“ผมไม่ใช่แฟนของเธอครับ เราเป็นแค่ เพื่อนกันธรรมดา… ” จากนั้นณรงค์กรก็ถูก หามขึ้นบนเปลหามผู้ป่วยเพราะไม่สามารถดูแล บาดแผลและขยับตัวเองได้ จากนั้นดวงตาที่ อบอุ่นจึงมองอย่าง หนีไปที่นางพยาบาลที่ เพิ่งพูดพิงกี้ไปเมื่อกี้นี้ แล้วพูดแทนพิงกี้ขึ้นเบาๆ “คุณพยาบาล ที่ผมเป็นแบบนี้ไม่ใช่ความผิด เธอครับ”

“ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ความผิดของเธอ แล้ว ดูแลคุณยังไงกัน? ไม่มีสามัญสำนึกเอาซะ เลย!”

“เป็นผมที่ต้องขอโทษเธอ
“คุณ ยังเอาแต่ตามใจแฟนของตัวเองอยู่ นั่นแหละ! เป็นขนาดนี้แล้วยังจะคอยปกป้อง เธออยู่อีก ยังเป็นลูกผู้ชายอยู่มั้ยเนี่ย?” นาง พยาบาลเองก็คงจะอารมณ์เสียแล้ว พูดคำนี้ ออกมาโดยไม่คิดเลย

เดิมทีพิงกี้รู้สึกระอายใจมาก แต่เมื่อได้ยิน นางพยาบาลพูดขึ้นแบบนี้ กลับไม่รู้ว่าทำไม ภายในใจถึงรู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก จนเผลอ พูดขึ้นด้วยเสียงที่ดังขึ้นทันที “เขาจะไม่เป็น ผู้ชายได้ยังไง เขาเป็นผู้ชายจริงๆ!

นางพยาบาล

“จ้องฉันทำไม? ก็เขาเป็นผู้ชายจริงๆ เป็น

ผู้ชาย”
เมื่อมองดูใบหน้าของพิงกี้ที่เหมือนกำลัง โกรธ แล้วมองไปยังณรงค์กรที่ตอนนี้เอามือปิด ตาอยู่ นางพยาบาล ง าออกมาเสียงต่ำค่าหนึ่ง “ประสาท”

พิงกี้ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป ได้แต่จ้อง เธออยู่อย่างนั้น

“โอเคค่ะ ฉันก็ไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว” นาง พยาบาลที่พูดอย่างนั้น แต่สีหน้าก็ยังไม่น่าดู อยู่ดี

ก็แค่คู่รักที่กำลังทะเลาะกัน ไม่รู้ว่าทั้งสอง คนนี้เล่นสงครามประสาทอะไรกันอยู่ “เขาเป็น แฟนของฉัน แต่เธอไม่ใช่แฟนของผม” เรื่อง สนุกแบบนี้ ทำให้เธอไม่เหลือความอดทนแล้วจริงๆ แต่ว่านี่ก็ทำให้เธอเป็นกังวลเหมือนกัน

พิงกี้เองก็ไม่ได้ถือสาพยาบาลอีก เพียง รู้สึกว่าอารมณ์ของเธอในตอนนี้มันรู้สึก หงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก แต่ในใจกลับรู้สึก ทรมานมาก

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ณรงค์กรที่อยู่บน เปลหามก็ถูกยกเข้าไปในลิฟต์ ส่วนพิงกี้ก็ไม่ ได้ตามไป แต่ในระหว่างที่ประตูกำลังปิดลง เหมือนกับเธอจะได้ยินเสียงพูดของณรงค์กร ลอยออกมา

“คุณพยาบาลครับ เธอไม่ใช่แฟนของผม จริงๆ คนอย่างผมไม่มีวาสนาแบบนั้นหรอก…
เมื่อได้ยินประโยคนี้ พิงกี้กลับมีน้ำตาร่วง ลงมาอย่างไม่รู้สาเหตุ

เธอรู้สึกไม่สบายใจมากถึงมากที่สุด

“เจ้านายครับ”

เมื่อพายุที่เข้ามาในห้องหนังสือของเควิน ตอนนี้จึงยืนอยู่ในมุมที่ห่างจากโต๊ะประมาณ หนึ่งเมตร
“ตรวจสอบแล้วได้เรื่องว่ายังไง?” เควิน เงยหน้าขึ้นมาจากเอกสาร ดวงตาราวกับเหยี่ยว ที่ดำลึกมองไปยังพายุด้วยความเย็นชา

“คุณพิงกี้…ได้ไปค้างคืนที่วิลล่าของคุณ เตชิตสองคืนจริงๆครับ

“กรอบบ! มันคือเสียงที่เควินกำลังบดขยี้ เอกสารที่อยู่ในมือ พายุเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมอง อย่างเงียบ ๆ กลับต้องแอบร้องไห้ในใจอย่าง

