บทที่531 : บอกรัก

นอกจาเสียงของน้ำหวานแล้ว ยังมีเสียงของ ผู้ชายอีกคนกำลังพูดอะไรอยู่ สรุปก็คือ ต้องไม่ใช่ เรื่องดีแน่นอน!

เตชิตเดินไปตามเสียง

เป็นห้องน้ำอีกแล้ว

เตชิตเพิ่งเดินไปถึงประตูห้องน้ำ ก็เห็นน้ำหวาน ถูกคนขวางเอาไว้ มีผู้ชายคนนึงกำลังคุยกับเธอ อยู่ แถมยังจับมือเธอไว้ไม่ยอมปล่อย

“ปล่อยเธอ!” ไม่คิดอะไรเลย เตชิตได้ตะโกน ออกมาอย่างไม่ต้องคิดเลย

น้ำหวานกับผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างกายมองมาที่ ทิศทางของเตชิตพร้อมกัน ทีนี้เตชิตถึงพบว่าคนที่ อยู่ข้างกายของน้ำหวาน คือคนข้างกายของเควิน

“พายุ?” หมัดที่ยกขึ้นมากลางอากาศของเต ชิตได้หยุดค้างไว้ ทนไว้ไม่ได้ชกออกไป แต่เขา กลับถามด้วยเสียงเย็นชา “ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ ได้ ทําอะไรกับเธออยู่

“อ๋ คุณเตชิต” พายุเกาศีรษะ “คุณผู้หญิงเอาน้ำหวานมอบให้ผม กำชับผมว่าต้องดูแลน้ำ หวานดีๆ ส่งน้ำหวานกลับบ้านอย่างปลอดภัย ผม เมื่อกี๊ผมหาน้ำหวานไม่เจอ…..ยังดี ยังดีที่เจอเธอ อยู่ตรงนี้ครับ……”

น้ำหวาน?

ไอ้หมอนี่เรียกได้สนิทชิดเชื้อขนาดนี้เลย

ยังมีอีก พูดจาก็พูดจาสิ ทำไมต้องหน้าแดงหู แดงขนาดนี้ด้วย เหมือนทำเรื่องชั่วแล้วถูกจับได้ อย่างอย่างงั้น?

“นายคงไม่ใช่อยากฉวยโอกาศลวนลามเธอ มั้ง?” เตชิตคิ้วคว่ำสำรวจพายุด้วยความสงสัย

“ไม่ ไม่ใช่ ไม่ใช่แน่นอนครับ!” พายุผายมือปฏิ เสธ พริบตาเดียวหน้าก็ยิ่งแดงก่ำแล้ว “ผม ผมก็แค่ อยาก บอกรักน้ำหวานครับ.….…..”

“เธอรับปากนายแล้วเหรอ?”

“ยัง ยังครับ…..ผมยังไม่ได้สาร บอกเลย ครับ…….…..”
พายุมองไปที่น้ำหวาน สายตาของเตชิตก็หล่น อยู่ที่น้ำหวาน น้ำหวานยกมือขึ้นมาปิดปากพร้อม หาว พริบตาเดียวดวงตากลมโตทั้งคู่ก็กลายมาเป็น แวววาว “ง่วงจังเลย……..

พายุรีบพูดขึ้นว่า “งั้นผมส่งคุณกลับบ้าน เถอะ!”

เตชิตก็อยากอ้าปากพูดอะไรสักหน่อย แต่ใน เมื่อพายุเปิดปากพูดแล้ว งั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องพูด แล้ว

“คุณเตชิตครับ งั้นผมพาน้ำหวานกลับก่อนนะ ครับ” พายุมองเตชิตด้วยความลังเล

ไม่รู้เพราะอะไร เขารู้สึกว่าเตชิตมีบุคลิกที่ เป็นBOSSใหญ่ของฝ่ายร้าย รู้สึกเหมือนจะชักดาบ ขวางเขาเอาไว้ได้ทุกเมื่อ ให้เขาห้ามพาน้ำหวาน

ดีที่ เตชิตไม่ได้ทำอย่างนั้น

เตชิตหัวเราะเย็นชาทีหนึ่ง “นายไม่ใช่ผู้ใต้ บังคับบัญชาของฉันสักหน่อย ทำอะไรยังต้องมา รายงานฉันด้วยเหรอ?”
“งั้นผมพาน้ำหวานกลับก่อนแล้วครับ คุณเต ชิต ลาก่อนครับ”

“ไปเถอะๆ ผู้หญิงบ้าๆบอๆ ดื่มเหล้าไม่เก่ง ยังจะดื่มเยอะขนาดนี้อีก เห็นแล้วก็ทำให้คนรู้สึก รำคาญ!” เตชิตโบกมือ เขาก็ขี้เกียจมองพายุกับน้ำ หวานที่ดูแล้วขัดหูขัดตาอีกต่อไป เดินเลี้ยวออกมา จากห้องน้ำก็เดินไปที่ห้องKTVที่ตัวเองเฮฮาอยู่

