บทที่469: หนูคือใครคะ?

แรงของผู้ชายมากกว่าของผู้หญิงตั้งเท่าไหร่?

แต่ก่อน น้ำหวานไม่ยอมแพ้ คิดว่าตัวเองไม่ได้แย่ กว่าผู้ชาย ไม่ว่าจะด้านการเรียนหรือว่าด้านการงาน เธอก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เธอไม่อยากถูกคนดูถูก เพียง เพราะตัวเองเป็นผู้หญิง เธอรู้สึกอย่างนั้นมันไม่ยุติธรรม ต่อผู้หญิงเลย

แต่ว่าตอนนี้ล่ะ?

เดิมที ผู้ชายกับผู้หญิงมันก็แตกต่างกันอยู่ ในด้าน เรี่ยวแรงกำลัง ผู้หญิงก็แพ้ให้กับผู้ชายแล้ว

ร่างกายถูกทับไว้อย่างหนัก การต่อต้านทั้งหมด ของเธอเหมือนแค่เศษเสี้ยวเล็กน้อย ทำอะไรผู้ชาย กํายำานําสันไม่ได้เลย

“อ๊า!”

นาทีที่ถูกท่อนเอ็นของผู้ชายสอดใส่เข้าไป น้ำ หวานส่งเสียงกรีดร้องออกมาเหมือนระบาย ในน้ำเสียง แฝงด้วยความโกรธและความแค้น

แต่ว่า ถึงแม้จะบ้าบอขนาดนี้ ก็ขัดขวางท่าทางของ ผู้ชายไม่ได้

นอนราบอยู่บนพื้นอย่างกับปลาตาย พื้นที่เย็นเฉียบราวกับว่าสามารถดูดอุณภูมิบนร่างกายเธอไป เธอเหมือนตุ๊กตาที่ไร้ความรู้สึก ปล่อยให้ผู้ชายก๋าเริบ เสืบสานอยู่บนตัวอย่างตามใจชอบ ราวกับว่าสูญเสีย ความสามารถในการต่อต้าน

ในห้องน้ำยุ่งเหมือนสนามรบ

ด้านนอก สายตาของต้นข้าวจ้องมองทิศทางของ ห้องน้าอย่างไม่คลาดสายตา นํ้าตาไหลรินลงมา แต่ เธอบีบมือของตัวเองไว้ เพื่อไม่ให้ตัวเองส่งเสียงออกมา และอย่าพุ่งเข้าไป

เธอจำได้

พี่สาวที่หน้าตาสวยมากคนนี้บอกแล้วว่าเธอคือ ความหวังของเธอ ถ้าพี่สาวคนสวยเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ล่ะก็ เธอจะต้องหนีไป และไปตามคนมาช่วยพี่สาวคน สวย

ในความมืดมน ต้นข้าวมองทิศทางของห้องน้ำเป็น ครั้งสุดท้าย จากนั้นก็ย่องเบาออกไปจากประตู

พอเปิดประตูห้อง เธอวิ่งออกไปเหมือนลิง สูญหาย ไปจากทางเลี้ยวของบันได
รถขับเคลื่อนอยู่ในยามค่ำคืน ใกล้ถึงหมู่บ้านแล้ว ในที่สุดถนนก็มีสภาพพื้นผิวดีขึ้น

แต่ในใจของพิงกี้กลับยังเต้นตุบๆๆไม่ยอมหยุด เหมือนยังอยู่บนถนนที่ขรุขระของเมื่อกี้อยู่ ถูกกระทบ กระแทกโยกเยกไปมาอย่างไม่สบายใจ

“รังสิต ขับเร็วอีกหน่อยไม่ได้เหรอ?” พิงกี้อดไม่

ได้ที่จะเร่ง

ไม่รู้เพราะอะไร ตาของเธอกระตุกอยู่ตลอดเวลา และรู้สึกกระวนกระวายใจมาก เหมือนมีเรื่องอะไรจะ เกิดขึ้น

“คุณผู้หญิงครับ ผมขับเกือบจะหนึ่งร้อยแล้วนะ ครับ” รังสิตตอบอย่างจนปัญญา หันหน้าไปมองเควิน เพื่อขอความคิดเห็น

อยู่ด้านนอกขับเร็วหน่อยยังพอได้ แต่เข้ามาใน หมู่บ้านแล้ว ถ้าเกิดขับเร็วแล้วชนคนเข้าจะทำยังไง?

