ต้องขัดขวางอยู่แล้ว!

ก่อนที่เรื่องมันจะเลยเถิด พิงกี้หยิบไม้หน้า สามที่อยู่ข้างกายโดยไม่ต้องคิด แล้วเคาะที่ ผนังอย่างแรง เสียงที่ดังสนั่นดังขึ้นมาในที่จอด รถชั้นใต้ดิน เธอใช้สิ่งนี้เตือนพวกอันธพาลว่า เวลาของพวกเขาถึงแล้ว

เธอจัดการกับลิสาก็แค่อยากให้ลิสารู้ฤทธิ์ เดชและให้ลิสากลัว ต่อไปจะได้ไม่กล้าไปหา เรื่องเธออีก อย่าคิดว่าเธอเป็นคนรังแกได้ง่ายๆ แต่เธอไม่คิดจะทำให้เรื่องมันใหญ่โต

บางเรื่องสามารถใช้เงินทองมาแก้ไข ปัญหาได้ แต่ถ้าเวลาทำเรื่องใหญ่โตจนเงินทอง ก็ไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้ งั้นก็แย่แล้ว

เธอเป็นเยาวชนดีเด่นของสมัยนี้เชียวนะ ไม่คิดจะทําเรื่อง วที่มันเกินไปนะ

ไม่งั้น ถ้าเล่นจนตนเองต้องติดคุกติดตา รางจะทํายังไง?
อีกอย่าง เธอก็ไม่อยากเล่นโหดๆทีเดียว รอ ไว้ต่อไปค่อยๆเล่นก็ไม่เลวนะ

เฮ้ย ไปกันโว้ยพวกเรา!

ได้ยินสัญญาณลับที่นัดกันไว้ดังขึ้น อันธพาลหนึ่งในนั้นถือว่ายังมีสติ อยู่ ผลักเพื่อน ที่อยู่ข้างๆแล้วตะโกนเสียงดัง ไม่นานทุกคนก็ หยุดลงมา

เงินก็ถึงมือแล้ว ผู้หญิงก็ได้ลูบจับไปหลาย

ทีแล้ว

คุ้มค่าแล้ว!

มีคนมองมาทิศทางที่พิงกี้หลบซ่อนตัวอยู่ รอการสั่งการในขั้นต่อไป

พิงกี้ชี้ไปที่ป้ายทางออกให้พวกเขา พวก เขาก็เผ่นไปอย่างไว พวกเขาได้ขับรถมา จึงได้ ขึ้นไปที่รถตู้เก่าๆคันนั้น แล้วขับจากไปอย่างไวพิงกี้มองรถตู้ขับไปไกลแล้ว เธอได้ยืนรอ สักพักถึงถอดแมสออก แล้วเดินทีละก้าวๆไปที่

“ฉันจะแจ้งตำรวจ ฉันจะแจ้งตำรวจ!”

“สารเลว!”

“ไอ้พวกสารเลว!”

ลิสาร้องไห้สะอึกสะอื้นไปด้วยและพูด อย่างโมโหด้วย เธอค้นกระเป๋าตัวเอง แต่ค้น อยู่ตั้งนาน เธอกลับพบว่าของหลายอย่างใน กระเป๋าต่างก็ไม่อยู่แล้ว รวมถึงมือถือที่ราคา แสนแพงนั่นก็ถูกพวกอันธพาลชิงไปแล้ว

อย่าว่าจะแจ้งตำรวจเลย แม้แต่จะติดต่อกับ คนก็ติดต่อไม่ได้เลย

“ให้ตายสิๆ อ๊าๆๆๆๆ!
ระบายอารมณ์โดยการเอากระเป๋าขว้างไป ที่รถ ลิสาโมโหจนถีบรถของตนเองไปหลายที ด้วย

ในขณะนี้นี่เองพิงกี้ได้เดินมาถึงที่ข้างกาย

ตอนที่พิงกี้ยืนอยู่ที่ข้างกายเธอได้แกล้ง เท้าลงมาเสียงดัง ถึงลิสาไม่พบเห็นการปรากฎ ตัวของเธอ แต่ตอนนี้ก็ไม่พลาดเสียงนี้

ใคร?

