“ครับ! ” เสียงของพายุก้องมาจากข้างหน้า อย่างคลุมเครือ

เควินดึงสายตากลับมาไว้ที่พิงกี้ ยิ่งดูยิ่ง ทรมานใจ

เบาะนั่งหลังมีกล่องพยาบาลวางอยู่ เควิน เอายาและผ้าก๊อซออกมาทำแผลให้พิงกี้อย่าง ละเอียด จากนั้นก็วางเธอไว้ที่เบาะนั่งหนังแท้

เขาเองก็เปียกไปทั้งตัวก็ต้องจัดการตนเอง หน่อย ไม่งั้นกลับทำให้เธอเปอะเปื้อนอีก

ใช้เวลารวดเร็วที่สุดจัดการกับเสื้อผ้า ตนเอง เควินขมวดคิ้ว คิดๆแล้วเปลือยกายไว้ แบบนี้เลยดีกว่า ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือแค่กางเก งบ๊อกเซอร์ตัวเดียว เขาอุ้มผู้หญิงที่สลบมาใน อ้อมอกแบบนี้เลย

ผิวของทั้งสองแนบชิดกัน บนตัวยังมีผ้าห่ม หนังแกะบางๆหนึ่งผืนห่มไว้อยู่

ร่างกายของผู้ชายอบอุ่นมาก ถึงแม้ตอนนี้อุณภูมิต่ำ แต่ไม่นานเควินก็ทำให้ร่างกายของ พิงกี้อบอุ่นขึ้นมา แขนขาที่ถูกแช่อยู่ในน้ำเย็นก็ ค่อยๆนุ่มนวลขึ้นมา

ตอนที่พิงกี้ตื่นขึ้นมา เธอรู้สึกตนเองเหมือน ถูกโยนจากพื้นที่ปกคลุมด้วยน้ำแข็งเข้าไปใน น้ำพุร้อน

อากาศรอบๆต่างก็อบอุ่น เธอขยับร่างกาย ก็พบว่าตนเองถูกอุ้มอยู่ในอ้อมอก

ใคร?

ตื่นตกใจขึ้นมาทันที เธอลุกขึ้นนั่งจาก อ้อมอกเขา แววตาที่หวาดกลัวมองไปที่เขา เหมือนแมวน้อยตัวนึงที่ตกใจจนขนชี้ตั้ง

“ไม่ต้องกลัว ผมเอง” เสียงทุ้มต่ำของเค

วินดังขึ้น

ที่จริงตอนที่เห็นเขา พิงกี้ก็ผ่อนคลายลงมา แล้ว ทั้งกล้ำกลืนฝืนทนทั้งทรมาน ทันใดนั้นเธอทนไม่ไหวก็ร้องไห้ออกมาเลย

เธอก็ไม่ได้ร้องเสียงดัง ก็แค่น้ำตาไหล รินลงเหมือนสายฝนที่ไม่ยอมหยุด เธอรู้สึกว่า ตนเองไม่ได้อยากร้องไห้ แต่น้ำตาก็ไหลออกมา เองโดยอัตโนมัติ

“ยังกลัวอยู่หรอ?” เควินถาม

“ใช่ค่ะ” ซบเข้าไปที่อ้อมอกของเควินใหม่ ฝ่ามือของเธอแนบชิดอยู่ที่ตรงอกของเขา เสียง ที่แหบแห้งเล็กน้อยพูดว่า “อีกนิดเดียวฉันก็ ตายแล้ว”

ถ้าไม่ใช่มีเหล็กอยู่ ถ้าไม่ใช่เธอโชคดีจับ เหล็กไว้ได้ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ที่เควินหาเจอ เป็นศพของเธอ แต่ไม่ใช่เธอที่มีชีวิตแล้ว

สมคิด!

