บทที่484: โลกมันช่างแคบจริงๆเลย

“น้ำหวาน ผมก็ตามมาถึงนี่แล้ว คุณยังจะใจเหล็ก เลิกกับผมจริงเหรอ? เพราะอะไร?เรารักกันมานาน ขนาดนี้ คุณบอกจะละทิ้งก็ละทิ้งเลยหรอ?”

ดวงตาของดุสิตมองมา แววตาที่เต็มไปด้วย เส้นเลือดแดง ภายใต้แสงไฟของริมทางเดินสาดส่องมื แสงรังศีแสงระยิบระยับอยู่

เหมือนมีละอองน้ำลอยอยู่ชั้นหนึ่ง

นําหวานใจสั่นอย่างแปลกประหลาด แต่ความ หมายก็ยังเฉียบขาดมาก เธอหลุบตาลงและพูดว่า “ใช่ ฉันอยากเลิกจริงๆ

“เพราะอะไร? บอกเหตุผลผมมาหน่อย

“เพราะว่าคุณไม่เชื่อใจเธอ!” น้ำหวานยังไม่ได้ เปิดปาก ด้านหลังของทั้งคู่ก็มีเสียงของพิงกี้ดังขึ้น

เธอเดินมาที่ตรงหน้าของน้ำหวาน เหมือนไก่ตัว แม่ที่กำลังปกป้องไก่อ่อนอย่างไรอย่างนั้น ดึงเธอไป ไว้ด้านหลังของตัวเอง ดวงตาคู่ใสสะอาดจ้องมองดุสิต ไว้ “คุณดุสิต นี่คุณฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง? อยู่ ข้างนอกคุณทำให้น้ำหวานตกที่นั่งลำบากมากแค่ไหน หรือคุณยังไม่รู้อยู่แก่ใจ? เธอทำเพื่อคุณขนาดนี้แล้ว คุณยังสงสัยว่าเธอหักหลังคุณไปมั่วกับการิน คุณนี่มัน ตลกเกินไปหรือเปล่า? ถึงคุณจะมีความมั่นใจกับการสืบทอดของตระกูลคุณ แต่เป็นไปไม่ได้มั้ง ที่จะไม่รู้ว่า ลูกพี่ลูกน้องคุณเป็นคนยังไง?”

ดุสิตหายใจลึกๆทีหนึ่ง ไม่อยากปะทะกับพิงกี้ใน เวลานี้ “อันนี้ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริงๆว่าพี่ชายผมจะ ทําเรื่องแบบนั้นกับน้ำหวาน แต่ว่า ผมไม่ได้สงสัยว่าน้ำ หวานหักหลังผมจริงๆนะ

“คุณจะเคยสงสัยหรือไม่ มันไม่สำคัญแล้วค่ะ ที่ สำคัญคือน้ำหวานเลิกกับคุณแล้ว รบกวนคุณยอมรับ ความจริงด้วย และอย่ามาโผล่หน้าให้น้ำหวานเห็นอีก”

พอพูดจบ พิงกี้ก็ได้ลากกระเป๋าเดินทางของน้ำ หวาน “กระเป๋าแค่ใบเดียวใช่ไหม?”

“อืม” น้ำหวานพยักหน้า

“งั้นเราไปเถอะ”

“รอก่อน!”

ดุสิตยังอยากขวางเอาไว้ พิงกี้ชายยตามองเขา อย่างเย็นชา “คุณดุสิต คุณคิดหาสารพัดวิธีรั้งน้ำหวาน เอาไว้ คงไม่ใช่อยากลากเธอเข้าไปในกองไฟเพื่อตาย เป็นไปพร้อมกับตระกูลคุณมั้งคะ? หรือว่า คุณหน้าด้าน ไร้ยางอายกว่านั้น อยากให้เธอเป็นแพะรับบาปแทน พวกคุณใช่ไหม? ไม่งั้น ฉันคิดไม่ตกจริงๆว่าเวลานี้ คุณเองก็ยากที่จะเอาตัวรอดแล้ว ทำไมดันยังต้องรั้งน้ำ หวานไว้ ตอนนี้เธอเลิกกับคุณ สำหรับเธอเป็นการเลือก ที่ดีที่สุดแล้ว ไม่ใช่เหรอคะ?”

ดุสิตเงียบ

เขานึกถึงคำพูดที่ไพโรจน์คุยกับเขาในห้องอ่าน หนังสือของวันนั้น

ถึงการคาดเดาของพิงกี้จะไม่ได้ถูกหมด แต่ก็ไกล กันไม่เยอะแล้ว

คิดถึงตรงนี้ เขาก็ลังเลแล้ว

พอลังเลปุ๊บ เขาก็รอถึงคำพูดสุดท้ายของพิง กี้ “ถ้าคุณหวังดีกับน้ำหวานจริงๆ ต่อไปอย่าติดต่อเธอ อีก”

พอดุสิตดึงสติกลับมาจากความคิด ตรงหน้าก็ไม่มี ร่างเงาของพิงกี้กับน้ำหวานแล้ว

“ให้ตายสิ!”

