บทที่397: แอบดูหน่อย?

เข้านอนเช้าๆหน่อย………

อื่นๆ

ใบหน้าขาวเนียนพริบตาเดียวก็แดงก่ำขึ้นมา แต่ว่า พิงกี้ก็ไม่ได้เล่นตัว บรรยากาศกำลังดี ถูกที่ถูกเวลากับ คนที่เหมาะสม เพิ่งถูกขอแต่งงานเสร็จ แล้วมากายแนบ ชิดกาย นี่ถึงจะเป็นจังหวะเป็นขั้นตอนที่ถูกต้องสิ ใช่ มั้ย?

เพียงแต่ หลังจากเธอตอบ“อืม”ไปคำนึงก็ได้ถาม ด้วยความสงสัยอีก “เอ่อ~ใช่แล้วค่ะ เมื่อกี้คุณบอกว่า ยังมีอีกหนึ่งสาเหตุ รอกลับมาแล้วจะบอกฉันไม่ใช่หรอ คะ? ตอนนี้น่าจะพูดได้แล้วมั้ง?”

“ได้” เควินพยักหน้า

พิงกี้เฝ้ารอด้วยความดีอกดีใจ

สาเหตุนี้ตอนที่ขอแต่งงานพูดไม่ได้ ดันจะต้องเก็บ เอามาพูดตอนนี้ ต้องเป็นเพราะคำพูดที่น้ำเน่ากว่าและ ซาบซึ้งกว่าคำพูดอื่นแน่นอนมั้ง?

แต่ว่า เธอก็รู้สึกชอบอยู่

มีผู้หญิงคนไหนบ้างที่ไม่ชอบฟังคำหวาน?
พิงกี้เฝ้ารออย่างกระพริบตาปริบๆ เควินนั่งลงที่ ขอบเตียง แววตากลับจริงจังขึ้นมา “มีสาเหตุหนึ่งที่ ก่อนหน้านั้นไม่สะดวกพูดจริงๆ แต่ตอนนี้สามารถบอก คุณได้”

น้ำเสียงจริงจังมาก พิงกี้รู้สึกเกิดเรื่องไม่ดีแล้ว

นี่ไม่ใช่จังหวะที่พูดคำหวาน แต่นี่เป็นจังหวะวิจัย งานชัดๆ

ว่าแล้วเชียว เป็นอย่างที่คิดจริงๆซะด้วย…….

“ครั้งนี้ที่ผมขอคุณแต่งงาน ไม่เพียงเพราะเรื่องนร้ อย่างเดียว แต่ยังเพื่อที่จะล่อดุสิตกับน้ำหวานกลับมาใน ประเทศด้วย ผม…..เดี๋ยวก่อน พิงกี้คุณจะทำอะไร?”

มองดูสาวน้อยอ่อนโยนที่พริบตาเดียวก็กลายมา เป็นแมวป่าที่บ้าคลั่ง แถมยังแยกเขี้ยวยิงฟันกระโจนมา หาเขา ทันใดนั้นเควินเอ๋อไปเลย

พิงกี้จะบ้าตายอยู่แล้ว “ก็มาซ้อมคุณน่ะสิ!”

เธอยังนึกว่าเขาคิดแผนใหญ่อะไรออกมา ไม่นึก เลยที่แท้ก็เธอคิดไปเอง แบบนี้มันทนไม่ได้จริงๆ! ผู้ชาย ที่ไม่มีคารมสมควรโดนซ้อมซะให้เข็ดเลย ทำเป็นขอ เธอแต่งงานอย่างโรแมนติกสุดซึ้ง ที่แท้ก็มีเรื่องงาน แอบแฝงอยู่นี่เอง!
พิงกี้โมโหป๊บ เควินก็อย่าหวังจะได้อยู่อย่างเป็นสุข

แต่ว่า แรงแค่นี้ของพิงกี้ทําอะไรเขาไม่ได้หรอก ถ้า อาศัยกำลังล่ะก็เขาชนะขาดลอย

การ“สั่งสอน”ครั้งนี้ สุดท้ายก็ได้กลายมา เป็น “เรียนรู้กระบวนท่าใหม่ๆด้วยกัน”

เควินแค่พลิกตัวทีนึงก็ได้ทับพิงกี้ไว้ที่ใต้ร่างของ ตัวเองแล้ว ฝ่ามือใหญ่จับมือของเธอไว้ ร่างกายแนบชิด ด้วยกัน สามารถรู้สึกได้ถึงส่วนเว้าส่วนโค้งที่สมบูรณ์ แบบของเธอ ช่างอบอุ่นและนุ่มนวลอะไรปานนั้น ทำให้ คนอดไม่ไหวที่อยากจะลิ้มลองรสชาติ

“เรื่องไม่สำคัญพวกนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้เรามาทำ เรื่องจริงจังก่อนนะ โอเคมั้ย?”

