“พี่ยอมสิ!ทําไมจะไม่ยอมล่ะ?” กลัวพิง พูดจาน่าเกลียดกว่านี้อีก ลิสาจึงรีบพูดว่า เอาหมายเลขบัญชีของเธอมา พี่จะโอนให้เธอ ตอนนี้เลย พี่ก็แค่ตกใจกับความการถือสาเงิน เล็กน้อยของเธอ แต่พี่ไม่ได้บอกไม่ยอมให้ซะ หน่อย”

ที่จริงลึกๆในใจก็ไม่ได้เต็มใจที่จะให้ น้ำ เสียงของลิสาแฝงด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

“อ๋อ งั้นเธอก็โอนมาเลย” พิงกี้ไม่ถือสาที่ จะรับเงินเธอไว้เลย เทียบกับถูกว่าๆถือสากับ เงินเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าเอาเงินถึงมือมันน่าอุ่น ใจกว่าเยอะ

โดยเฉพาะเห็นหน้าตาที่ถูกยั่วโมโหจนจมูก บิดเบี้ยวของลิสา และสีหน้าโง่เขลาที่ฝืนยิ้ม ของเธอแล้ว พิงกี้รู้สึกอารมณ์ดีมาก!

ภายใต้การเร่งรัดของพิงกี้ ลิสาก็ได้แต่โอน เงินให้เธอซึ่งๆหน้าเลย เงินเจ็ดแสนห้าหมื่นบาท ก็หายไปในพริบตาแบบนี้เลย ลิสาแอบกัดฟัน อยู่ลับๆ เธอโมโหจนหน้าแดง
หลังโอนเงินเสร็จ พิงกี้ดันยังแกล้งถามเธอ อีก “แหม คุณหนูลิสา ฉันดูหน้าคุณเหมือนไม เต็มใจที่จะให้เงินนี้มากเลย หรือไม่ฉันเอาเงิน คืนให้คุณเถอะ? ถ้าเกิดคุณอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา แล้วมาใส่ร้ายฉันอีก มันน่ากลัวว่าเงินเจ็ดแสน ห้าหมื่นบาทนี้เยอะเลย

“เธอวางใจเถอะ พี่ไม่ใช่คนแบบนั้น หรอก!” กัดฟันไว้แน่น ลิสาฝืนยิ้มออกมา

“พิงกี้ ยายไม่คิดเลยว่าหลานจะแคร์เรื่อง เงินขนาดนี้” จู่ๆยายสมศรีเปิดปากพูด มองพิง กี้ด้วยความผิดหวัง “ยายคิดว่าหลานดีกับยาย โดยที่ไม่ถือสาเรื่องเงินทองเลยสักนิด

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว หัวใจของพิงกี้ยิ่งรู้สึก

เย็นลง

“หรอคะ?” เธอยิ้มและพูดอย่างเบาบาง “ฉันก็แค่กลัวคนอื่นจะชี้หน้าด่าลิสาว่าไม่ กตัญญู ดังนั้นจึงอยากให้เธอช่วยออกค่ารักษา คนละครึ่ง ถ้ายายรู้สึกไม่เหมาะสม งั้นฉันจะคืนให้ลิสาตอนนี้เลย”

“ไม่ต้องๆ!” ทันใดนั้นลิสารีบพูดเสียง สูง “คุณยายอย่าพูดเหลวไหลเลยค่ะ เงินสิ สาก็โอนออกไปแล้ว ยายพูดคำพูดเหล่านี้ยังมี ประโยชน์อะไรอีกคะ? ”

เงินให้ไปแล้วๆเอาคืนอีก คนอื่นจะมองเธอ

ยังไง?!

