ตอนที่พิงกี้ตื่นมาอีกที ใกล้ แล้ว

เธอยังไม่ได้ลืมตาขึ้น ข้างหูก็มีเสียงพูดที่

ต่ำก้องมา

ตั้งใจพูดให้เสียงต่ำ รู้สึกเหมือนกลัว รบกวนการพักผ่อนของเธอ

“พี่ พิงกี้บาดเจ็บหนักจริงๆ! ร่างกายเขียว ช้าหลายที่เลย

หมอบอกอย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาครึ่งเดือน ถึงจะค่อยๆจางหายไป…

ฉันหล่ะเกลียดพี่จริงๆเลย ทำไมต้องไป ต่างประเทศด้วย

“ฉันรู้ พี่ไม่อยากให้เธอเดือดร้อน ไม่อยาก

เป็นภาระของเธอ

แต่ตอนนี้เธอมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ไม่ดีเลย ทำไมพี่ไม่พาเธอไปให้รู้แล้วรู้รอดเลยหล่ะ?”
…เธอไม่ยินยอม? พี่รู้ได้ไงว่าเธอไม่

ยินยอม?!”

“โอเค ฉันรู้แล้ว ฉันจะดูแลเธอเอง

เสียงหายไปแล้ว ต่อมาก็มีเสียงเท้าเดินๆมา

ที่ข้างเตียง

มือที่วางอยู่บนผ้าห่มถูกคนกุมไว้ ยังพอได้ ยินเสียงร้องไห้เบาๆแว่วมา

พิงกี้ค่อยๆลืมตาขึ้นมา ภาพที่เห็นคือ ดวงตาที่ร้องไห้จนแดงก่ำของน้ำหวาน

เธอรู้เลยว่าเป็นยังตัวแสบคนนี้ “พิงกี้ เธอ ตื่นแล้วหรอ?”

เห็นพิงกี้ลืมตา ทันใดนั้น น้ำหวานก็ลุกขึ้น จากเก้าอี้ เธอพูดอย่างเซอร์ไพรส์

“ฉันไปเรียกหมอให้มาดูอาการเธอ!”

“ไม่ต้อง ฉันไม่เป็นไร” พิงกี้ส่ายหัว และกมือ าหวานไว้

“น้าหวาน ขอบใจเธอมากนะ ”

“ยัยโง่ อย่ามาสําออยหน่อยเลย ฉันไม่ ต้องการคําขอบคุณของเธอหรอก!”

น้ำหวานหยุดก้าวเท้า และอดน้ำตาคลอไม่

ได้อีก

“ต่อไปหัดทำตัวฉลาดหน่อย อย่าเอาตัว เข้าไปเสี่ยงกับอันตรายอีกรู้ไหม?”

“อืมๆ”พิงกี้พยักหน้าและถาม

“หลังจากฉันสลบไป เกิดอะไรขึ้น เล่าให้ ฉันฟังหน่อยได้ไหม?

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่ตำรวจจับคน พวกนั้นไป นอกจากประพันธ์กับน้ำผึ้ง

คนอื่นต้องถูกกักตัวอย่างน้อยสิบวัน บาร์กีเริ่มงานตกแต่งต่อไม่มีผลกระทบอะไร

แต่ว่าเธอ…” น้ำหวานตาแดงก่ำอีก

“หมอบอกสมองเธอถูกกระทบกระเทือน นิดหน่อย จําเป็นต้องรักษาครึ่งเดือน

น้อยสุดก็ต้องหนึ่งสัปดาห์ เธอบอกทำไม เธอถึงเคราะห์ซ้ำกรรมซัดอย่างนี้เนี่ย? !

เคราะห์ซ้ำกรรมซัด

พิงกี้คิดๆแล้ว มุมปากมีรอยยิ้มที่จนปัญญา ก็ไม่ใช่หรือ?

ก่อนหน้านั้นเธอเกือบถูกจิ๊กโก๋ที่ลิสาจ้างมา

ลวนลาม

ถึงแม้สุดท้ายจิ๊กโก๋พวกนั้นทำไม่สำเร็จ แต่ เธอก็ถูกน้ำซุปลวกขาซ้าย

ขาอีกข้างก็กระดูกร้าวเล็กน้อย เจ็บเหมือนมหักเลย

วันนี้ก็ถูกทุบตีจนสมองได้รับกระทบ กระเทือน และเจ็บไปทั้งตัว

“ต่อไปอย่าไปปะทะกับคนอื่นอีกรู้ไหม? เจอเรื่องผิดสังเกตุก็หลบไป

ห้ามพุ่งชนไปข้างหน้าเด็ดขาด ร่างผอม บางของเธอแบกรับไม่ไหวหรอก!”