เธอเกือบจะถูกเขาทำจนตายแล้ว!
“คุณเควิน คุณหาสมคิดเจอมั้ยคะ?” คิดถึงตรงนี้ พิงกี้จึงรีบถามขึ้นมา

เธอไม่ถือว่าเป็นคนที่ใจกว้างจริงๆ คืนนี้ สมคิดทําแบบนี้กับเธอ เธอกับเขาถึงขั้นที่ไม่ ตายไม่ยอมเลิกลามาตั้งนานแล้ว! ให้เธอปล่อย สมคิดไปง่ายๆงั้นหรอ? เธอทำไม่ได้หรอก!ถึง แม้เห็นแก่ยายสมศรีก็เถอะ!

สมคิดต้องชดใช้กับสิ่งที่ทำไป

เควินพยักหน้า “หาเจอแล้ว”

“แล้วตัวเขาล่ะ?” พิงกี้รีบถาม

“ผมให้คนนำตัวเขาไปที่บ้านแล้ว”

“ดีค่ะ!” แววตาของพิงกี้มีความเย็นชาแว๊บ ผ่าน เธอควบคุมไฟแห่งความแค้นที่มีอยู่ในใจ ไม่ได้ “รอฉันกลับไป คอยดูฉันจะจัดการเขาให้ เข็ดหลาบเลย!”
เควินกลับพูดเฉยเมย “ไม่รีบร้อนหรอก”

“ฉันรีบ ฉันรีบร้อนมาก!” พิงกี้ร้อนใจ จนลุกขึ้นมานั่ง เพราะรีบร้อนลุกขึ้นมาเกินไป ทำให้เธอเวียนหัวและรู้สึกทรมานมาก

สีหน้าของเควินเปลี่ยนไปทันที ประคอง ที่ไหล่เธอแล้วถาม “เป็นอะไร ทรมานมากใช่ มั้ย?”

“ไม่ค่ะ ฉันไม่เป็นไร….” พิงกี้ส่ายหัว

แค่เวียนหัวนิดหน่อย

“ผมพาคุณไปที่โรงพยาบาลก่อน หลัง กลับจากโรงพยาบาล คุณจะจัดการสมคิดยังไง ก็แล้วแต่คุณเลย”

“usi……”

“เชื่อฟังผม!”
..ก็ได้ค่ะ” พิงกี้พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ที่จริงตั้งแต่รู้ว่าสมคิดถูกจับตัว ในใจเธอก็ ค่อยๆกลายมาเป็นตื่นเต้นขึ้นมา ในใจคิดแต่ว่า จะจัดการสมคิดยังไง? ตอนนี้ยังจัดการไม่ได้ ชั่วคราว สมาธิของเธอ………

แก๊กๆๆ รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย เพราะตอนนี้ เธอเพิ่งรู้ว่าเธอกับเควินแบบนี้กุ๊กกิ๊กมากขนาด ไหน?!

ทั้งสองแทบจะไม่ใส่อะไรเลย ผิวแนบ ชิดกับผิว หัวใจเต้นจังหวะเดียวกัน แม้แต่ลม หายใจก็เหมือนพัวพันอยู่ด้วยกัน ถูกผ้าห่มขน แกะบางๆรักษาอุณภูมิร่างกายไว้

ก่อนหน้านั้นถึงเคยร่วมรักอยู่บนรถครั้งนึง แต่อยังไงตอนนั้นพวกเขาต่างก็ยังใส่เสื้อผ้าไว้นี่ น่ะ!

ครั้งนี้ ถึงพวกเขาไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้นเลย แต่กลับอายกว่าครั้งก่อน……สานการณ์แบบนี้ ความรู้สึกแบบนี้มันช่างกระตุ้นจิตใจเธอเกิน เสียเหลือเกิน!

เห็นใบหน้าที่แดงก่ำของพิงกี้ มีหรือเควิน จะไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่?

จับคางเธอไว้ เขาก็จูบลงไปอย่างแข็งกร้าว

ไม่กล้าเข้าไปลึกซึ้งเกิน แค่จูบเบาๆก็หยุด เสียงที่ทุ้มต่ำของเขาดังขึ้น “ตอนนี้ปล่อยคุณ ไปก่อน รอให้ร่างกายคุณหายดีแล้ว คอยดูผม จะยังการคุณยังไง?!

