บทที่264: ลิสาอยากทำร้ายฉัน ตระกูลดำรงกูลก็อยากทำร้ายฉัน
ผ่าตัดคาดไว้ใช้เวลาประมาณ5-6ชั่วโมง พิงกี้นั่งรอ ที่หน้าห้องผ่าตัดไปพักนึงก็อยากกลับบ้านแล้ว
เควินกลับไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ “จะกลับแล้ว
หรอ?”
“คุณไม่ไปหรอ?” พิงกี้แปลกใจ
ทําไมเธอถึงดูไม่ออกว่าเควินมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง กับยายสมศรีขนาดนี้ด้วยหรอ?
เควิน “
เขายังกอดไม่พอเลย
แต่ว่า คำพูดนี้ถ้าจะให้พูดต่อหน้าสายฟ้ากับพายุ สองพี่น้องนี้เขาอายที่จะพูด ได้แต่ลุกขึ้นด้วยสีหน้าบูดบึ้ง และเดินตามหลังพิงกี้ไป
มาถึงที่ร้านขายเครื่องดื่ม พิงกี้ได้สั่งชาร้อนผสมขิง และน้ำตาลอ้อยมาแก้วหนึ่ง
ส่วนเควินได้กวาดสายตาไปที่เมนูอย่างเงียบขรึม และสั่งนมร้อนผสมถั่วแดงไปแก้วหนึ่ง
พอเครื่องดื่มมา พิงกี้ดีมชาร้อนอย่างสบายๆ แต่เควินกลับนั่งตัวตรงและไม่แตะนมร้อนผสมถั่วแดงที่วางอยู่ตรง หน้าเลย
พิงกี้มองถั่วแดงที่สีสันสวยงามและนมที่ขาวเหมือน ไข่มุกแล้วกลืนน้ำลายเล็กน้อย “คุณไม่ดื่มหรอคะ?”
“คุณอยากดื่ม?”
..อืม”
“งั้นให้คุณ”
ทำไมใจดีขนาดนี้?
แต่ว่า พิงกี้ก็ไม่ได้ลังเลยแม้แต่นิดเธอหยิบนมผสม ถั่วแดงแก้วนั้นมาที่ตรงหน้าตัวเอง ยิ้มตาหยีและเอาชา ร้อนที่ยังดื่มไม่หมดของตัวเองให้เควิน “เอานี่ คุณดื่มอัน นี้ ยังร้อนอยู่เลย”
“โอเค” แววตาของเควินมีรอยยิ้มที่รื่นรมย์แว๊บเข้า
ที่จริงนมผสมถั่วแดงแก้วนี้เขาสั่งให้เธอโดยเฉพาะ อยู่แล้ว เขารู้ว่าเธอเป็นคนกินจุก แต่เพราะประหยัดจนชิน ตั้งแต่เด็ก เธอเห็นความสำคัญของกินมาก ทานอะไรก็ไม่ชอบสิ้นเปลือง ดังนั้นจึงไม่เคยสั่งเยอะจนทานไม่หมด
เขาไม่ชอบของหวาน แต่ว่า……
สายตากวาดมาไปยังหลอดที่เพิ่งถูกผู้หญิงดูดมา เขาดื่มไปคำนึง สายตาได้มองเข้าไปในแววตาของเธอ ด้วยความลึกซึ้ง และพูดอย่างจริงจัง “ใช่ หวานมาก
พิงกี้ “
จู่ๆ หน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่เอาไหน ก็ไม่รู้ว่าเพราะ
อะไร……
บรรยากาศของทั้งสองดีมาก
ช่วงตั้งครรภ์เจริญอาหารขึ้นไม่น้อย พิงกี้ดื่มนมผสม ถั่วแดงเหมือนกระรอกน้อยเสร็จ เธอหรี่ตาและถอนหาย ใจเบาๆด้วยความพึงพอใจ มองผู้ชายหล่อเหลาที่อยู่ตรง หน้า จู่ๆรู้สึกยิ่งอยู่ดูยิ่งเข้าตา
วันนี้ถ้าไม่ใช่มีเขาคอยอยู่ข้างกาย ในใจเธออาจจะ เกิดความสับสนวุ่นวายแน่นอน
พิงกี้คิดถึงเรื่องของเมื่อกี้จนเหม่อลอย เควินนึกว่า เธอยังคิดมากกับเรื่องเมื่อกี้เลยถามว่า “ยังเป็นห่วงยายสมศรีหรอ?”