ริมฝีปากประกบกัน พิงกี้ไม่สามารถพูดคำว่า “ไม่ โอเค” เลยด้วยซ้ำ ลิ้นของผู้ชายก็ได้ฉวยโอกาศบุก เข้าไปในช่องปากของเธอแล้ว จูบริมฝีปากเธออย่าง เหิมเกริมและบ้าคลั่ง

มือคอยจุดประกายไฟที่บนเรือนร่างเธอ ทำให้เธอ ไม่มีเวลาไปคำนึงอย่างอื่นเลยด้วยซ้ำ
พอเสื้อผ้าบนเรือนร่างถูกดึงออกอย่างง่ายดาย เจ้า นกเขาที่เร่าร้อนและแข็งกร้าวของผู้ชายบุกเข้าไปใน ร่างกายของเธอ ในที่สุดพิงกี้ก็พ่ายแพ้อย่างราบคาบ ได้แต่ยอมจำนนต่อเขา ปล่อยให้เขาทำตามใจชอบ

นาทีที่เสียวซาบซ่านที่สุด พิงกี้ถูกส่งขึ้นไปบน สวรรค์ชั้นเจ็ด ข้างหูยังมีเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้นอีก ด้วย “ผมรักคุณ”

เธออยากจะทนไว้ แต่ทนไม่ไหว เอาหน้ามุดไปที่ ศีรษะและหัวเราะออกมาเสียงดัง

ถึงผู้ชายของเธอจะไม่มีคารม แต่ก็เป็นผู้ชายของ

เธอก็ยังรักเขามากอยู่ดี จะทำยังไงดีน๊า?

เธอ

น้ำหวานเพิ่งแช่ออนเซ็นออกมา ก็เห็นดุสิตกำลัง

เก็บสัมภาระอยู่

ไม่รู้ว่าเขาเก็บมานานเท่าไหร่แล้ว เสื้อผ้าที่อยู่ใน สัมภาระยุ่งเหยิงมาก ชัดเจนว่าใส่เข้าไปอย่างมั่วซั่ว อารมณ์ของเขาก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ค่อนข้างหงุดหงิด ด้วย
ดุสิตที่เป็นแบบนี้ แตกต่างกับดุสิตตอนที่อยู่ในเหตุ การณ์ที่เควินขอพิงกี้แต่งงานอย่างสิ้นเชิง “ดุสิต คุณ รีบเก็บกระเป๋าทําไมคะ?เรา….เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ คะว่าจะพักที่นี่สองสามคืน?”

“คุณไม่รู้จริงๆหรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่?” ดุสิตเงย หน้าขึ้นมากระทันหัน ดวงตาทั้งคู่เพ่งมองมาที่เธอ

น้ำหวานกลืนน้ำลาย “ฉันรู้อะไรคะ?”

“คุณคิดว่าเราจะอยู่ที่นี่ได้สองสามวันจริงๆเหรอ? คุณไม่กลัวมีอันตรายหรือไง?”

“ทำไมจะไม่ได้คะ? แล้ว…. แล้วจะมีอันตรายได้ ยังไงคะ?”

“คุณไม่รู้จริงๆเหรอ?” ดุสิตหัวเราะเย็นชา

“ฉันไม่รู้จริงๆค่ะ”

“ถ้าคุณไม่รู้จริงๆ งั้นตอนที่คุณอยู่อเมริกา ทำไม ต้องไปเจอหน้าพายุอยู่เป็นประจำล่ะ กลัวเขาจะไม่รู้ ความเคลื่อนไหวของคุณหรือยังไง?” ลุกขึ้นจากพื้น อย่างกระทันหัน ดุสิตก้าวเท้ายาวมาที่ตรงหน้าของน้ำ หวาน ดวงตามืดมนจ้องมองเธอไว้ ดูเหมือนจะอยากบีบ ถามผลลัพธ์อะไรออกมา
“ฉัน ฉันไม่รู้ค่ะ………..”

น้ำหวานกระวนกระวายใจและสับสน แค่เดินถอย หลังก็ล้มลงไปที่เตียง ใบหน้ากลมดิ๊กนาทีนี้เต็มไปด้วย ความหวาดกลัว

มองดูหน้าตาของเธอแบบนี้ แววตาของดุสิตมี ความหงุดหงิดแว๊บเข้ามา และมีความรู้สึกผิดด้วย “เอา ล่ะ คุณไม่ต้องตื่นเต้นหรอก ขอแค่คุณอย่าทำอะไรซื้ รั้ว ผมรับประกันว่าคุณจะไม่มีอันตราย แต่ถ้าคุณยัง เหมือนก่อนหน้านี้….……..

