บทที่ 306: ของที่ตนไว้ครึ่งปีถูกคุณดูดไปหมดแล้ว

“แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงดีครับ?” นึกถึงเรื่องของ ก่อนหน้านั้น พายุโมโหจนหน้าแดงก่ำ ดึงผ้าห่มแล้วอยาก ลงจากเตียง “ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวจะทำให้แผนของเจ้า นายพัง ผมนี่แทบอยากจะบุกไปยิงไอ้สารเลวนั่นให้กระจุย เลย! แบบนี้พวกเราก็ไม่ต้องกลัวเขาทำมิดีมิร้ายแล้วใส่เรา ก่อนแล้วครับ!”

ช่วงนี้เขาพักรักษาตัวก็เบื่อจะแย่อยู่แล้ว วันๆคิด ฟุ้งซ่านอยู่แต่ในบ้าน เก็บกดจนจะระเบิดอยู่แล้ว

ตอนนี้เควินกลับมาแล้ว เขาเหมือนมีที่พึ่งทางใจแล้ว อารมณ์ก็ได้ร้อนขึ้นมาทันที

“ตอนที่ฉันอยู่อเมริกาก็ใช่ว่าจะไม่ทำอะไรเลย ฉัน อาศัยอิทธิพลของทางบ้านLuisneได้รวบรวมหลักฐาน ของอาชญากรคนนั้นได้พอสมควรแล้ว ตอนนี้แค่เอา หลักฐานพวกนี้ส่งมอบไปที่เบื้องบน คนๆนั้นถึงอยากพลิก ผันยังไง ก็ไม่มีความสามารถนั้นหรอก”

“จริงหรอครับ?” พายุดวงตาสว่าง

“อืม” แววตาของเควินมีรอยยิ้มที่เย็นชาโผล่ขึ้นมา “ถึงเวลานั้นฉันจะลงมือเอาวิญญาณของไอ้ชาติชั่วคนนั้น มาเซ่นไหว้เหล่าผู้กล้าหาญที่สละชีพไปของหน่วยสืบลับ เราเอง!”
“ดีครับ! ช่างเป็นเรื่องดีจริงๆเลยครับ!” แววตาของ พายุเต็มไปด้วยความแค้น “ผมอยากเอาไอ้ระยำนั้นตาย ตั้งนานแล้ว!”

“ใช่แล้ว ก่อนที่เรื่องจะจัดการลงตัวห้ามเปิดเผยตัว ตนของคนๆนั้นให้ใครรู้อย่างเด็ดขาด พวกมันไม่รู้ว่าในมือ ของพวกเรากมหลักฐานไว้เยอะเท่าไหร่ ตอนนี้ยังไม่กล้า ทําอะไรบ่มบ่าม เราสามารถใช้เวลาช่วงนี้ทำเรื่องให้มัน เสร็จสรรพพอดี”

ถ้าหากก่อนหน้านั้นกำจัดองค์กรSCเป็นแค่หน้าที่ อย่างนึง แต่หลังจากที่สหายนับไม่ถ้วนได้สละชีพ เพราะเรื่องนี้และคนที่เข้าร่วมในเรื่องนี้ต่างก็ต้องจ่ายค่า ตอบแทน ตอนนี้จากความรับผิดชอบก็ได้กลายมาเป็น ความคิดที่ยืนหยัดอย่างนึง

เขาถือว่ารอดชีวิตกลับมาได้ แต่สมาชิกห้าสิบสอง นายที่เขานำทีมได้สละชีพไปทั้งหมด ซึ่งหมยาความว่ามี ห้าสิบสองครอบครัวต้องแตกสลาย เรื่องนี้เขาไม่อาจลืม ได้!

ความเจ็บปวดที่ก่อตัวขึ้นมาจากน้ำตาและสายเลือด ของทั้งห้าสิบสองครอบครัวนี้ จดจำไว้ในสมองของเขา ตลอดไป!
“รับทราบครับ!” พายุตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น จากนั้นก็ได้ทำความเคารพท่าทหารขึ้นมาอย่างห้ามใจไม่ ได้

พูดคุยกับพายุเสร็จ เควินนึกขึ้นมาได้อีกเรื่องนึงจึงรีบ ออกจากห้องของพายุอย่างเร่งรีบ

เดินลงมาชั้นล่าง ป้าเฉินที่หยิบจับกวาดถูกอย่างตัว สั่นอยู่ชั้นล่างเห็นร่างเงาของเขาก็อยากหลบหน้า เควิน ถอนหายใจเบาๆ จากนั้นได้เรียกเธอไว้ด้วยเสียงที่หนัก หน่วง “ป้าเฉิน หยุดก่อนครับ”

“คุณเควิน……คุณเควินมีอะไรหรอคะ?”