“จัดการฉัน?” พิงกี้ชี้มาที่ตนเอง

.” แววตามืดมน คิดถึงเธอไม่สบาย อยู่ ให้เธอไม่สบายใจไม่ได้ สุดท้ายเขาก็หน้า บึงยอมอ่อนข้อ “ผมปรนนิบัติคุณ”

พิงกี้ “

ในแววตาแฝงด้วยรอยยิ้ม ทีนี้เธอถึงพอใจขึ้นมา

ซบอยู่ในอ้อมอกที่อบอุ่นของผู้ชาย เธอ หลับตาลงเบาๆ

คิดจะแก้แค้นสิบปีก็ไม่สาย ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็แค่ทนคืนเดียวเองเธอไม่ต้องรีบร้อน เพื่อ ไอ้เหี้ยอย่างสมคิดแล้วทำให้ร่างกายตัวเองทรุด ลงก็ไม่ดี ให้เขาใช้ชีวิตอกสั่นขวัญแขวนคืนนึง พรุ่งนี้กลับไปค่อยจัดการเขา!

เดี๋ยวตื่นเต้นเดี่ยวผ่อนคลายแบบนี้ พิงกี้ เพลียจนหลับลึกไปอีกครั้ง

เควินถอนหายใจเบาๆ ทั้งสงสารทั้งจน

ปัญญา

รถได้ขับเข้ามาถึงตัวเมือง อีกยี่สิบนาทีก็ จะถึงโรงพยาบาล พายุแจ้งเควินล่วงหน้า เพื่อ ให้เขามีเวลาเพียงพอที่จะเตรียมตัวพร้อม

ต้องบอกว่าพายุเอาใจใส่มาก ถ้าเป็นคนอื่นก็คงคิดไม่ถึงว่าเควินจะคิดวิธีที่เอาร่างกาย ตนเองให้ความอบอุ่นแก่คนอื่น

พอเควินใส่เสื้อผ้าให้พิงกี้ที่สลึมสลือเสร็จ ก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว

เควินอุ้มพิงกี้ลงจากรถ แล้วพุ่งไปในโรง

พยาบาล

เขาตัวสูงขายาว เวลาเดินไวเหมือนพายุใต้ ฝุ่น สายฟ้ากับพายุต้องวิ่งเล็กน้อยถึงจะตามเขา

ตอนที่พิงกี้ตรวจร่างกาย เขาก็รออยู่ที่ข้าง

ผ่านการตรวจร่างกายที่ละเอียดอ่อนมาร อบนึง แน่ใจแล้วว่าร่างกายของพิงกี้ไม่ได้บาด เจ็บสาหัส เขาถึงวางใจลงสักทีใน CTแสกนแสดงให้เห็น พิงกี้ชนหน้า กระจกรถพังแล้วกระเด็นออกมา แต่กลับโชคดี ไม่ได้ระทบกับกระดูก แต่เพราะถูกชนที่ศรีษะ สมองเลยได้รับกระทบกระเทือนนิดหน่อย แผล ตามตัวก็แค่แผลเล็กๆ

สรุปก็คือรวมๆแล้วไม่ถือว่าสาหัส ถือว่าใน ความโชคร้ายก็ยังโชคดีมาก

ฝีมือของหมอก็ยิ่งเชี่ยวชาญมาก ไม่นาน แผลตามตัวของพิงกี้ก็จัดการเสร็จเรียบร้อย

เวลานี้ เพราะพักผ่อนไปสักพัก เธอก็ กระปรี้กระเปร่ามากขึ้น

พิงกี้ได้ใส่เสื้อผู้ป่วยและถูกเควินประคอง ตัวมาถึงในห้องผู้ป่วย ยังไม่ทันได้นั่งลงมา ก็มี หญิงวัยกลางคนที่ดูดีเดินมาเคาะประตู

“ไม่ทราบว่าฉันเข้ามาได้มั้ย?”

“เชิญครับ” พิงกี้ยังนึกว่าผู้หญิงคนนี้เดินมาผิดห้องแล้ว เควีนเป็นคนพยักหน้า

ผู้หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ ด้วยน้ำตาคลอเบ้า เดินเข้ามาจับมือของพิงกี้ ด้วยสีหน้าร้อนรนใจ “หนูก็คือพิงกี้ใช่มั้ย?”