“ก็ไม่ถือว่าเป็นห่วงหรอกค่ะ”
“อื้ม?”
“ที่เป็นห่วงยายสมศรีไม่ใช่เพราะยังเห็นท่านเป็น ญาติที่สนิทแนบแน่นที่สุดน ฉันแค่ไม่อยากเกี่ยวโยงกับ ความรับผิดชอบอีก…… ใจนํามากเลยใช่มั้ยคะ? ….” พิงกี้หัวเราะเยาะตัวเอง “ฉัน
“ไม่หรอก ยายสมศรีเป็นคนหาเหาใส่หัวเอง เพราะ ท่านไม่ได้รักษาความจริงใจของคุณไว้ดีๆ
“แล้วคุณล่ะ?” เห็นสีหน้าจริงจังของเควิน จู่ๆพิงกี้ เกิดความคิดอยากกลั่นแกล้งเขา
“ผมไม่เหมือนยายสมศรี ผมจริงใจกับคุณนะ”
ดวงตา เข้มของเขาจ้องมองเธอ ในแววตามีลำแสง ที่นับไม่ถ้วน แต่ในม่านตาของเขากลับมีแค่ร่างเงาเล็กๆ ของเธอสะท้อนอยู่ ราวกับว่าในสายตาของเขามีแค่เธอคน เดียว ไม่มีพื้นที่ให้คนอื่นอีกแล้ว
” พิงกี้หน้าแดงขึ้นมาอีก
เมือก็เธอยังไม่แน่ใจ ตอนนี้เธอแน่ใจแล้ว!
ผู้ชายที่สีหน้าเรียบเฉยคนนี้กำลังกลั่นแกล้งเธอชัดๆ!
แกล้งอุทานด้วยเสียงโกรธทีนึง พิงกี้หยิบมือถือขึ้น มาเล่นและแสดงพฤติกรรมออกมาอย่างไม่ตรงกับทัศนคติ ของตน เหมือนตัวเองไม่เห็นแววตาที่เร่าร้อนของผู้ชาย
นั่งชิวๆอยู่ในร้านของหวานไปพักนึง พิงกี้แกล้งทำ เป็นง่วงเหงาหาวนอน
เควินได้ให้พายุจองโรงแรมที่อยู่ระแวกนี้ไว้ตั้งนาน แล้ว เห็นพิงกี้ง่วง เลยให้เธอไปพักผ่อนที่โรงแรมก่อน
พิงกี้รู้สึกอ่อนเพลีย จึงตอบตกลงไปนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม ที่นุ่มนวลไม่รู้นานเท่าไหร่ พอพิงกี้ลืมตาขึ้นมาอีกทีกลับ พบว่าตัวเองถูกผู้ชายกอดไว้ในอ้อมอก
เขากอดเธอจากด้านหลังอย่างเบามือ คนทั้งคนโอบ เธอไว้ในอ้อมอก มือข้างนึงรองที่คอของเธอส่วนมืออีก ข้างก็วางอยู่บนเอวของเธอ ฝ่ามือแนบอยู่ที่หน้าท้องของ เธออย่างเบามือ
พิงกี้อึ้งไปครู่นึง แต่ใบหน้าก็ประดับด้วยรอยยิ้ม
ตื่นมาสิบกว่านาที เสียงนาฬิกาปลกได้ดังขึ้นมา
พริบตาเดียว เควินก็ลืมตาขึ้นมา
ลุกขึ้นจากเตียงอย่างว่องไว หลังลงจากเตียงเขาถึง เรียกอย่างเสียงเบา “พิงกี้ ตื่นได้แล้ว”
พิงกี้ “
เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าท่านประธานใหญ่ที่สุขุมหนัก แน่นก็เป็นนักแสดงตัวพ่อเหมือนกัน
แต่ว่า เธอก็ไม่ยอมออมมือให้เขาหรอก
พิงกี้แกล้งทำเป็นเพิ่งตื่น และหาวทีนึง “ตอนนี้กี่โมง แล้วคะ?”
