บทที่ 371:โถมเข้าไปในสถานการณ์ที่แข็งที่อ

สายตาของเตชิต ทำให้พิงกี้รู้สึกกดดันมาก

เธออยากบอกอาการให้เขา แต่เสียงติดอยู่ในลำ คอ ทำให้เธอพูดไม่ออก

“อาการยังไม่รู้ค่ะ……” ลังเลไปครู่นึง พิงกี้หลุบ ตาลง มือที่วางอยู่บนตักกุมไว้แน่น “แต่คุณไม่ต้องเป็น ห่วงนะคะ ช่วงนี้คุณก็พักรักษาตัวอยู่ที่นี่ก่อน ฉันกับ เควินปรึกษากันแล้วค่ะ เราจะต้องคิดหาวิธีช่วยให้คุณ ฟื้นฟูกลับมาแข็งแรงแน่นอนค่ะ”

แววตาของเตชิตมีแสงมืดแว๊บเข้ามา สายตา เหลือบไปมองมือที่กุมไว้แน่นของพิงกี้แล้วแกล้งพูด อย่างชิวๆ “ผมเชื่อพวกคุณ”

เขาแค่ดูแล้วยโสโอหังเฉยๆ แต่ไม่ใช่คนที่เจ้าเล่ห์ เพทุบายเลย

สถานการณ์แบบนี้ในตอนนี้ ชัดเจนว่าคำถามของ เขาทำให้เธอลำบากใจ

แต่เขาไม่อยากทำให้เธอลำบากใจ

เพียงแต่ถึงจะยิ้มอย่าง วๆแค่ไหน หัวใจทั้งดวง

ของเตชิตก็ยังดิ่งลงไปในเหวลึกอย่างไม่หยุด เขาหัน

มามองแขนซ้ายที่ถูกยิงของตัวเอง พบว่าแผลยังมีเลือด

ไหลออกมาอย่างไม่หยุด…….นี่มันผิดปกติมาก
ในขณะนี้เอง จู่ๆเสียงโทรศัพท์ได้ดังขึ้น

“ฉันไปรับโทรศัพท์แป๊บนึงนะคะ” พิงกี้โดดขึ้นมา อย่างกระต่าย กุมมือถือไว้แล้วเดินออกไป

“ฮัลโหล คุณเควิน มีอะไรหรือเปล่าคะ?

“ผมได้ยินมาว่าเตชิตฟื้นแล้ว?”

“ใช่ค่ะ”

“อาการเป็นยังไงบ้าง?

“อาการถือว่าโอเคค่ะ คุณหมอรุ่งกิตต์ไม่ได้พูด อะไร ฉันดูอาการของคุณเตชิตก็ถือว่าดีอยู่นะคะ”

เควิน “อืม ถ้าเขากังวลล่ะก็ คุณก็เกลี้ยกล่อมเขา หน่อย แล้วก็ บอกข่าวดีพวกคุณอย่างนึง Murrayยอม ปริปากพูดแล้วว่าเชื้อไวรัสที่เตชิตติดคือเชื้อไวรัส ที่องค์กรSCวิจัยออกมา เขาสามารถให้เชื้อไรวรัส ชนิดนั้นให้เราใช้สำหรับวิจัย แม้กระทั่งสามารถให้ยา ถอนพิษกับเราโดยตรงได้”

((

” พิงกี้เม้มปาก “คุณเชื่อมั้ยคะ?”

“นี่เป็นความหวังอย่างนึง สามารถตรวจสอบเสร็จ แล้วก็ตัดสินใจว่าจะลองใช้หรือไม่”
ขอแค่เป็นยามันก็มีคุณและโทษทั้งนั้นแหละ เป็น ไปไม่ได้ที่Murrayว่ามันคือยา พวกเขาก็ป้อนให้เตชิต ไปมั่วโดยที่ไม่ตรวจสอบเลย

“โอเค งั้นฉันไปบอกคุณเตชิตค่ะ”

“ไม่ต้อง” จู่ๆข้างหลังมีเสียงใสก้องมา เตชิตจับ ประตูไว้และมองมาที่เธอ “เอามือถือให้ผม ผมคุยกับเค วินโดยตรงดีกว่า ผมมีเรื่องจะคุยกับเขาพอดีเลย”

” พิงกี้ค่อนข้างลังเล

ข้างหูมีเสียงของเควินดังขึ้น “เอาให้เขาเถอะ”

มองดูเตชิตกุมมือถือไว้และเดินไปที่เตียงทีละ ก้าวอย่างยากลำบาก พิงกี้อึ้งไปครู่นึงถึงดึงสติกลับมา ได้ เธอเดินไปประคองเขา หลังจากประคองเขาไปถึงที่ เตียง ทีนี้ถึงได้ปิดประตูและออกมาจากห้อง

เตชิตดึงสายตากลับมาจากทิศทางของประตู น้ำ เสียงหนักหน่วง “เควิน ครั้งนี้ฉันถือว่าได้ทำคุณงาม ความดีแล้วใช่มั้ย?

