ฟังก์ “

เธอไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ ที่เธอคุยกับ เตชิตก่อนที่เควินจะเข้ามา ทำให้ใบหน้าของ เธอเริ่มจะไม่ปกติ น้ำเสียงเองก็ต่ำลงไปมาก “แล้ว…แล้วยังไงล่ะ? คุณก็ไม่ใช่ว่าไม่มีตา

ไม่ใช่ว่าไม่มีหูนี่ แล้วไปเห็นว่าฉันตกลงด้วยเมื่อ ไหร่กัน?”

“แค่เขากล้าคิดอะไรเกินเลยกับเธอ ฉันก็

จะอัด! ”

เมื่อได้ยินแบบนี้พิงกี้ก็เริ่มโกรธ “ไม่ได้ ฉันบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้! หากวันนี้คุณยังจะ ลงมือกับเตชิตอีกล่ะก็ เราสองคนก็ไม่มีอะไร ต้องคุยกันอีก!”

เควินยังคงดื้ออยู่ที่เดิมไม่ไปไหน พิงกี้เองก็ ไม่ยอมหลีกให้เหมือนกัน

ทั้งสองคนที่ตาเล็กจ้องตาโต เตชิตที่กลัว ว่าโลกจะวุ่นวายไม่พอจึงลุกขึ้นมา แล้วใช้นิ้วมือ เช็คเลือดที่มปากออก ดวงตาที่มีความชั่วร้ายมองดูอย่างใจเย็น แล้วหัวเราะขึ้นเบาๆ “พิงกี้ เธอหลีกไป นี่เป็นเรื่องระหว่างผู้ชายอย่างเรา

อย่างไรซะ เขาก็ไม่ยอมหลบอยู่ใต้ชาย กระโปรงผู้หญิงเด็ดขาด อีกอย่าง เขาก็ไม่กลัว ที่จะต้องปะทะกับเควิน

ถ้าจะชกต่อยกัน งั้นก็มาเลย!

“คุณหุบปากไปเลย” พิงกี้ตะคอกกลับไป

ด้วยคำนี้

เธอไม่ได้นำคำพูดที่เตชิตสารภาพกับเธอ มาเป็นเรื่องจริง กลับแค่คิดว่านั่นเป็นการล้อเล่น เท่านั้น ยังคิดอยู่เสมอว่าเธอกับเขายังคงมีความ สัมพันธ์ที่บริสุทธิ์ต่อกันอยู่ ไม่ว่าจะยังไงก็จะไม่ ให้เควินมาทำร้ายเตชิตเพราะความหึงหวงของ เขาแน่นอน

ไม่งั้นเธอคงจะรู้สึกเกรงใจมาก

เตชิตอุตส่าห์แนะนำงานให้เธอตั้งหลายงาน แต่เธอกลับนําพวการถูกซ้อมจนจุกอกมา ให้เขา…เธอรู้สึกผิดต่อเขา

เมื่อคิดถึงตรงนี้ พิงกี้จึงยืนหยัดเป็นพิเศษ

แต่ว่า ความยืนหยัดของเธอกลับทำให้เค วินที่แต่เดิมก็รู้สึกโกรธอยู่แล้ว กลับโมโหขึ้นมา อย่างขีดสุด

เขาเหล่ตามองลงมา แล้วถามขึ้นอย่างเย็น ชา “เธอปกป้องเขา แต่เธอรู้มั้ยว่าเขาทำอะไร กับเธอบ้าง หม? เธอโง่จนคิดว่าเขาเป็นคนที่ ซื่อตรงเปิดเผย คุ้มค่าที่ให้เธอเชื่อใจมากงั้นเห รอ? หากเธอคิดแบบนั้น ไม่ลองถามเขาดูล่ะว่า ทำไมถึงจงใจให้ณรงค์กรเข้าหาเธอ!

“อะไรนะ ?”

เตชิต…สั่งให้ณรงค์กรเข้าหาเธอ?

พิงกี้รู้สึกอึ้งมาก“ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะสาเหรอ? ” ยังไงเธอ ก็ยังคงไม่เบื่อ ไม่ต้องคิดเธอก็ถามย้อนกลับ “เควิน ไม่ใช่เพราะว่าคุณต้องการให้ลิสาหลุด จากความผิดนี้ ดังนั้นจึงได้โยนความผิดไปให้ คุณเตชิตมั้ง? ฉันจะบอกคุณให้รู้ไว้ด้วย ฉัน

ไม่ใช่คนโง่ ฉันคิดและตัดสินเองได้”

“เธอบอกว่าตัวเองตัดสินเองได้ แต่ฉันเอง ก็มีหลักฐานเหมือนกัน อย่างนี้เธอคิดว่าใครเชื่อ ถือได้มากกว่า”

มีหลักฐาน?