เธอเงยหน้าขึ้นมาดูแล้วอึ้งเล็กน้อย เดิมที แค่เห็นแว๊บแรกก็เกิดการสงสัยนิดหน่อยแล้ว พอพิงกี้ดึงแว่นกันแดดลงมานิดหน่อยพร้อมยัก คิ้ว ตอนที่ใช้ดวงตาคู่สวยที่แฝงด้วยเยาะเย้ย จ้องมองเธอ ทันใดนั้นแววตาแห่งความแค้นของ ลิสาก็มีไฟลุกท่วมขึ้นมา

“พิงกี้! แกเป็นคนทำใช่มั้ย?” เธอใช้เสียง ที่โกรธแค้นสุดขีด และกัดฟันพูด “นี่แก….แก

เธอเป็นคนให้ไอ้เหี้ยพวกนั้นมาทําร้ายร่างกายฉัน

พูดถึงสุดท้าย ลิสาแทบจะตะคอกออกมา สุดเสียง ถ้าสามารถพ่นไฟแห่งความแค้นออก มาได้ เธอแทบอยากจะพ่นไฟนี้ใส่พิงกี้ที่ยืนอยู่ ตรงหน้าให้ตายๆไปเลย

“ฉันเป็นคน? ไม่ใช่ฉันอยู่แล้ว คนจิตใจ ดีงามอย่างฉันจะลงมือง่ายๆได้ยังไง?” พิงกี้ ย้อนถามเบาๆ “อีกอย่างเธอกล่าวหาฉันแบบนี้มี หลักฐานมั้ย?”

เธอไม่ลงมือง่ายๆหรอก

แต่ถ้าทำเธอโกรธขึ้นมาจริงๆ เธอไม่ลงมือ ก็เป็นไอ้คนขี้ขลาดแล้ว!

ใช่ว่าเธอจะไม่มีผู้หนุนหลังสักหน่อย จะ สุนัขจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือก็ดี จะอาศัย กลั่นแกล้งคนอื่นก็ช่าง เธอจะกลัวคน อย่างลิสาหรอ? ถ้าท่านประธานจัดการเรื่องนี้ไม่ได้ งั้นเธอก็ให้เขานอนที่ห้องสมุดเดือนนึงแม่

งเลย ห้ามขึ้นเตียงเด็ดขาด!

ถ้าเขากล้าพะเน้าพะนอเธอ งั้นเธอก็กล้า ได้ใจเพราะการโอของเขา

ผู้หญิงถ้ามีเหตุผล งั้นยังจะเรียกว่าผู้หญิง ได้ยังไง?

ลิสาโมโหจนสั่นไปทั้งตัว “ยังต้องเอา หลักฐานอะไรอีก นี่ไม่ใช่เห็นอยู่ทนโท่หรอ? นอกจากแกยังมีใครมีความแค้นกับฉันอีก? แก ริษยาที่เควินหมั้นกับฉัน ดังนั้นแกก็เลยอยากให้ อันธพาลพวกนั้นทําลายความบริสุทธิ์ของฉันใช่ มั้ย? ”

“อ๋อ งั้นเธอก็ไปฟ้องฉันสิ ตอนที่เธอสู้คดี ฉันก็ไปพูดแบบนี้กับผู้พิพากษานะ แล้วเธอคอย ดูซิว่าผู้พิพากษาจะเพราะความมั่นหน้ามั่นตา ของเธอก็จะไม่เอาหลักฐานจากเธอ แล้วจะฟัง แค่คําพูดปากเปล่าของเธอก็ตัดสินความผิดฉัน
“นังพิงกี้ แกมันไร้ยางอายจริงๆ นั่ง แพศยา!”

“แล้วเธอล่ะ?” แววตาของพิงกี้เย็นชาลง มาทันที และถามอย่างเย็นชา “วันนั้นฉันไป เยี่ยมยายสมศรีทำไมเธอถึงโผล่อยู่ที่นั่นโดย บังเอิญมาก? เพราะเธอสะกดรอยตามฉันใช่ มั้ย? ฉันถูกคนรุมตีอยู่ที่หน้าโรงพยาบาล เธอ เป็นคนจ้างไอ้คนพวกนั้นมาใช่มั้ย? ลิสา เธอ นึกว่าเธอฉลาดอยู่คนเดียวคนอื่นต่างก็เป็นคน โงาเขลาหมดหรอ? ฉันจะบอกเธอให้นะว่าฉัน ฉลาดกว่าเธอตั้งหลายร้อยเท่า!”