หยุดนิ่งไปครู่นึง ลิสาคงสังเกตุเห็นว่าตัว เองเสียมารยาท เธอจึงพูดขึ้นมาด้วยเสียงอ่อน นุ่มอีก “อีกอย่าง ลิสาก็เต็มใจให้ค่ารักษายาย ค่ะ”

พิงกี้หัวเราะเยาะทีนึง ชอบแสดงละครดีนัก งั้นก็ให้เธอแสดงไปเถอะ

เดินไปที่ข้างกายของลิสา เธอหัวเราะเยาะ เสียงต่ำ “เสียเงินเจ็ดแสนห้าหมื่นบาทเพื่อเชิญ ฉันมาตบสั่งสอนเธอรอบนึง ลิสาเธอนี่สมองหมู ปัญญาควายจริงๆเลย!”
พูดจบ พิง มอง ไม่มองความเละเทะบน พื้น ยิ่งไม่อยากไปสนใจว่าคนที่มามุงดูรอบๆ ถ่ายคลิปไปถึงไหนบ้าง ทั้งหมดนี้เธอต่างก็ไม่ อยากสนใจแล้ว! จากนั้นหันหลังก็เดินจากไป อย่างสง่างาม

สรุปแล้วมีเงินเข้าบัญชีเจ็ดแสนห้าหมื่น บาท อารมณ์ของเธอก็รู้สึกดีมากเลย

ส่วนค่ารักษาในวันข้างหน้าจะทำยังไง ใช้ เงินในบัญชีที่มีอยู่หนึ่งล้านห้าให้หมดก่อนแล้ว ค่อยว่ากันใหม่เถอะ

เดินออกมาถึงหน้าโรงพยาบาลด้วยความ รื่นรมย์ พิงกี้ยังไม่ทันเดินลงขั้นบันได ก็ถูกผู้ หญิงวัยกลางคนที่รูปร่างอ้วนใหญ่จับตัวไว้

ไม่มีลางสังหรณ์เลยสักนิด เหมือนกับว่า เธอโผล่อยู่ที่ตรงนี้ ผู้หญิงคนนี้ก็พุ่งมาที่เธอแล้ว
“คนนี้แหละ นังแพศยานี้แหละที่ยั่วสวาท ผัวฉัน! พวกเธอรีบมาเลย แก้ผ้าของนังแพศยา คนนี้ออก!อยากยั่วยวนผัวคนอื่นดีนัก ฉันจะเอา รูปเปลือยของหล่อนไปโพสต์ที่โซเชียล เอาให้ หล่อนอยากยั่วคนไหนก็วได้ตามสบายเลย!

ผู้หญิงวัยกลางคนเอะอะโวยวาย แค่ โบกมือก็มีชายหญิงหลายคนที่เอวหนาแขน ใหญ่ออกมา ดูท่าแล้วรับมือได้ยากมาก

คิดไม่ถึงว่าจะทำให้พิงกี้นึกถึงพวกของ ตระกูลยืนยงศิลป์

บุคลิกที่เร่ร่อนไม่ทำมาหากินบนตัวพวกเขา มันเหมือนกันเป๊ะๆไม่มีผิดเลย

พิงกี้ใช้แรงสะบัดมือและพูดด้วยความ โมโห “คุณผู้หญิงท่านนี้คะ คุณหาผิดคนแล้ว มั้งคะ? ทางที่ดีที่สุดคุณรีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไม่ งั้นเดี๋ยวฉันแจ้งตำรวจแล้ว ที่คุณทำอยู่นี่คือ ข้อหาทำร้ายร่างกายเชียวนะ ต้องถูกจับตัวไป กักขังที่สถานีตำรวจนะ!”
“ถุย!” หาท่ายน้ำลายใส่พิงกี้อย่างโหด ผู้หญิงวัยกลางคน อย่างหยาบคาย “แกนี่ แหละ ฉันไม่มีทางจําคนผิดหรอก! แกกล้านอน กับผัวคนอื่นแล้วยังกลัวถูกจับแก้ผ้าอีกหรอ? วันนี้ฉันจะถ่างขาแกออกให้คนอื่นดูซิว่าแกแรด แค่ไหน ทีนี้แหละแกจะถูกกรรมตามสนองแน่ สมน้ำหน้า!”

“คุณพูดจาให้มันดีๆหน่อย!” พิงกี้ก็ปต แตกแล้ว “ถ้าคุณยังไม่ปล่อยมือฉันอีก ฉันก็ไม่ เกรงใจแล้วนะ!”