โกรธจนชกไปที่ผนังหมัดหนึ่ง แววตาซึมเศร้าของ ดุสิตยิ่งอยู่ยิ่งเข้มข้นขึ้น
รถขับออกมาจากที่พักตั้งนานแล้ว อารมณ์ของน้ำ หวานยังเศร้าหมองอยู่ตลอดเวลา

ท่าทางที่เธออยากพูดแต่ก็หยุดชะงักไว้ มองจนพิง กี้ใกล้จะอัดอั้นใจตายอยู่แล้ว

“น้ำหวาน เธอมีอะไรจะพูดก็พูดมาตรงๆได้ไหม? เธอไม่ร้อนรนใจ แต่ฉันมองแล้วยังร้อนรนใจแทนเธอ จะแย่อยู่แล้ว!” พิงกี้กลอกตาขาวอยู่ในใจอย่างไม่สบ อารมณ์ “แน่นอน ถ้าเธออยากถามเรื่องของตระกูล ภักดีวัฒนากุลล่ะก็ งั้นก็อัดอั้นใจตายเถอะ”

น้ำหวาน “

สักพัก เธอถึงเปิดปากพูด “สถานการณ์ของ ตระกูลภักดีวัฒนากุลร้ายแรงขนาดนั้นจริงๆเหรอ?”

“เธอก็ไม่ใช่คนที่ดูอยู่ข้างๆ แต่เป็นคนที่เข้าร่วมใน การค้าขายของตระกูลภักดีวัฒนากุลกับองค์กรSC นี่ เธอยังไม่รู้หรอ? ฉันก็ไม่พูดอ้อมค้อมกับเธอ ครั้งนี้คนที่ เกี่ยวพันกับตระกูลภักดีวัฒนากุลหนีไม่รอดสักคน แค่ ว่าเธอ ตอนที่เธอเซ็นต์ชื่อทำการค้าขายอย่างว่องไว ขนาดนั้น ฉันว่าเธอเองก็ยากที่จะล้างมลทินได้ เธอ อยากเป็นห่วงดุสิต สู้กังวลตัวแองก่อนยังจะดีกว่า ”

“ตระกูลภักดีวัฒนากุลไม่รอดแล้วจริงๆหรอ?”
“ใช่”

พอฟังแล้ว แววตาของน้าหวานก็มีความลังเลโผล่ ขึ้นมาทันที พิงกี้แค่หันหน้าไปก็เห็นแล้ว ทันใดนั้นเธอ เหยียบเบรคจอดรถที่ข้างถนน หันไปจ้องมองเธอไว้ “น้ำหวาน เธอนี่ไม่ใช่มั้ง? เมื่อกี้เธออย่างเด็ดขาดที่จะ เลิกกับดุสิต ตอนนี้กลับอยากกลับไปหาเขา ยังจะไป ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเขา?”

“ฉัน.…..….”

“ถ้าเธอบอกว่าใช่ งั้นก็อย่าโทษที่ฉันตีเธอตาย! ตอนที่อยู่ออนเซ็นเธอชิ่งหนีไปฉันไม่คิดบัญชีเก่ากับ เธอ แต่ถ้าครั้งนี้เธอยังโง่เง่าเต่าตุ่นที่จะเดินไปสู่เส้นทาง ตาย ต่อไปเธอก็อย่ามาบอกว่าเป็นเพื่อนของฉัน! ฉันพูด จริงจังนะ! ”

พิงกี้สีหน้าเคร่งขรึม ตอนที่พูดจาไม่มีเสี้ยวเดียว ของการล้อเล่น

เพื่อนโง่ขนาดนี้ ยังจะเอาไว้ทำไม?

เอาไว้เคาท์ดาวน์ปีใหม่หรือไง?

ถ้าน้ำหวานยังอาลัยอาวรณ์ดุสิตไอ้สารเลวนั่น เธอ ไม่เอาเพื่อนโง่เง่าคนนี้ไว้แน่นอน เธอจะติดต่อมานพ ติดต่อคุณลุงคุณป้า ให้พวกเขาขังเธอเอาไว้โดยตรงเลย!

ไม่…….บางทีอาจจะต้องติดต่อมานพตอนนี้เลย

มานพกับดุสิตเป็นเพื่อนซี้กัน ความสัมพันธ์ของ เพื่อนรักยังไงก็สามารถปลุกมโนธรรมที่หลงเหลืออยู่ใน ใจของดุสิตให้ตื่นขึ้นมาได้อยู่มั้ง?

