“ป่าเบาหน่อยค่ะ………

พิงกี้เจ็บจนขมวดคิ้ว เปิดปากพูดอย่างไม่มี

เรี่ยวแรง

“ให้ฉันเบาหน่อยหรอ?” ผู้หญิงวัยกลาง คนหัวเราะเยาะทีหนึ่ง “คุณให้ฉันเบาหน่อย ทำไมเมื่อกี้ไม่ขอร้องให้คุณเควินทะนุถนอมคุณ หน่อย? ผู้หญิงขายตัว น อย่างพวกคุณก็ ไม่ใช่ชอบอยู่บนเตียงแล้วร้องว่า ‘เบาหน่อย ช้า หน่อย’ แต่ใจจริงอยากให้ผู้ชายเอาหรอคะ?

พิงกี้กำหมัดไว้แน่น และเปิดปากพูดด้วย เสียงเย็นชา “วางยาลงแล้วออกไปซะ”

เธอยอมรอให้ตัวเองดีขึ้นแล้วทายาเอง ก็ ไม่อยากถูกคนรับใช้แบบนี้เหยียดหยาม

“ขอโทษค่ะ นี่คืองานของฉัน” ผู้หญิงวัย กลางคนใช้แรงเพิ่มทวีคุณกดขาของพิงกี้ไว้ ถ่างขาเธอออกโดยไม่คำนึงถึงอาการเจ็บของ เธอ เธอทายาให้พิงกี้ไปด้วยและพูดจาถากถาง ไปด้วย “ดที่นี่ของคณบวมชะ คงถูกผู้ชายเอาเยอะเกินไปถึงได้กลายเป็นแบบนี้ใช่มั้ย? ก็ไม่รู้ ว่าคุณเควินพิศวาสส่วนไหนของคุณ ไม่นึกว่าจะ ไม่รังเกียจ คุณสกปรก………

พิงกี้ไม่สามารถทนฟังคำพูดของคนรับใช้ ต่อไปอีก เธอหลับตาลงและหันหน้าไปอีกข้าง หนึ่ง เนื่องด้วยร่างกายไม่สะดวก สิ่งเดียวที่เธอ ทําได้ก็คือหลอกตัวเอง

เควิน………..

นี่เป็นคนที่เขาตั้งใจหามาหรอ? เขาเกลียด เธอขนาดนี้ เกลียดจนแทบอยากจะเหยียบเธอ ให้จมดินโคลนเลยหรอ?

ตลอดครึ่งเดือนมานี้ เควินออกจากบ้านแต่ เช้าและกลับมาดึกทุกคืน

เขามาหาเธอทุกวัน ปลดเข็มขัดออกทับ บนตัวเธอก็ทําเลย ทำจนเธอปางตายโดยไม่มีการทะนุถนอมเลย พอไฟของเขาดับลงและได้ ระบายความใคร่แล้ว เขาก็ยกกางเกงขึ้นและ จากไปอย่างเฉยชา แล้วทิ้งเธอไว้ในห้องคน เดียว

หลังจากเขาทําเสร็จ( ป้าหวัง)ผู้หญิงวัย กลางคนที่ก่อนหน้านั้นทายาให้เธอก็ถือกล่อง ยาเข้ามา คอยทายาให้เธอที่ไม่มีเรี่ยวแรงต่อ ต้านไปด้วย และคอยพูดจาดูถูกเหยียดหยาม เธอไปด้วย

เขาแต่งตัวเรียบร้อยสะอาดทุกวัน แต่เธอ กลับเละเทะเหมือนดินโคลนทุกครั้ง เป็นแบบ นี้ทุกวัน และเป็นเช่นนี้ทุกครั้ง แค่นั้นยังไม่ พอ เธอยังต้องถูกคนรับใช้สัมผัสตัวและใช้คำ หยาบคายเหยียดหยามเธอด้วย