น้ำหวานไม่ไว้วางใจ จึงพูดย้ำเธออีกรอบ

“ฉันหลบก็ไม่มีแระโยชน์หรอก ปัญหาเดิน เข้ามาหาฉันเอง ก็เพื่อจะจัดการฉัน”

พิงกี้ยิ้มแหย สายตาเยือกเย็น วันนี้ไม่ว่า เธอจะจัดการกับปัญหายังไง

ถึงอยู่แต่ในบาร์ไม่ออกไป คนพวกนั้นก็จะ ไปลากตัวเธอออกมาเอง
และตบตีเธอแบบนี้อีกเช่นเคย เพียงเพราะ ว่า…ทั้งหมดนี้ลิสาเป็นคนสั่งการ!

ระหว่างพวกเรามีผลประโยชน์แลกเปลี่ยน อะไรกัน เพื่อทำตามความต้องการของลิสา

พวกเขามีแต่จะบ้าคลั่งขึ้น ไม่มีทางเพลาลง หรอก!

“ใช่แล้ว… “พิงกี้นึกขึ้นมาเรื่องนึง “ประพันธ์ไม่ถูกกักตัวฉันพอเข้าใจได้

แต่ทำไมน้ำผึ้งก็ไม่ถูกกักตัวหล่ะ?เพราะว่า เธอไม่ได้ลงมือทำร้ายฉันโดยตรงหรือ?”

“ไม่ใช่ เป็นเพราะน้ำผึ้งบอกว่าตัวเองท้อง ยังไม่ผ่านพ้นช่วงสามเดือนแรก

ถ้าเกิดเป็นอะไรไปอาจทำให้แท้งได้ ตำรวจเลยไม่กล้ากักตัวเธอ อีกอย่าง เธอก็ไม่ ได้ลงมือโดยตรงกับเธอจริงๆ
“….อืม “พิงกี้ก้มหน้าและขมวดคิ้วเบาๆ

น้ำผึ้งตั้งท้อง มีความเป็นไปได้อย่างเดียว ว่าลูกในท้องเป็นของประพันธ์

แล้วทำไมแม่ของประพันธ์บอกว่าประพันธ์ จะสืบทอดตระกูลไม่ได้หล่ะ?

—ณ โรงพยาบาล น้ำผึ้งก้มหน้านั่ง อยู่ข้างเตียงประพันธ์

ใช้มีดปอกผลไม้ที่คมกริบปอกแอ๊ปเปิ้ลอยู่ เธอมีทีท่าเงียบสงบและตั้งใจมาก

เหมือนประมาณว่ากำลังทำเรื่องใหญ่โต พอปอกแอ๊ปเปิ้ลเสร็จ

เธอยื่นมาที่ตรงหน้าของประพันธ์ แต่กลับ แลกมาด้วยการเยาะเย้ยของประพันธ์

“ตอนเช้าไม่ใช่ยังอยากทำแท้งเอาลูกฉัน ออกหรือ แล้วทําไมตอนนี้กลับมาทำแบบนี้เหมือนกับว่าเป็นห่วงฉันมากอย่างงั้นแห

น้ำผึ้งเม้มปากไม่พูดอะไร สีหน้าเรียบเฉย ของเธอ ยิ่งทำให้ประพันธ์โมโห

เขายกมือตบแอ๊ปเปิ้ลที่อยู่ในมือของน้ำผึ้ง ทิ้ง และตะคอกใส่เธออย่างดุร้าย

“น้ำผึ้ง เธอยอมรับชะตากรรมเถอะ เธอ เป็นผู้หญิงของฉันแล้ว

ครอบครัวเธอและครอบครัวฉันต่างรู้ว่าเธอ ไม่บริสุทธิ์แล้ว ถ้าเธอแต่งงานกับคนอื่น

เธอไม่กลัวพ่อแม่เธออยู่ชนบทจะถูกคน ต่อว่าและหัวเราะเยาะเอาหรือ?!

