บทที่ 291 รอแบบนี้ต่อไปไม่ได้

พิงกี้สายหัว

ถึงจะจดทะเบียนสมรสแล้ว แต่ถ้าเควินกลับมาไม่ได้ งั้นความสัมพันธ์ของเธอกับตระกูลภิรมย์ภักดีก็ไม่ค่อยมี ความเกี่ยวข้องอะไรกัน

อาจจะเรื่องที่ติดต่อหนึ่งเดียวก็คงจะเป็นแค่แอ๊ปเปิ้ล

เฉยๆ

หลังจากสุรพลวางสายเรื่องแรกที่ทำก็คือให้คน โหลดวีแชทให้เขา จากนั้นใช้เบอร์มือถือของเขาสมัคร รอ ได้สักพัก ในที่สุดก็ได้ยินข้อความที่พิงกี้เพิ่มเขาเป็นเพื่อน

เขาสั่งการให้ผู้ช่วยส่วนตัวเพิ่มเป็นเพื่อนในเวลาแรก ต่อมาดวงตาทั้งคู่ก็คอยจ้องมือถืออย่างไม่ละสายตา

หนึ่งรูป

สองรูป……

ไม่รู้ว่ามีรูปส่งมากี่ใบ ในที่สุดสุรพลก็ได้รับรูปของ หลานชาย มองดูทารกที่ขาวจั๊วะและบนมือถือ ทันใด นั้นได้เผยรอยยิ้มออกมาอย่างห้ามใจไม่ได้

นี่คือหลานชายของตระกูลภิรมย์ภักดี
รักษาชีวิตของลูกชายไว้ไม่ได้ แต่…..เขาต้องดูแล หลานชายคนนี้ไว้ให้ดีๆ

ช่วงนี้อารมณ์ของเขาหดหูมาโดยตลอด รอยยิ้มใน นาทีนี้เหมือนหิมะน้ำแข็งได้ละลายเล็กน้อย ทำเอาผู้ช่วย ที่มองอยู่ข้างกายอึ้งไปเลย รู้สึกดีใจแทนคุณท่านของตัว เอง หลังจากรู้ว่าคุณชายเควินเสียชีวิต คุณท่านเพิ่งจะ หัวเราะเป็นครั้งแรกเชียวนะ

วันถัดมา พิงกี้ก็ได้รับข้าวของเครื่องใช้ของทารกอีก สองลังใหญ่

เป็นของที่สุรพลให้คนส่งมา

นอกจากของพวกนี้ ยังมีทนายความส่วนตัวของสุร พลมาด้วยพร้อมกับเอกสารหลายฉบับและกล่องใหญ่ หลายกล่อง

อสังหาที่นึง คือธุรกิจออนเซ็นที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ที่อยู่ในชานเมือง ไม่เพียงแต่ได้เงินเป็นกอบเป็นกำจาก การรับลูกค้า แต่ยังเป็นสถานที่ๆสามารถไปผ่อนคลาย ได้อย่างดีเลย ธุรกิจออนเซ็นนี้ถูกสุรพลเจาะจงว่าให้พิง กี้ บอกว่าเป็นของขวัญที่ขอโทษเธอ ขอโทษกับทุกสิ่งที่หทัยรัตน์เคยทำไม่ดีกับเธอไว้

ยังมีเอกสารอีกชุดคือสัญญาโอนหุ้นของตระกูล ภิรมย์ภักดี สุรพลเอาหุ้นของเขาออกมาครึ่งนึงมอบให้กับ แอ๊ปเปิ้ล

หุ้นพวกนี้ตอนนี้แอ๊ปเปิ้ลยังไม่มีสิทธิ์ทำธุรกรรมใดๆ ทั้งสิ้นได้ชั่วคราว ทุกปีได้เพียงแต่กินปันผลมหาศาล หลัง จากเขาอายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์ ถึงจะสามารถจัดการหุ้น นี้ได้อย่างตามใจชอบ

นอกจากนี้ยังมีขีดจํากัดอย่างอื่น สมมติว่าไม่สามารถ โอนหุ้นให้คนอื่นเรื่อยเปื่อย พวกนี้เป็นแค่เรื่องเล็ก

ของพวกนี้ขอแค่พิงกี้เซ็นต์ชื่อ ก็เป็นของเธอหมด

เลย

ส่วนกล่องกำมะหยี่หลายใบที่ทนายเอามาด้วยดู สวยงามหรูหรา ไม่ต้องเปิดออกมาดูพิงกี้ก็รู้ข้างในต้อง เป็นพวกเครื่องประดับเล่อค่ามากแน่นอน