“ใช่ค่ะ….” พิงกี้รู้สึกงงเล็กน้อย “ไม่ ทราบว่าคุณคือใครคะ หาฉันมีธุระอะไรรึเปล่า คะ?”

“ท่านนี้คือคุณหญิงเพียงดาว คุณแม่ของ เตชิต” เควินแนะนำอย่างเฉยเมย น้ำเสียง มีความเย็นชาเล็กน้อย แต่ก็ยังพูดอย่างมี มารยาท “คุณน้าน่าจะมาขอให้คุณช่วยเหลือ นิดหน่อย งั้นคุณคุยกับคุณน้าไปก่อนนะ”

พูดจบ เควินก็เดินออกไป

“หนูพิงกี้ น้ามาเพื่อขอร้องให้หนูไปเยี่ยม เตชิตลูกน้าหน่อย หนูรับปากน้าได้มั้ย?” ไม่ รอให้เควินเดินไปไกล คุณหญิงเพียงดาวก็เปิด ปากพูด เธอร้อนรนใจจะแย่อยู่แล้วจริงๆ “ตอน
“ลูก หนูเดินช้าหน่อย อย่ากระทบโดนแผล ล่ะ” ‘คุณหญิงเพียงดาวพูดเตือน “หนูก็เพิ่งได้ รับบาดเจ็บมา ต้องระวังสุขภาพของตนเองนะ”

“ค่ะ หนูไม่เป็นไรค่ะ” พิงกี้ยิ้ม รู้สึกว่าคุณ หญิงเพียงดาวละมุนละม่อมมาก

“เฮ้อ ถ้าเตชิตลูกน้าเป็นเด็กดีเหมือนหนูก็ ดีแล้ว” คุณหญิงเพียงดาวเดินไปด้วยเช็ดน้ำตา ไปด้วย

“เตชิตถูกพ่อเขาโอ๋จนเสียคน ไม่ฟังใคร เลย แถมยังเอาแต่ใจมาก! หมอบอกถ้าขาของ เขายังไม่จัดการอีกล่ะก็ๆต้องตัดขาทิ้งแล้ว แต่ เขายังดื้อรั้นรอหนูมา บอกว่าถ้าหนูไม่มาเยี่ยม เขาๆก็จะไม่เข้าห้องผ่าตัด ทำไมลูกคนนี้ถึงดื้อ ขนาดนี้นะ?! ”

พิงกี้รู้สึกกดดันขึ้นมาทันที “เขาพูดแบบ นั้นด้วยหรอคะ?”

ก่อนหน้านั้นก็ได้รับสาย แต่เธอไม่รู้ว่าเตที่นอนอยู่บนเตียง ทันใดนั้นก็หัวใจสะดุ้ง

คนที่ถูกพันเหมือนมัมมี่คนนั้นคือเตชิต จริงๆหรอ?

เธอเองก็เริ่มตาแดงขึ้นมา ต่างก็ตกอยู่ใน สภาพเดียวกัน เธอกับเตชิตนี่เป็นพี่น้องที่ร่วม ทุกข์ร่วมสุขจริงๆ ว่าไปแล้วเธอถูกทำร้ายจน เป็นแบบนี้ก็เพราะความเอาแต่ใจของไอ้สารเลว คนนี้ กลางค่ำกลางคืนดันยังจะเรียกเธอออกมา ให้ได้!

รอเตชิตร่างกายฟื้นฟูกลับมา คนที่สองที่ เธอจะจัดการก็คือเขา!

“หนูเข้าไปตอนนี้ได้เลยหรอคะ?” พิงกี้ ถามคุณหญิงเพียงดาว

ไม่สนว่าเตชิตจะคิดยังไง ขาของเขายังไง ก็ต้องรักษาไว้ ดีที่สุดเข้าห้องผ่าตัดตอนนี้เลย

“เข้าไปได้เลย หนูให้พยาบาลพาหนูไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