อีกอย่าง ถึงจะแข่งกับเวลา ก็ไม่ต้องแคร์เวลาช้า เร็วแค่สองสามนาทีมั้ง?

“อย่าดื้อ” เควินกอดพิงกี้ไว้ ให้เธออย่าออกคำสั่ง ไปมั่ว และพูดเสียงทุ้มต่ำ “ตอนนี้เข้ามาในหมู่บ้านแล้ว ขับไปที่โรงแรมที่น้ำหวานพักมากสุดก็แค่ห้านาที คุณอย่าทำลายสมาธิของรังสิต ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา จะไม่ ทำให้เสียเวลามากกว่าเหรอ?”

พิงกี้ “

พิงกี้เชื่อฟังแต่โดยดี เธอไม่อยากจะทำให้เสียเวลา

เชียวนะ

รถได้จอดลงที่หน้าโรงแรม

ยังไม่ได้จอดสนิท พิงกี้ก็อดใจรอไม่ไหวขัดขืน ออกจากอ้อมอกของเควิน และโดดลงไปจากรถก่อน เป็นอันดับแรก รวดเร็วมาก เร็วจนเควินยังไม่ทันจับเธอ ไว้

แต่เสียดาย หลังจากเธอโดดลงไปจากรถ ก็ถูกเค วินที่ตามลงมาจับเอาไว้แน่น

“พิงกี้! นี่คุณรนหาที่ตายใช่ไหม?” เควินจ้อง มองเธออย่างไม่เห็นด้วย โมโหจนเส้นเอ็นกระตุก และ ตะคอกเสียงต่ำใส่เธอ “ ถ้ามีคนซุ่มโจมตีอยู่ระแวกนี้จะ ทำยังไง? ถ้าคุณดึงดูดความสนใจของคนพวกนั้นมา คนอื่นยิงคุณปังเดียวให้ตายจะทำยังไง? อย่านึกว่าคุณ ปืนยิงไม่เข้ามีดแทงไม่เข้านะ ร่างกายคุณยังไม่หายดี เลย!”
พิงกี้กระพริบตาปริบๆ ปล่อยให้เควินสั่งสอน เหมือนลูกอย่างตามใจชอบ

เธอรู้ถ้าเวลานี้มาต่อปากต่อคำ มีแต่จะถูกโยน เข้าไปในรถ………

และห้ามออกไปไหนอีก!

พอเขาด่าเสร็จ เธอก็ยิ้มแหะๆ “เอาล่ะๆ ด่าก็ด่า เสร็จแล้ว ฉันรู้ว่าฉันบุ่มบ่ามเกินไป ตอนนี้…..ผู้จัดการ คะ เราเข้าไปได้หรือยังคะ?”

ทั้งสามมาที่หมู่บ้านB ด้วยฐานะที่เป็นผู้จัดการและ เลขามาตรวจสอบการตลาดของโครงการ

เควินคือผู้จัดการ ส่วนพิงกี้กับรังสิตย่อมเป็นผู้ช่วย และเลขาของเควินอยู่แล้ว

ทั้งสามไม่เพียงแต่ฐานะเปลี่ยนไป แต่ยังได้แต่ง หน้าแปลงโฉมไปเล็กน้อยด้วย ทำไมดูๆแล้ว แม้แต่พิงกี้ ก็แตกต่างจากก่อนหน้านั้นมาก ยิ่งรังสิตกับเควินยิ่งไม่ ต้องพูดถึง