ป้าเฉินหันหน้ามา และฝืนฉีกรอยยิ้มออกมา แต่สีหน้า กลับดูแย่ยิ่งกว่าเดิม

เธอรู้ว่าเรื่องที่เธอทำไม่อาจให้อภัยได้ ไม่แน่อาจจะ ถูกไล่ออกจากL.K.Crystalวิลล่าด้วยซ้ำ แต่เธอคิดไม่ ถึงว่าวันนี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้ เธออยากชดใช้ก็ไม่มีโอกาศ แล้ว

หลังจากเกเษียณจากหน่วยสืบลับ เธอที่ตัวคนเดียวก็คอยติดตามคุณเควินมาโดยตลอด ตอนนี้คุณเควินจะไล่ เธอออก เธอยังไปไหนได้อีก?

นึกถึงเรื่องที่ผ่านมา เธอรู้สึกเสียใจทีหลังจนอยาก ร้องไห้ และรู้สึกสิ้นหวังกับอนาคตอย่างหาที่สุดไม่ได้

“พิงกี้ได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟังแล้ว ป้าวางแผน ยังไงกับอนาคตครับ ผมอยากฟังความเห็นของป้า

“ป้า……คุณเควินคะ ป้ารู้ว่าตัวเองทำผิดไปแล้ว ผิด อย่างมหันต์ด้วยคุณผู้หญิงไม่ยอมให้อภัยป้าก็เป็นเรื่อง ปกติ แต่ว่า……ขอร้องคุณเควินอย่าไล่ป้าไปเลยนะคะ ต่อไปป้าจะแก้ไขจริงๆนะคะ แก้ไขแน่นอนค่ะ!” ป้าเฉิน สีหน้าตื่นตระหนก ภายใต้ความรีบร้อนไม่มีเวลามาสนใจ เรื่องศักดิ์ศรีก็คุกเข่าลงบนพื้นเลย ดึงชายกางเกงของเค วินไว้และพูดอย่างสะอึกสะอื้น “คุณเควิน ขอร้องให้โอ กาศป้าสักครั้งเถอะนะคะ แค่ครั้งเดียวได้มั้ยคะ?”

“ป้าเฉิน อย่าทำแบบนี้ครับ” เควินรีบประคองป้าเฉิน ลุกขึ้นมา

“คุณ คุณเควิน….…..

นี่คือให้อภัยเธอแล้วหรือ?
เห็นเควินเป็นแบบนี้ ท่าทางถือว่าอ่อนโยนอยู่ ป้าเฉิ นอดใจไม่ได้ พร้อมมองเขาด้วยความคาดหวัง

กลับนึกไม่ถึง วินาทีต่อมาคำพูดที่ออกจากปากของ เควินกลับทําให้เธอผิดหวัง “ป้าก็รู้นิสัยผมดีว่าผมเป็นคน ที่ยืนกรานในการให้รางวัลกับลงโทษ ไม่เว้นแม้แต่ป้า ป้า ทํางานอยู่ที่บ้านหลังนี้มาก็หลายปี ถึงไม่มีคุณงามความ ดีก็มีหยาดเหงื่อแรงกาย แต่ครั้งนี้เรื่องมันเกินไปจริงๆ ไม่ อาจใจกว้างได้ครับ..

มองดูป้าเฉินที่สีหน้าเหมือนใกล้จะพังทลาย เควิน รู้สึกหนักใจ “เอาอย่างนี้ ถ้าป้าเฉินยอม ผมให้ป้าเฉินไป ทำงานที่ธุรกิจอีกที่นึงของผม โอเคมั้ยครับ?

ป้าเฉินย่อมไม่อยากไปอยู่แล้ว เธอติดตามอยู่ข้าง กายของเควินมานานหลายปี มีความสัมพันธ์เหมือนแม่ลูก กับเควิน เธอตัดใจไปจากไม่ได้จริงๆ

แต่ว่า เธอก็รู้ว่านี่คือผลที่ดีที่สุดแล้ว

อย่างน้อยเธอไม่ได้ถูกถีบหัวไล่ส่ง ต่อไปถ้าเรื่องนี้ ผ่านไปแล้ว หรือว่าต่อไปเธอทำตัวดี ไม่แน่อาจจะสามารถ ซ่อมแซมแผลใจครั้งนี้ได้ ให้เควินกับพิงกี้กลับมายอมรับ ในตัวเธออีกครั้ง
“ป้ายอมค่ะ” ป้าเฉินพยักหน้า

