บทที่ 383:ยิงนัดเดียวได้นกสองตัว

มาลาตีเหมือนประมาณว่าพอโดนน้ำมนต์แล้วรู้ซึ้ง อะไรประมาณนั้น

ใช่สิ เธอทําอะไรลิสาไม่ได้ แต่มีหรือที่พิงกี้จะทำ อะไรลิสาไม่ได้?

ต้องรู้ไว้นะ ตอนนี้ลิสาก็คือนักโทษประหารที่ สมควรตาย ถูกกักตัวอยู่ที่สถานกักกัน ทำอะไรไม่ได้ สักอย่าง! แต่พิงกี้ล่ะ? ข้างกายของพิงกี้ยังมีเทพองค์ ใหญ่อย่างเควินอยู่ ถ้าเธออยากจัดการลิสา ก็ไม่ใช่แค่ คำพูดเดียวก็จัดการได้แล้วหรอ?

“โทรศัพท์ ใช่ ฉันจะต้องโทรไปถามดู……… มาลา เริ่มหาโทรศัพท์

ขึ้นมาอย่างคนบ้า พอเอามือถือที่วางอยู่หัวเตียงกำ ไว้ในมือ เธอดีใจราวกับว่าเห็นวันตายของลิสาอย่างไร อย่างนั้น

ป้าจําปาไม่ได้ขัดขวาง

เรื่องนี้เธอเป็นคนเตือนมาลาตีเอง แล้วจะไปขัด ขวางได้อย่างไร?

ตอนที่มาลาตีโทรศัพท์ ป้าจำปาได้เก็บข้าวของที่ ห้องไปรอบนึง อะไรที่ควรทิ้งก็ทิ้งไปที่ถังขยะ จากนั้นก็ เอาขยะออกไปทิ้ง
ที่จริง เธอก็มีเรื่องต้องไปทําด้วยแหละ

หลังจากทิ้งขยะกลับมา ป้าจำปาหาที่ๆไม่มีคนแล้ว โทรหารังสิต

“ผู้ช่วยรังสิต เรื่องที่คุณมอบหมายให้ฉัน ฉัน จัดการเรียบร้อยแล้วนะคะ” เพราะคนเดินไปมาที่โรง พยาบาลมีไม่น้อย ป้าจําปามองดูซ้ายขวา ใช้มือปิด โทรศัพท์ไว้แล้วพูดเสียงต่ำอย่างระมัดระวัง และไม่ได้ พูดอะไรมากไปกว่านั้น

รังสิตกำลังยุ่งกับงานจนหัวเป็นเกลียว แต่ได้ยินคํา พูดของป้าจำปาแล้วกลับกลั้นหัวเราะไม่อยู่ “โอเคครับ สองวันนี้ป้าจำปาเติมพริกเติมเกลือและกระตุ้นมาลาตี เยอะๆหน่อยนะครับ”

“ฉันรู้แล้วค่ะ ฉันจะทำให้ดีที่สุดค่ะ” ป้าจำปา หัวเราะ “ทำงานให้คุณเควิน ดิฉันไม่กล้าทำแบบลวกๆ หรอกค่ะ”

พอป้าจําปาเดินเข้ามาในห้อง สีหน้าของมาลาตี เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม แต่แววตากลับได้ใจมาก

ป้าจำปาได้รับคำสั่งของฝั่งนู้น เลยถามอย่างหยั่ง ความคิด “คุณหญิงคะ คุณพิงกี้รับปากจะช่วยคุณเอา คืนแล้วหรอคะ?
“นังตัวดีนั่นจะรับปากได้ยังไง มันก็เป็นใจร้ายพอๆ กันแหละ เหอะ…..ถ้าไม่ใช่ว่าฉันใจอ่อน ฉันแทบอยาก จะยัดนังตัวดีนั่นเข้าไปในท้องของฉันใหม่ แล้วทำแท้ง ให้มันตายๆไปซะ!” มาลาตีแบะปาก เห็นได้ชัดว่ามีอคติ กับพิงกี้ พูดจาขึ้นมาก็โหดเป็นพิเศษ ไม่เหมือนแม่แท้ๆ เลยด้วยซ้ำ