เพียงแต่ ถ้าพิงกี้ดันจะรีบร้อนไปช่วยน้ำหวาน ตอนนี้ล่ะก็ ก็เท่ากับเปิดเผยความเคลื่อนไหวของทั้ง สามออกมาโดยตรงเลย การจัดเตรียมที่ใช้ใจเตรียม การ99.99%ของเควินก็ถือว่าสูญเปล่า
“อืม” เควินพยักหน้าเบาๆ “เคยบอกแล้วว่าหยั่ง ท่าทีก่อน หยั่งท่าทีจนได้ข่าวคราวแล้วค่อยคิดว่าจะ บุกเข้าไปช่วยคนโดยตรงหรือเปล่า?”

.ค่ะ” พิงกี้ก็พยักหน้า

ทั้งสามเดินเข้าไปในโรงแรมด้วยกัน

“เช็คอินสองห้องครับ” รังสิตเดินไปที่หน้าล็อบบี้ มองดูป้ายราคาบนผนัง “เตียงคู่ห้องหนึ่ง เตียงเดี่ยว ห้องหนึ่ง เอาห้องที่ดีที่สุดครับ”

“ไม่เปิดสามห้องเหรอคะ? ที่นี่มีคนมาจับชู้อยู่เป็น ประจำ ยังมีผู้หญิงที่เดินทางมาแต่ไกลมาตรวจสอบการ เข้าพักของที่นี่ด้วยนะคะ ระมัดระวังไว้หน่อยก็ดีค่ะ” พยักงานหน้าเคาท์เตอร์รีบพูด

ถ้าเอาเตียงเดี่ยวหมด ราคาของเตียงเดี่ยวสามห้อง แพงกว่าเตียงคู่หนึ่งห้องกับเตียงเดี่ยวหนึ่งห้อง ถ้าเป็น แบบนี้ ค่าคอมของเธอก็จะได้เพิ่มมากขึ้นด้วย

เธอดูทั้งสามคนก็ไม่เหมือนเป็นสามีภรรยากัน น่า จะออกมาทำงานมากกว่ามั้ง? ไม่แน่ถ้าเธอพูดหน่อย พวกเขาก็จะอายและเปิดสามห้องก็ได้ล่ะ?

แต่หลังจากเปิดห้อง ทั้งสามจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยว

กับเธอแล้ว
“ไม่ต้อง” เควินยกมุมปาก ดึงพิงกี้มาที่อ้อมอก “มี เรื่อง ให้เลขาทำ ไม่มีเรื่อง ทำเลขา ไม่เคยได้ยินคำนี้ ไง?”

พนักงานหน้าเคาท์เตอร์ “

เธอหมดคําพูดตอบกลับเลย

คนที่หน้าด้าน ก็ต้องเจอคนที่หน้าด้านกว่า

รังสิตยืนอยู่ด้านหลังของเควิน ก็ยังอดยกมุมปาก ขึ้นมาเยาะเย้ยไม่ได้

โรงแรมมีทั้งหมดสามชั้น แต่ในโรงแรมไม่มีลิฟท์

เลย

ตอนที่เดินขึ้นไปแต่ละชั้น จู่ๆพิงกี้เขยิบเข้าไปใกล้ เควิน และพูดเสียงเบา “คุณเควิน ที่คุณพูดเมื่อกี้ถูกใจ ฉันมากเลยค่ะ ที่จริงฉันไม่ใช่มีดปืนก็ยิงแทงไม่เข้า เลย”

“ยิ้ม?” เควินมองไปที่เธอด้วยความสงสัย

พิงกี้ยิ้มเล็กน้อย “แต่ว่า ถึงฉันจะไม่ใช่มีดปืนก็ยิง แทงไม่เข้า แต่ฉันก็มีความสามารถพิเศษในการป้องกัน ตัวนะคะ คุณดูสิ ทุกครั้งคุณใช้ปืนทิ่มฉันตลอด ฉันกลับ ยิ่งอยู่ยิ่งชุ่มฉ่ำแล้ว ”
เควิน “

“เอาล่ะ คุณก็อารมณ์ดีขึ้นแล้ว เดี๋ยวคุณจะ ออกแรงช่วยน้ำหวานอย่างเต็มที่ใช่มั้ยคะ? ถ้าหากน้ำ หวานเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ เราจะนิ่งดูดายไม่ได้เด็ด ขาด!”

