บทที่ 302: ตามหาหยาดทิพย์ต่อ

“ค่ะ” พิงกี้พยักหน้า

ได้ยินเควินพูดแบบนี้ เธอก็สบายใจแล้ว

การขึ้นศาลครั้งนี้ แทบจะเริ่มต้นด้วยความตึงเครียด แต่จบลงอย่างดราม่า

มีคลิปที่เควินเอาออกมา พิงกี้ก็ได้หลุดพ้นจาก การเป็นผู้ต้องหา ในที่สุดก็ไม่ต้องแบกรับรับโทษฐานที่ ทำร้ายผู้อื่นโดยเจตนา แต่ที่ทรมานใจที่สุดกลับเป็นคนใน ครอบครัวของหยาดทิพย์

“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง? งั้นลูกสาวฉันล่ะ ลูกสาวฉัน อยู่ไหนกันแน่?”

เพราะช็อกและรู้สึกเหนือความคาดหมายเกินไป ภาย ใต้อารมณ์ที่ตื่นเต้น แม่ของหยาดทิพย์ทรงตัวไม่อยู่และ ล้มลงไปกับพื้น จากนั้นก็ร้องไห้อย่างน่าเวทนาขึ้นมา

พ่อของหยาดทิพย์ดูแล้วเหมือนจะอายุประมาณห้า หกสิบ ถึงแม้น้ำตาไม่ได้ไหล แต่แววตาเต็มไปด้วยความ เจ็บปวดและความโศกเศร้า เห็นแล้วรู้สึกสงสารมาก

เดิมทีพิงกี้จะเดินออกไปด้านหน้าพร้อมเควิน แต่ พอได้ยินความเคลื่อนไหวนี้ เธออดหันหลังไปมองไม่ได้เห็นหน้าตาที่ทุกข์ทรมานและสิ้นหวังของพ่อแม่หยาด ทิพย์แล้ว แววตามีการขัดขืนเสี้ยวนึงโผล่ขึ้นมา

จนถึงตอนนี้เธอยังจำแววตาที่สิ้นหวังของหยาดทิพย์ ได้ ตอนที่หยาดทิพย์คุกเข่าต่อหน้าเธอแต่กลับถูกธีระพา ตัวไป

ตอนนั้นหยาดทิพย์มาขอความช่วยเหลือจากเธอ เธอไม่ได้เอามาใส่ใจ แต่ครั้งนี้ เรื่องมันได้เกิดเรื่องอย่าง โจ่งแจ้งขนาดนี้แล้ว แสดงว่าการคาดเดาก่อนหน้านั้นของ หยาดทิพย์ถูกต้องแล้ว ลิสาอยากจะปองร้ายเธอจริงๆ

ว่าไปแล้วเธอกับหยาดทิพย์ต่างก็เป็นผู้เสียหายทั้ง

เธอจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้มั้ย?

พิงกี้รู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่แม่พระ เธอไม่ได้มีจิตใจดี งามจนถึงขั้นเป็นห่วงโลกทั้งใบ แต่ตอนนั้นหยาดทิพย์เคย คุกเข่าขอร้องต่อหน้าเธอ นาทีนี้เห็นภาพนี้แล้วเธอทำเป็น เฉยเมยไม่ได้จริงๆ

เธอสามารถขอให้ดุสิตช่วยหาคนได้ ตอนนี้เควินกลับ มาแล้ว เธอเชื่อว่าเควินต้องมีวิธีแน่นอน สําหรับครอบครัว ของหยาดทิพย์แล้วนี่อาจจะเป็นเรื่องยากเย็นแสนเข็นมากแต่สําหรับเธอไม่ได้ถือว่ายากเย็นมาก

อีกอย่าง เธอมีเซ้นส์อย่างนึง ถ้าหากหาตัวหยาด ทิพย์เจออาจจะกระทบกระเทือนจิตใจของลิสาอย่างหนัก ได้

ลิสาต้อนรับเธอดีขนาดนี้ แล้วเธอจะไม่ต้อนรับอย่าง ดึกลับได้ยังไงล่ะ?

เมื่อลิสาปฏิบัติต่อเธออย่างนี้ เธอไม่ต้อนรับขับสู้เช่น กันนี่ไม่ใช่นิสัยของเธอจริงๆ!

ทำการตัดสินใจได้แล้ว พิงกี้เงยหน้ามองผู้ชายที่อยู่ ข้างกาย แววตาอ่อนโยนขึ้นมาทันที “คุณเควิน ฉันขอร้อง คุณเรื่องนึงได้ไหมคะ?