“ห่างจากเวลาผ่าตัดเสร็จอีกหนึ่งชั่วโมง ตอนนี้เรา เริ่มไปที่โรงพยาบาลได้แล้ว”
“โอเคค่ะ” พิงกี้พยักหน้า
ก็ไม่รู้ว่าอาการของยายสมศรีเป็นยังไงบ้าง ผ่าตัด ราบรื่นหรือเปล่า?
มาถึงโรงพยาบาลด้วยความเร่งรีบ ไม่รู้ว่าคนของ ตระกูลดำรงกูลอยู่นี่ตลอดหรือมาเช้ากว่าพวกเธอ เพราะ ตอนที่พิงกี้มาถึง พวกเขาก็อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว แต่กลับไม่เห็นเงาของธีระ สงสัยคงจะไปเยี่ยมลิสาที่โรงพยาบาล จิตเวชแล้วมั้ง
พิงกี้รอที่หน้าห้องผ่าตัดไปอีกครึ่งชั่วโมง ในที่สุดไฟ ของห้องผ่าตัดก็ได้ดับลง
พอคุณหมอเดินออกมา ถามอาการกับหมอเสร็จ ใน ที่สุดพิงกี้ถึงได้โล่งอกไปที
การผ่าตัดของยายสมศรีประสบความสําเร็จมาก
ถ้าตามหลัก อายุของยายสมศรีในตอนนี้ ต่อไปแค่ รักษาตัวดีๆ ก็ไม่มีปัญหาใหญ่โตอะไร ส่วนจะมีชีวิตอยู่ถึง อายุเท่าไหร่ นั่นก็ต้องแล้วแต่ฟ้าลิขิตแล้ว สามารถมีชีวิต อยู่ได้นานเท่าไหร่ก็ต้องดูเวลาที่สวรรค์ให้ อะไรที่สามารถ ทำได้ก็ทำหมดแล้ว
ในเมื่อยายสมศรีผ่าตัดเรียบร้อยและปลอดภัยดี งั้น เธอก็ไปได้แล้ว
ต่อไปจะได้หมดห่วงเสียที
พิงกี้หันหลังปุ๊บ กลับถูกมาลาที่เรียกตัวไว้ “พิงกี้ ลูก จะกลับตอนนี้เลยหรอ? ลูกไม่รอให้ยายของลูกฟื้นก่อน แล้วค่อยกลับหรอ?”
เธอมองไปที่เควินอีก “คุณเควินคะ ฉันคุยกับลูกสาว ฉันหน่อย คุณเว้นช่องว่างให้เราหน่อยได้มั้ยคะ?”
ความหมายก็คือ อย่าตามติดกันเหมือนปาท่องโก๋ ขนาดนี้
……” พิงกี้ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย
เธอว่าแล้วเชียวว่าทำไมวันนี้มาลาตีถึงไม่เล่นลูกไม้ อะไร นี่ไม่เหมือนนิสัยเธอเลยจริงๆ คิดไม่ถึงว่าทนจนถึง ตอนนี้ ในที่สุดก็ทนไม่ไหวแล้ว
“ข้อหนึ่ง คุณสมศรีไม่ใช่ยายของฉัน ฉันกับคุณ สมศรีไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ความรักเสี้ยว สุดท้ายก็หมดสิ้นตั้งแต่ตอนที่เธอจงใจทำร้ายฉันแล้ว วัน นี้ฉันมาเยี่ยมเธอก็แค่มีเริ่มก็มีจบแค่นั้นเอง ข้อสอง ฉันจะ ไปก็คือไป รู้สึกว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยนะ คุณหญิง อยากพูดอะไรก็รีบพูดมาดีกว่า ไม่ต้องมาๆอึ้งๆให้เสีย เวลาหรอก”
“แก……” มาลาตีถูกพิงกี้ยั่วโมโหจนสีหน้าเปลี่ยน แต่ว่าพอนึกถึงเรื่องที่ซ่อนอยู่ในใจ เธอกลับจำใจต้องก้ม หัวให้เธอก่อน มาลาตีถามด้วยน้ำเสียงอดกลั้น“พิงกี้ เธอ ก็ได้ทำร้ายลิสาจนกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว ปล่อยลิสาไป ไม่ได้ยังไงกัน?!
