บทที่ 391 :การโต้เถียง

พยายามสุดความสามารถ เควินรู้นิสัยของดนัยดี อยู่แล้ว รู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่ทำอะไรลวกๆ

แต่เขาไม่เพียงแต่อยากได้คำรับประกันคำนี้ แต่ได้ ถามว่า “มีความมั่นใจกี่เปอร์เซ็นต์?”

“ตามที่ประมาณการก่อนหน้านี้ ฉันนึกว่าจะมี ความมั่นใจอย่างน้อยก็80% แต่การผ่าตัดของวันนี้มี ผลกระทบปุ๊บ ถ้าหากการรักษาครั้งที่สองยังเกิดอะไร ขึ้นอีก งั้นผลลัพธ์มันก็ค่อนข้างที่จะพูดยากจริงๆ

“กี่เปอร์เซ็นต์?”

“มากสุดก็แค่40%……” ดนัยส่ายหัว อดไม่ได้ที่ จะแก้ตัว “การผ่าตัดทุกอย่างล้วนแต่มีความเสี่ยงทั้งนั้น แม้จะเรื่องเหนือความคาดหมายของครั้งนี้ก็ตาม ที่จริง ระหว่างทำการผ่าตัดเราก็เคยคาดการณ์ไว้แล้ว แต่แค่ ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้เฉยๆ”

40% งั้นก็ไม่ถึงครึ่งนึงด้วยซ้ำ

แถมนี่ยังเป็นสถานการณ์ที่ดีที่สุดแล้วด้วย

“โอเค ฉันรู้แล้ว” หยุดไปครู่นึง เควินก็ได้กำชับ ดนัยอีก “เรื่องนี้อย่าเพิ่งบอกกับพิงกี้รู้นะ ฉันกลัวจะ ทำให้เธอเป็นห่วง”
ประเด็นนี้ค่อนข้างหนักหน่วง ดนัยมีใจอยากอบอุ่น บรรยากาศหน่อย เลยยักคิ้วย้อนถาม “ไม่ใช่เพราะ นายหึงเธอ เลยไม่อยากให้เธอรู้ กลัวเธอจะคิดถึงผู้ชาย อีกคนอยู่ตลอดเวลา แล้วไม่เอากะจิตกะใจไว้ที่ตัวนาย หรอ?”

แต่พอเขาพูดจบปุ๊บ เขาก็เห็นสีหน้าของเควิน เปลี่ยนไปและมองไปที่อีกทิศทางนึง

ด้วยจิตใต้สำนึก ดนัยก็หันไปมองด้วย

เพราะพิงกี้ทำมือถือหล่นเอาไว้ ก็เลยอยากกลับมา หาที่ห้องของเตชิต คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินการสนทนาของ เควินกับดนัยพอดี ทันใดนั้นหัวใจเต้นสั่น รู้สึกเสียใจจะ แย่อยู่แล้ว

อาการของเตชิตอันตรายขนาดนี้เลยเหรอ?

แค่การผ่าตัดครั้งแรกก็เป็นแบบนี้แล้ว งั้น สถานการณ์ของต่อไปจะอันตรายกว่านี้ใช่มั้ย?

ที่ผ่านมาเควินเป็นคนหลักแหลมมาก ตอนที่ลม หายใจของพิงกี้กลายมาเป็นวุ่นวายขึ้นมา เขาก็เห็นเธอ ในเวลาแรกเลย ทันใดนั้นสีหน้าเขาอึ้งเล็กน้อย

“พิงกี้……….”
พิงกี้เดินมา น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย “เมื่อกี้ไม่ใช่บอก ว่าการผ่าตัดประสบความสําเร็จมากหรอคะ?”

ดนัยไม่ได้ส่งเสียง แค่มองเควินที ง

สถานการณ์แบบนี้ พิงกี้ไม่รู้ว่าทั้งสองกำลังสู้ คดีทางสีหน้าแววตาอะไรกันอยู่? คงจะเป็นเพราะเค วินได้กำชับดนัยล่วงหน้าแล้ว ให้เขาพยายามบอก สถานการณ์ในทางที่ดีเข้าไว้