เควิน “

ตาข้างไหนของเธอเห็นว่าเขาอารมณ์ดีขึ้น ?! เควินหน้าบูดบึ้งเดินขึ้นบันได

ไม่นานทั้งสามก็ถึงชั้นสามแล้ว

ห้องของน้ำหวานอยู่ชั้นสาม ห้องที่พิงกี้จองก็อยู่ ชั้นสาม ระหว่างทางไปที่ห้องก็จะต้องเดินผ่านห้องของ น้ำหวานด้วย

305 306..

เดินมาถึงหน้าห้อง307 พิงกี้กลั้นหายใจไว้ด้วย ความตื่นเต้น และมองไปทางเควิน

ห้อง307คือห้องที่น้ำหวานพัก ก่อนหน้านั้นสาย

ของเควินเคยแจ้งเอาไว้
เควินพยักหน้าเล็กน้อย พิงกี้รีบหลีกทางให้ เควิน ยื่นมือเคาะห้อง

ไม่มีคนตอบ

ได้เคาะไปอีกสักพัก ในที่สุดด้านในก็มีเสียงหยาบ กระด้างของผู้ชายดังขึ้น ราวกับว่าหงุดหงิดมาก “ใคร? ใครอยู่ด้านนอกวะ?”

ผู้ชาย?

พิงกี้กับเควินสบตากันและพยักหน้า เธอถามด้วย เสียงจริตจะก้าน “คุณผู้ชายคะ ไม่ทราบว่าต้องการใช้ บริการพิเศษไหมคะ? ทางเรา………..

“ไม่เอาโว้ย ไสหัวไป!”

ไม่ได้แหวกหญ้าให้งูตื่น ดีมาก

สีหน้าของพิงกี้ดูแย่มาก หายใจลึกๆทีหนึ่งแล้ว ถาม “เควิน ข้างในมีผู้ชายอยู่……..นี่แสดงว่าน้ำหวาน มีอันตรายใช่มั้ยคะเนี่ย?

“มันก็ไม่แน่” เควินขมวดคิ้ว “เราไปดูที่ด้านนอก เถอะ”

“ไปด้านนอกทำไมคะ?”
“ดูฝั่งตรงข้ามของตึกนี้สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง ดูซิว่าจะสามารถเห็นสภาพของในห้องนี้หรือเปล่า?” เค วินพูด

“โอเคค่ะ” พิงกี้พยักหน้า

ทั้งสามเอากระเป๋าเดินทางไว้ในห้อง และรีบลงไป ชั้นล่างโดยเร็ว

เพิ่งเดินออกไปจากโรงแรม พิงกี้ตามหาทิศทาง หน้าต่างของห้อง307ไปด้วย และสำรวจการก่อสร้าง ของฝั่งตรงข้ามไปด้วย อยากหาที่ๆอยู่ฝั่งตรงข้ามของ ห้อง307และดูสถานการณ์ของในห้อง

เธอยังไม่ได้สํารวจเจออะไรเลย จู่ๆก็รู้สึกกางเกง ถูกดึงเอาไว้ เธอก้มหน้าดู เด็กที่ผอมและตัวเล็กคนหนึ่ง ยืนอยู่ที่ข้างกายของเธอ ดูไม่ออกว่าเป็นผู้หญิงหรือว่า ผู้ชาย กำลังใช้สายตาที่ร้อนรนใจมองดูเธออยู่

พิงกี้ขมวดคิ้ว “หนูคือใครคะ?”

ดึกดื่นป่านนี้ ทำไมยังมีเด็กโผล่มาอยู่ที่ข้างนอกอีก?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