“คุณพิงกี้ คุณลองเปิดดูซิครับ นี่คือของที่คุณท่าน สั่งให้ผมส่งมาถึงมือคุณเลยนะ ถ้าคุณชอบ ก็จะทำให้ท่าน ดีใจด้วยครับ” ทนายความพูดด้วยรอยยิ้ม
พิงกี้ “

ผู้หญิงต่างก็ชอบเครื่องประดับทั้งนั้น ถูกทนายความ เร่งรัดปุ๊บ เธอก็รู้สึกแปลกใจ เลยเปิดกล่องหนึ่งในนั้นออก มาดู

แสงที่แพรวพราวระยิบระยับสะดุดตาเผยออกมาจาก ช่องว่างของกล่องที่ถูกเปิดออก

พอพิงกี้เปิดกล่องออกมาหมด ทันใดนั้นถูกแสงที่ แวววาวดึงดูดสายตาและทึ่งมาก

ในกล่อง คือชุดหยกงามชั้นเลิศชุดนึง คุณภาพดีกับ ขนาดนี้ฝีมือการแกะสลักที่ปราณีตขนาดนี้ ถ้าไม่มีห้าสิบ ล้านนี่ถอยเครื่องประดับชุดนี้กลับมาไม่ได้เชียวนะ แต่สร พลกลับยกให้เธออย่างง่ายดายขนาดนี้

นี่เป็นแค่หนึ่งกล่องในนั้น แค่คิดก็รู้แล้วว่าของๆกล่อง อื่นก็ต้องเลอค่ามากแน่ๆ

พิงกี้คิดไม่ผิดเลยจริงๆ

หยกชั้นเลิศ เพชรน้ำงาม….. …เธอรู้สึกว่าสุรพล

นี่ขนของสะสมในบ้านมาให้เธอจนเกลี้ยงเลยใช่มั้ยเนี่ย? หรือว่าได้ปล้นของรักของหวงของหทัยรัตน์มาโดยตรงเลย นี่มันอภิมหาเศรษฐีชัดๆ!

“ฉันรับไว้ไม่ได้ค่ะ” พิงกี้ได้ดูเป็นบุญตาแล้ว ดูจน หนำใจเสร็จก็ได้ปิดทีละกล่องๆ จากนั้นก็เลื่อนไปที่ตรง หน้าของทนายความ “ธุรกิจออนเซ็นฉันรับไว้ ของขวัญที่ คุณลุงให้น้องแอ๊ปเปิ้ลฉันก็รับไว้ แต่ของพวกนี้ฉันรับไว้ไม่ ได้จริงๆค่ะ”

“คุณพิงกี้……….”

ทนายความยังจะเกลี้ยกล่อมต่อ แต่พิงกี้กลับพูด อย่างเด็ดขาดว่า “รบกวนคุณบอกคุณลุงด้วยนะคะว่าที่ ฉันไม่รับของพวกนี้ไม่ใช่แกล้งทำเป็นเล่นเนื้อเล่นตัว และ ไม่ใช่เพราะในใจยังมีรู้สึกโกรธเคืองอยู่ หลักๆคือรู้สึกไม่ อยากรับสิ่งที่ไม่ควรจะได้รับ รับธุรกิจออนเซ็นกับหุ้นของ แอ๊ปเปิ้ลก็เพียงพอมากแล้วค่ะ จริงๆค่ะ

ทนายความคนนี้ถนัดสังเกตุสีหน้าและพิจารณาคำ พูด แค่ดูก็รู้ว่าพิงกี้พูดจากจริงใจ ไม่ได้เสแสร้ง

นึกถึงตอนที่พิงกี้ดูเครื่องประดับด้วยความดีอกดีใจ แต่ดวงตาทั้งคู่ใสสะอาดไม่มีเศษเสี้ยวของความโลภ เขา ได้พยักหน้าอยู่ในใจอย่างควบคุมไม่ได้ รู้สึกประทับใจพิง กี้มากขึ้นเยอะเลย
ทนายความกลับมาถึงบ้านภิรมย์ภักดีก็ได้เอาเรื่องไป รายงานสุรพลทราบ สุรพลฟังความคิดเห็นที่เขามีต่อพิงกี้ ปุ๊บ มองกล่องเครื่องประดับทั้งหลายที่ไม่ได้มอบออกไป แววตาที่เยือกเย็นเปลี่ยนมาอบอุ่นขึ้นมาทันที

แต่ว่า พริบตาเดียวแววตาของเขาก็ได้เปลี่ยนมาโศก เศร้าขึ้นมาอีก

ลูกสะใภ้ดีมาก แต่ลูกชายของตัวเองกลับไม่มีบุญ วาสนาอยู่ด้วยกันชั่วชีวิตกับเธอแล้ว แม้แต่ลูกชายของตัว เองที่เพิ่งคลอดออกมาก็ยังไม่เคยได้เห็นหน้า