“ก๊อกๆๆ”

จู่ๆ เสียงเคาะประตูได้ดังขึ้น

ดุสิตกับน้ำหวานมองไปที่ประตูพร้อมกันโดยที่ไม่ ต้องนัดหมาย แววตาของดุสิตหดหู่ แต่แววตาของน้ำ หวานกลับมีความหวังโผล่ขึ้นมาเสี้ยวนึง แต่เธอกลับไม่ กล้าส่งเสียงออกมา

“ผมไปเปิดประตูเอง คุณไปเปิดฝักบัวที่ห้องน้ำ ” ดุสิตสั่งการ

พอเป็นแบบนี้ปุ๊บ ไม่ว่าคนที่มาคือใคร เขาก็ สามารถพูดได้ว่าน้ำหวานกำลังอาบน้ำอยู่ สามารถยืด เยื้อเวลาได้ สามารถลดระดับ เหตุสุดวิสัย” ให้มันต่ำลงที่สุด

ถึงในใจของน้ำหวานจะไม่ยินยอม แต่ก็หมด หนทาง เธอได้แต่เดินไปที่ห้องน้ำตามที่เขาสั่ง

เธอเดินไปก้าวนึงก็หันกลับมาดูทีนึง แต่ดุสิต เหมือนสังเกตเห็นความคิดของเธอ พอเธอเดินเข้าไปใน ห้องน้ำและปิดประตูแล้ว เขาถึงหัวเราะเย็นชาทีนึงแล้ว เปิดประตู

เดิมทีนึกว่าคนที่มาหาน้ำหวานจะต้องเป็นพิงกี้ แน่นอน ดุสิตได้หาข้ออ้างที่ไม่ให้น้ำหวานออกไปแล้ว แต่ที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงคือ คนที่ยืนเคาะประตูอยู่ที่หน้า ห้องจะเป็นAlice

“เอ๊ะ ทำไมคนที่มาเปิดประตูถึงเป็นคุณล่ะคะ? น้ำ หวานล่ะ?” พอประตูห้องเปิดออกมาปุ๊บ Aliceก็บุกเข้า มาในห้องด้วยสีหน้ายิ้มแฉ่งเลย ซุกซนและกระโดดโลด เต้นจะแย่อยู่แล้ว ดุสิตแค่คลาดสายตานิดหน่อย เธอก็ บุกเข้าไปในห้องนอนแล้ว

“น้ำหวาน เธออยู่ไหนเนี่ย?

“รีบออกมาสิ กว่าจะเจอโอกาศดีๆแบบนี้ไม่ใช่ ง่ายๆนะ เราไปแอบดูเควินกับพิงกี้จู้จี้กันเร็ว 555!

Aliceสำรวจอยู่ในห้องไปหลายที ไม่รอให้ดุสิตเปิดปากห้ามปรามก็ได้พุ่งไปที่ประตูห้องน้ำโดยตรง เธอเริ่มใช้แรงตบประตู “น้ำหวาน เธออาบน้ำอยู่ใช่มั้ย ถ้าเธอยังชักช้าอีก พวกเขาก็ทำเสร็จไปรอบนึงแล้ว!”

น้ำหวานก็รู้ว่าพลาดโอกาศดีๆแบบนี้ไปไม่ได้ หยิก ตัวเองแรงๆทีนึง เธอเปิดประตูห้องน้ำออกอย่างกระทัน หัน และฝืนยิ้มออกมา “เธอบอกว่าจะไปรังแกพิงกี้ หรอ?”

“รังแกอะไร แค่ดูงานและแลกเปลี่ยนความรู้ เฉยๆ” Aliceยิ้มอย่างต่ำช้า “ฉันถามเธอนะ เธอไม่ แปลกใจว่าพิงกี้กับเควินกำลังทำอะไรกันอยู่เลยรึยัง ไง? ยังไม่รู้ว่าพวกเขาจะแต่งงานเมื่อไหร่เลย เพราะ ฉะนั้นตอนที่พวกเขาเข้าเรือนหอตอนที่ขอแต่งงานกัน ฉันจะไม่พลาดแน่นอน!”

พอพูดจบ Aliceก็อยากดึงน้ำหวานวิ่งออกไป “ เร็ว หน่อยสิ เราต้องรีบไปเดี๋ยวนี้เลย”

“แต่ฉันยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนะ”

“งั้นฉันรอเธอ เธอเร็วหน่อยนะ”

‘……โอเค” น้ำหวานพยักหน้า ((

เธอรู้สึกสบายใจขึ้นนิดหน่อย เพราะตอน ที่Aliceจับมือเธอไว้ ได้แกล้งบีบที่หลังมือเธอ
ความสัมพันธ์ของAliceกับสายฟ้าเธอก็รู้อยู่ ไม่ แน่Aliceอาจจะมาช่วยเธอก็ได้? คิดถึงตรงนี้แล้ว อารมณ์ของน้ำหวานก็ตื่นเต้นขึ้นมา

ด้วยจิตใต้สำนึกทำให้เธอมองไปที่ดุสิต พบว่า ดวงตาลุ่มลึกจนไม่อาจคาเดาได้ของเขาจ้องมองเธอ อยู่ แววตาของเขาซับซ้อนและขัดแย้งกันมาก ราวกับ ว่าไม่อยากปล่อยเธอจากไปเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ราวกับ ว่าความจำใจแบบนี้ทำให้เขามีความรู้สึกหลุดพ้น เขา ยอมให้เธอสมปรารถนา……..

ห้ามคิดอีก

น้ำหวานส่ายหัวเพื่อไม่ให้ตัวเองคิดเรื่องนี้อีก และ ใช้เวลาอันรวดเร็วที่สุดในการเปลี่ยนเสื้อผ้า