“แล้วทำไมเบอร์หนึ่งถึงไม่รีบรายงานเรื่อง

นี้?”
นึกว่าเรื่องที่พิงกี้พูดเมื่อวานเป็นแค่อารมณ์ โกรธของเธอเท่านั้น แต่ก็เพราะเขาที่เหมือนกับ มีบางอย่างคาใจอยู่ ดังนั้นจึงให้พายุไปจัดการ ตรวจสอบ แต่กลับไม่คิดว่ามันดันเป็นเรื่องจริง

“เรื่องนี้เธอถือว่าได้รายงานแล้วครับ แต่ แค่คลุมเครือเฉยๆ”

“คลุมเครือ ?” เควินหลี่ตาลงเล็กน้อย เหมือนเริ่มมีความสงสัย

“ใช่ครับ” พายุพยักหน้ารับ “เบอร์หนึ่งดู เหมือนไม่รู้ว่าคุณเตชิตคือคู่แข่งของท่าน จึง คิดว่าเป็นแค่เพื่อนกับคุณพิงกี้ ดังนั้นเมื่อทำการ รายงานจึงระบุว่าไปค้างบ้านเพื่อนสองคืน และ เล่นอยู่ที่บ้านเพื่อน”
“เล่น ?”

“แม้ว่าบ้านพักของคุณเตชิตจะได้รับการ ป้องกันอย่างแน่นหนา แต่หมายเลขหนึ่งเคย เข้าไปได้สำเร็จอยู่ครั้งหนึ่ง พบแค่ว่าคุณพิง กี้และคุณเตชิตเพียงแค่เล่นเกมในห้องดนตรี เท่านั้น และมั่นใจว่าไม่มีเรื่องอะไรที่นอกเหนือ จากนี้ครับ!”

“พอได้แล้ว เรื่องไม่สำคัญแบบนี้ จำเป็น ต้องมารายงานให้ฉันด้วยหรอ?”

เควินกลับพูดเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่คุ้มค่าที่ ต้องเอามาใส่ใจ ราวกับว่าเขาไม่แคร์พิงกี้เล่น เกมหรือขึ้นเตียงกับเตชิตเลย แต่ว่าพายุกลับไม่ ได้คิดแบบนี้แน่นอน
“เตชิต ไม่มีแม้แต่คุณสมบัติที่จะเป็นคู่แข่ง กับฉัน” ทันใดนั้น เควินจึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง

พายุ

น้ำเสียงพูดขึ้นอย่างไม่สนใจนี้ ฟังจนพายุ เองกลับอด ขึ้นมาไม่ได้

เอาแล้วไง ท่านประธานเควินเริ่มปากอีก

แล้ว

หากไม่แคร์จริงๆ ทำไมตั้งแต่เมื่อวาน จนถึงวันนี้กลับคิ้วขมวดไม่คลายออกอยู่ได้ทั้ง วัน หน้าที่บึ้งตึงเหมือนกับว่าหลุมฝังศพของบรรพบุรุษที่บ้านถูกขุดขึ้นมาอย่างนั้นแหละ เห็นอยู่เต็มตาว่าแคร์ และแคร์มากด้วย!

“นายออกไปเถอะ” เควินพูดขึ้นเบาๆ

เมื่อมองไปที่หน้าของพายุ เขาก็รู้เลย ว่าพายุกำลังคิดอะไรอยู่ คงจะต้องคิดว่าเขา กำลังปากแข็งอยู่แน่ แต่เขาเองก็ไม่ได้อยากจะ อธิบายอะไร

เขาไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับพิงกี้แล้วจริงๆ พายุอาจจะไม่เชื่อ แต่ว่าความเรื่องก็เป็นแบบนี้ จริงๆ
“เจ้านายครับ ผมยังมีอีกเรื่องที่อยากจะ รายงานครับ” ด้วยความที่กำลังจะถูกไล่ให้ ออกไป ทำให้พายุกลับนึกขึ้นได้ว่าตนยังมีอีก เรื่องที่จะมารายงาน

“ว่ามา!”

“เมื่อครู่นี้มีคนส่งรูปมาที่อีเมล์ของผม เจ้า นายลองดูซิครับ” พายุส่งมือถือไปให้

“มันคืออะไร?” เควินที่ไม่มีทีท่าว่าจะรับมา
“คือ…รูปของคุณพิงกี้กับผู้ชายคนอื่น

ครับ”

เงียบงันไปพักนึง เควินจึงเงยหน้าขึ้นมา มอง “ผู้ชายอคนอื่น?