น้ำหวานพักอยู่ที่L.K.Crystalวิลล่ามาหลายวัน ถูกพิงกี้เฝ้าจับตาดูอย่างเข้มงวดทุกวัน

ทุกเช้าจะมาเคาะประตูห้องหนึ่งครั้ง ตอนเที่ยง เคาะหนึ่งครั้ง ตอนกลางคืนก็เคาะประตูอย่างพูดจามีน้ำ หนักและลึกซึ้ง กลัวก็แต่น้ำหวานจะหวนกลับไปซบที่ อ้อมอกของดุสิตไอ้เหี้ยนั่น

น้ำหวานถูกเธอถามจนหมดคำพูดจะตอบ สุดท้าย ได้เอามือถือมอบให้กับพิงกี้โดยตรงเลย ส่วนตัวเองก็ เล่นแต่โน๊ตบุ๊คทั้งวัน

พอแบบนี้ พิงกี้ก็ถือว่าวางใจแล้ว

แต่พิงกี้กลัวเธอจะเบื่อหน่าย ดังนั้นจึงแอบเชิญ แขกรับเชิญมาอย่างลับๆ ให้เตชิตที่อยู่บ้านไม่มีอะไร ทำมาเที่ยวเล่นหน่อย อย่างน้อยก็สามารถสร้างความครึกครื้นขึ้นมาหน่อย

เตชิตเพิ่งเดินเข้ามาในประตู น้ำหวานก็เตรียมตัว ออกไปเดินเล่นที่ลานบ้าน ทั้งคู่จึงได้เจอหน้ากันพอดี

ตั้งแต่วันที่ทั้งคู่รู้จักกันก็ไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ แทบจะไม่ค่อยได้พูดจาดีๆใส่กันเลย

พอเจอหน้ากันปุ๊บ โลกมันช่างแคบจริงๆ คนที่ไม่ อยากเห็นหน้าแต่มักจะพบกันง่ายๆ ยากที่จะหลีกเลี่ยง ซะด้วย

ช่วงนี้อยู่แต่ในบ้านก็อุดอู้ แววตามีเสน่ห์ของเตชิต เป็นประกายขึ้นมา สำรวจน้ำหวานตั้งแต่หัวจรดเท้ารอบ หนึ่งแล้วยักคิ้วขึ้นมา “อุ้ย~นี่ไม่ใช่คุณน้ำหวานหรอก หรือ? ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คุณก็ยังหน้าบานเหมือนจาน ดาวเทียมเหมือนเดิมเลยนะ ไม่ง่ายเลยจริงๆ คนอื่นผอม นี่ผอมทั้งตัว มีแต่คุณเท่านั้นแหละที่ลดน้ำหนักแต่ลืม ลดหน้า ขอสัมภาษณ์หน่อย คุณทำได้ยังไงหรอ?”

“คุณว่าฉันหน้าใหญ่ ฉันยอมรับ แต่ว่าใหญ่สู้หัว คุณไม่ได้จริงๆค่ะ”

“อ๋อ นี่คุณว่าสมองผมมีความจุเยอะ ชมว่าผม ฉลาดใช่ไหม?”

“ไม่ใช่” น้ำหวานยิ้มเล็กน้อย “ฉันรู้สึกว่าน้ำในทะเลยังเยอะสู้น้ำที่อยู่ในสมองของคุณไม่ได้เลย คุณ แค่ส่ายหัว ทั้งจักรวาลก็สามารถได้ยินเสียงน้ำแล้ว”

” เตชิตติดคอจนพูดไม่ออกครู่หนึ่ง “น้ำ หวาน ความสามารถในการด่าคนของคุณนี่เพิ่มขึ้นเยอะ เลยหนี่”

“อันนี้ฉันยอมรับค่ะ!” น้ำหวานคำนับคารวะ “ต่าง ก็บอกว่าหมาดีไม่ขวางทาง ตอนนี้เธอหลีกทางได้หรือ ยังคะ?”

“นี่คุณ…..” เขาก็เอ่ยปากชื่นชมไปแล้วยังถูกด่า อีก ทีนี้เตชิตไม่พอใจแล้ว “น้ำหวาน ผมว่าคุณแบบนี้ ก็ไม่ถูกมั้ง ผมยอมอ่อนข้อให้แล้วคุณยังมาด่าผมอีก นี่ คุณไปโมโหมาจากไหนเนี่ย คงไม่ใช่ถูกคนข่มขืนมา มั้ง? ไหนบอกผมซิว่าใครหน้าไหนกันแน่ที่คิดไม่ตกมา ลงมือกับคุณ ผมจะรีบไปเกลี้ยกล่อมเขาเดี๋ยวนี้เลย”

พอคำว่าข่มขืนออกมาปุ๊บ ทันใดนั้นสีหน้าของน้ำ หวานก็ขาวซีดเลย

“หุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เธอผลักเตชิตอย่าง กระทันหัน จากนั้นก็พุ่งออกไปที่นอกบ้าน