มนุษย์เราอาจทำตัวต่ำกันทั้งนั้น

ถูกทรมานติดต่อกันแบบนี้ เธอรู้สึกเจ็บจน

ชินแล้ว
บาดแผลบนร่างกายหายดีแล้ว หัวใจของ เธอก็ด้านชาขึ้นมา ในยามค่ำคืนปล่อยให้เควิน ทรมานก็ไม่ต่อต้านแล้ว

ร่างกายของเธอชื่อตรงมากที่สั่นเพราะเขา แต่ว่าถึงวินาทีที่เสียวซาบซ่านที่สุดเธอก็ปิดปาก ไว้แน่นไม่ส่งเสียงออกมาสักนิด

เธอไม่อยากให้การตอบรับเขา ถึงแม้แค่

เสี้ยวเดียวก็เถอะ

หัวใจตายไปแล้ว เธอนึกว่าชีวิตที่เหมือน ร่างที่ไร้วิญญาณนี้สามารถรักษาไว้ได้นาน จนถึงวันนี้เธอได้ยินป้าหวังคุยกับคนรับใช้อีก คนโดยไม่ได้ตั้งใจ………

เพื่อหลบหน้าเควิน พิงกี้นั่งเหม่อลอยดู ทีวีอยู่บนโซฟา เปลี่ยนทีละช่องๆ เธอไม่ได้ดู เนื้อหาของทีวีเลย หูคอยฟังเสียงเคลื่อนไหว ของประตู เหมือนกระต่ายน้อยตัวหนึ่งที่ตื่นกลัว

ประตูถูกเปิดออกแล้ว
เสียงเท้าเดิน หนักแน่นดังขึ้น เดิมทีคือ เดินขึ้นชั้นบน แต่จู่ๆเสียงเท้าได้หยุดนิ่งไปครู่ หนึ่งแล้วเดินมาทางโซฟา

เขา เขามาแล้ว!

พิงกี้หัวใจเต้นสั่น มือทั้งสองประกบเข้าหา

กันอย่างไม่รู้ตัว

“วันนี้ทำไมไม่รอฉันที่ห้อง?”

พิงกี้เม้มปากไว้ไม่พูดจา

ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังหัวเราะเยาะอย่างเย็น ชา “นึกว่าอยู่ชั้นล่างแล้ว ฉันก็จะทำอะไรเธอ ไม่ได้หรือ?”

พิงกี้หัวใจตึงเครียด “ไม่ใช่.

เธอไม่อยากให้เขาถูกเนื้อต้องตัวแล้วจริงๆ แต่ว่านาทีนี้เขาช่างน่ากลัวเพียงนี้ แค่ได้ยินน้ำ เสียงที่เย็นชานี้ก็ทำให้เธอสั่นไปทั้งตัวแล้ว
เธออาจจะกลัวเขาจนเข้ากระดูก แล้วก็

เป็นได้

“ไม่ใช่อะไร?” เดินอ้อมมาที่ตรงหน้าเธอ มือที่เรียวยาวของเควินจับคางเธอขึ้นมา มอง เห็นความหวาดกลัวและความเกลียดชังบน ใบหน้าเธอได้อย่างชัดเจน ทันใดนั้นแววตาของ เขาก็เฉียบคมขึ้นมา เย็นชาโหดเหี้ยม “พิงกี้ เธอยิ่งอยู่ยิ่งใจกล้าแล้วนะ ถึงกับกล้าต่อต้าน ฉัน!”

กดทับร่างกายลงมาอย่างหน้าบึ้ง เขา เหมือนอดใจรอไม่ไหวที่จะพิสูจน์ว่าตัวเองมี อำนาจควบคุมเธอยังไง เขาดึงชุดนอนเธอออก แล้วทิ้งลงบนพื้น จากนั้นก็กดเธอลงโซฟาและ ดูดคอเธอเหมือนหมาป่าผู้หิวโหย

พิงกี้อุทานออกมาเสียงหนึ่ง เธออยากหนี แต่กลับถูกเขาดึงแขนไว้แล้วล้มลงมาที่โซฟา อีกครั้ง “ตอนที่ฉันอยากได้เธอ เธอก็ต้อง ถ่างขาออกอย่างเชื่อฟัง นี่คือสิ่งที่เธอติดค้าง ฉัน! อยากหนีหรอ? เธอไร้เดียงสาเกินไปหรือเปล่า?!

