มือทั้งสองของ า งบิตเอาไว้แน่น ก้มหน้า

ก้มตาไว้

มองไม่เห็นสีหน้าแววตาของเธอ ผ่านไปพัก นึง เธอถึงพูดเสียงต่ำ

และยอมถอยครึ่งทาง “ครอบครัวเธอ ไม่ใช่อยากให้ฉันคลอดลูกออกมาหรือ?

ถ้าเงินห้าล้านของคุณลิสาสูญเปล่า ฉัน คลอดลูกออกมาแล้วค่อยไปได้ไหม?”

“ทำไมฉันยังต้องเอาลูกอีกโฉันเองก็กลาย เป็นพิการไปแล้ว

ไม่อยากเสียแรงไปเลี้ยงเด็กหรอก มี ประโยชน์อะไรกับฉัน? ”

ประพันธ์ยิ้มเย้ย “ฉันขอแค่เธอคอยอยู่ข้าง กายฉันตลอดชีวิตก็พอ!”

“แต่…แต่ตอนนี้ร่างกายเธอใช้การไม่ได้

แล้ว
ฉันอยู่กับเธอไม่เท่ากับว่าเป็นแม่หม้าย หรือ?อีกอย่าง ก่อนที่เธอจะเกิดเรื่อง ฉันก็บอก เลิกเธอแล้ว….” น้ำผึ้งสั่นไปทั้งตัว น้ำตาไหล รินออกมาไม่หยุด

เธอร้องไห้ไปและวิงวอนเขา “ประพันธ์ ฉัน ขอร้องเธอหล่ะ

เธอปล่อยฉันไปเถอะ!เห็นแก่ความสัมพันธ์ ที่ดีของเราเมื่อก่อน

เธอปล่อยฉันไปเถอะนะ!”

“เธอก็รู้ว่าเมื่อก่อนความสัมพันธ์ของเราดี

มาก

แล้วทำไมยังจะจากฉันไปอีก? นางแพศยา เห็นตอนนี้ฉันกลายเป็นแบบนี้

เธอก็อยากทิ้งฉันเลยใช่ไหม?ฝันไปเถอะ!

ใช่แล้ว
เธอบอกไม่อยากเป็นแม่หม้าย ก็ไม่ใช่ เพราะกังวลว่าจะไม่มีคนเธอหรือ?

รอเธอแต่งงานกับฉัน ฉันพาเธอกลับชนบท

จะให้ไอ้พวกอันธพาลซะให้พอ เลย!”

ยิ่งพูด สีหน้าของประพันธ์ยิ่งน่ากลัว แวว ตาเหมือนคนบ้าคลั่ง

“ไม่! ฉันไม่แต่งงานกับเธอหรอก ไม่ เอา!”เหมือนกับว่าถูกกระตุ้นจนถึงขีดสุด

น้ำผึ้งลุกขึ้นจากเก้าอี้กระทันหัน มอง ประพันธ์อย่างสิ้นหวังทีนึง

จากนั้น ก็ก้าวเท้าเดินออกไปจากห้อง ดูเงา ของที่หนีไปอย่างหวาดกลัว

ประพันธ์ยิ้มมุมปากขึ้น สายตามีความเย็น ชาและความเหี้ยมล่องลอยอยู่
คนที่อยู่ในห้องผู้ป่วยรวมมองประพันธ์ด้วย สายตาแปลกใจ

นาทีนี้เห็นแววตาที่น่ากลัวของเขา ทันใด นั้น รู้สึกหนาวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

—————เวลาสองทุ่ม ไฟข้างถนนส่องแสง

สว่างขึ้นตั้งนานแล้ว

ไฟสีขาวในห้องผู้ป่วยก็สว่างจนไม่มีไออุ่น เลยสักนิด พิงกี้เวียนหัวจะแย่

กินอะไรก็ไม่ลง ยังดีที่น้ำหวานยัดเยียด ป้อนโจ๊กกับผลไม้ให้เธอกินไปหลายคำ

กลัวว่าเธอไม่กินอะไรจะหิวตายซะก่อน นี่ ทำให้พิงกี้หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก

