เตชิตเกิดเรื่อง?

ข่าวนี้เปรียบเสมือนฟ้าผ่ามาที่หัวของพิงกี้ สะเทือนจนแก้วหูเธอแทบแตก เธออึ้งไปสักพัก ถึงตั้งสติกลับมาได้

“คุณเควิน ตอนนี้อาการเขาเป็นยังไงบ้าง บาดเจ็บสาหัสหรือเปล่าคะ?” พอพิงกี้ดึงสติก ลับมาได้อยากถามเควินให้ละเอียด กลับพบว่า เขาได้วางสายไปแล้ว

เธอได้โทรกลับไปอีก แต่มือถือของเควิน สายไม่ว่างตลอด โทรไปหลายสายก็โทรไม่ติด

เธอกำมือถือไว้แน่น พริบตาเดียวเธอ ร้อนรนใจเหมือนถูกไฟเผา

เป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน?

ทำไมจู่ๆก็เกิดเรื่องขึ้นมาได้?!
เดินวนไปวนมาอยู่ในห้องหลายรอบ คิดถึง คําพูดของเควินว่าเดี๋ยวพสยุจะกลับมารับเธอที่ วิลล่า พิงกี้เลยรีบร้อนวิ่งไปทางห้องเปลี่ยนเสื้อ ไม่ได้เลือกอย่างละเอียด เธอหยิบเสื้อออกมา แล้วใส่อย่างเร่งรีบ

เธอเดินลงบันไดไปด้วยและใช้มือลูบปัด ผมไปด้วย และมัดผมดกดำที่ยาวถึงเอวเป็นหัว ลูกชิ้น

ลงมาถึงข้างล่าง ป้าเฉินที่ออกมารินน้ำ พอดีเห็นเธอใส่เสื้อเหมือนจะออกไปข้างนอก ทันใดนั้นเธอมองไปที่นาฬิกาแล้วถามด้วยความ ประหลาดใจว่า “คุณพิงกี้ นี่ก็จะเที่ยงคืนแล้ว นะคะ คุณยังจะออกไปข้างนอกหรอคะ?

“ค่ะ ป้าไม่ต้องเป็นห่วงฉันนะ พักผ่อนเช้าๆ เถอะค่ะ “ป้าเฉินเป็นคนดีมาก พิงกี้ฝืนยิ้มออก มาเพื่อไม่ให้เธอเป็นห่วง

เรื่องอย่างอื่น มีความเกี่ยวข้องกับเตชิต และก็ทางด้านภารกิจของเขา เธอไม่รู้ว่าพูด ออกมาได้มั้ย ก็เลยไม่ได้พูด
8 210 13 หน ไม่ทำให้เรื่องบานปลาย

“มีเรื่องอะไรค่อยออกไปพรุ่งนี้ไม่ได้หรือ คะ? คุณเควินได้ขับรถที่บ้านออกไปแล้ว ถ้า คุณออกไปตอนนี้เกรงว่าจะเรียกรถไม่สะดวก หรือว่าเลื่อนไปก่อนมั้ยคะ?

อยู่ด้วยกันมาระยะนึง ป่าเฉินชอบนิสัย ร่าเริงของพิงกี้จากใจจริง และก็ดูแลเธอด้วย ความจริงใจ มีบางคำพูดที่พูดออกมาแล้ว เหมือนก้าวก่ายเจ้านายเกินไป กลัวว่าจะทำให้ คนไม่ชอบ แต่เธอก็ได้พูดไปแล้ว

“ฉันรู้คะ เดี๋ยวคุณเควินจะให้คนมารับ ฉัน ไม่ได้ออกไปตัวคนเดียว ป้าเฉินไม่ต้องเป็นห่วง นะคะ”

“ก็ได้ค่ะ “ป้าเฉินพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้น ป้าไปนอนก่อนนะคะ”

“ค่ะ”

พอป้าเฉินเดินไปไกลแล้ว พิงกี้ก็เริ่มเดินวน ไปวนมาที่ห้องรับแขกอีก รอไปประมาณยี่สิบนาที จนที่สุดเธอรอไม่ไหวแล้วเดินออกไปทาง หน้าประตู

เธอรู้ว่าพายุขับมาจากในเมือง จะต้องใช้ เวลามากกว่านี้ แต่ยืนรออยู่ที่บ้านเวลามันผ่าน ไปทรมานเหลือเกิน เธอคิดว่าถ้าตัวเองยืน อยู่ตรงหน้าประตูเลย ไม่แน่ก็อาจจะประหยัด เวลาที่พายุจะต้องขับเข้ามาข้างในอีก อยากจะ ประหยัดเวลา นี่ก็เป็นวิธีที่ไม่มีทางเลือกแล้ว

เธอเพิ่งออกไป ป้าเฉินที่เป็นห่วงอยู่ตลอด ได้เดินออกมาจากห้องอีก

มองดูนาฬิกาแล้ว เธอขมวดคิ้วและสาย หัว“นี่ก็ตีหนึ่งสิบห้านาทีแล้ว ก็ไม่รู้ว่าเวลานี้ ออกไปทําอะไร เฮ้อ~ หนุ่มสาวก็ชอบทรมาน ร่างกายตนเองแบบนี้แหละ……..

