“นายออกไป” เควินใช้คำพูดที่เรียบง่าย ไล่เตชิตออกไปทันที

“แล้วถ้าฉันไม่ไปล่ะ”

เตชิตพูดพร้อมเชิดหน้าขึ้น เขาก็ไม่ใช่คน

ที่นิสัยดีอะไร?

ลูบจับ ลอที่ถูกจี้จนเจ็บ เสียงที่แหบแห้ง ของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

ดวงตาที่จ้องเควินไว้ก็เย็นชา สายตาที่เย็น ชานั้นแทบมีเกาะตัวเป็นมีดบิน

“ถ้านายไม่ไปเอง ตอนนี้ฉันก็จะให้คนมา

เชิญนายออกไป!”

“ฮ่า ฮา! “เตชิตหัวเราะ

“นี่มันโรงพยาบาลของตระกูลฉัน นายมี สิทธิ์อะไรพูดโอ้อวดอยู่ที่นี่? ”

ในที่สุดนัยน์ตาที่คมเข้มของเควินก็มีคลื่นเคลื่อนไหวโผล่มา

มุมปากยกขึ้นอย่างเยือกเย็น เขาพูด

บางเบา

“แต่แล้ว หลังจาก5โมงเย็นของวันนี้ก็ไม่ใช่

แล้ว”

“อะไรนะ?”

“ตอนนี้ โรงพยาบาลแห่งนี้อยู่ภายใต้ชื่อ

ของฉัน”

“นี่เป็นไปไม่ได้!” เตชิตขมวดคิ้วแน่น “โรงพยาบาลนี้ตระกูลฉันเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่

ที่สุด

จะเป็นไปได้ยังไงที่ถูกนายซื้อ?ตอนนี้ไม่ใช่

กลางวัน

นายยังฝันกลางวันอยู่อีกมันไม่ตลกไป

หน่อยหรือ?!”
“ในวงการธุรกิจไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ขอแค่ทุ่มเทได้มากพอ

แม้แต่ธุรกิจของตระกูลนายยังจะขายให้ ฉันเลย” เปิดปากพูดอย่างชิวๆ

ไม่นานเควินก็กลับไปสงบเย็นชาเหมือน

เดิม

อาจจะ นี่ก็เป็นผลงานที่ตอนนี้เขาสามารถ กุมมือของพิงกี้ไว้ในอุ้งมือ

การสัมผัสที่นุ่มนวลในฝ่ามือ ทำให้ใจที่ว่าง เปล่าหลายวันนี้ของเขาได้ทุเลาลงระดับนึง

เขาที่เป็นแบบนี้ อยู่ในสายตาของเตชิตนั่น ก็คือการแสดงออก

ของคนต่ำช้าที่ได้อำนาจเท่านั้น

“พูดโอ้อวดใครไม่เป็นบ้าง? ถ้าแน่จริงนาย ก็ให้รปภ.ของโรงพยาบาลมาจัดการฉันสิ
ดู ว่าพวกเขาจะฟังคําพูดของนายไหม?!?

เควินยิ้มเล็กน้อย ยกโทรศัพท์ขึ้นโทรต่อ

หน้าเตชิต

โทรออกด้วยความใจเย็นแล้วพูดประโยค

สั้นๆว่า

“ขึ้นมาชั้นบนสุด แล้วลากอดีตเจ้านายเก่า ของพวกแกออกไปให้พ้น

” เตชิต

” พิงกี้

พิงกี้เองกำลังพยายามดึงมือตัวเองให้เป็น

อิสระ

จนแล้วจนรอดก็ยังถูกเควินจับไว้แน่นมาก โดยไม่คิดจะคลายมือ

ถึงแม้ว่าตอนนี้มือเธอเริ่มแดงและรู้สึกเจ็บจนเธอต้องหยุดดิ้นและหันไปพูดกับเตชิต

“คุณเตชิตคะ คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ”

“เธอก็ให้ฉันไปเหรอ?” เตชิตรู้สึกกล้ำกลืน

ฝืนทน

“เธอนี่ใจร้ายใจดำจังเลย ยังจะให้โอกาส เขาอีกครั้งเหรอ?”