พิงที่บนเตียง พิงกี้บังแอ๊ปเปิ้ลที่น้ำผึ้งป้อน มาอีก และยิ้มอ่อนๆอย่างจนปัญญา

“พอแล้ว ไม่ต้องให้ฉันกินอีกเลย ขืนกินอีกฉันก็จะอ้วกแล้ว

สมองถูกกระทบกระเทือนทำให้เวียนหัว และคลื่นไส้ได้ง่าย

ตอนนี้เธอแค่อยากพักผ่อนอย่างสงบ ไม่ อยากขยับเขยื้อน

“ก็ได้ น้ำหวานวางผลไม้ลงด้วยความ

กังวล

“ฉันไปล้างถ้วยที่ข้างนอกแป๊บนึง เธอนอน พักก่อนนะ”

“อืมๆ “พิงกี้หลับตาลง ใบหน้าที่ขาวใสไม่มี

เลือดฝาดเลย

น้ำหวานมองเธอทีนึง แล้วถอนหายใจเบาๆ เดินออกจากห้องอย่างเบาเสียง

น้ำหวานไม่ได้ไปล้างถ้วยอะไรหรอก แต่ว่า จิ้มไปที่มือถือ
ดูคลิปที่ถูกการตลาดหลายเจ้าโพสต์กัน

ถูกดันจนเป็นคลิปยอดฮิตที่มีคนค้นหามาก ที่สุดในเวยป๋อ

คลิปนี้ไม่รู้ใครเป็นคนถ่าย เป็นคลิปที่พิงกี้ ถูกคนพวกนั้นรุมตี

ยังมีตอนที่เธอผลักลิสาตกบันไดด้วย คลิป ถูกตัดต่ออย่างดี ตัดปูนลบนี่หน่อย

ก็เลยทำให้ฝ่ายของประพันธ์ดูเหมือนเป็นผู้ ร้องทุกข์ที่น่าสงสารไปเลย

แต่พิงกี้กลับกลายเป็นผู้หญิงที่ยั่วสวาท เขย ยั่วสวาทแฟนของคนอื่น

และเป็นผู้หญิงที่โหดเหี้ยมอำมหิต!

คอมเม้นท์ในเน็ต 99%คือต่อว่าและพูด

เหยียดหยามพิงกี้
น้ำหวานร้อนใจจะแย่ แต่ไม่รู้จะทำยังไง?

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา

น้ำหวานมองมือถือตัวเองด้วยความ ประหลาดใจ

เห็นมือถือตัวเองไม่มีสายเรียกเข้า นิ่งไป ครู่นึง ถึงนึกคิดย้อนหลังได้

น่าจะเป็นมือถือของพิงกี้ที่อยู่ในกระเป๋า เธอดังขึ้น

ตอนบ่าย เธอได้รับสายจากช่าง รู้ว่า สถานการณ์ของพิงกี้ไม่ดี

เลยไปหาเธอที่บาร์อย่างเร่งรีบ ตอนที่รถ

พยาบาลมาถึง

เธอเห็นมือถือตกอยู่ที่พื้น เลยเก็บมาทิ้งไว้ ในกระเป๋า ไม่ได้เอาออกมาเลยแม้แต่เธอเองก็ลืมไปแล้ว หยิบมือถือของ

พิงกี้ออกมาดู

หน้าจอแสดงชื่อของชาตรี เธอรู้ว่านี่น่าจะ เป็นพ่อแท้ๆของพิงกี้

เดิมทีอยากเอามือถือไปให้พิงกี้โดยตรง

เลย

แต่พอนึกถึงใบหน้าที่ซีดเซียวของพิงกี้แล้ว น้ำหวานกดปุ่มรับสายเองเลย

กะว่าจะช่วยเธอรับสายก่อนแล้วค่อยว่ากัน “นางตัวดี นี่แกทำบ้าอะไร ?

ฉันให้แกไปจับคุณเควิน ไม่ใช่ให้แกไปทำ เรื่องเสื่อมเสียชื่อเสียง

นึกไม่ถึงว่าแกจะทำให้พี่สาวแกกลายเป็น แบบนี้ แกอยากขึ้นสวรรค์ใช่ไหม?”

