเศรษฐีนีน้อยคนนึงเชียวนะ ไม่เพียง แต่มีกําไรของออนเซ็นเข้าทุกเดือน แถมยังมีปันผลของ หุ้นเข้ามาด้วย ไม่แคร์ค่ารักษาเล็กน้อยของมาลาตีเลย ด้วยซ้ำ

เธอเต็มใจมากที่จะทุ่มเงินซื้อความสุขมาก!

เธอคิดอย่างใจร้ายใจดำ ขอแค่สามารถได้เห็น หน้าตาที่กล้ำกลืนฝืนทนของมาลาตี เธอก็จะมีความสุข ไปหลายวันเลย

หลังจากวางสาย พิงกี้ก็ไม่ได้สร้างความลำบากใจ

ให้มาลา อีก

เธออยากให้มาลา ขายขี้หน้าก็จริง แต่ไม่อยาก ทำให้เรื่องมันเลยเถิดเกินไป ให้พยาบาลเอาเรื่องส่วน ตัวของครอบครัวเธอมาซุบซิบนินทา

เธอเองก็เอาหน้าเหมือนกัน

“พายุ นายรีบโอนเงินเข้าบัญชีของคุณหญิงหน้า แสนบาท อย่าให้ทางโรงพยาบาลต้องลำบากใจ นาย อย่าลืมบอกกับทางโรงพยาบาลด้วยนะ ถ้าครั้งหน้า เงินในบัญชีของคุณหญิงหมด ก็ให้คุณหญิงติดต่อฉันโดยตรง ไม่ต้องมีข้อยกเว้นให้คุณหญิงเป็นพิเศษ หรอก”

ความหมายใต้คำพูด อย่าบอกว่าพยาบาลไม่ยอม ช่วยมาลาตีมาหาเธอเลย ถึงมีพยาบาลที่ซื่อตรงมาหา เธอก็ไม่ให้เงินแน่นอน

นี่ก็ถือว่าเป็นความชอบพิเรนทร์ของเธอมั้ง?

พายุหัวเรา“แหะๆ “ทีนึง จากนั้นก็รีบตอบ

หลังจากถูกพิงกี้สั่งสอนอย่างโหดไปทีนึง และขาย หน้าสุดๆไปครั้งนึง มาลาตีก็ทำตัวเชื่อฟังขึ้นมากเลย

ตอนที่โทรมาหาพิงกี้อีกที ก็ยังเป๋นเรื่องของภูผา

อยู่ดี

เพียงแต่ ครั้งนี้มาลาตีเก็บความหยิ่งผยองในตัวเอา ไว้ เธอก็ไม่ได้อ้อมค้อม แค่พูดอาการป่วยของภูผาอย่า งล้ำๆอึ้งๆ ขอร้องให้พิงกี้ช่วยภูผาอย่างกล้ำกลืนฝืนทน

ไม่ว่าพิงกี้จะบริจาคเอง หรือว่าจะให้เควินไปหาผู้ บริจาคไขสันหลังมาก็ตาม ล้วนแต่ได้ทั้งสิ้น

ตอนนี้ มาชาตีไม่รู้สึกว่าการบริจาคไขสันหลังเป็นหน้าที่ของพิงกี้แล้ว

ขอแค่ร่างกายของลูกชายสามารถฟื้นฟูกลับมา แข็งแรงเหมือนเดิม เธอก็สามารถลดตัวไปขอร้องพิงกี้

ได้

แต่แล้ว หลังจากที่เธอรู้ว่าพิงกี้รู้เรื่องของภูผา อีกอย่างยังรับปากภูผาแล้วด้วยว่าจะไปตรวจที่โรง พยาบาลดูว่าไขสันหลังเข้ากับของภูผาได้ไหม มาลาตี ก็โมโหจนโยนหมอนไปหลายครั้ง

เพียงแต่ เธอไม่กล้าใส่อารมณ์ต่อหน้าพิงกี้แล้ว

เธอแอบด่าภูผาไปหลายคำ

ถ้ารู้ว่าเขาพูดกับพิงกี้ตั้งนานแล้วเธอยังมาเสียแรง ขนาดนี้ทำไม?

เธอวางแผนอย่างลำบากขนาดนี้ ก็ไม่ใช่เพราะเขา

หรือ?