“อยากให้ผมหาหยาดทิพย์ให้เจอ?” เควินไม่ต้อง เดาก็รู้ความคิดของพิงกี้อย่างชัดเจนแล้ว

“ใช่ค่ะ” พิงกี้พยักหน้า “ฉันอยากหาตัวหยาดทิพย์ ให้เจอ ฉันรู้สึกเรื่องที่หยาดทิพย์หายตัวไปมันผิดปกติมาก ในนี้ต้องมีลับคมคมในอะไรอยู่แน่ อีกอย่าง……….พวกเขา ก็น่าสงสารมากเลยค่ะ”

พิงกี้มองไปที่ทิศทางของพ่อแม่หยาดทิพย์
ถึงแม้พ่อแม่ของหยาดทิพย์ได้สร้างปัญหาให้เธอ แต่เมื่อกี้เธอเห็นอย่างชัดเจนว่าพ่อแม่ของหยาดทิพย์เป็น แค่หมากตัวนึงของลิสาเท่านั้น ถึงอยู่ในศาล เขาสองคน ต่างก็มีสีหน้าหวาดกลัว ไม่รู้สถานการณ์ที่ชัดเจนด้วยซ้ำ

สิ่งที่เผยออกมาในตอนนี้ถึงจะเป็นความรู้สึกจากใจ จริงของพวกเขา ความคิดหนึ่งเดียวของพวกเขาก็คืออยู่ก หาลูกสาวของพวกเขาให้เจอ

ส่วนเธอ ถ้าจะหาเรื่องล่ะก็ลิสาถึงจะเป็นผู้ร้ายตัวจริง

“คุณวางใจเถอะ ผมจะให้คนตามหาตัวเธอต่ออีก แน่นอน” เควินพยักหน้าเบาๆ

เสมือนว่าขอแค่เธอพูดออกมาทุกอย่าง เขาก็จะ ยอมรับอย่างใจกว้างและทำตามหัวใจเธอเลย

“ขอบคุณค่ะ คุณเควิน”

พิงกี้ยิ้มหวานมาก และกุมมือที่เรียวยาวแข็งแรงของ ผู้ชายไว้อย่างเงียบๆ

พอเจอกันอีกครั้ง เธอถึงรู้ว่าในใจของตัวเองอาลัย อาวรณ์ผู้ชายคนนี้มากขนาดไหน ยิ่งไปกว่านั้น อยู่ในยาม คับขันแบบนี้ เขาโผล่มาที่ตรงหน้าเธอเหมือนเทพบุตร
เหมือนเมื่อครั้งแปดปีก่อน เธออยู่ในเพลิงไหม้ของ โรงงานร้างที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง แต่เขาเป็นเทพที่ พิทักษ์ปกป้องเธอออกมาจากเพลิงไฟ

ครั้งนั้นยังมีความช่วยเหลือจากเจษฎาด้วย แต่ครั้งนี้ เขาได้ขี่ม้าขาวมาช่วยเธอคนเดียวเชียวนะ…….อืม เขา คืออัศวินขี่ม้าขาวที่จะคอยปกป้องเธอชั่วนิรันดร์

เควินใช้แรงเล็กน้อยกุมมือที่อ่อนนุ่มเหมือนไร้กระดูก ของเธอ แววตาดำเข้มแฝงด้วยความเอ็นดูที่ลึกซึ้ง เขายิ้ม มุมปากขึ้นเล็กน้อยและพูดว่า “ผมนึกว่าสิ่งที่คุณควรจะทำ ในตอนนี้ไม่ใช่ขอโทษแค่ปากเปล่า แต่ควรจะอิงแอบแนบ ชิดชบอยู่ในอ้อมอกของผมมากกว่านะ

พิงกี้ “

แต่พอเผชิญกับแววตาที่กลั่นแกล้งเล็กน้อยแต่จริงจัง ของผู้ชาย จู่ๆหัวใจเธอละลายไปหมด

“คุณพูดจริงหรอคะ?

“แน่นอน”

“คุณเควิน…..” ใบหน้าของพิงกี้เบิกบานเหมือน ดอกไม้ ไม่สนว่าข้างกายยังมีสายตาที่จ้องมองมาทางพวกเขา เธอกระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของเควินโดยตรง “ฉัน เป็นฝ่ายอิงแอบแนดชิดมาซบที่อ้อมอกคุณแล้ว คุณจะทํ ยังไงต่อคะ?”

“ผมก็ต้องแผนซ้อนแผนอยู่แล้ว”

“อื้ม?”

“กลยุทธิ์สาวงาม”

เควินได้อุ้มพิงกี้ขึ้นมาในอ้อมอกโดยตรง ไม่ต้องให้ เธอเดิน เขาก็ได้อุ้มเธอเดินออกไปข้างนอกท่ามกลาง สายตาของผู้คน

ผู้ชายหล่อเหลาดูดี ผู้หญิงสวยสดงดงาม ทั้งสองได้ ดึงดูดสายตาของทุกคน

“เควิน คุณปล่อยฉันลงมาดีกว่าค่ะ” พิงกี้เริ่มรู้สึก เก้อเขินแล้ว

ที่นี่เป็นศาลที่น่าเคารพเชียวนะ พวกเขาทำแบบนี้ มันไม่ค่อยดีรึเปล่า? กลางวันแสกๆแบบนี้มันเสื่อมเสียต่อ ประเพณีและศีลธรรมอันดีงามไปหน่อยมั้ง?

แต่เควินกลับไม่เห็นด้วย
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาทับลงมาจูบที่ริมฝีปาก ของเธอ ใช้พฤติกรรมที่เงียบแบบนี้มาแสดงถึงการปฏิเสธ ของเขา

ในเมื่ออยู่ในอ้อมอกแล้ว แล้วจะปล่อยมือไปง่ายๆได้

อย่างไร?