เพิ่งรับสายขึ้นมา ฝั่งนู้นก็ตะคอกมาฉอดๆๆแทบจะทำให้แก้วหูแตก

น้ำหวานขมวดคิ้ว และเปิดปากพูด “สวัสดี

ค่ะ คุณลุงชาตรี

หนูเป็นเพื่อนของพิงกี้ชื่อน้ำหวานค่ะ

เธอถูกคนทำร้ายจนสมองให้รับกระทบ

กระเทือน

ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลและกำลังพักผ่อน

คุณลุงมีเรื่องอะไรจะให้หนูฝากบอกพิงกี้

ไหมคะ? ”

เธอเล่าอาการของพิงกี้ให้เขาฟัง นึกว่า ชาตรีจะควบคุมอารมณ์ตัวเองหน่อย

แต่ไม่คิดว่าชาตรีจะพูดกับเธออย่างโมโห

“เธอเอามือถือให้พิงกี้ ให้เธอคุยกับฉัน!”

อยู่
“คุณลุงคะ เธอกำลังพักผ่อนอยู่ค่ะ”

“พักผ่อนจะเป็นไรไป ปลุกเธอตื่นก็สิ้น

เรื่อง

น้ำเสียงของชาตรีคือนี่เป็นเรื่องสมเหตุสม ผล ไม่มีความรู้สึกว่าเป็นห่วงพิงกี้เลย

..” หวานโมโหจนอารมณ์ขึ้นปรี๊ด เธอตะคอกใสมือถืออย่างสุดทน

“แล้วคุณโทรศัพท์มามันสำคัญด้วยหรือ ถ้าพิงกี้ไม่รับสายคุณก็จะตายหรือ?

ฉันไม่ให้เธอรับสายแล้วจะทำไม?คุณมา คิดบัญชีกับฉันเลย!

วางสายทิ้ง น้ำหวานยิ่งรู้สึกโมโห

ตอนแรกเธอยังอยากขอความช่วยเหลือ

จากตระกูลดำรงกูลให้พวกเขาช่วยจ๊ดการคลิปในเน็ต อย่าให้ พิงกี้ได้รับผลกระทบกับเรื่องนี้

แต่ว่า….คิดไม่ถึงว่าคนของดำรงกูลจะ เลือดเย็นขนาดนี้

มีครอบครัวแบบนี้มันช่างน่าเศร้าจังเลย!

แต่ว่า นอกจากตระกูลดำรงกูล ยังมีใคร สามารถช่วยพิงกี้ได้? เควิน?

อย่าว่าแต่เธอไม่อยากหาเขาเลย ถ้าพิงกี้ ตื่นอยู่ก็ไม่มีทางไปหาเขาแน่นอน!

เธอได้ยินคนบอกมาเชียวนะว่าเควินมา ถึงที่บาร์ก็อุ้มลิสาไปอย่างเร่งรีบ

แต่กับพิงกี้ที่ได้รับบาดเจ็บเหมือนกันกลับ ไม่เหลียวแล เรื่องผ่านไปนานขนาดนี้

จนถึงตอนนี้เขาก็ไม่โผล่หน้ามาเลย สงสัย คงจะอยู่ดูแลลิสาอยู่หล่ะมั่ง!
ไม่หาเควิน แล้วยังหาใครได้อีกหล่ะ?

คิดๆอยู่ จู่ๆน้ำหวานสายตาวิ้งๆ

ใช่แล้ว พิงกี้ไม่ใช่มีเพื่อนคนนึงชื่อจิ้งจอก

ลับหรือ?

เห็นบอกว่าเป็นแฮ็คเกอร์ที่เก่งมาก ขอแค่

จิ้งจอกลับออกหน้า

คงจะสามารถจัดการกับข่าวฉาวบนเน็ตได้ แน่นอนมั้ง?!

พูดแล้วก็ต้องลงมือทำสิ น้ำหวานหาวิธีการ

ติดต่อของจิ้งจอกลับ

จากนั้นก็ส่งข้อความให้เขา แนะนำตัวเอง และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้เขา

ฟังรอบนึง จากนั้นถามเขาว่าช่วยได้ไหม?

-ณ อังกฤษ ชายหนุ่มกำลังยุ่งอยู่กับงาน ได้ยินเสียงข้อความเข้า

พอหยิบขึ้นมาดู แววตาที่หล่อใสของเขามี ความตกใจแว๊บเข้ามา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