“ฉันทําอะไรลิสา?” พิงกี้แปลกใจ
“ดึงดันจะขังลิสาไว้ที่โรงพยาบาลจิตเวช แกอย่า บอกนะว่านี่ไม่ใช่ความคิดของแก?” พูดถึงเรื่องนี้ มาลาดี ก็มีสีหน้าโกรธกริ้วขึ้นมาทันที “ถ้าไม่ใช่แก ทำไมพ่อของ แกถึงไม่ยอมให้ฉันไปรับตัวลิสากลับมา ต้องเป็นแกแน่ๆ ที่บอกให้คุณเควินกดขี่พ่อของแก! ยังมีอีก ช่วงนี้พ่อของ แกงานยุ่งเป็นพิเศษ บอกว่าเรื่องงานมีปัญหา วันๆไม่กลับ บ้านคอยเคลียร์งานอยู่ที่ข้างนอกตลอดแกเป็นคนให้คุณ เควินทำเรื่องทั่วๆพวกนี้ใช่มั้ย?”
เควินยังอยู่ มาลาไม่กล้าบุ่มบ่าม เธอแค่กล้า กระชากเสื้อของพิงกี้ไว้แล้วถามเสียงเบาเท่านั้น
เธอนึกว่ากิริยาของตัวเองดีมาก และมีความอดทน มาก แต่ยังไงก็ซ่อนความเกลียดชังและความรังเกียจใน แววตาลึกๆไม่ได้
พิงกี้รู้สึกสะอิดสะเอียนมาก
“นั่นไม่ใช่ความคิดของฉันจริงๆ ถ้าคุณไม่รู้ความคิด ของคนข้างหมอนของคุณ ฉันช่วยคุณถามดูมั้ย?” พิง ก็มองมาลาดีที่สีหน้าเปลี่ยนด้วยรอยยิ้ม และถามอย่าง ใจเย็น “ยังมีเรื่องอื่นอีกมั้ย ถ้าไม่มี งั้นฉันจะไปแล้ว”
มาลาตีแอบแค้นอยู่ในใจ “แกไม่ต้องถามพ่อแก หรอก!”
พิงกี้หันหลังก็เตรียมจากไป
“ฉันยังมีเรื่องจะคุยกับแกอีก แกอย่าเพิ่งไป ฉันคุย เรื่องส่วนตัวกับแก..…….….
พิงกี้ได้เรียกคนโดยตรง “คุณเควิน!”
เควินรีบก้าวเท้าใหญ่เดินมา และขวางมาลาที่ ร้อนรนใจ “คุณหญิง ส่งแค่นี้พอแล้ว”
“คุณเควิน นี่คุณเชื่อฟังพิงกี้ขนาดนี้เลยหรอ เธอ ให้คุณทำอะไรคุณก็ทำตามใจเธอหมด คุณไม่รู้สึกไม่ สบายใจบ้างเลยเหรอ? ฉันจะบอกคุณให้นะ ผู้หญิงตามใจ มากเกินไปไม่ได้ คุณตามใจเธอแบบนี้ตลอด สักวันเธอก็ขี่ คอคุณหรอก!”
“ผมโอ๋ผู้หญิงของผม มีอะไรต้องไม่สบายใจด้วย?”
เควินมองมาลาตีด้วยสายตาตักเตือนทีนึง แล้วรีบ ก้าวเท้าเดินตามพิงกี้ไปอย่างไว กังวลเธอเดินเร็วเกินไป แล้วจะไม่สบายตัว… ต้องใจเย็นๆหน่อย! .ในท้องยังมีลูกของเขาอยู่เลยนะ
มาลาตีแอบแค้นอยู่ในใจ “แกไม่ต้องถามพ่อแก หรอก! ”
พิงกี้หันหลังก็เตรียมจากไป
“ฉันยังมีเรื่องจะคุยกับแกอีก แกอย่าเพิ่งไป ฉันคุย เรื่องส่วนตัวกับแก…….
พิงกี้ได้เรียกคนโดยตรง “คุณเควิน!”
เควินรีบก้าวเท้าใหญ่เดินมา และขวางมาลาที่ ร้อนรนใจ “คุณหญิง ส่งแค่นี้พอแล้ว”
“คุณเควิน นี่คุณเชื่อฟังพิงกี้ขนาดนี้เลยหรอ เธอ ให้คุณทำอะไรคุณก็ทำตามใจเธอหมด คุณไม่รู้สึกไม่ สบายใจบ้างเลยเหรอ? ฉันจะบอกคุณให้นะ ผู้หญิงตามใจ มากเกินไปไม่ได้ คุณตามใจเธอแบบนี้ตลอด สักวันเธอก็ขี่ คอคุณหรอก!”
