บทที่ 25: พี่เขย.. คืนนี้อย่าลืมมาหาฉันนะ

พิงกี้ ยื่นมือไปกอดแขนเควินไว้ และเอาตัวไปแนบ

ชิดและราวีเขา

ดวงตาที่กลมโตจ้องมองเขา และพูดด้วยน้ำเสียงที่ จริตจะก้านเหมือนเคลือบด้วยน้ำผึ้ง

4 ไหนพี่เขยบอกคืนนี้จะมาหาฉันไง พี่เขยโกหกฉัน

อีกแล้วนะ

พี่เขยยังอยากจะอยู่กับผู้หญิงที่ไร้รสชาติคนนี้อีก

หรือ?”

จิตวิญญาณในการต่อสู้ถูกปลูกขึ้นมา

นาทีนี้พิงกี้เหมือนนางมารจิ้งจอกที่กำลังดูดวิญญาณ

“ ฉันไร้รสชาติงั้นหรือ? พิงกี้ เธอยังมียางอายอยู่

ไหม?! ? ลิสาโมโหจนตัวสั่น

และลืมตัวที่จะรักษามารยาทที่ดีงามและใบหน้าที่

สวยงามไว้

เธอมุ่งไปตะตวาดใส่พิงกี้ ยั่วยวนพี่เขยตัวเองต่อ

หน้าสาธารณะแบบนี้

นี่หรือเป็นการสั่งสอนมาจากครอบครัวเธอ?”

เธออยากดึงมือของเควินที่กำลังไปพัวพันกับพิงกี้อยู่ แต่ก็ไม่กล้าลงมือ

เธอกลัวถ้าเธอลงมือ จะยิ่งทำให้พิงกี้โมโหและยิ่ง ทำกิริยาที่ไม่ดีออกมาอีก

พิงกี้ยิ้มอ่อนๆ พวกเธอก็รู้ตั้งนานแล้วหนิว่าฉันไม่มี บุพการีสั่งสอน ”

เควินอึ้งเล็กน้อยและดึงมือตัวเองกลับมา พร้อม

ต่อว่าเธออย่างเย็นชา

* พิงกี้ เธอให้เกียรติตัวเองหน่อย! )

“ฉันก็อยากให้เกียรติตัวเองนะ แต่ตอนที่ฉันให้ เกียรติตัวเองพวกคุณก็มาหาเรื่องฉัน

ตอนที่ไม่ให้เกียรติตัวเองพวกคุณก็มาหาเรื่องฉัน

ไหนๆพวกคุณก็ทนเห็นฉันอยู่เป็นสุขไม่ได้อยู่แล้ว

แล้วทำไมฉันต้องใจดี และไม่สร้างความวุ่นวายให้ พวกคุณด้วย จริงไหม…พี่เขยคะ? ”
เธอดึงเน็กไทของเควินจนเขาก้มลงมา จากนั้น ดวงตาที่กลมโตสบตากับเขา

เธอเขย่งขาขึ้นเล็กน้อยไปจูบที่ริมฝีปากเขา แล้วยิ้ม

อย่างได้ใจ

* พี่เขย คืนนี้อย่าลืมมาหาฉันนะคะ

พี่เขยเป็นผู้ชายที่สุดยอดที่สุดเท่าที่ฉันเคยลิ้มรสมา

เค้าคิดถึงตัวเองมากเลยรู้ไหม หลายวันนี้เค้ารื้อฟื้น รสชาติที่นัวเนียกับตัวเอง

ทุกวันเลย ถ้าตัวเองไม่มา เค้าคงเสียใจแย่เลย

นะ!”

ทันใดนั้น ร่างกายเควินแน่นปึกขึ้นมา ลมหายใจของ ผู้หญิงทั้งหอมและสดชื่น

พอใกล้ชิดแล้ว เขาสามารถได้กลิ่นหอมอ่อนๆ เหมือนดอกไม้บนเรื่อยร่างเธอ

นี่เธอกำลังยั่วเขาหรือ?