พิงกี้หรี่ตาเล็กน้อย

เธอดูเหมือนอันธพาลหญิงคนนึงเลย ทั้งตัว มีแต่ความชั่วร้ายกระจายอยู่ มีกลิ่นไอที่ทำให้ คนกลัว

แต่ถึงจะเป็นเวลาที่โกรธเคืองที่สุด เธอก็ ยังบันยะบันยังตนเองได้ ในคำพูดของเธอก็ยัง มีความไม่ชัดเจนซ่อนอยู่ เธอบอกว่าลิสาสะกดรอยตามเธอ แต่ไม่ได้เอ่ยถึงยายสมศรี ยิ่งไม่ เอ่ยถึงณรงค์กรเลยแม้แต่คําเดียว

พูดไปพูดมา เธอก็เริ่มอารมณ์เสียแล้ว ระหว่างพูด เธอก็ยื่นมือไปจี้ที่ศรีษะของลิสา อย่างโหดสองที จี้จนพิงกี้เอียงหลังไปจนยืน ตรงตัวไม่นิ่ง

“แกหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ลิสากรีดร้อง เธอไม่ได้ตอบคําถามของพิงกี้ แต่กลับยก กระเป๋าขึ้นมาแล้วทุบไปที่พิงกี้ “นังตัวดี แกทำ แบบนี้กับฉันๆจะให้แกได้เจอดีแน่!”

“งั้นก็มาซิ! เธอคิดว่าฉันกลัวเธอหรอ?!

พิงกี้ยิ้มมุมปากขึ้น เธอถีบไปที่ขาของลิสา อย่างชิวๆ ทันใดนั้นลิสาที่ใส่ส้นสูงขาพลิกจน ล้มลงพื้น เจ็บจนเธอร้องโหยหวนขึ้นมา

พิงกี้ไม่คิดจะปล่อยลิสาไปง่ายๆ เธอยื่น มือไปกระชากผมของลิสา และตบหน้าของลิ สาซ้ายขวาๆไปหลายที จนกว่าเธอก็เริ่มรู้สึก . พ.เหนื่อยถึงได้หายใจออกมาแรงๆ แล้วยืนตัวตรง

“บ๊ายบาย!”

พิงกีโบกมือลาให้ลิสาอย่างสง่างาม จาก นั้นก็ขับรถจากไปอย่างสะใจ

พิงกี้ไม่ได้กลับไปที่วิลล่า แต่ได้ขับรถตรง ดิ่งไปที่บริษัทของเควิน

ใช้ลิฟท์ส่วนตัวเข้าไปที่ห้องพักผ่อนใน ออฟฟิศของท่านประธาน พิงกี้ล้มตัวไปที่เตียง ใหญ่ที่นุ่มนวล แล้วโทรหาเควิน “ที่รักขา คุณ ทำอะไรอยู่คะ?”

ที่รัก?

เรียกหวานแหววและเลียแข้งเลียขาซะ

ขนาดนี้ ?
‘……” เควินเงียบไปครู่นึง เขาถามขึ้นมา 33 อย่างเข้าใจเธอ “คุณมีแผนการอะไรอีก?”

พิงกี้ “

“พูดมาตรงๆ

พิงกี้อดขำไม่ได้ เธอพูดจาหวานปานน้ำผึ้ง “เค้าจะมีแผนการชั่วร้ายอะไรได้ล่ะคะ? เค้า ก็แค่คิดถึงที่รักเค้าเสนอตัวมาถึงนี่แล้ว ตอนนี้ กำลังรอที่รักอยู่ที่ห้องพักผ่อน ที่รักจะมาเติม เต็มความต้องการของมั้ยคะ?”

เควิน “

นางมารจิ้งจอกคนนี้นี่!

เรียกที่รักติดต่อกันหลายครั้งเสียงออด อ้อนและดัดจริตมาก แต่ว่า….ทําไมขอแค่เธอ ใช้แผนการแบบนี้กับเขา เขาก็จะรักษาความ สงบนิ่งไว้ไม่ได้ล่ะ?