ป้าจำปาไม่ได้พูด แววตาที่ดูถูกถูกเธอเก็บซ่อนไว้ เป็นอย่างดี

เธอรู้ว่ามาลาตีก็แค่อยากพูดให้สะใจปากเฉยๆ คำ พูดนี้เธอไม่กล้าให้คุณพิงกี้ได้ยินแน่นอน

จริงๆซะด้วย……….

ปากของมาลาตีได้สะใจแล้ว เธอขมวดคิ้วมองป้า จำปาและรีบกำชับว่า“คำพูดที่ฉันพูดกับแกพวกนี้ แก อย่าเอาไปพูดที่ตรงหน้าของนังพิงกี้เชียวนะ ได้ยินหรือ ยัง?ถึงแม้แกจะเป็นคนที่นั่งพิงกี้จ้างมา แต่ฉันถึงจะเป็น เจ้านายของแก คนที่แกต้องจงรักภักดีคือฉัน!”

ภายนอกป้าจําปาได้รับปากอย่างเคารพ แต่แท้จริง แล้วในใจกลับไม่เห็นด้วย

เธอคือคนของใคร ในใจเธอรู้อย่างชัดเจน

อีกอย่าง นี่มันสมัยไหนแล้ว ทุกคนต่างก็พูดคำว่าเท่าเทียมกัน ยิ่งคนที่มีการศึกษาก็ยิ่งถ่อมตัว แต่คนบาง คนดันไม่เจียมเนื้อเจียมตัวยังมีหน้ามาพูดว่าตัวเองเป็น เจ้านายอีก แทบอยากจะหัวเราะให้ฟันหักเลยชัดๆ

แต่ว่า เพื่อกล่อมมาลาตี ป้าจําปาก็ได้แต่คล้อย ตาม ดึงประเด็นกลับมาอย่างไม่เห็นร่องรอย “ฉันก็หวัง อยากให้คุณหญิงดีอยู่แล้วค่ะ แต่ว่าในใจของคุณพิงกี้ก็ ยังมีคุณอยู่นะคะ คุณก็อย่าโกรธเธอให้มากนักเลยค่ะ เพราะยังไงซะตอนนี้คุณพิงกี้ก็มีเรื่องต้องคำนึง คงจะ ลงมือยาก คุณหญิงก็เห็นใจเธอหน่อยนะคะ”

“อืม ฉันไม่ทำให้เธอลำบากใจหรอก เพราะฉันเอง ก็คิดหาวิธีออกแล้ว” มาลาตีเชิดหน้า “ถึงนังพิงกี้ไม่ ช่วยฉัน ฉันก็ไม่แคร์แม้แต่น้อยหรอก”

ตอนนี้มาลาตีรู้สึกตัวเองฉลาดที่สุดในสามโลกเลย

ตอนนั้นเธอไม่ได้เอารากฐานข้อมูลที่สำคัญที่สุด ออกไปให้ ตอนนี้ก็ถึงเวลาใช้แล้วไม่ใช่หรอ?

“คุณหญิงเก่งขนาดนี้ ย่อมมีวิธีอยู่แล้วค่ะ” ป้า จำปาพูดประจบไปคำนึง กลัวมาลาตีสังเกตเห็นความ ผิดปกติเลยไม่ได้ซักถามอย่างละเอียดต่อ

พอว่างจากงานปุ๊บ ป้าจำปาก็รีบหาช่องว่าง เอากิริยาที่สังเกตเห็นแอบบอกให้กับรังสิต

พอรังสิตได้รับข่าว ก็รายงานให้เควินเป็นอันดับ แรกเลย

“แน่ใจหรือว่ามาลาตีจะมีความเคลื่อนไหว?” เค วินเงยหน้าขึ้นมามองรังสิตที่อยู่ตรงหน้าอย่างเบาบาง

