บทที่47 ธฤตญาณ

บทที่ 47 ธฤตญาณ

หลังจากที่รพีพงษ์ทำงานบ้านเสร็จแล้ว ก็ออกมา จากบ้าน และนั่งแท็กซี่ไปที่ สถานบันเทิงสตาร์กาย

ไตรเคลังรออยู่ในห้องตามลำพัง เมื่อเห็นรพี พงษ์เข้ามา จึงรีบลุกขึ้นต้อนรับเขาเข้ามา

“เกิดอะไรขึ้น พูดเถอะ” รพีพงษ์ตรงเข้าประเด็น

ไตรทศครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อเรียบเรียงถ้อยคำ: “พี่รพีคนคนนี้ที่พี่ให้ฉันตรวจสอบ ตัวตนตรงกับธฤต ญาณที่ปิดแผ่นฟ้าด้วยมือเดียวแห่งเมืองกรีนโคลปี นั้น ถ้าเดาไม่ผิด คนคนนี้ 99% คือธฤตญาณ”

“ธฤตญาณ?” รพีพงษ์เลิกคิ้วแล้ว “ที่ตอนนั้นเพราะ ถูกคนหักหลัง คนคนเดียวที่ต่อสู้กับคนเกือบร้อย ธ ฤดญาณที่ทำให้ทั้งถนนถูกย้อมด้วยเลือดแดงฉานคนนั้น? เขาไม่ใช่ว่าตายแล้วเหรอ?”

ชื่อเสียงของธฤตญาณคนนี้รพีพงษ์เคยได้ยินมา นานมากแล้วบริษัทซันบับเบิล กรุ๊ปมีสาขาต่างๆอยู่ รอบๆ เมืองริเวอร์สำหรับสถานการณ์โดยรอบแล้วจึง มีความเข้าใจค่อนข้างทันท่วงที

เมืองกวนเคลเป็นเมืองเมืองหนึ่งที่อยู่ทางตอนใต้ ของเมืองริเวอร์ ระดับการพัฒนาทางเศรษฐกิจสูง กว่าเมืองริเวอร์ โลกใต้ดินทางนั้นวุ่นวายกว่าเมือง เวอร์ร้อยเท่า และสาเหตุที่ทำให้เกิดเหตุการณ์ชนิดนี้ เป็นเพราะการหายตัวไปของ ธฤตญาณ

ในขณะที่ธฤตญาณยังอยู่ โลกใต้ดินของเมืองกรี นโคล เป็นดั่งเสาหินต้นหนึ่งธฤตญาณคนเดียวกุม อำนาจทั้งหมดในโลกใต้ดินของเมืองกรีนโคลเอาไว้ ในมืออย่างมั่นคง

ในช่วงที่อิทธิพลของเขาแข็งแกร่งที่สุด ก็ไม่กลัว แม้แต่ตระกูลอันดับหนึ่งใดๆของเมืองกรีนโคล

อย่างไรก็ตามเมื่อไม่กี่ปีก่อน คนของธฤตญาณได้ วางแผนทรยศ ทำให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์สั้น หวัง หลังจากการต่อสู้กับคนเกือบร้อยติดต่อกัน ก็ หายตัวไปจากเมืองกรีนโคลทุกคนต่างก็เชื่อว่า ธฤต ญาณถูกคนกลุ่มนั้นของเขาฆ่าตายแล้ว

ดังนั้นเมื่อรพีพงษ์ได้ยินไตรทศ บอกว่าพี่ใหญ่ที่ ขายเครปจีนคือธฤตญาณ จึงประหลาดใจเป็นอย่าง มาก

“ตอนนั้นธฤตญาณก็แค่หายตัวไป ต่อมาผู้คนแม้แต่ ศพของเขาก็ไม่พบด้วยซ้ำ ดังนั้นจึงไม่สามารถพูด ได้เต็มปากว่าเขาตายไปแล้ว ” ไตรทศเอ่ยคำอธิบาย

“เมื่อวานฉันตรวจสอบทั้งคืน ช่วงเวลาที่คนคนนี้มา ถึงเมืองริเวอร์กับช่วงเวลาที่ธฤตญาณหายตัวไปตรง กันพอดี และคนที่ก่อเหตุวิวาทกับคนคนนี้เมื่อวานนี้ ก็มาจากเมืองกรีนโคลพอดี”
รพิพงษ์พยักหน้าอย่างครุ่นคิด หากเป็นเสาเข็งให้ พี่ใหญ่ที่ขายเครปฐนคนนั้น ก็มีความเป็นไปได้เลย เป็นธฤตญาณจริงๆ