เควินมองพิงกี้ด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง คำตอบนี้ ก็สำคัญต่อเขาเหมือนกัน

“ไม่ใช่อยู่แล้ว” พิงกี้ส่ายหัวปฏิเสธแล้วพูด

“เรื่องที่ฉันพูดกับคุณเมื่อกี้ฉันพูดด้วย ความจริงจัง ไม่ใช่แค่พูดลวกๆ ฉัน…..…

เป็นไปไม่ได้ที่จะยอมใจอ่อนกับเควิน แล้ว รับปากอะไรกับอย่างเขาแน่นอน

“เธอตกลงที่จะเป็นแฟนฉันจริงๆเหรอ?”
ทันใดนั้น เตชิตกลับพูดขัดเธอขึ้นมา นั่นก็ ทําให้เธอตกใจเหมือนกัน พอเงยหน้าขึ้น

กลับเจอกับดวงตาดอกพืชที่เบ่งบานเป็น ประกายของเตชิต มองเธอด้วยความสุข

ท่าทางที่แสดงออกนั้นดูตื่นเต้นและไม่ อยากจะเชื่อ

แสดงอย่างสมจริงมากเหมือนตะลึงกับการ ที่ถูกรัก แสดงได้ยอดเยี่ยมขนาดนี้

ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เขากำลังพูดภาษาผีอยู่ แม้แต่พิงกี้เองก็โจมปักเข้าไปในความสงสัย

เมื่อกี้เธอรับปากแล้วจริงๆหรือ? เฮอๆ จะ เป็นไปได้ยังไง?! พิงกี้ทำตาขาวอย่างลับๆ

แต่ว่า เธอกลับไม่ได้หักล้างคำพูดของเต ชิต แต่อาศัยตอนนี้มองไปที่เควิน

“คุณเควิน รบกวนคุณปล่อยมือฉัน ทำแบบนี้ต่อหน้าแฟนของฉัน

รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่มั้ง?”

ก็แค่แสดงตามเตชิตเท่านั้น ไม่ได้ตอบ ตกลงเป็นแฟนของเขาจริงๆสักหน่อย

เธอไม่ได้เอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้สักหน่อย ตรงกันข้าม เธอสามารถใช้เรื่องนี้กำจัดเควิน

ออกไป ต้องรู้ไว้นะ เควินเป็นคนที่หยิ่งอยู่ แล้ว เธอเองก็ยอมรับว่าเป็นแฟนของเตชิต

เขาไม่มีทางมาพัวพันกับเธออีก

แต่ว่า ครั้งนี้เธอกลับคิดผิด

ทันใดนั้นแววตาดำมืดขึ้นไปอีกไม่น้อย เหมือนน้ำหมึกที่หยดลงในตอนกลางคืน

เควินยิ่งบีบมือเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม หัวใจ เหมือนถูกโจมตีเข้ามา มีความรู้สึกถูกแทงพรุนจนหนาวเย็น

“รับปากเขาหรือ?”

ลำคอที่เซ็กซี่ลูกกระเดือกที่ขึ้นลงของเค วิน ลิ้มรสถึงความขมขื่นที่ไม่รู้จักจบสิ้น

เธอ….ตอบรับเตชิต ยอมเป็นแฟนกับเขา?

เธอเป็นผู้หญิงของเขา จะไปเป็นแฟนของ เตชิตได้อย่างไร?!

แน่นอนว่าเขาไม่มีทางอนุญาต

ขณะนี้ พนักงานรักษาความปลอดภัยที่เค วินโทรเรียกก็มาถึงชั้นบนสุดกันแล้ว

พนักงานรักษาความปลอดภัยที่ได้รับการ ฝึกฝนมาอย่างดีเยี่ยม

ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที่เข้ามาอยู่ตรงหน้าทั้ง สามคนเหมือนคลื่นน้ำ ใช้เวลาแค่ไม่กี่วินาทีห้อมล้อมเตชิตไว้ภายใต้สายตาที่ ประหลาดใจของพยาบาลทั้งหลาย

เตชิตมองไปด้วยสายตาเย็นชาแล้วหัวเราะ

เย้ยหยัน

“เควิน เพื่อจัดการฉัน นายถึงกับเรียกคน ของหน่วยสืบลับมาเลยเหรอ?