“…ครับ”

เวลาต่อมา มือถือที่อยู่บนมือของพายุ ก็ถูก ชายร่างใหญ่ผู้ที่มีอำนาจกระชากไป

เควินเริ่มสไลด์ภาพในมือถือของพายุไป ทีละภาพ จนใบหน้าเริ่มมืดครึ้ม และหนักขึ้นเรื่อยๆจนไม่น่ามองไปแล้ว

ในอีเมล์ไม่เพียงมีแค่ภาพที่พิงกี้กับเตชิต อยู่ในวิลล่าที่ดูเหมือนกำลังคุยและเล่นหยอก ล้อกันเท่านั้น ยังมีพิ้งกี้ที่อยู่กับชายแปลกหน้าที่ กำลังชนแก้วกันและหัวเราะอย่างมีความสุข และยังมีรูปที่พิงกี้กำลังแบกณรงค์กรที่บาดเจ็บ สาหัสเข้าไปยังห้องของเธอ……

เมื่อมองดูเวลาที่ภาพถูกถ่ายไว้ ปรากฏว่า

มันคือวันนี้

เธอดีกับผู้ชายทุกคนมากขนาดนี้ แม้แต่ ที่เธอยังให้อภัยมันได้ แต่ ยกเว้นเขาคนเดียว!
สมควรตายจริงๆ

หัวใจที่เหมือนถูกมีดกรีดเข้าจนกลายเป็น แผลที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด วันนี้ที่เพิ่งจะ สร้างกำแพงที่สูงลิ่วขึ้นมาในใจ กลับพังทลาย ลงมาอย่างง่ายดาย!

อะไรคือปล่อยวาง อะไรคือสงบ อะไรคือ ไม่เกี่ยวข้องกันอีก นาทีนี้สิ่งเหล่านี้กลับไม่มีอยู่ ในสมองของเควินแล้ว

โยนมือถือกระแทกลงบนพื้นอย่างแรงไปที หนึ่ง เขาพยายามที่จะระงับความโกรธ

พยายามควบคุมสายตาให้นิ่งเข้าไว้ “ไป ขับรถ ฉันจะออกไป!
“เจ้านายครับ เจ้านาย…จะไปไหนครั บเนี่ย?” แอบปวดใจที่เห็นมือถือของตน ต้อง แตกออกเป็นเสี่ยงๆ จนทำให้สมองและการรับรู้ ของพายุเองก็ช้าลง

“แล้วนายคิดว่าที่ไหนล่ะ?”

“ผม… แล้วครับ!” ” พายุดึงสติกลับมา “ผม..เข้าใจ

ยังปากแข็งสิ! ยังจะบอกว่าอะไรนะ “เรื่อง ที่ไม่สำคัญ” ก็ไม่ต้องรายงานเขา ตอนนี้ก็ไม่ใช่ เริ่มร้อนรนใจแล้วหรอ? เฮ้อ…โทรศัพท์ที่น่า สงสารของเขา เป็นรุ่นใหม่ที่เพิ่งจะซื้อมาแท้ๆหลังจากที่ส่งณรงค์กรเรียบร้อยแล้ว พิงกี้ จึงทำความสะอาดเช็ดถูคราบเลือดที่ติดอยู่ใน ห้องจนสะอาด แล้วมานั่งเหม่ออยู่บนโซฟา

แต่กลับนึกถึงเควินขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

ณรงค์กรบอกว่าคนที่ทำร้ายเขา เป็นคนที่ เอาตัวเขามาวางไว้ที่หน้าประตูของเธอ เพื่อที่ เธอจะให้เธอใจอ่อนไปดูแลเขา จะได้ถ่ายภาพ ส่งไปให้เควิน เพื่อเสี้ยมความสัมพันธ์ระหว่าง เธอกับเควิน…เรื่องนี้ เธอเชื่อว่าณรงค์กรไม่ได้ โกหกเธอ

เขาเองก็ไม่ได้มีแรงจูงใจที่จะโกหกเธอ
ถ้าอย่างนั้น…

ตอนนี้เควินเห็นภาพถ่ายพวกนั้นหรือยัง

ke?

แล้วเขาจะทำยังไง?

เขาจะโกรธมากมั้ยนะ?

หรือว่าคงยังจะเย็นชามาก และไม่แยแส เรื่องพวกนี้?
เพราะยังไงเมื่อวานเขาเพิ่งบอกเองว่าจะ ปล่อยเธอไป และจะไม่มาเสียเวลาเสียแรงใจ เพื่อเธออีก ที่ผ่านมาเขาก็เป็นคนที่พูดแล้วทำ จริงอยู่แล้ว คงจะแค่เยาะเย้ยกับภาพพวกนั้นมา กกว่ามั้ง?