เมื่อก่อนนานมากแล้ว รพีพงษ์ก็รู้สึกว่าที่ใหญ่ที่ ขายเครปจีนคนนี้ไม่ธรรมดา คิดไม่ถึงว่าเขาคือ กุด ญาณผู้ปลุกปั่นลมฝนแห่งเมืองกรีนโคลซึ่งนี่ยังคง ทำให้รพพงษ์ประหลาดใจมาก

“ตอนนี้คนเขาอยู่ที่ไหน?” รพีพงษ์เอ่ยถาม

จากเบาะแสที่ฉันพบเมื่อวานนี้ ก็พอจะเดาที่ซ่อน ตัวของเขาออกแล้ว แต่ก็แค่เดาออกเท่านั้น คาดว่า คนพวกนั้นที่ตามล่าเขา ก็หาตัวเขาออกมาได้เช่น กัน” ไตรทศเปิดปาก

รพีพงษ์ลุกขึ้นยืนทันที และเปิดปากพูดว่า “รีบพา

ฉันไปหาเขาเดี๋ยวนี้

“ที่รพี, ธฤตญาณเรื่องนี้ไม่ง่ายเลยทีเดียว ถ้าพวก เราต้องการสอดมือเรื่องนี้ กลัวแต่ว่าเมืองกรีนโคล ทางนั้นที่เดือดร้อนจะผูกใจเจ็บ” ไตรทศเอ่ยเตือนสติ

“เมื่อก่อนเขาเคยช่วยฉัน ฉันไม่อาจดูดายไม่ช่วย เหลือ ไม่ต้องพูดถึงว่าที่นี่คือเมืองริเวอร์ คนเมืองก รินโคลยังไม่ถึงเวลามาวิ่งพล่านอยู่ที่นี่รพีพงษ์พูด อย่างใจเย็น

ไตรทศ 44 เด้พูดอะไรมากอีก เขาเชื่อในการตัดสิน ใจของรพีพงษ์เสมอ ดังนั้นจึงพารพีพงษ์ออกจาก สถานบันเทิงสตาร์กายทันที รุดหน้าไปตามทิศทาง ของหมู่บ้านในเมือง

ระหว่างทางไตรทศยังกล่าวกับรพีพงษ์ถึง เหตุการณ์หนึ่งที่ให้ผู้คนสับสนซึ่งตามมาหลังจากที่ธ ฤตญาณถูกหักหลังในปีนั้น

ตอนนั้นคนที่หักหลังธฤตญาณกวาดล้างอิทธิพลใน ตอนนั้นของเขาได้แค่เศษเสี้ยวหนึ่งเท่านั้น ในเวลา นั้นธฤตญาณมีเวลาที่จะรวบรวมคนสนิทของตัวเอง ขึ้นมา เพื่อที่จะกำจัดคนทรยศพวกนั้น
แต่ที่ทำให้ทุกคนต่างก็คิดไม่ถึงคือ ชฤตญาณเลือก ที่จะหนีตั้งแต่แรก โดยไม่ได้แจ้งกับบรรดาคนสนิท เลยด้วยซ้ำ ท้ายที่สุดเป็นเพราะพลาดโอกาสที่ดี ที่สุด จึงถูกคนทรยศล้อมเอาไว้บนถนนสายหนึ่ง นี่ก็ คือเหตุการณ์ศึกนองเลือดที่มีชื่อเสียงครั้งนั้น

ธฤตญาณที่สามารถกุมกองกำลังใต้ดินทั้งหมด ของเมืองกรนโคลเอาไว้ในมือได้อย่างมั่นคง จิตใจ ย่อมไม่ธรรมดาแน่ๆ ว่ากันตามเหตุผลแล้วย่อมไม่โง่ ถึงขั้นหนีไปคนเดียวแน่นอน