ผู้หญิงที่เหมือนมารจิ้งจอกคนนี้ หลังยั่วยวนเขา เป็นว่าเล่นเสร็จ
เธอหนไปสงรอยยมททาทายใหล่สา จากนนกเดน

จากไปอย่างหน้าชื่นตาบาน

เควินบอกไม่ถูกในใจมีความรู้สึกยังไง?

โมโห หงุดหงิด เหมือนมีอะไรค่อยๆสูญเสียการ

ควบคุม

“ เควินคะ คุณดูหน้าเธอสิคะ! ” ลิสาโมโหในใจ

แต่ก็ได้แค่แกล้งทำหน้าสงสารเหมือนไม่ได้รับความ

ยุติธรรม

ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้น ตอนนี้เธอหน้าด้านไร้

ยางอายมาก!

เมื่อก่อนยังพอรู้จักปกปิด แต่ตอนนี้….” ลิสาปวด

หัวจนถอนหายใจ

* ถึงคุณพ่อกับคุณแม่ไล่พิงกี้ออกจากบ้าน แต่พวก ท่านก็ยังเป็นห่วงเธอมาก

ถ้ารู้ว่าเธอกลายเป็นคนประพฤติตัวต่ำช้าขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะเสียใจแค่ไหน? ”

คุณแคร์จริงๆหรอ? ” จู่ๆเควินเอ่ยขึ้นมา
ถ้าเธอแคร์เขา ทำไมเธอต้องส่งพิงกี้มาขึ้นเตียง และมีอะไรเขา?

ถ้าไม่แคร์ ทำไมเธอต้องให้พิงกี้ลำบากใจคั้งแล้ว

ครั้งเล่า?

เมื่อก่อนเธอไม่ใช่คนแบบนี้

* อะไรนะคะ?”

* ไม่มีอะไร ไปทานข้าวเถอะ”

* อ๋อ…ค่ะ “เควินก้าวเท้าเดินไปอย่างไว

ลิสาปั้นรอยยิ้มที่อ่อนโยนพร้อมตามหลังเขาไป แต่

ตอนที่เธอทำท่าจะควงแขนเควินอีกครั้ง เขากลับ

หลบมือเธออย่างเงียบเฉย

มือที่ยื่นออกมาคาไว้กลางอากาศ

ลิสาจ้องมองใบหน้าด้านข้างของเควินแล้วรู้สึก

อึดอัดใจ จู่ๆเธอรู้สึกตกใจ

ดาราเรื่องว่าไรเข้างืวเปล่า?
แววตาพิงกี้เบลอไปชั่วขณะ มือที่เรียวขาวลูบที่ริม

ฝีปาก

พอดึงสติกลับมา เธอรู้สึกตัวเองช่างเฮงซวย จาก นั้นก็รีบเอามือเช็ดปาก

เธอนั่งอยู่บนโซฟา ใช้พัดลมเป่าผมที่เปียกชุ่ม ตอน ที่กำลังจะไปของอะไรทานหน่อย

เสียงกริ่งประตูดังขึ้น “ลุงรูปภ. รอบนี้ผู้ชายคนนั้น ว่าอะไรอีกคะ? ”

รอบนี้คนที่มาส่งข้าวกล่องไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นครับ แต่ว่าก็ฝากไว้คำนึงอยู่ ”

“ อะไรคะ? ”

เควินพาลิสาไปทานข้าว ย่อมไม่มีทางทานข้าวไป ครึ่งนึงแล้วมาส่งข้าวกล่องให้เธอแน่

ส่วนมากเขาจะให้ผู้ช่วยมา แต่ว่าเธอก็แปลกใจมาก

ครั้งนี้เควินจะเหยียดหยามเธอด้วยวิธีไหนอีก?

เพราะยังไง วันนี้เธอก็ยั่วโมโหเขา เขาต้องอารมณ์

ไม่ดีแน่ๆ
“ฝากมาแค่ให้คุณได้สมปราถนาครับ

* ห้า? ” พิงกี้รู้สึกมึนตึบเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