สัญชาตญาณมีการโน้มน้าวมากกว่า หรือ ว่าการมีหลักฐานฟังดูน่าเชื่อถือมากกว่า ผล สุดท้ายไม่ต้องพูดก็สามารถรู้ได้เลย

พิงกี้นิ่งเงียบลงในทันที

ถ้าว่าเควินสามารถนำหลักฐานออกมาได้ นั่นแสดงว่าเขาต้องมีความมั่นใจมากพอถึงจะ กล่าวหาเตชิตได้?
เมื่อคิดถึงจุดนี้ เธอจึงมองไปยังเตชิต

แต่เธอกลับมองไม่เห็นถึงความ กระวนกระวาย ที่กลัวว่าจะถูกเปิดเผยเลยสัก

เตชิตที่เกิดความประหลาดใจขึ้นในชั่ว ขณะ แต่หลังจากนั้นก็คิดว่ามันช่างเป็นเรื่องที่ น่าป่าสิ้นดี

เขายักคิ้วแล้วมองไปยังเควินอย่างประชด ประชัน “ไม่คิดมาก่อนเลยว่า หัวหน้าของหน่วย สืบลับจะมีวันที่สมองเพี้ยนแบบนี้ นึกไม่ถึงว่า จะเอาเรื่องที่ฉันไม่เคยทำมาโยนใส่ตัวฉัน นาย คิดว่าคนอื่นเขาตาบอดกันหรือยังไง ถึงจะมอง ไม่ออกการลอบวางแผนที่ต่ำช้าของนาย หรือ เพราะประเมินความสามารถของฉันต่ำไป จน คิดว่าฉันไม่กล้าต่อกรกับนาย แล้วปล่อยให้นาย มาสาดน้ำสกปรกใส่แบบนี้อย่างตามใจชอบ

“เป็นน้ำสกปรกหรือไม่นายก็รู้อยู่แก่ใจดี! เควินดึงสายตากลับอย่างไม่แยแส แล้วมองไปยังพิงกี้ พูดขึ้นอย่างไม่มีให้ปฏิเสธ “ไปกับฉัน”

“นั่นไม่ได้อย่างแน่นอน เพราะคนที่นัดเธอ มาวันนี้คือฉัน” เตชิตหีบจับมือพิงกี้ไว้

“เธอเลือกเอง !

เควินมองไปยังพิงกี้อย่างเย็นชา แล้วให้ เธอมีโอกาสเลือก แต่ว่าบนใบหน้าก็เห็นได้ชัด ว่าแสดงออกถึงการบังคับ ว่าหากเธอไม่เลือก เขา แน่นอนว่าเรื่องจะต้องจบไม่สวยแน่

ชั่วขณะนั้น พิงกี้กลับรู้สึกว่าตัวเองได้กลับ ไปยังเหตุการณ์เดิมอีกครั้ง

เพียงแค่ในครั้งนี้ไม่มีณรงค์กรที่ช่วยเธอ แก้ไขสถานการณ์

เธอมีความมึนงงเล็กน้อย แต่ว่าพิงกี้เองก็ ไม่อยากให้เรื่องมันต้องยืดยาวไปมากกว่านี้แล้ว หากเป็นเรื่องใหญ่กว่านี้ขึ้นมา ก็ไม่ส่งผลดีกับ ใครสักคนเธอถอยไปอยู่ด้านหลังของเตชิตก้าวหนึ่ง จากนั้นจึงรีบพูดอย่างไฟแลบ “ต้องขอโทษ ด้วย วันนี้ฉันนัดคุยงานกับคุณเตชิต

“เธอแน่ใจ?” สีหน้าของเควินในตอนนี้ กลับดูแย่มาก

เขาไม่ได้คิดถึงผลการเลือกของเธอ เหมือนมีลำแสงสีดำที่พาดผ่านดวงตาคู่นั้น จน เกิดความดำมืดของสีหมึกที่หนาขึ้นติดกัน หลายชั้น บนร่างกายที่ตอนนี้เริ่มมีไอเย็นที่ กำลังแผ่ออกมา ซึ่งเป็นการสื่อว่ามีเจตนาที่ สามารถฆ่าคนได้ทุกเมื่อ

“.…….” ภายใต้ความกดดันที่ถูกเขามอง พิง กลับพยักหน้าลง “ฉันแน่ใจ”

เควินพูดขึ้นอย่างเย็นยะเยือกมาค่าหนึ่ง

ทำให้พิงกี้ถอนหายใจอย่างโล่งอก
แต่เมื่อเธอที่กำลังคิดว่าเควินจะหันเดินจาก ไปนั้น เขากลับเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ แล้ว เตะเตชิตที่ไม่ทันตั้งตัวอย่างจัง จากนั้นก็ก้มตัว ลงแบกเธอขึ้นมาไว้ที่ไหล่

“อ๊าย !” พิงกี้ร้องตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจ จากความวิตกกังวลที่อยู่เหนือการควบคุม แล้ว ทุบเข้าไปยังหลังของเควินหลายต่อหลายครั้ง “เควิน คุณบ้าไปแล้วเหรอ รีบปล่อยฉันลงเดี่ยว นี้นะ!”