“อืม ใช่”
“ฉันเป็นคนพูดจาตรงไปตรงมา ฉันขอถามนาย หน่อย คุณงามความดีของฉันสามารถลดโทษให้ พ่อฉันได้มั้ย?” เตชิตพูดเสียงเบามาก เหมือนก็รู้อยู่ ว่าข้อเรียกร้องของตัวเองทำให้คนค่อนข้างลําบาก ใจ หัวเราะเยาะตัวเองทีนึง “พูดตามตรง ครั้งนี้ฉัน ตั้งใจหลอกให้พ่อฉันไปต่างประเทศ และไปต่อรอง เจรจากับMurrayคนเดียว ก็เพราะแน่ใจแล้วว่าคน ของนายต้องตามไปด้วยแน่นอน จากนั้นพวกเราก็ มาไม้ด้านในให้ความร่วมมือแต่ด้านนอกจู่โจมพวก ของMurrayกระทันหัน ให้พวกมันตั้งตัวไม่ทัน ที่ทำไป นี้ก็เพราะฉันอยากได้ความดีความชอบนี้! ”

“ฉันรู้”

“งั้นนายตอบมาสิ?”

“ที่นายทำไปทั้งหมดนี้ เพื่อพ่อของนายอย่างเดียว หรอ?” เสียงของเควินก้องมา ราวกับว่าเยือกเย็นกว่า คุยกันซึ่งๆหน้าเสียอีก

“ใช่ ฉันทำไปเพราะเขา ยังไงซะเขาก็เลี้ยงฉัน มายี่สิบกว่าปี เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะทนดูเขาถูกตัดสิน ประหารชีวิตโดยที่ไม่ทำอะไรเลย แต่ถ้าให้ฉันทรยศ ความยึดมั่นความศรัทธาของฉันแล้วร่วมมือทำความชั่ว กับเขา มองดูเขาทำผิดไปเรื่อยๆ ฉันก็ทำไม่ได้เหมือน กัน……….พอคิดๆแล้ว ฉันก็รู้สึกมีแค่วิธีนี้วิธีเดียวที่จะ ทำได้”
“ครั้งนี้นายทำคุณงามความดีก็จริง แต่คุณงาม ความดีนี้ไม่ได้ใหญ่คับฟ้า นายเอาไว้ใช้ด้านนี้ ก็ไม่ สามารถเอาไว้ใช้อีกด้านนึง นายเข้าใจมั้ย?”

“ฉันเข้าใจ”

เตชิตก้มหน้าลง มือกำเป็นหมัดไว้แน่นจนเผยให้ เห็นเส้นเอ็นสีเขียว แสดงให้เห็นว่าอารมณ์ของเขาไม่ สงบอย่างยิ่ง

ของทุกอย่างล้วนแต่มีมูลค่าทั้งนั้น

“งั้นนายยังยืนกรานที่จะใช้คุณงามความดีนี้ ปกป้องพ่อของนายอีกหรอ?”

“ใช่!”

“โทษประหารชีวิตอาจจะละเว้นได้ แต่อย่างอื่น ทางที่ดีที่สุดนายต้องเตรียมใจไว้นะ”

พอฟังแล้วท่าทางของเตชิตก็ผ่อนคลายลงมา “ฉันก็มีข้อเรียกร้องแค่นี้แหละ อย่างอื่น…..ค …..ควรจะ จัดการยังไงก็ตามนั้นเลย”

ไม่มีใครที่ไม่ต้องชดใช้กับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป หรอก ถึงแม้จะเป็นพ่อของตัวเองก็ตาม ถึงแม้เตชิตจะ ไม่สามารถพูดกับเขาว่า“สมน้ำหน้า” แต่ในใจก็คิดว่าเขาสมควรแล้วที่จะได้รับโทษ

ถ้าไกรสรสามารถอยู่เหนือกฎหมาย งั้นความอ ยุติธรรมที่ผู้เสียหายพวกนั้นได้รับจะทำยังไง?

คุยโทรศัพท์เสร็จ เตชิตเปิดประตูห้อง

พิงกี้ยืนรอห่างจากห้องไม่กี่เมตร สายตาจ้องมองที่ ประตูอยู่ตลอด เขามีความเคลื่อนไหวปุ๊บ เธอก็มองเห็น เลย

“ทำไมคุณถึงลงจากเตียงอีกแล้วคะ?” พิงกี้รีบ เดินมาที่ข้างกายเขา แววตาเต็มไปด้วยการไม่เห็นด้วย

“ผม.