มาลาตีคิดอยู่ในใจครั้งแล้วครั้งเล่าว่าตัวเอง กล้ำกลืนฝืนทนแค่ไหน แต่ไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่าตอนนั้น เธอเองก็อาศัยเรื่องนี้มาคิดอุบาย ดันจะบีบบังคับให้พิงกี้ ก้มหัวให้เธอ แต่แค่ไม่ได้บรรลุเป้าหมายเฉยๆ
ผ่านไปอีกครึ่งเดือน ภูผาได้กลับมาแล้ว

เดิมทีเขาควรจะกลับมาตั้งนานแล้ว แต่ถ้าลาออก ล่วงหน้าก็จะไม่ได้ใบจบ ภายใต้การการบังคับของ มาลาตี เขาฝืนทนจนจบถึงกลับมา

หลังจากรู้ไฟรท์บินของภูผา พิงกี้มารอที่สนามบิน อย่างตรงตามเวลา

ตอนที่เธอเห็นภูผาที่สีหน้าซีดเซียวและซูบผอม มากยืนอยู่ตรงหน้า เธอแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัว เองเลย

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ภูผา ทำไมนายถึงผอมไป เยอะขนาดนี้?” สายตาของพิงกี้เต็มไปด้วยความตะลึง

ภูผายิ้ม “พอป่วยก็ค่อยๆซูบผอมลงครับ”

“ในเมื่อจะรักษาตัวแล้ว ทำไมไม่รีบกลับมาเร็วๆ หน่อย ดันจะยืดเยื้อจนถึงตอนนี้ทำไม?” พิงกี้ขมวดคิ้ว

เธอเคยถามภูผาไปหลายครั้ง แต่เขาบอกว่ายังมี เรื่องจัดการไม่เสร็จอีกนิดหน่อย อาการป่วยของเขาก็ ไม่ได้แย่ลง เธอจึงเชื่อคำพูดเขา

แต่ตอนนี้ เธอรู้สึกมาเสียใจทีหลังจริงๆ
“ผมเหลือเวลาอีกแค่เดือนกว่าๆก็จบแล้ว ถ้ากลับ มาล่วงหน้าผมก็จะไม่ได้ใบจบ ดังนั้นก็เลยเอาแต่ใจไป หน่อย แหะๆ……..อย่าดูถูกผมสิ”

“พี่ไม่ได้ดูถูกนาย แต่ว่า……” หยุดไปครู่นึง พิงกี้ ย้อนถามอีกว่า “พี่รู้นิสัยนายอยู่ นายไม่สนใจเรื่องวุฒิ อะไรนั่นหรอก ถ้านายสามารถตัดสินใจได้เองนายก็คง กลับมาตั้งนานแล้วใช่มั้ย เพราะมาลา ใช่มั้ยที่บอกให้ นายต้องเรียนจบก่อนแล้วค่อยกลับมา?”

“……..” ภูผาปิดบังไม่ได้แล้ว จึงได้แต่พยักหน้า “ใช่ครับ……

“เธอข่มขู่นายยังไง?”

“แม่ก็ไม่ได้ข่มขู่ผมหรอกครับ……

“หืม?” พิงกี้หรี่ตาเล็กน้อย

หน้าตาเธอแบบนี้เหมือนเควินไม่มีผิด ทำให้ภูผา รู้สึกมีแรงกดดันมาก

ไม่นานเขาก็แบกรับไม่ไหวแล้ว

“ใช่ครับ แม่……แม่บอกว่าถ้าไม่เห็นใบจบของผม แม่ก็จะไม่ส่งเงินให้ผม ถ้าไม่มีเงิน ผมก็ซื้อตั๋วเครื่องบิน กลับมาไม่ได้ครับ……..
“แล้วนายขอกับพี่ไม่เป็นหรือไง?”

“ผมรบกวนพี่มามากพอแล้ว พี่รับปากว่าจะบริจาค ไขสันหลังให้ผม ผมไม่อยากสร้างความวุ่นวายให้พี่อีก ครับ..

“นี่คือสร้างความวุ่นวาย? นี่พี่….” พิงกี้อารมณ์ ขึ้น กลับถูกพายุที่มาด้วยกันห้ามเอาไว้

“คุณผู้หญิงครับ สีหน้าของคุณภูผาดูไม่ดีเลย อาจจะต้องไปพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลเดี่ยวนี้เลย ครับ…….….. ” พายุขอคำแนะนำจากพิงกี้

ทีนี้พิงกี้ถึงพบว่าตัวเองได้พูดคุยกับภูผาที่สนาม บินได้สักพักแล้ว สีหน้าของภูผาก็ดูแย่มากและโอนเอน จะล้มมิล้มแหล่

ไม่นึกเลยว่าเธอจะไม่ทันได้สังเกต!