น้ำหวานถูกพายุประคองออกมาจากเนเวอร์ แลนด์ หลังจากถูกพาขึ้นมาในรถ ก็ฝืนไม่ไหวหลับ ไปแล้ว

พายุคาดเข็มขัดนิรภัยให้น้ำหวานอย่าง ระมัดระวัง เขาตื่นเต้นจนเหงื่อแตก กลัวก็แต่ตอนที่ ตัวเองคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอไม่ทันระมัดระวัง แค่ ไม่ระวังก็ไปล่วงเกินคนอื่น

ดีที่หลังจากน้ำหวานเมายังถือว่าประพฤติตัวดี อยู่ ถึงชอบเดินไปมั่ว แต่ขอแค่คาดเข็มขัดนิรภัยไว้ ประตูล็อคเอาไว้ อยากวิ่งก็วิ่งไปไหนไม่ได้หรอก ที่ ยิ่งทำให้พายุวางใจคือ เธอหลับไปแล้วด้วย
ตอนนี้ก็เดือนพฤศจิกายนแล้ว

ถึงแม้เวลานี้ยังสามารถใส่กระโปรงได้อยู่ แต่ อุณภูมิในยามดึกไม่ถือว่าสูงแน่นอน

กระจกรถเลื่อนลงมาเป็นช่องโหว่เล็กน้อย น้ำ หวานนอนไปสักพัก ถูกสายลมเย็นพัดจนเธอหดตัว เล็กน้อย

ลืมตาขึ้นมา จู่ๆเธอพบว่าตัวเองโยกไปโยกมา ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ไหน……..

ที่นี่คือที่ไหน?

เธอนั่งตัวตรงขึ้นมาอย่างกระทันหัน มองไป ด้านหน้าด้วยความตื่นตกใจจู่ๆพบว่าตัวเองอยู่บนรถ พอหันหน้าไป พบว่าคนที่ขับรถอยู่คือพายุ พอเห็น พายุ หัวใจทั้งดวงของเธอถึงค่อยๆวางลง

ค่อยยังชั่วหน่อย ค่อยยังชั่วหน่อย……..

รถคลอนแคลนไปมา ร่างกายของเธอแกว่งไป มาอย่างควบคุมไม่ได้

ดูท่าแล้ว ความรู้สึกที่โยกไปส่ายมาเพราะถนนไม่เรียบนี่เอง ถึงว่าล่ะ……

พายุก็เห็นเธอตื่นแล้ว “คุณตื่นแล้วเหรอ? ตอน นี้รู้สึกเป็นยังไงบ้าง ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า?”

“ฉันโอเค” น้ำหวานนวดขมับ “ตอนนี้เราจะ กลับบ้านกันใช่มั้ย?”

“ใช่” พายุพยักหน้า พูดอย่างซื่อสัตย์และมี จิตใจที่ดีงาม “คุณบอกว่าง่วง ผมก็เลยพาคุณกลับ มา คุณผู้หญิงกำชับผมว่าต้องดูแลคุณให้ดีๆ

“อืม ขอบใจนะ” น้ำหวานเผยรอยยิ้มออกมา

หลังจากเธอรู้ว่าพิงกี้ดีกับเธอ ก็รู้สึกอุ่นใจอย่าง ควบคุมไม่ได้ และรู้สึกซาบซึ้งกับการพยายามทำ หน้าที่และมีความรับผิดชอบของพายุ

“คุณไม่ต้องเกรงใจกับผมหรอก ถึงคุณผู้หญิง ไม่มอบหมายมา ผมก็จะดูแลคุณดีๆแน่นอน….. หยุดไปครู่หนึ่ง พายุมองมาด้วยสีหน้าซับซ้อน “น้ำ หวาน ตอนอยู่เนเวอร์แลนด์ ผมบอกว่ามีเรื่องจะคุย กับคุณ คุณยังจำได้มั้ย?”

“หืม?” น้ำหวานหันหน้ามองไปที่เขา ยิ้มอย่างละอายใจ “ขอโทษด้วยนะ คงจะเพราะเมื่อกี้เมา เหล้า ตอนนี้ฉันจำไม่ได้แล้ว……”

ไม่รู้ว่าดื่มเมาจนภาพดับหรือเปล่า ตอนนี้สมอง ของเธอจําเรื่องของก่อนหน้านั้นได้แค่ลางๆ จำราย ละเอียดของเรื่องไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ยิ่งคำพูดนี้ของ พายุเลยยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย

“อ๋า แบบนี้เองเหรอ…..” พายุหัวเราะด้วย ความอึดอัด พร้อมเกาหัว

“นายพูดตอนนี้ก็เหมือนกัน” น้ำหวานอดขำ ไม่ได้ “ตอนนี้ยังมีเวลาอยู่ ฉันก็รู้สึกเบื่อ ถ้านายมี เรื่องอยากจะรบกวนฉัน ไม่แน่พอฉันอารมณ์ดีปุ๊บก็ รับปากเลยล่ะ?”