“งั้นก็ดีครับ” เควินแววตาอ่อนโยนขึ้น เขาตำหนิ ติเตียนรุนแรงเกินไปกับผู้ใหญ่ที่ดูแลเขามาตลอดไม่ได้ “ป๋าเก็บของก่อน เดี๋ยวผมจะให้คนส่งป้าไปที่ใหม่ ป้า วางใจเถอะครับ ค่าตอบแทนต่างๆที่เคยคุยกันก่อนหน้านั้น ก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่างครับ

“ค่ะ” ป้าเฉินพยักหน้า เห็นเควินจะจากไปแล้ว เธอ อดเดินตามไปพูดไม่ได้ “คุณเควินคะ รบกวนฝากบอกคุณ ผู้หญิงว่าป้าขอโทษด้วยนะคะ”

เธอเคยผ่านความเจ็บปวดที่สูญเสียลูกไป รู้ว่าลูกแค่ เกิดเรื่องอะไรนิดหน่อยคนเป็นแม่ก็รู้สึกไม่สบายใจเป็น อย่างมากแล้ว

ครั้งนี้เธอเกือบทำให้น้องแอ๊ปเปิ้ลได้รับอันตราย เธอ รู้ว่าความผิดของตัวเองมันหนักมาก แต่ถึงแม้พิงกี้จะเย็น ชากับเธอลง แต่ก็ไม่ได้ต่อว่าเธอ ตอนนี้คุณเควินจัดการ แบบนี้ เธอเชื่อว่าพิงกี้ก็รู้เหมือนกัน เธอขอบคุณมากที่พิง ก็ไม่ได้ขัดขวาง

“ได้ครับ เควินพยักหน้า

มองดูร่างเงาของเควินจากไป ป้าเฉินอดเช็ดน้ำตาไม่ได้อีก

เข้าไปเก็บของในห้องเสร็จ และรอไปหนึ่งชั่วโมงคน ขับก็ได้มาถึงแล้ว

ไม่ได้บอกลาเควินกับพิงกี้อย่างเป็นทางการ ป้าเฉิ นทิ้งไว้แค่อาหารอร่อยเต็มโต๊ะ

พิงกี้นอนไม่ถึงชั่วโมงก็ถูกความหิวปลุกจนตื่น

พอเธอลืมตาขึ้นมา พบว่าท้องฟ้าที่เดิมทีก็เริ่มมืด แล้วได้มืดสนิท แสงไฟที่ลานบ้านกระทบเข้ามาในห้อง มี ความรู้สึกสงบแต่สบายใจ

เธอกำลังจะลุกขึ้นมาจากเตียงก็ได้ยินเสียงๆนึง

“ตื่นแล้วหรอ?”

“คุณไม่ได้ออกไปหรอคะ?” พิงกี้หันหน้ามาเห็น ผู้ชายที่พิงอยู่บนเตียง

“ออกไปคุยกับพายุสักพักก็เข้ามาแล้ว ผมกลัวว่าคุณ ตื่นขึ้นมาไม่เจอผมแล้วจะคิดถึง
“อืม” พิงกี้พยักหน้า ท้องร้องจ๊อกๆไปสองที เสียง ร้องนี้ทําให้เธออายเล็กน้อย

“เหอะ…… เควินหัวเราะเสียงต่ำ และดึงเธอออก มาจากผ้าห่ม น้ำเสียงแฝงด้วยการแซววันนี้ให้คุณมา เยอะขนาดนี้ ของที่ตนมาครึ่งปีก็ถูกคุณดูดไปหมดแล้ว คุณยังไม่อิ่มอีกหรอ?”

” พิงกี้อึ้งเล็กน้อยและย้อนถามด้วยความ โกรธ “คุณเควิน คุณไม่มีกั้นหรอคะ? ที่หิวคือท้องค่ะ!”

ดึงไฟของหัวเตียงให้สว่าง เควินมองเธอด้วยสายตา เร่าร้อน เหมือนว่ายังได้จ้องริมฝีปากเธอไปสักพักด้วย

พิงกี้ “

ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ…………

นั่นก็สามารถไปถึงที่กระเพาะจริงๆ แต่ว่า เธอไม่เอา ด้วยหรอก!

“ยังไม่ได้ทานข้าวเย็นเลย เราลงไปทานข้าวกัน เถอะค่ะ” พิงกี้เปลี่ยนประเด็นอย่างแข็งกระด้าง “ก็ไม่รู้ว่า มื้อเย็นมีกับข้าวอะไรอร่อยทานบ้าง?
ไม่มีแรงแล้วหรอ? ผมอุ้มคุณลงไปนะ” หยุดไปครู่ นึง เควินพูดต่อว่า “ป้าเฉินเตรียมของอร่อยไว้เยอะเลย

พิงกี้ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร

ลงมาถึงชั้นล่าง หลังทานข้าวเสร็จเธอกลับพบว่าป้า

เฉินไม่อยู่แล้ว