“นายรีบปล่อยเธอลงมา!”

เตชิตที่ตะโกนพูดขึ้นหวังจะตามเข้าไปใกล้ เควินที่รู้แต่แรกอยู่แล้วจึงเหยียดขาตรงออก ไป เก้าอี้ตัวหนึ่งก็ลอยขึ้นแล้วตกลงไปกระแทก โดนเตชิตอย่างจัง รอเมื่อเตชิตเอาเก้าออกไป ได้สำเร็จแล้ว ก็เห็นว่าเควินได้พาพิงกี้ออกไป จนถึงหน้าประตูของร้านกาแฟแล้ว

“คุณเตชิตครับ เราจะแย่งคนกลับมา มั้ยครับ?” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่รู้สถานการณ์ดี ถามขึ้นอย่างรวดเร็ว

“แย่งอะไรกัน หากทำให้ผู้หญิงของฉันได้ รับบาดเจ็บขึ้นมาจะทำยังไง? คนที่เจ็บไม่ใช่ผู้ หญิงของนาย นายก็ต้องไม่เจ็บใจอยู่แล้วสิ แต่ ฉันต่างหากที่เจ็บ!

เตชิตแผดเสียงดังใส่เจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัยที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไร แล้วมองไปยัง ด้านหลังของเควินที่แบกพิงกี้ไว้กำลังค่อยๆไกล ออกไป เขาทุบเข้าบนโต๊ะไม้ของร้านคาเฟ่อย่าง เดือดดาล ทําให้เพิ่มค่าเสียหายที่ต้องชดใช้ ของโต๊ะตัวนี้ขึ้นมาอีกหนึ่ง

สายตาของเขากลับมืดครึ้ม แล้วนึกถึงคำที่ เควินพูดขึ้นเมื่อกี้นี้

บอกว่าณรงค์กรคือคนที่เขาจัดเตรียมมา แล้วยังมีหลักฐานอีกด้วย

ไร้สาระ!
“เควิน เย็ดแม่ง คุณรีบปล่อยฉันลงมา

เดี๋ยวนี้!”

“คุณบ้าไปแล้วหรอ? คนเยอะแยะขนาดนี้ หรือว่าคุณอยากถูกพาดหัวข่าวหน้าหนึ่งในวัน พรุ่งนี้งั้นเหรอ คุณทำแบบนี้ลิสารู้มั้ย? หรือคุณ ไม่กลัวว่าเธอจะโมโหจนโรคหัวใจกำเริบอีก มัน อาจจะทำให้คุณต้องเสียคู่หมั้นในอนาคตของ คุณไปเลยนะ! ”

ให้ตายสิ ปล่อยฉันลงมา!”

” ผลที่ได้ก็คือเงียบเหมือนเดิม

พิงกี้ที่ถูกเควินแบกมาตลอดทาง ทั้งทุบทั้ง ตีเขา และด่าขนาดนี้ กลับไม่สนใจถึงสิ่งที่อยู่ รอบข้าง รอจนเมื่อเธอถูกชายคนนี้โยนเข้าไป ในรถอย่างหยาบคาย จึงทำให้เธอเพิ่งจะสังเกต ได้ว่าถูกพาตัวมายังโรงจอดรถใต้ดินแล้ว
“คุณจะพาฉันไปไหน?” เธอถามขึ้นทันที

“ออกรถ” เควินทีเมื่อขึ้นรถมา ก็สั่งการ กับพายุทันที “กลับ LK crystal วิลล่า

“ครับ!” พายุที่มองมายังพิงกี้อย่างเห็นใจ ทีหนึ่ง แล้วนำแผ่นกั้นกลางยกขึ้นมาปิดไว้

” พิงกี้

ตอนนี้พิงกี้รู้ได้ในทันทีว่า ทำไมพายุถึงเอา แผ่นกั้นมาบังไว้

“พิงกี้เธอยอดเยี่ยมมาก! ฉันอยู่ในสายตา เธอกลับเหมือนคนที่ไม่มีตัวตนขนาดนั้นเลย หรอ? และเป็นคนที่เธอสามารถท้าทายได้ครั้ง แล้วครั้งเล่าหรอ หึม ? ”

น้ำเสียงที่มีความโกรธอยู่ในนั้นของผู้ชาย ตั้งขึ้นข้างหู พิงกี้ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็มีมือที่ เรียวยาวจับที่ไหปลาร้าเธอแล้ว