พิงกี้รออยู่ที่หน้าประตูเหล็กสักพัก คิดไม่ ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้เธอก็มองเห็นรถมายบัคสีค่าของเควินขับมาจากมุมมืด ทันใดนั้นเธอรู้สึก ดีใจมาก

“พายุฉันอยู่นี่! “เธอโบกมือ และรถก็มา จอดตรงข้างหน้าเธอ

ไม่ให้เสียเวลา เธอรีบขึ้นรถแล้วเร่งให้พายุ ที่นั่งอยู่ข้างหน้า “รีบตรงไปที่โรงพยาบาลเลย อย่าให้เวลาล้าช้า!”

“ครับ” พายุตอบ

พิงกี้เป็นห่วงแต่ความปลอดภัยของเตชิต เธอไม่ทันสังเกตุเลยด้วยซ้ำว่าเสียงของพายุ ต่างจากปกติมีความรู้สึกตึงเครียดเป็นพิเศษ ราวกับว่าตอนพูดได้กดที่ลำคอไว้ยังไงอย่างงั้น

เธอมองออกไปนอกกระจกรถ เห็นวิวที่ ถอยหลังไป เพราะได้ขึ้นรถเลยรู้สึกผ่อนคลาย ลงไปหน่อยนึง ในสมองเลยคิดย้อนถึงภาพที่ เธอกับเตชิตชอบล้อเล่นอยู่บ่อยๆอย่างห้ามไม่ ได้
คิดไปคิดมา นํ้าตาหล่อเบ้าอย่างอดไม่ได้

ในใจลึกๆแล้วเธอเป็นห่วงจริงๆ เธอรู้ดี เลยว่านิสัยของเควินเป็นยังไง ถ้าไม่เป็นเพราะ ว่าสถานการณ์คับขันจริงๆ เขาเหม็นขี้หน้าเต ชิตจะตาย แล้วจะมีทางปลุกเธอตื่นในยามดึง ขนาดนี้ได้ยังไง?แถมยังให้พายุมารับเธอไปที่ โรงพยาบาลโดยเฉพาะ ?

เขาทำอย่างนี้ก็เป็นไปได้แค่ทาง

เดียว……….

อาการของเตชิตต้องแย่มากๆ

ในโรงพยาบาล หน้าห้องฉุกเฉิน คุณ หญิงเพียงดาวกำลังเช็ดน้ำตาอยู่ น้ำตาเหมือน สายน้ำที่ไหลอย่างไม่มีที่สิ้นสุด กระดาษทิชชู่ เช็ดน้ำตาจนเปียกแผ่นแล้วแผ่นเล่า

ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เธอเงยหน้ามองเควิน “คุณเควิน คุณช่วยโทรหาผู้ช่วยของ คุณอีกทีได้มั้ยว่าเขาได้รับหนูพิงกี้ขึ้นรถหรือ ยัง? ถือว่าน้าขอร้องล่ะ ถึงลูกชายคนนี้จะไม่ ถูกกับคุณมาตลอด แต่เขาก็อายุ28พอๆกับคุณ เท่านั้น! ขอให้คุณเข้าใจหัวอกของคนเป็นแม่ หน่อยเถอะ ให้หนูพิงกี้มาเจอหน้าเขาสักครั้ง น้าไม่ขออะไรจากคุณ ขอแค่เรื่องนี้..…..”

เป็นเพราะความร้อนรนใจเกินไป เธอถึงกับ ยืนขึ้นจากที่เก้าอี้ กลัวแค่ว่าเควินจะไม่ยินยอม

เควินพยักหน้าอย่างเงียบสงบ และพูดพูด ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและปลอบใจ “คุณน้าก็ พูดเกรงใจเกินไปแล้ว คุณน้าไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะโทรหาพายุอีกทีนึง ดูว่าเขามาถึงไหน แล้ว”

“ขอบคุณมากๆ”