“ใช่ครับ ตามที่ป่าจำปาสังเกตการณ์ ครั้งนี้มาลาตี ถูกลิสาทำเอาจนหูขาดไปครึ่งนึง ฟังน้ำเสียงแล้วคงทน ไม่ไหวแน่นอน ไม่มีทางให้ลิสาได้อยู่ดีมีสุขแน่นอน ครับ…….ถ้าเราอยากจัดการลิสาล่ะก็ แค่พายเรือตาม น้ำก็พอครับ ถึงเวลานั้นถึงเราจะลงมือ คนอื่นก็มีแต่จะ คิดว่ามาลาตีลงมือ ไม่มีทางตรวจสอบมาถึงที่พวกเรา หรอกครับ”

“อืม” เควินพยักหน้า “นายไปจัดการเถอะ”

เควินนั่งครุ่นคิดไปอีกสักพัก ถึงได้ลุกขึ้นเดินไปที่

กระจกหน้าต่าง

นอกหน้าต่างที่กว้างใหญ่และสว่างไสวคือแสง อาทิตย์ที่สวยงามและแจ่มใส แต่ภายใต้แสงอาทิตย์ที่ แจ่มใสนี้ เมืองหลวงนี้มีด้านมืดอยู่เท่าไหร่กันแน่? เควิน หลุบตาลงเบาๆ ขนตาที่หนาเข้มตกกระทบเป็นเงาบางๆ ชั้นนึงที่ใต้ตาเขา
เมื่อก่อน เขามีหน้าที่รับผิดชอบกวาดล้างด้านมืด แต่ตอนนี้เขากลับเริ่มใช้กฏที่อยู่ในด้านมืดพวกนี้ หรือ แม้กระทั่งเริ่มควบคุม

นี่คือการเปลี่ยนแปลงของเขา

ฝ่าฝืนที่สิ่งเขายืนกรานมาโดยตลอด แต่การหละ หลวมเสี้ยวนี้ของเขากลับเปลี่ยนแปลงได้ง่ายดาย

ความชั่วที่ลิสาทำลงไปไม่เพียงแต่เผาผลาญ มิตรภาพที่มีมาตั้งแต่เด็กระหว่างเธอกับเขาจนสูญสิ้น เธอลงมือหวังฆ่าพิงกี้ครั้งแล้วครั้งเล่ายิ่งทำให้เขาโกรธ กริ้วมาก เขาไม่สามารถยกโทษหรือแม้กระทั่งดูลิสา ตายไปอย่างไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน

โทษประหารมันเบาไปสำหรับเธอ

เขายอมฝ่าฝืนหลักการบางอย่างที่เขายืนกรานมา โดยตลอด ก็จะให้ลิสาได้ชดใช้กับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป อย่างสาสม เขาอยู่ในตำแหน่งนี้ มีเรื่องหลายอย่างที่ไม่ สะดวกทำ ตอนนี้ เรื่องที่ไม่สะดวกทำพวกนี้สามารถให้ มาลาตีออกหน้าได้พอดี

ก่อนหน้านี้เขาก็ได้คิดถึงปัญหาของเรื่องนี้แล้ว วัน นี้ระหว่างมาลาตีกับลิสาเกิดเรื่องแบบนี้กระทันหันมาก แต่ตอนที่เขาได้ยินกลับมีความคิดนึงเกิดขึ้นมา รู้สึกว่า สามารถใช้เรื่องนี้มาทำอะไรบางอย่างได้พอดีเลย
นี่คือสวรรค์ก็ไม่อยากให้ลิสาได้อยู่ดีมีสุขชัดๆ

เขาไม่มีภาระทางใจเลยแม้แต่น้อย

ผู้หญิงที่รังแกผู้หญิงของเขา ต้องไม่ได้ตายอย่าง ง่ายๆแน่นอน!