“ขึ้นรถก่อน เราไปโรงพยาบาลโดยตรงเลย” พิงกี้ มองไปที่พายุ “ห้องผู้ป่วยและอื่นๆเตรียมพร้อมแล้วใช่ มั้ย?”

“ครับ เตรียมพร้อมหมดแล้วครับ

“งั้นก็ไปกันเถอะ”
พิงกี้หาผู้เชี่ยวชาญที่มีชื่อเสียงดังมากของเมือง หลวงให้ภูผา เพราะเหตุนี้ ภูผากับมาลาตีจึงไม่ได้พักอยู่ ที่โรงพยาบาลเดียวกัน

มาลา อยากเจอหน้าลูกชายของตัวเอง หลังจากรู้ เรื่องนี้ก็ได้อาละวาดขึ้นมายกใหญ่ ดันจะย้ายไปพักโรง พยาบาลเดียวกับภูผาให้ได้ แต่ว่าพิงกี้ไม่ปล่อยให้เธอ ทำตามใจชอบหรอก

ไม้นี้ใช้ไม่ได้ผลกับพิงกี้ สุดท้ายมาลาตีก็ได้แต่ เชื่อฟังพิงกี้โดยดี

หลังจากผ่านการพักรักษาตัวไปพักนึงแล้ว ตอนนี้ มาลาติสามารถนั่งรถเข็นและไปไหนมาไหนเองได้แล้ว ถ้าภูผาไม่มาเยี่ยมเธอ เธอก็ให้พยาบาลพาเธอไปหา ภูผา

เธอรู้สึกนี่เป็นอิสระของเธอ เธออยากจะแวะไป บ่นกับลูกชายตัวเองว่าชีวิตตัวเองรันทดขนาดไหน ลูกสาวคนโตเอาทรัพย์สินหนีไปแถมเกือบจะฆ่าเธอ ตาย ลูกสาวคนเล็ก อีกอย่างเป็นลูกสาวแท้ๆด้วย ภาย ใต้สถานการณ์ที่ตระกูลดำรงกูลล่มสลายและลำบาก ขนาดนี้ ไม่นึกเลยว่ายังจะมาซ้ำเติมและไม่ยอมจ่ายค่า รักษาโรงพยาบาลให้เธออีก!

แต่เสียดาย หลังจากมาลาตีได้เจอภูผา ถึงแม้บ่น ไปยาวเหยียด แต่ไม่ว่าเธอจะพูดยังไง ภผาก็แค่พูดคำเดิมว่า “แม่ครับ ผมรู้สึกพี่พิงกี้ดีกับแม่มากนะครับ และ ดีกับผมด้วยเหมือนกัน แม่อย่าว่าพี่อีกเลยนะ ถ้าแม่พูด อีก คนอื่นจะว่าเรากินบนเรือน ขี้บนหลังคาได้นะครับ”

นี่คือความคิดที่แท้จริงของภูผา

ที่จริง เขายิ่งรู้สึกละอายใจมากกว่า หาพวกไม่ได้ อย่าให้พูดเลยว่ามาลาตีหดหู่มากแค่

ไหน

นี่พาลทำให้เธอยิ่งมีอคติกับพิงกี้เข้าไปใหญ่ รู้สึก พิงกี้สะกดจิตลูกชายตัวเอง ต้องเป็นเพราะว่าพิงกี้พูด กรอกหูภูผาแน่นอน ถึงได้ทำให้ภูผาก็ไม่กตัญญูกับแม่ ตัวเองเหมือนเธอ

เนื่องจากมีความคิดแบบนี้ มาลาตีก็เริ่มควบคุม และเร่งรัด ” เรื่องที่ให้พิงกี้ไปบริจาคไขสันหลังอีก แถม ยังคาดหวังให้พิงกี้สามารถเข้ากับไขสันหลังของภูผา สุดขีด

เธอค่อนข้างที่จะวิตกจริตแล้ว รู้สึกเพียงว่าถ้าสา มารถทำใก้พิงกี้ให้รับความทุกข์ทรมาน เธอก็จะรู้สึก ดีใจและสะใจ!