ไม่รู้สึกไร้ยางอายบ้างเลยหรือ?”

เควินกลับไม่สนใจ ตาคู่นี้กลับจดจ่ออยู่แต่ กับพิงกี้

เหมือนว่าไม่มีอะไรที่ทำให้เขาสนใจได้ นอกจากเธอ ใส่ใจแค่กับเธอ แค่เธอเท่านั้น

ไม่ช้าเตชิตก็ถูกคนของหน่วยสืบลับ ลาก(เชิญ)ออกไป พยาบาลเองก็หลบกันไป ทันที

ริมทางเดินที่ว่างเปล่าเหลือแค่เควินกับพิงกี้สองคน แสงไปสีขาวที่สาดลงมา

ทําให้หนาวเย็นเหมือนลูกเห็บ มือของพิงกี้ ยังถูกเควินจับไว้ มือของเธอเล็กมาก

แต่มือของเขากลับใหญ่ มือข้างเดียวก็ สามารถรวบเธอไว้ทั้งคน

ทำให้เธอไม่สามารถดิ้นหลุดไปได้ เธอ รู้สึกได้ถึงฝ่ามือเขาเปียกชื้น

หยาดเหงื่อบางเบาทำหลังมือเปียกชุ่ม ทำให้เธอรู้สึกลื่นๆ เธอใช้แรงดึงมือออก

แต่ก็ไม่สามารถดึงออกมาได้ สัมผัสได้ถึง นิ้วมือที่หยาบกระด้างกลางอุ้งมือ

นี่คงเป็นความหยาบที่มาจากการหยิบจับ ปืน…..แบบนี้ก็น่ากลัวน่ะสิ

รอบๆเงียบสงบลง การสัมผัสแบบนี้รู้สึกยิ่ง อันตรายขึ้นเยอะมาก
“คุกเปล่อยฉัน…….

พิงกี้พูดพร้อมเงยหน้าขึ้นแต่กลับต้องเจอ สิ่งที่ไม่คาดคิด เธอพูดเพียงไม่กี่คำ

กลับเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาและเย็นชา ขยายขึ้นในรูม่านตาของเธอ

ขนตาของเขาที่แพยาว ยังไม่ทันได้มองให้ ชัด ใบหน้าที่ก้มต่ำกลับจูบเธอได้อย่างแม่นยำ

นอกจากนี้เขายังเก่งในเรื่องของการไล่ล่า เพื่อชัยชนะ เธอยังไม่ทันได้ปฏิเสธ

ริมฝีปากที่ถูกรุกล้ำ ปลายลิ้นที่สัมผัสได้ถึง ความอบอุ่นถูกเกี่ยวไปมาอย่างนุ่มนวล

และลึกซึ้ง พิงกี้ที่ตกใจอยู่ครู่หนึ่งก็ดิ้นขึ้น มาทันที

การดิ้นสู้ของเธอก็เหมือนจะได้รับการหลุด พ้นจากการข่มเหงนี้ แต่ไม่เลย
ขายร่างสูง กลับตีนเธอติดกับกำแพงที่ เย็นเฉียบ

มือข้างหนึ่งที่จับเอวอันผอมเพรียวของเธอ ส่วนอีกมือจับแน่นที่ท้ายทอย

บังคับให้ร่างทั้งสองต้องแนบติดกัน เขาที่ เริ่มจูบอย่างป่าเถื่อน

ทั่วทั้งปากและจมูกมีแต่ลมหายใจของชาย คนนี้ทั้งสิ้น หากปล่อยให้เป็นอยู่แบบนี้

ทุกอย่างจะวนกลับมาเป็นเหมือนเดิม ริม ฝีปากและฟันที่เรียงสวยของเธอทำให้เกิดสติ

กัดเข้าที่ปลายลิ้นของเขาทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