เตชิตกำลังจะพูด แต่จู่ๆมีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้น มา ดนัยที่มาด้วยความเร่งรีบแม้แต่เสื้อกราวน์สีขาว บนตัวก็ยังไม่ได้ถอด สั่งการให้คุณหมอรุ่งกิตต์เตรียม เครื่องมือต่างๆที่เขาต้องการเสร็จ ก็ได้พุ่งมาตะคอกใส่ เตชิต “คุณไม่คิดเอาชีวิตแล้วหรอ? ไสหัวไปที่เตียง เดี๋ยวนี้!”

เตชิต “

พิงกี้ “
ทั้งสองได้แต่มองดูกันไปมองดูกันมา สุดท้าย พิงกี้ ยักคิ้วให้เตชิต เขาหันหลังอย่างมีจิตสำนึกและเดินไปที่ เตียงอย่างช้าๆ

ตอนที่ดนัยยุ่งกับงานขึ้นมา ใครก็ไม่อยู่ในสายตา เขา จดจ่อจนราวกับว่าโลกทั้งใบมีแค่เขาอยู่คนเดียว

พิงกี้ไม่กล้าไปรบกวนเขา นั่งรออยู่ที่โซฟาอย่าง อกสั่นขวัญแขวน

เรื่องที่เตชิตฟื้นเป็นเรื่องใหญ่ เควินก็ได้รีบกลับมา จากบริษัท แต่เขาถูกงานทำเอาเสียเวลาไปนาน ตอน ที่กลับมาถึงก็ค่อนข้างดึกแล้ว กลับมาถึงบ้านปุ๊บก็เห็น ดนัยออกมาจากห้องของเตชิตพอดี

“เป็นไงบ้าง?” เควินถามตรงๆ

“ฮ่าๆๆ……” เดิมทีดนัยมีสีหน้าเย็นชาและจดจ่อ ถูกเควินถามแบบนี้ปุ๊บ จู่ๆกลับหัวเราะขึ้นฟ้าเฉยเลย ทำเอาพิงกี้ที่รออย่างตื่นเต้นตกใจหมดเลย

เควินแววตาจนปัญญา เดินมาที่ข้างกายของพิง กี้ กอดเธอไว้ในอ้อมอกโดยตรง และเปิดปากถามว่า “หัวเราะพอแล้วก็หยุดซะ อย่าทำให้ภรรยาฉันตกใจ”
ดนัยถูกทำเอาติดคอพูดไม่ออกเลย

แต่ว่าเขาก็ไม่แคร์หรอก

“ตอนนี้ฉันให้นายสองทางเลือก ทางเลือกที่หนึ่ง คือนายสามารถตอบตกลงเงื่อนไขของMurray และ แลกเปลี่ยนโครงสร้างเดิมของไวรัสได้ ถ้าเป็นแบบนี้ เวลาที่ฉันจะกำจัดเชื้อไวรัสนี้ก็จะไวขึ้นเยอะมาก ถ้าไม่ เกิดเรื่องเหนือความคาดหมายล่ะก็ นานสุดครึ่งปีเร็วสุด สามเดือนก็สามารถเอาอยู่แล้ว”

“ทางเลือกที่สองล่ะ?” เควินถาม

“นายไม่ทำการค้าขายกับMurrayก็ได้ ฉัน สามารถเอาโครงสร้างของไวรัสออกมาจากโลหิตของ เตชิตโดยตรง แต่นี่มีความเสี่ยงและต้องใช้เวลาที่นาน กว่า อาจจะต้องนานเพิ่มเป็นสองเท่าเลย”

“เวลาเพิ่มทวีคูณมีผลเสียยังไง?”

“แล้วนายคิดว่าไงล่ะ?” ดนัยมองเควินเหมือนมอง คนโง่ “ไวรัสชนิดนี้ฉันยังไม่ได้ค้นคว้าอย่างละเอียด ถี่ถ้วน ไม่มีใครรู้หรอกว่าต่อไปจะมีปัญหาใหม่ๆอะไร เกิดขึ้นหรือเปล่า ถ้ายืดเยื้อวันนึง ชีวิตของเตชิตก็จะ อันตรายมากยิ่งขึ้นอยู่แล้ว”

“งั้นก็ต่อรองเจรจากับMurrayเถอะ!” พิงกี้เปิดปากพูดอย่างใจร้อน

“ไม่” เตชิตดินออกมาอย่างยากลำบากอีกครั้ง “ผมรอได้ ไม่ต้องไปต่อรองเจรจากับนายMurray

ในชั่วขณะ บนรยากาศได้โถมเข้าไปในความแข็ง

ที่อ