“ผมโอ๋ผู้หญิงของผม มีอะไรต้องไม่สบายใจด้วย?”
เควินมองมาลาตีด้วยสายตาตักเตือนทีนึง แล้วรีบ ก้าวเท้าเดินตามพิงกี้ไปอย่างไว กังวลเธอเดินเร็วเกินไป แล้วจะไม่สบายตัว…….ในท้องยังมีลูกของเขาอยู่เลยนะ ต้องใจเย็นๆหน่อย!
พิงกี้ถูกมาลาตียั่วจนโมโห เห็นใครบางคนตามมา ทันใดนั้นเธอถามด้วยน้ำเสียงไม่ดี “เควิน คุณพูดมาซิ เพราะลูกในท้องใช่มั้ยคุณถึงตื่นเต้นกับฉันขนาดนี้? พอ ฉันคลอดลูกเสร็จ คุณก็จะถีบหัวส่งฉันแล้วใช่มั้ย?
“ไม่ใช่”
“คุณบอกว่าไม่ใช่ฉันก็ต้องเชื่อคุณงั้นหรอ? ถ้าไม่ใช่ จริงๆ คุณเห็นฉันเดินเร็วแล้วใจร้อนขนาดนี้ทำไม?
“ผมกลัวคุณล้มแล้วจะได้รับบาดเจ็บ”
“ยังบอกว่าไม่ใช่เพราะลูกถึงได้เป็นแบบนี้อีก คุณนี่ มันสารเลวจริงๆเลย! ” พิงกี้คิ้วคว่ำขึ้นมาทันที
“ผมไม่ได้แคร์ลูกจริงๆ ผมแคร์แค่คุณ
“อะไร? แม้แต่ลูกของคุณเองคุณก็ยังไม่แคร์ คุณ จะให้ฉันเชื่อว่าคุณแคร์ฉันได้ยังไง? คุณนี่เป็นผู้ชายที่น่า กลัวจริงๆเลย!”
เควิน “ …….…….”
“ฮี ผู้ชายนี่น่ากลัวจริงๆเลย ไม่ใช่คนดีสักคน!
พิงกี้จ้องเควินทีนึง แล้วเดินไปข้างหน้าอย่างอารมณ์ฉุน
เควิน “ .….……..
พายุมองท่านประธานของตัวเองที่สีหน้ามึนตึ้บ เลย เตือนด้วยความหวังดี “เจ้านายครับ ก่อนหน้านั้นคุณพิงกี้ ไม่สนใจเจ้านายเลย แต่วันนี้กลับพูดกับเจ้านายไปไม่น้อย เลย นี่ถือว่ามีพัฒนาการดีขึ้นมากเลยนะครับ ความสัมพันธ์ ที่เย็นชาของเจ้านายกับคุณพิงกี้ถูกทำลายแล้วนะครับ!
“เธอโกรธฉันแล้ว
“ผู้หญิงก็อย่างนี้แหละ ถ้าไม่เอาแต่ใจยังจะเรียก ผู้หญิงหรอครับ? ดูท่าทางเธอไม่ใช่โกรธหรอก แค่งอน เฉยๆ เธอกำลังรอให้เจ้านายไปกล่อมอยู่นะครับ”
“นายรู้ได้ยังไง?”
“ผมดูในเน็ตครับ……
“……. เควินหายใจลึกๆที่นึง และรีบเดินตามพิงกี้
ไป
เดินไปไม่กี่ก้าว เห็นท่าทางที่พิงกี้เดินพยุงเอวไว้ หัวใจที่แข็งแกร่งยิ่งอ่อนลงมา จู่ๆนึกถึงตอนที่พิงกี้แพ้ ท้อง ทําให้เขาละอายใจมาก
“เดินช้าหน่อย ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณ” เขาเปิดปากพูด
“ฮี!” พิงกี้อุทานเสียงเย็นชาอีกครั้ง แต่แววตากลับมี รอยยิ้มอ่อนๆอยู่ สีหน้าไม่มีความโกรธเลยด้วยซ้ำ
ถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองจะซอฟลง พิงกี้ก็ไม่คิด จะย้ายกลับไปที่L.K.Crystal วิลล่าในตอนนี้
ก่อนขึ้นรถ เผชิญกับคำแนะนำของพายุ เธอได้ปฏิ เสธด้วยความเย็นชา
มองสีหน้าที่โอ้อวดไอเดียของตัวเอง สลับกับสีหน้า ที่กำลังจะร้องไห้ของพายุ พิงก็อดขำไม่ได้ “เอาล่ะ นาย ไม่ต้องเป็นห่วงท่านประธานของนายหรอก นายเป็นห่วง ตัวเองให้มากๆเถอะ ผู้ชายเวอร์จิ้น
พายุ “………………”
เขารู้สึก เขาถูกโจมตีอย่างหนักเลย!