มีรังสิตอยู่ที่นี่ไว้คอยสะสางเรื่องทั้งหมด พิงกี้ขึ้นรถ กับเควินอย่างไม่ต้องคำนึงใดๆเลยแม้แต่น้อย

นั่งอยู่ที่เบาะหลัง เธอก็ยังกอดแขนของเควินไว้ แน่นอยู่เช่นเคย ทุกท่านทุกคําพูดเต็มไปด้วยความอาลัย อาวรณ์ เควินเหมือนสิงโตที่ออดอ้อนตัวนึง ถึงแม้ไม่เปิด ปากพูด แต่ก็เสพสุขกับความอ่อนโยนแบบนี้ของเธอมาก

“ตอนนี้เราจะไปไหนกันคะ?”

รถได้ขับเคลื่อนไปสักพัก จู่ๆพิงกี้ถึงนึกถามขึ้นมา

เควินน้ำเสียงทุ้มต่ำเสนาะหู “กลับบ้าน

“กลับบ้าน?”

“ใช่” นิ้วมือได้ปิดเส้นผมที่ทิ้งตัวลงมาบนหน้าผากของพิงกี้ เควินมองเธอด้วยสายตาทะนุถนอม “ลูกคลอด ออกมานานขนาดนี้แล้ว แต่กลับไม่เคยเห็นผมที่เป็นพ่อ เจอหน้าแม่ของเขาแล้ว เรื่องที่สองก็ต้องไปเจอหน้าเขา หน่อยสิ”

พิงก็อดขำไม่ได้ “เขาคงจะรู้สึกเป็นเกียรติมากเลย

ค่ะ”

“ตั้งชื่อให้ลูกเรารึยัง?”

“ฉันตั้งชื่อเล่นให้เขาว่าแอ๊ปเปิ้ล ชื่อจริงรอคุณกลับ มาตั้งให้ค่ะ”

“อืม”

คอยพูดคุยกันแบบนี้ บรรยากาศในรถดีมาก

แต่การเงียบงันในกระทันหัน จู่ๆบรรยากาศได้เปลี่ยน

ไป

เบาะนั่งหลังที่เงียบสงบถูกบานกั้นๆเป็นช่องว่างส่วน ตัว อารมณ์ที่บางเบาได้ปะทุขึ้นมาอย่างกระทันหัน ลม หายใจของทั้งสองได้เร่งรีบขึ้นมา

พิงกี้มีลางสังหรณ์ เพราะเหตุจึงรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย

เธอกำลังอยากพูดอะไรสักหน่อยเพื่อทำลายความ เงียบเหงาที่ทำให้เธอรู้สึกมรมาน แต่จู่ๆมือที่เรียวยาวของ ผู้ชายกลับโอบไหล่ของเธอไว้อย่างอ่อนโยน โอบเธอมา ไว้ในอ้อมอกและจูบที่เร่าร้อนได้หล่นอยู่ที่ริมฝีปากของ เธอ

ครั้งนี้เขาจูบได้ลึกซึ้งมาก ใช้แรงมาก เหมือนปานจะ กลืนกิน เหมือนจะให้เธอได้รับรู้ความรู้สึกเร่งรีบนี้ที่เนื่อง มาจากการที่ไม่ได้เจอกันมานาน

เร่าร้อนแต่รักใคร่สุดซึ้งอย่างแยกจากกันไม่ได้

พิงกี้หลับตาลงเบาๆ รู้สึกเพียงว่าอารมณ์ที่เก็บกดไว้ มานานได้พุ่งออกมาอย่างดุดัน เหมือนจะทำเธอจมอยู่ใน นั้น

เธอทำอะไรไม่ได้ ได้แต่คอยตอบรับอย่างนุ่มนวล

กลับบ้าน

เธอฝันที่อยากจะได้ยินคำนี้

ตอนที่เขาไม่อยู่ L.K.Crystalวิลล่าเหมือนกรงที่สวยหรู

ตอนที่มีเขาอยู่ L.K.Crystal วิลล่าก็คือบ้านของ พวกเขา

มีเขาอยู่ เธอรู้สึกสบายใจอย่างหาที่สุดไม่ได้

L.K.Crystal วิลล่า

รถได้ค่อยๆขับเข้าไปในลานจอดรถ พอรถจอดสนิท เควินได้จูงมือของพิงกี้ลงมาจากรถ

เสื้อผ้าของทั้งสองต่างก็เรียบร้อยมาก เพียงแต่ริม ฝีปากที่แดงก่ำของพิงกี้บวมเล็กน้อย แค่ดูก็รู้ว่าเมื่อกี้ทั้ง สองเกิดอะไรกันขึ้น

ทั้งสองเดินเข้าไปยังห้องโถงของบ้าน

ป้าเฉินที่กำลังยุ่งอยู่กับงานเงยหน้าปุ๊บก็เห็นร่างเงา ของทั้งสอง หลังจากดึงสติกลับมาจากความช็อก ไม่นาน ก็ตื่นเต้นขึ้นมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