เรื่องนี้มาแบบแปลกประหลาด แต่กลับถึง

ขั้นเอาชีวิตเลย

ชายหญิงวัยกลางคนทั้งหลายห้อมล้อมเธอ ไว้ คนนึงจับแขนเธอไว้ คนนึงคอยกระชากเสื้อ เธอไว้ ถึงเธอพยายามต่อต้านยังไงก็หลบไม่พ้น มือที่ยื่นมาของคนพวกนี้ ส่วนข้างๆก็มีคนรอย มาดูเฮฮาเยอะแยะ แต่กลับไม่มีใครช่วยเธอสัก คนพิงกี้สุดทน เธอได้ฉวยโอกาศหยิบมีดพก สปริงออกมาจากกระเป๋า มีดแหลมคมที่เด้ง ออกมาก็ได้แทงไปยังคนอยู่ใกล้ที่สุด

ไม่ว่าแทงโดนที่ไหน เธอทําให้คนอื่นได้รับ บาดเจ็บเธอยอมออกค่ารักษาให้ แต่เธอไม่ยอม ถูกคนจับแก้ผ้าแล้วถ่ายรูปโป๊เปลือยแบบนั้นแน่

พิงกี้แทงไปที่แขนของผู้หญิงวัยกลางคนๆ นึง ทันใดนั้นเจ็บจนเธอหน้าซีดเหงื่อไหล “อ๊า! นังแพศยาคนนี้พกมีดมาด้วย เจ็บจะตายอยู่ แล้ว!”

“พี่ พี่ไม่ต้องกลัว แม่ง คอยดูว่าฉันจะ

จัดการกับแกยังไง!

ผู้หญิงกลัวมีด ผู้ชายที่ไม่แคร์อะไรเลย กลับอาศัยรูปร่างที่สูงกว่าตบมาที่หัวของพิงกี้ ตบจนเธอหน้ามืดเลย แถมยังฉวยโอกาศตอนที่ เธอหน้ามืดตามัวแย่งมีดในมือเธอไปด้วย

“พวกแกหยุดเดี๋ยวนี้!
ในขณะนี้นี่เอง เสียงโมโหที่ทุ้มต่ำได้ดังขึ้น รูปร่างสูงใหญ่ของผู้ชายพุ่งมาราวกับสายฟ้า แลบ และเบผู้ชายที่กำลังเอามีดจะแทงมาที่พิง

ก็ ก็บจนเขากระเด็นไปหลายเมตรเลย

“สายฟ้า!”

เห็นคนที่มาแล้ว พิงกี้รู้สึกโล่งอกไปทีนึง พายุฝีมือเก่งกาจมาก เขาได้ตีพวกที่ห้อมล้อม โจมตีพิงกี้ให้สลบเหมือนตายไปเลย และไม่คิด จะปล่อยพวกเขาไว้สักคนด้วย เขาได้เอาเชือก ที่พกติดตัวมาด้วยมัดคนพวกนี้ไว้

“คุณพิงกี้ครับ คนพวกนี้คุณอยากจัดการ ยังไงครับ?”

“ทิ้งไปที่สถานีตำรวจก่อน เดี๋ยวฉันให้

คุณเควินโทรหาคนที่สถานีตำรวจให้ดูแลพวก เขาดีๆหน่อย!” รับมือกับคนแบบนี้ พิงกี้ไม่เคย อยากจะให้เปื้อนมือตนเองเลย

“ได้ครับ”
สายฟ้าได้โทรเรียกตำรวจ ไม่ถึงสิบนาที ตำรวจคนนึงได้ขับรถมา พอคุยทักทายกับ สายฟ้าไปสองคํา ก็ได้กระชากคนพวกนั้นขึ้นมา แล้วยัดไปที่รถ

“คุณพิงกี้ครับ พวกเราไปที่โมเดิร์นกรุ๊ปกัน เถอะครับ” สายฟ้าเปิดปาก

“อืม” พิงกี้พยักหน้า

หลังจากขึ้นรถ พิงกี้หลับตาพิงลงที่เบาะรถ และคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ จู่ๆในใจ เกิดการคาดเดาที่เธอไม่อาจละเลยได้

ถึงเคยตรวจสอบพิสูจน์ความจริง

แล้ว………