“พวกคุณคุยกันก่อนนะ ผมไปก่อนแล้ว” ดนัยไม่ สนอะไรทั้งสิ้น ได้ขอตัวลาโดยตรง

แต่เดิมเขาก็ไม่ใช่คนที่ถนัดจัดการเรื่องความ สัมพันธ์ระหว่างบุคคลอยู่แล้ว ยิ่งไม่ชอบจัดการเรื่อง พวกนี้ด้วย ปัญหาระหว่างเควินกับพิงกี้ก็ปล่อยให้พวก เขาแก้ไขเองดีกว่า เขาไม่อยากเป็นตัวรับอารมณ์ของ สองคนนี้หรอก เขาแค่รักห้องวิจัยของเขาอย่างเดียว

พิงกี้มองดูเควินอย่างเงียบๆ ส่วนเขาได้หลุบตาม องเธอ แววตาดำเข้มไม่ได้หลบหลีก มองดูเธออย่าง เงียบๆและใจกว้าง ปล่อยให้เธอตรวจสอบและอ่าน ความคิดของเขาอย่างตามใจชอบ

สักพัก พิงกี้หลุบตาลง เดินไปที่ห้องผู้ป่วยของเต ชิตอย่างไม่พูดสักคำ
เพิ่งหันหลังไป ก็มีน้ำตาไหลพรากออกมา

“พิงกี้!” เดินก้าวเท้าไวไปสองก้าว เควินดึงมือเธอ ไว้ เสียงเพราะความใจร้อนเลยมีอารมณ์ที่เยอะกว่า ปกติ ไม่ได้สงบและชิวๆขนาดนั้นต่อไป “ถึงแม้เมื่อกี้ คุณได้ยินหมดแล้ว แต่ผมไม่ได้ตั้งใจปิดบังคุณ คุณน่า จะเข้าใจนะ?”

“ที่คุณทำไปเพราะหวังดีกับฉัน ถูกมั้ยคะ?”

….……ใช่”

“งั้นก็ขอบคุณๆค่ะ”

สะบัดมือของเควินทิ้ง พิงกี้เดินไปข้างหน้าต่อ แต่ ครั้งนี้กลับถูกผู้ชายดึงมากอดไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่น

“อย่าโกรธเลยนะ โอเคมั้ย?”

“ฉันไม่ได้โกรธ”

“งั้นก็หันมามองผมหน่อย…..

“ฉันไม่มีอารมณ์” ยกมือเช็ดน้ำตาของใบหน้าทิ้ง พิงกี้หลุบตาไว้ยังไงก็ไม่ยอมมองเควิน เธอไม่มีอารมณ์ จริงๆ และพูดด้วยความเหนื่อยล้า “คุณปล่อยมือเถอะ ฉันจะไปดคณเตชิตหน่อย”
“ในใจคุณมีแต่เขาเหรอ?” เควินถามคำนี้ขึ้นมา อย่างจับพลัดจับผลู

“ใช่ ในใจฉันมีแต่เขา ไม่เคยมีคนอื่นเลย ยิ่งไม่มี คุณด้วยซ้ำ แบบนี้คุณพอใจหรือยัง?” หันหลังมาอย่าง กระทันหัน ดวงตาแดงก่ำของพิงกี้จ้องมองผู้ชายรูป ร่างสูงใหญ่ “เควิน ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณจะเป็นคน แบบนี้ เพราะความริษยาและใจแคบของคุณ ถึงกับให้ ดนัยปิดบังเรื่องใหญ่โตแบบนี้กับฉัน! นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ คุณรู้มั้ย?! นี่ไม่ใช่ว่าคุณคิดว่ามันใช่มันก็จะสามารถ ทําการตัดสินใจได้!คุณคิดว่าความสัมพันธ์ของคุณกับ เขา หรือว่าความสัมพันธ์ของฉันกับเขาดีกว่ากัน? คุณมี สิทธิ์อะไรมาช่วงชิงสิทธิ์การรับรู้ของฉัน?!”

อยู่ในโรงพยาบาล คำนึงถึงว่ายังมีคนอื่นอยู่ พิงกี้ ไม่ได้ตะโกนเสียงดัง แต่ได้พูดเสียงต่ำกับเควิน แต่แค่ น้ำเสียงวู่วามและพูดเร็วไปหน่อย

พอตะคอกเสร็จ เธอก็รู้สึกมาเสียใจทีหลังแล้ว

เธอไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้โต้เถียงกับเค วิน นิสัยของทั้งสองปรับจนยิ่งอยู่ยิ่งเข้ากันได้ดี เรื่อง ที่สามารถทำให้พวกเขาเข้าใจผิดก็ยิ่งอยู่ยิ่งน้อย โดย เฉพาะหลังจากมีน้องแอ๊ปเปิ้ลแล้ว ความสัมพันธ์ของ พวกเขาดีมากมาโดยตลอด

แต่ว่า ครั้งนี้เธอควบคุมอารมณ์ไม่ได้จริงๆ………
แค่นึกถึงว่าเตชิตอาจจะตาย เธอก็รู้สึกไม่สบายใจ เหมือนถูกไฟเผาอย่างไรอย่างนั้น

เธอจะทนได้ยังไง?