ภายใต้การประคองตัว คุณหญิงเพียงดาว นั่งกลับไปที่เก้าอี้ด้วยความอ่อนแรง น้ำตาก็ยัง ไม่หยุดไหล
ลูกชายนอนอยู่ในห้องฉุกเฉิน ทั้งตัว หุ้มไปด้วยผ้าพันแผล แต่สามีกลับอยู่เมือง นอกไม่สามารถกลับมาในทันที ที่บ้านคนที่ สามารถตัดสินใจทุกอย่างก็เหลือเพียงเธอคน เดียว………

เดิมทีเธอก็เป็นคนซื่อๆและนิสัยอ่อนโยน ตลอดหลายปีมานี้เธออยู่ในความปกป้องดูแล ของผู้ชายที่บ้านทั้งสองคน ไม่เคยเจอเรื่อง หนักใจอะไรเลยด้วยซ้ำ พอเจอเรื่องที่ไม่คาด คิด วินาทีนี้เธอก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

ยิ่งเจอเรื่องแบบนี้แล้ว เธอยิ่ง กระวนกระวายใจจะแย่อยู่แล้ว สัญชาติญาณ หนึ่งเดียวที่มีก็คือร้องไห้และก็เชื่อฟังคำพูดของ ลูกชาย

ลูกชายอยากเจอหน้าพิงกี้ ถึงแม้จะต้อง คุกเข่าขอร้องคนอื่นเธอก็ต้องพาพิงกี้มาให้ได้

ถึงแม้เธอจะรู้ตัวว่าทำแบบนี้มันไม่ถูกต้อง แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ
ลูกชายนอนอยู่ในห้องฉุกเฉิน ทั้งตัว หุ้มไปด้วยผ้าพันแผล แต่สามีกลับอยู่เมือง นอกไม่สามารถกลับมาในทันที ที่บ้านคนที่ สามารถตัดสินใจทุกอย่างก็เหลือเพียงเธอคน เดียว………

เดิมทีเธอก็เป็นคนซื่อๆและนิสัยอ่อนโยน ตลอดหลายปีมานี้เธออยู่ในความปกป้องดูแล ของผู้ชายที่บ้านทั้งสองคน ไม่เคยเจอเรื่อง หนักใจอะไรเลยด้วยซ้ำ พอเจอเรื่องที่ไม่คาด คิด วินาทีนี้เธอก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

ยิ่งเจอเรื่องแบบนี้แล้ว เธอยิ่ง กระวนกระวายใจจะแย่อยู่แล้ว สัญชาติญาณ หนึ่งเดียวที่มีก็คือร้องไห้และก็เชื่อฟังคำพูดของ ลูกชาย

ลูกชายอยากเจอหน้าพิงกี้ ถึงแม้จะต้อง คุกเข่าขอร้องคนอื่นเธอก็ต้องพาพิงกี้มาให้ได้

ถึงแม้เธอจะรู้ตัวว่าทำแบบนี้มันไม่ถูกต้อง แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆบ้านแล้วครับ”

“อะไรนะ?” เสียงเควินดังขึ้น“เป็นไปไม่ ได้!

พายุที่ยืนอยู่ในบ้านก็ชักจะไม่ค่อยแน่ใจ แล้ว เขามองและถามป้าเฉินที่ยืนอยู่ข้างหน้า อีกที ป้าเฉินพยักหน้าให้เขา และชี้ไปที่นาฬิกา ทันใดนั้นเขาก็รู้ว่าความหวังเส้นสุดท้ายนั้นหมด สิ้นแล้ว

“เจ้านายครับ ผมถามป้าเฉินแล้ว ป้าเฉินบ อกว่าคุณพิงกี้ออกจากบ้าน เวลาประมาณเที่ยง คืนสิบห้านาทีนาที ก่อนออกจากบ้านเธอยัง บอกว่าเจ้านายเป็นคนให้ผมมารับเธอเอง แต่ที่ หน้าประตูมองไม่เห็นเธอเลย ตอนนี้จะให้ผมไป เปิดดูกล้องวงจรปิดมั้ยครับ? ว่าสถานการณ์มัน เป็นยังไงกันแน่”

“เปิด ไปเปิดดูเดี๋ยวนี้เลย!

“ครับ!”
Und 210 Totmuthuluthfarnalain

“แล้วเรื่องที่ฉันให้นายไปรับพิงกี้ นายได้ บอกกับคนอื่นมั้ย?”

“ไม่มี ผมแค่….บอกให้แค่เบอร์หนึ่งน่าจะ ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ? ตอนที่ผมขับรถได้รับสาย ของเธอ ก็เลยคุยไปแป๊ปเดียว……

“นอกจากเธอ ไม่มีคนอื่นใช่มั้ย?”

“ไม่มีแล้วครับ ผมรับประกัน!