นึกถึงหน้ากลมดิ๊กที่ชอบยิ้ม จู่ๆพายุถามขึ้นมาว่า “คุณพิงกี้ครับ ช่วงนี้น้ำหวานเป็นยังไงบ้างครับ?
“อื้ม?”
พิงกี้ประหลาดใจ กำลังเตรียมจะสอบสวนพายุสัก หน่อย แต่กลับได้ยินเสียงเรียกมาจากที่ไม่ไกล “คุณพิงกี้ ฉันขอคุยกับคุณหน่อยได้มั้ยคะ?”
พิงกี้หันหน้าไปมอง ไม่นึกเลยว่าคนที่เรียกเธอจะเป็น หยาดทิพย์
หยาดทิพย์ที่สีหน้าขาวซีดพุ่งมาหาเธอเหมือนเห็น ผู้ช่วยโลกอย่างไรอย่างนั้น ร่างกายที่ผอมบางสั่นเหมือน เครื่องสีข้าว ทันใดนั้นเธองอเข่าก็มีเสียง “โพ่งดังขึ้นมา เสียงนึง คุกเข่าที่ตรงหน้าของพิงกี้ เสียงคุกเข่านั้นหนัก จนพิงกี้เองก็ยังรู้สึกเจ็บเข่าไปด้วย
“คุณอยากพูดอะไร ลุกขึ้นมาก่อนค่ะ”
หยาดทิพย์กลับไม่มีความรู้สึกเจ็บอย่างไรอย่าง นั้น เธอร้องไห้ไปและพูดขอร้องแบบสะเปะสะปะ “คุณ พิงกี้คะ ขอร้องคุณช่วยฉันด้วย ลิสาอยากทําร้ายฉัน ตระกูลบุญถาวรก็อยากทำร้ายฉัน ขอร้องคุณล่ะ ฉันช่วยที เถอะ……
นี่มันอะไรกับอะไรเนี่ย?
พิงกี้ยังไม่ได้ดึงสติกลับมา จู่ๆก็มีเสียงรีบร้อนดังขึ้น มา “หยาดทิพย์ ผมหาคุณอยู่ตั้งนาน คุณมาทำอะไรอยู่ที่นี่?”
ธีระที่หายตัวไปตั้งนานพุ่งออกมาจากที่ไกล จับ หยาดทิพย์ที่คุกเข่าขึ้นมาและเอาไปไว้ด้านหลังตัวเอง ใช้ แววตาเย็นชาและป้องกันตัวจ้องเควินกับพิงกี้ “คุณเควิน คณพิงกี้ ผมจะพาพยาบาลของผมไป พวกคุณคงไม่ถือ สามั้งครับ?”
พิงกี้ขมวดคิ้ว
“คุณพิงกี้ ขอร้องคุณช่วยฉันด้วยค่ะขอร้องคุณล่ะ!” ถูกธีระจับตัวไว้ จู่ๆหยาดทิพย์ที่ตัวหดเหมือนนกกระทาได้ ระเบิดอารมณ์ออกมา ร้องไห้อ้อนวอนอย่างเสียงดัง ดึงดูด สายตาของผู้คนมากมาย
“หุบปากเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นได้เจอดีแน่!” ธีระตะคอกใส่ เธอคำนึง
หยาดทิพย์สะอึกสะอื้น ในที่สุดก็เชื่อฟังแต่โดยดี
มองพิงกี้กับเควินด้วยสายตาเย็นชาทีนึง เห็นพวก เขาไม่มีทีท่าที่จะขัดขวาง ธีระจึงได้กระชากหยาดทิพย์ เดินจากไป เหมือนกับว่ามีเรื่องรีบร้อนมาก
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