อารมณ์ดีปุ๊บก็รับปากเลย!

พายุดวงตาเป็นประกาย ได้ยินคำพูดนี้เหมือน มีแรงฮึดสู้ขึ้นมาทันทีเลย แทบอยากจะเปิดปากพูด เดี๋ยวนี้

แต่ว่า อย่างน้อยเขาก็ยังมีสติอยู่ รู้ว่าเปิดปาก สภาพรักปุ๊บ ถ้าน้ำหวานไม่ยอมรับปากเขาในทันที หรือว่ายังจะต้องใช้เวลาคิดพิจารณาอีกหน่อย ทั้งคู่อยู่พื้นที่คับแคบและเงียบสงบแบบนี้ต่อไปก็จะไม่ ค่อยเหมาะสมแล้ว เพราะความอึดอัดต้องเพิ่มระดับ สูงขึ้นแน่นอน

เพราะฉะนั้นเขาจึงอดทนไว้ “เดี่ยวถึงบ้านแล้ว ผมค่อยบอกคุณดีกว่า ”

“โอเค งั้นก็ได้” น้ำหวานพยักหน้า

ตอนนี้สมองเธอยังมึนๆอยู่ เป็นความทรมาน จากการเมาเหล้า เวลานี้เธอก็ไม่มีเวลาไปคิดมาก ขนาดนั้นหรอก

รถขับมุ่งหน้าไปเรื่อยๆ เพราะน้ำหวานตื่นแล้ว พายุก็เลยเปิดวิทายุเพื่อไม่ให้ในรถเงียบเกินไป

พริบตาเดียว ก็ถึงL.K.Crystalวิลล่าแล้ว

ตอนนี้น้ำหวานพักอยู่ที่วิลล่าNo.3 พายุได้จอด รถที่หน้าวิลล่าNo.3โดยตรง และโดดลงมาเปิด ประตูรถให้น้ำหวาน หลังจากพยุงเธอลงมาจากรถ ถึงได้มองเธอด้วยความเก้งก้าง สีหน้าอยากพูดแต่ก็ หยุดเอาไว้

“นายอยากพูดอะไร ตอนนี้พดได้เลย” น้ำหวานยังรู้สึกมึนๆอยู่ เธอพิงอยู่ที่รถและมองดูพายุ

“ผม ผม………………….

พายุตื่นเต้นจะแย่อยู่แล้ว ครึ่งค่อนวันก็พูด อะไรไม่ออก

ถึงแม้น้ำหวานหลับไปงีบหนึ่ง แต่ก็ยังรู้สึกง่วง อยู่ เธอพูดพร้อมหาวไปด้วย “เอาย่างนี้ ถ้านายไม่ พูด ฉันไปนอนก่อนแล้ว ถ้านายอยากพูดอะไรก็ส่ง ข้อความมาให้ฉันก็ได้”

พอพูดจบ เธอก็อยากเดินเข้าบ้าน

พายุอยากดึงเธอไว้ แต่ก็กลัวจะล่วงเกินเธอ มือ ที่ยื่นออกไปก็หดเข้ามาใหม่ คิดๆแล้วเจ็บใจก็ได้ยื่น มือออกไปอีก

ทำแบบนี้ซ้ำๆอยู่หลายครั้ง ในที่สุดเขาก็ตะโกน ออกมาเสียงดัง “น้ำหวาน ผมชอบคุณมานานแล้ว เป็นแฟนกับผมเถอะนะครับ”

พอเปิดปากพูดคำแรกออกมา ความกล้าหาญ ของพายุก็ได้กลับมาแล้ว ทีนี้ก็พูดจาเยอะขึ้นเลย
“เอ่อคือ…..น้ำหวาน ถึงแม้ผมหน้าตาไม่หล่อ แต่ผมเป็นคนที่เชื่อฟังมาก! ผมออกไปปฏิบัติภารกิจ อยู่เป็นประจำ แต่ แต่ต่อไปผมจะยื่นเรื่องขอเป็นผู้ ช่วยส่วนตัวของเจ้านาย ผม…..บัตรเครดิตของผม ก็ให้คุณ คุณอยากใช้เท่าไหร่ก็ใช้ ผมจะพยายาม หาเงิน พอหามาได้ก็จะให้คุณหมดเลย!”

“อีกอย่าง ผม นิสัยของผมค่อนข้างดีอยู่ ไม่ ใส่อารมณ์กับคุณแน่นอน ผมยังสามารถพูดตลกให้ คุณฟังด้วย ถ้าคุณอารมณ์ดีก็หัวเราะ อารมณ์ไม่ดีก็ ซ้อมผมเพื่อระบายอารมณ์ก็ได้”

“ยังมีอีก……………

ด้วยความสับสนวุ่นวาย พายุพูดยาวเหยียด อย่างมั่วซั่ว สุดท้ายก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไร แล้ว