เตชิตอายุยังไม่ถึงสามสิบ เป็นช่วงอายุที่กำลังดี เขาดีเยี่ยมขนาดนั้น แต่เขา…..กลับจะตายแล้ว……

ถึงจะเป็นในฐานะเพื่อน เธอก็รับกับตอนจบแบบนี้

ไม่ได้!

ยังมีคุณหญิงเพียงดาวอีก เธอทั้งดี อ่อนโยนและ จิตใจดีงามขนาดนั้น ตอนนี้สามีก่อคดีแล้วหลบหนี ถ้า เกิดยังต้องให้คนผมหงอกส่งศพคนผมดำอีก เธอจะทน รับได้ยังไง?

แค่คิด พิงกี้ก็ยิ่งรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้งแล้ว

ตอนนี้มันเกี่ยวข้องถึงขั้นชีวิตแล้ว แต่ตอนนี้เควิน ยังมาพูดว่า“ในใจคุณมีแต่เขา”คำพูดแบบนี้ ยังมาพูด เรื่องรักๆใคร่ๆระหว่างชายหญิงอีก นี่ทําให้เธอโกรธกริ้ว สุดๆ

แน่นอนว่าเธอโกรธ เควินก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน

“คุณสงบสติอารมณ์ก่อน” เควินพูดบางเบา จาก นั้นก็คลายมือออก
มองเธออย่างลึกซึ้งทีนึง จากนั้นเขาก็หันหลังเดิน

จากไป

มองดูร่างเงาสูงใหญ่ของผู้ชายจากไปยิ่งอยู่ยิ่ง ไกล พิงกี้กัดริมฝีปาก คราบน้ำตาบนใบหน้าที่ขาวเนียน ของเธอเห็นได้อย่างชัดเจนมาก นาทีนี้ก็ได้ไหลพราก ลงมาเป็นสายน้ำอีก ทำให้เธอยิ่งดูน่าสงสารเข้าไปใหญ่ แต่เธอแค่ยื่นมือเช็ดน้ำตาออกอย่างดื้อรั้น แววตาเต็ม ด้วยความไม่ยอมแพ้

เงียบไปสักพัก เธอเดินไปหยิบมือถือตัวเองที่เก้าอี้ ยาว แล้วเดินไปที่ห้องผู้ป่วยของเตชิต

หลังจากเตชิตถูกส่งเข้าห้องผู้ป่วย ไม่นานก็ตื่นขึ้น มา แต่แล้วพิงกี้แค่ได้คุยกับเขาสองคำอย่างเร่งรีบ เขาก็ ถูกส่งไปที่ห้องปลอดเชื้อแล้ว

มีกระจกกั้นไว้ชั้นนึง พิงกี้ไม่สามารถพูดคุยกับเขา ได้ ได้แค่ใช้ท่าทางมือและขยับปากอาศัยความเข้าใจ ซึ่งกันและกันคุยกับเขา

แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ก็เถอะ มองดูพิงกี้ท้าท่าทางอยู่ ข้างนอก รอยยิ้มที่อยู่ในแววตาของเตชิตไม่เคยขาด สายเลย
เพียงแต่ เขาก็ยังไม่อยากให้เธอลำบาก

พูดไปสักพัก เตชิตก็ได้ส่งสัญญาณให้พิงกี้จาก ไป ส่วนตัวเองก็หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า ดูท่าคือน่าจะ อยากพักผ่อนแล้ว

พิงกี้ก็ไม่ได้ยืนหยัดต่อ กำชับพยาบาลไปไม่กี่คำ ก็ได้จากไปแล้ว

เพียงแต่ ยืนอยู่หน้าประตูโรงพยาบาล พริบตา เดียวเธอมีความรู้สึกไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหน

กลับL.K.Crystalวิลล่า ไม่เท่ากับยอมแพ้เควินเห

รอ?

แต่ถ้าไม่กลับ เธอก็คิดถึงน้องแอ๊ปเปิ้ลมาก ไม่ อยากเพราะงอนกับเควินจนแม้แต่ลูกก็ไม่เอาแล้ว

นี่มันน่าเศร้าใจจริงๆ