ยิ่งไปกว่านั้น……….เรื่องนี้ยังสามารถล่อให้ มาลาตีหงายไพ่ใบสุดท้ายออกมาด้วย ถือว่ายิงนัดเดียว ได้นกสองตัวเลย

หลังจากมาลาตีทานข้าวเย็นเสร็จ ก็ได้สั่งให้ป้า จำปาไปซื้อเซียงจาให้เธอหน่อย เธอบอกว่าอยากทาน ของเปรี้ยวช่วยระบายหน่อย

ตอนที่ป้าจำปาจะออกจากห้อง เธอยังสั่งให้ป้า จำปาปิดประตูโดยเฉพาะ เหมือนกลัวคนอื่นจะไม่รู้ว่า เธอมีความคิดแอบแฝงอย่างไรอย่างนั้น

พอในห้องเหลือแค่เธอคนเดียว มาลาตีก็แอบเอา มือถือออกมา

ได้โทรหาเบอร์ที่จำขึ้นใจเบอร์นึง แต่โทรยังไงก็

โทรไม่ติด
มาลาตีหัวเราะเย็นชาทีนึง

เธอกดพิมพ์ข้อความยาวเหยียดบนมือถืออย่าง

โหด

(ฉันรู้ว่าคุณตั้งใจไม่อยากรับสายฉัน แต่ส่ง ข้อความคุณน่าจะเห็นแน่นอน คุณอย่าแกล้งตายเลย เรื่องมันเป็นแบบนี้ ฉันอยากให้คุณช่วยฉันเรื่องนึง ไม่ เพียงแต่เป็นเรื่องสุดท้าย แต่ยังเป็นเรื่องที่ง่ายมาก ไม่ ทำให้คุณลำบากใจหรอก ถ้าคุณยอมทำก็ตอบข้อความ ฉันด้วย เราจะได้ปรึกษาหารือกันดีๆ ถ้าไม่ยอมล่ะ ก็…….คุณก็รู้ว่านายคำรณกับนายจรัญมีจุดจบยังไง ตอนนี้ฐานะของคุณยังไม่ถูกเปิดโปง คุณคงไม่อยากให้ คนอื่นรู้ว่าคุณเคยทำเรื่องชั่วอะไรไว้บ้างใช่มั้ย?

เดิมทีมาลา คิดว่าคงต้องรอสักวันสองวันถึงจะได้ รับข้อความตอบกลับ ถ้าอีกสองวันยังไม่ได้รับข้อความ งั้นเธอก็คงต้องไปหาถึงที่แล้ว

แต่ที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงคือ ผ่านไปไม่กี่นาทีก็ได้รับ

ข้อความตอบกลับแล้ว

ถึงแม้น้ำเสียงจะไม่ค่อยดี

(คุณอยากทำอะไรกันแน่? อย่ามาบีบบังคับฉัน ถ้า คุณบังคับฉัน มากสุดก็แค่ตายด้วยกัน!]
มาลาตี:[ฉันไม่ได้บีบบังคับคุณ คนอย่างฉันพูดจา คำไหนคำนั้น ขอแค่คุณช่วยฉันทำเรื่องนี้ ต่อไปฉันก็จะ ไม่หาคุณอีกแล้ว)

[เรื่องอะไร?

มาลาตี:โฉันอยาก……………….

ตอบข้อความกันไปมา สีหน้าของมาลาตียิ่งอยู่ยิ่ง พึงพอใจขึ้นมา

หลังจากวางมือถือลง เธอยิ่งเผยรอยยิ้มที่ชื่นมื่น

ออกมา

หูของเธอเจ็บมากแค่ไหน เธอก็อยากเห็นลิสานัง แพศยานั่นทนทุกข์ทรมานมากแค่นั้น

คอยดูเถอะ!