“โอเค นายไปเปิดดูกล้องวงจรปิดก่อน มี อะไรรีบโทรมาหาฉัน

“ครับ”

หลังวางสาย สีหน้าเควินมืดมนเหมือนฟ้า ครึ้ม คุณหญิงเพียงดาวตกใจจนตาค้าง กุมตรง อกไว้ ไม่กล้าออกเสียงเลยแม้แต่น้อย สีหน้ามี แต่ความตื่นตระหนก

นี่มันเป็นอะไรกันแน่ ทำไมไม่มีเรื่องไหนที่ราบรื่นเลย?

มองไปทางเตชิตที่นอนอยู่ห้องฉุกเฉิน น้ำตาของคุณหญิงเพียงดาวได้ไหลลงมาอีก

เควินมองไปที่เธอ ทําเธอหัวใจหดเกร็ง ไปหมด “คุณเควิน น้าสร้างปัญหาให้พวก คุณแล้วใช่มั้ย แถมยังทำให้หนูพิงกี้หายตัวไป น้า……ขอโทษจริงๆ น้า….”

“ไม่ใช่ครับ ”มือทั้งสองของเควินกุมมือ ของคุณหญิงเพียงดาวไว้ แล้วให้เธอนั่งลงที่ เก้าอี้ “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณน้าเลยครับ คุณ น้ามีใจแม่ที่ดีให้กับเตชิตเป็นเรื่องปกติที่แม่มีให้ กับลูก เขามีแม่ที่คิดเผื่อเขาแบบนี้ผมยังอิจฉา เขามากเลย เพียงแต่ตอนนี้ผมมีเรื่องที่ต้องไป จัดการหน่อย อาจจะอยู่เป็นเพื่อนคุณน้าไม่ได้ หวังว่าคุณน้าจะเข้าใจนะครับ”

ทุกคนที่รู้จักเควินล้วนแต่เห็นว่าเขาเป็น คนเยือกเย็นและสุขุม เข้าใกล้ยาก เป็นครั้ง แรกที่เห็นเขาเป็นคนที่รู้ใจคนอื่นขนาดนี้ คุณหญิงเพียงดาวก็แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัว เอง เธอรู้สึกอบอุ่นใจมากจึงรีบพูดว่า “คุณรีบ ไปจัดการเรื่องของคุณก่อนเถอะ น้าไม่เป็นไร หรอก”

เธอพูดจบ เควินก็พยักหน้า รูปร่างสูงใหญ่ เดินไปที่ทิศทางของลิฟท์ เขาก้าวเท้าเดินจาก ไปอย่างไว

เขาเดินไปด้วยและโทรหาเจษฎาไปด้วย

“เจษฎา ฉันต้องการให้นายตามรอยคน จากเบอร์มือถือ พิงกี้หายตัวไป อาจจะเป็นคน ที่ไม่รู้จักลักพาตัวไป ฉันต้องการให้นายค้นหา เธอให้เร็วที่สุด! ตอนนี้ เดี๋ยวนี้!

“ใคร?” เสียงของเจษฎาเหมือนเพิ่งตื่น แต่ พอได้ยินที่เควินพูด ความง่วงของเขาก็จางหาย ไปในทันที “นายว่าไงนะ พิงกี้ได้หายตัวไป?”“เป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน?! ” เจษฎารีบลุก ขึ้นมานั่งที่เตียง ณ เวลานี้สีหน้าเขาแสดงให้ เห็นแต่ความโกรธ ต่างกับปกติที่เขาเป็นคน นิสัยอ่อนโยน เขาคุยโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียง โมโห “เควิน นายปกป้องพิงกี้ยังไงกัน ทำไม เธอถึงถูกลักพาตัวไป แม่ง!นายยังเป็นลูกผู้ชาย อยู่มั้ย?!”

เควินหายใจลึกๆ “เธอเป็นผู้หญิงของฉัน คนที่จะร้อนใจไปก็น่าจะเป็นฉัน เวลานี้ทางที่ดี ที่สุดนายต้องใจเย็นๆไว้ และรีบปฎิบัติการเดี่ยว

“ฉันจะไม่ร้อนใจได้ยังไง?”เจษฎาแทบ อยากจะฟาดมือถือลงบนพื้น ในแววตามีแต่ ความเจ็บปวดและดิ้นรน เควิน นายอย่าลืม ว่าตอนนั้นเจนนี่ตายยังไงสิ! หายตัวไป ทำตัว ใจเย็น นายคิดว่าฉันยังจะใจเย็นได้อีกหรอ?”

เงียบขรึม เงียบขรึมเหมือนป่าช้า

เควินหยุดก้าวเท้า สักพัก เสียงที่สุขุมของ