ณ โรงพยาบาลจิตเวช

ลิสานอนถึงกลางดึกถูกอาการปวดหัวใจปลุกจนตื่น

เธอหยิบขวดยาออกมาจากใต้หมอนด้วยมือที่สั่นไหว กลืนยาบำรุงหัวใจลงไป และนอนที่เตียงหายใจแรงๆไป หลายครั้ง ถึงรู้สึกว่าความเจ็บปวดที่ใกล้จะเอาชีวิตเธอไป นั้นได้ค่อยๆทุเลาลง คนทั้งคนเหมือนมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง

บนตัวเหนียวเหนอะหนะจนไม่สบายตัว เธอตื่นขึ้น มาจากความเจ็บปวด ร่างกายได้มีเหงื่อออกมาอีกชั้น ก็รู้สึกความสกปรกของก่อนหน้านั้นที่ยังไม่ทันได้ชำระล้าง ทำให้คนรู้สึกมันไส้มาก จึงทำให้นอนไม่หลับอีกต่อไป

คืนนี้เธอถูกไอ้เฒ่าหัวงูนั่นทรมานตั้งนานสองนานอีก

แล้ว

ร่องรอยบนเรือนร่างต่างก็ถูกรองผู้อำนวยการกระทำ ทั้งนั้น ดีที่ตอนนี้เขาค่อยๆหมดความสนใจจากตัวเธอแล้ว และมีหยาดทิพย์ที่คอยช่วยเธอแบ่งเบาภาระ” ในที่สุด เธอก็ไม่ต้องถูกไอ้เฒ่าหัวงูนั่นกระทำชำเราทุกวันแล้ว

นึกถึงเรื่องที่ประสบมาหลายเดือนนี้ ลิสาก็โกรธแค้น จนตาแดงก่ำ

เธอเคยรับความทุกข์ทรมานแบบนี้เสียที่ไหน?

เธอรู้สึกตัวเองเหมือนหญิงคณิกาในหอนางโลมที่ ยินดีต้อนรับกับแขกที่มาใช้บริกานและส่งแขกที่ใช้บริการ เสร็จด้วยรอยยิ้ม ชีวิตวันๆเอาแต่ขายรอยยิ้ม

เพื่อเอาชีวิตรอดเธอไม่ปรนนิบัตรองผู้อำนวยการไม่ ได้ แต่ว่า แม้แต่ธีระที่เคยหวงเธอเหมือนไข่ในหินก็เปลี่ยน ไป ไม่มีความอ่อนโยนและความเอาใจใส่เหมือนเมื่อก่อน ไม่พอ ตอนนี้ถึงขั้นที่เวลาอยู่บนเตียงยังชอบพูดจาหยาบ คายใส่เธออีก!
รู้สึกไม่สบายไปทั้งเนื้อทั้งตัว ลิสาเอาผ้าห่มในมือเข วงทิ้งและเข้าห้องน้ำด้วยความเร่งรีบ

หลังจากอาบนําออกมา เธอนั่งเป่าผมอยู่บนเตียงไป ด้วยและคิดเรื่องในใจด้วยความโกรธแค้นไปด้วย

เรื่องของเธอจะยืดเยื้อไม่ได้อีกแล้ว ถ้าขืนยืดเยื้อต่อ ไป ถึงเรื่องจะจัดเตรียมไว้อย่างฟ้าไร้ตะเข็บแล้ว เธอก็ไม่มี ชีวิตอยู่ใช้หัวใจของหยาดทิพย์แล้ว จะรอต่อไปแบบนี้ไม่ ได้เด็ดขาด!

ถึงแม้เรื่องนี้ไม่ได้วางแผนได้ไร้ข้อผิดพลาดแล้วจะ

ยังไง?

โบราณไม่ใช่เคยกล่าวไว้ว่ารถขับถึงหน้าภูเขาก็ย่อม มีทางออกหรอ? เธอไม่เชื่อว่าตัวเองจะไม่มีวิธี

ไอ้เศษสวะอย่างธีระคิดอยู่ตั้งนานยังคิดวิธีไม่ออก ไม่ได้เอาหัวใจของหยาดทิพย์มอบมาให้ที่ตรงหน้าเธอ อย่างเปิดเผยสักที งั้นเธอก็วางแผนเองดีกว่า!

ขอร้องคนอื่นสู้ขอร้องตัวเองดีกว่า ตอนนี้เธอถือว่า เข้าใจแล้วว่าคำพูดนี้หมายความว่ายังไง!

ครุ่นคิดอยู่ตั้งนาน จู่ๆแววตาของลิสามีแสงที่หัวแหลมแว๊บเข้ามา

มีวิธีแล้ว!