เธอติดค้างเขา?

ช่างตลกจริงๆ!

น้ำตาไหลออกมาจากเบ้าตา พิงกี้ตะโกน เสียงดัง “เควิน คุณจะให้ฉันทำยังไงกันแน่? ถ้าคุณอยากเอาชีวิตฉันคุณก็เอาไปเลย เพราะ ยังไงชีวิตของฉันก็คุณเป็นคนช่วยไว้ ชีวิตที่ฉัน ใช้เกินมาแปดปีนี้ ตอนนี้คืนให้คุณๆก็ไม่ได้เสีย เปรียบ! แต่ถ้าคุณแค่อยากระบายความใคร่ ทำไมคุณไม่ไปหาลิสา”

“เธอก็รู้ว่าเป็นการระบาย แล้วฉันจะยอม ให้ลิสาทนรับความเจ็บปวดแบบนี้ได้ยังไง?” เค เค วินพูดด้วยเสียงเย็นชา “ลิสาเป็นโรคหัวใจ ทน รับการทรมานแบบนี้ไม่ได้ ส่วนเธอเป็นแค่ของ เล่น นี่เป็นหน้าที่ของเธอ!

สายตาที่เย็นชาเหลือบมองพิงกี้ทีหนึ่ง เค วินยกมุมปากขึ้นอย่างเย็นชา บีบนวดหน้าอกเธอไว้เหมือนไม่แคร่ไม่สน นิ้วมือแกล้งลูบไล้ไป ที่หัวจุกแล้วใช้แรงบีบอย่างไม่ทะนุถนอมเลย

เห็นเธอสั่น เขาพูดจาแฝงด้วยเจตนาร้าย “ว่าไปแล้วร่างกายของเธอก็ชอบถูกฉันอึ้บ ไม่ใช่หรือ?”

“ฉันไม่ใช่ๆ !” คลายมือของเควินออก พิงกี้ ร้องไห้จนตัวสั่น “ฉันเป็นคน ไม่ใช่ของเล่นของ คุณ ฉันไม่ใช่ของเล่น!

“แต่เสียใจด้วยนะ ก่อนหน้านั้นพ่อของเธอ ได้ขายเธอให้กับฉันแล้ว ถ้าฉันจำไม่ผิดเขาก็ ได้เซ็นต์สัญญากับเธอแล้วไม่ใช่หรือ? หลักฐาน ก็มีเธอยังอยากเบี้ยวหรือ?”

“ไม่ นั่นมันไม่มีผลทางกฎหมาย นั่น เป็นสัญญาที่ไม่เท่าเทียมกัน ฉันสามารถยื่น อุทธรณ์ได้!” มองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่าง โหด พิงกี้ไม่รู้ไปเอาความกล้าหาญมาจากไหน มาต่อต้านเขา “ตระกูลภิรมย์ภักดีไม่ใช่ให้ความ สําคัญกับการคิดดีทำดีหรือ? ถ้าพวกเขารู้ว่าคุณเป็นมารร้ายแบบนี้ พวกเขาจะไล่คุณออก จากตระกูล ให้ลูกหลาน ชั่วอย่างคุณไสหัว ออกไปมั้ย?!”

“เรื่องนี้เธอไม่ต้องเป็นห่วง!”

เควินจับเอวเธอไว้ และบุกเข้าไปอย่างโหด

“อ๊า!” เล็บมือของพิงกี้จิกเข้าไปที่ฝ่ามือ ความเจ็บปวดที่มาแบบฉับพลัน ทําให้เธอหน้า ซีดและเจ็บจนตัวสั่น

แต่ว่าไม่นาน ความเสียวซาบซ่านก็ทำให้ หัวใจเธอจมเข้าไปในความเย็นฉ่ำ