ในที่สุดดวงตาของน้ำผึ้งก็มีคลื่นซัดขึ้นมา เธอพูดด้วยเสียงสั่นไหว

“ก่อนหน้านั้นพวกเธอบอกแล้วไม่ใช่แล้วขอแค่…ขอแค่ได้เงินแล้วก็จะปล่อยฉันไป

และจะไม่เอาเรื่องนี้ไปพูดที่หมู่บ้านฉัน

“นั่นมันเมื่อก่อน! ตอนนี้แม่ฉันถูกจับเข้า คุก ครอบครัวฉันเจอเรื่องเฮงซวยแบบนี้

ก็เพราะไอเดียแย่ๆของเธอ เธอไม่ต้องรับ ผิดชอบหรอกหรอ?”

“เรื่องนี้พวกเธอก็เป็นคนรับปากเอง! “น้ำ ผึ้งพูดแก้ตัว“ตอนที่คุณลิสามาหาพวกเรา

เธอไม่ใช่รับปากคนแรกก่อนหรือ?ขอแค่ ทําเรื่องสําเร็จ

พวกเธอไม่เพียงแต่จะได้เงินห้าล้าน แถม ยังสามารถแก้แค้นพิงกี้ได้

เงินที่เอาจากพิงกี้ก็เป็นของพวกเธอ…ก็ เพราะแบบนี้ พวกเธอถึงได้เห็นด้วย!”
ทั้งหมดนี้ มันเกี่ยวอะไรกับเธอ?

ตั้งแต่ต้นจนจบครอบครัวของประพันธ์ก็ไม่ คิดจะแบ่งเงินให้เธอ

คํามั่นสัญญาหนึ่งเดียวที่เธอได้รับ นั่นก็คือ ครอบครัวเขาจะไม่หาเรื่องเธอ

และจะไม่ราวีเธอไม่ปล่อย ถ้าไม่ใช่เพราะ เธอคอยพูดหว่านล้อมฉันตลอด

ฉันก็ไม่เห็นด้วยหรอก!” ประพันธ์ตะคอก ด้วยความโมโหสุดขีด

“ตระกูลดำรงกูล นั่นมันตระกูลดำรงกูล เชียวนะ ถ้าจะเอาเธอกับฉันตาย

ก็เหมือนแค่บีบมดตายตัวนึงเท่านั้นเอง

ทำไมเธอถึงเชื่อว่าคุณลิสาจะปกป้องพวก เราได้?”
ตั้งแต่กลายเป็นคนพิการ นิสัยของ ประพันธ์ยิ่งอยู่ยิ่งแย่

นาทีนี้ตาแดงก่ำจ้องน้ำผึ้งไว้ แววตาที่ร้าย ลึกนั้นทำให้เธอรู้สึกกลัว

“นั่น…”น้ำผึ้งพูดด้วยความหวาด กลัว“คุณลิสาพูดเองไม่ใช่หรือ?

เธอรับปากว่าให้เราวางใจไปหาเรื่องพิงกี้ เลย เธอจะคุ้มครองให้พวกเราปลอดภัย!

รอคุณลิสาฟื้นขึ้นมา คุณลิสาต้องช่วย คนในครอบครัวเธอออกมาแน่….

“เธอรับปากก็จริง แต่เธอก็เสียสัจจะได้ใ พูดจาก็เหมือนตด

คนรวยก็เป็นแบบนี้หมดไม่ใช่หรือ?”

“ไม่หรอก คุณลิสาไม่ใช่คนแบบนั้น.………..
“ไม่ใช่? ฮ่าๆ ตอนนี้คุณลิสาเองก็ได้รับ บาดเจ็บ ไม่แน่อาจจะโกรธพวกเรา

และคงกำลังคิดจะจัดการพวกเรายังไง เธอพักอยู่ที่ไหนเรายังไม่รู้เลย

แถมยังไม่รู้จะไปพูดเหตุให้เธอฟังยังไง? ! ไม่ว่ายังไง ต่อไปเธอก็คือผู้หญิงของฉัน

ต้องอยู่กับฉันตลอดชีวิต คอยเช็ตขี้เช็ต เยี่ยวให้ฉันทุกวัน อย่าคิดจะหลุดพ้นไปจาก ฉัน!”

ในดวงตาของประพันธ์มีความสะใจและ โหดเหี้ยมระยิบระยับอยู่

เหมือนหมาป่าตัวนึงที่ตกลงไปหลุมลึก ทั้ง ชีวิตไม่มีวาสนาได้เจอแสงสว่าง

ต้องใช้ชีวิตอยู่ แต่ในความมืดมน เลยเกิด อารมณ์คลั่งจะดึงคนไปฝังอยู่ด้วยกัน!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