ไตรทศสงสัยมากสำหรับเรื่องนี้ มักจะรู้สึกว่ามีตรง ไหนสักแห่งที่ไม่ถูกต้อง

รพีพงษ์ให้เขาไม่ต้องคิดมากอีก เรื่องมันก็ผ่าน ไปนานขนาดนี้แล้ว เกรงว่าความจริงจะมีเพียงธฤต ญาณคนเดียวเท่านั้นที่รู้

ตอนนี้ที่พวกเขาต้องทำ คือหาธฤตญาณให้พบโดย เร็วที่สุด และช่วยเขาออกจากเงื้อมของคนเมืองกรีน โคลพวกนั้น
ไม่นานนัก ทั้งสองคนก็มาถึงหมู่บ้านในเมือง ไตรทศก็พารพิ ษมาลึงบริเวณอาคารรกร้างแห่ง หนึ่ง ตามเส้นทางที่ตรวจสอบออกมา

ที่นี่โดยทั่วไปแล้วแทบจะไม่มีใครอาศัยอยู่เลย ต่าง ก็เป็นบ้านที่รอการรื้อถอนทั้งสิ้น ปกติแล้วน้อยนักที่ จะมีคนมาที่นี่

ทั้งสองยืนอยู่หน้าสานบ้านหลังหนึ่ง ไตรทศชี้ไปที่ ปากประตู และเปิดปากพูดว่า “ถ้าเดาไม่ผิด เขาน่าจะ อยู่ข้างใน

รพีพงษ์พยักหน้า แล้วเดินเข้าไปในลานอย่าง ระมัดระวัง แล้วจึงค้นหาไปตามบ้านที่อยู่ในลาน

เขาผลักเปิดประตูบานหนึ่งในนั้น แล้วเดินเข้าไป ข้างใน ในขณะนี้เอง ลมแรงก็พัดมาวบหนึ่ง ตรงเข้า โจมตีด้านหลังศีรษะของรพีพงษ์

“พรพระวัง” ไตรทศตะโกนเสียงหนึ่ง
“วิซาร์ด ปีนั้นข้าปฏิบัติต่อแกไม่เลวเลย แต่วันนี้แก กลับคนมาไล่ฆ่าฉัน เอามโนธรรมให้หมากินไปแล้ว จริงๆ วันนี้ข้าจะขอตายไปพร้อมกับแก ต่อให้ต้อง ตาย ก็จะลากไปสังเวยด้วยคนหนึ่ง!”

เมื่อเสียงหนักๆเสียงหนึ่งดังขึ้น หมัดๆหนึ่งก็ปรากฏ ขึ้นที่ด้านหลังศีรษะของรพีพงษ์แล้ว

รพีพงษ์ไม่มีร่องรอยของความตื่นตกใจเลย ในขณะ ที่กำปั้นนั้นกำลังจะตีบนตัวเขา ก็เบี่ยงตัว หลบไป อย่างง่ายดาย จากนั้นก็คว้าข้อมือของกำปั้นนั้น

ธฤตญาณตกตะลึงอยู่ในใจ ขณะกำลังจะถอยไป ข้างหลัง แต่เขาพบว่ามือของตัวเองดูเหมือนจะถูก ตรึงเอาไว้แล้ว ขยับไม่ได้สักนิด

“คิดไม่ถึงว่าไม่ได้เจอกันไม่กี่ปี พละกำลังที่แท้จริง ของแกจะแข็งแกร่งขนาดนี้แล้ว ดูเหมือนว่าพระเจ้า อยากจะฆ่าฉันจริงๆ” ทันใดนั้นธฤตญาณก็ถอน หายใจส่งสัญญาณแห่งความสิ้นหวังออกมาแล้ว
“พี่ใหญ่ ฉันเอง พี่อย่าเข้าใจผิด” รพีพงษ์เปิดปาก

พูด

ธฤตญาณขณะนี้จึงได้ร่างของรพีพงษ์ชัดเจน ความ ประหลาดใจบนใบหน้าจึงเพิ่มมากขึ้น เปิดปากถามว่า “ทำไมเป็นนาย? นายมาที่นี่ได้ยังไง?

รพพงษท.เราะขึ้นมา เปิดปากพูดว่า: “รู้ว่าพี่ประสบ ปัญหา ดังนั้นจึงมาช่วยเหลือ”

“พี่รพีของฉันเป็นคนมีบุญคุณต้องทดแทน เขาบอก ว่าคราวก่อนพี่เคยช่วยเขา ดังนั้นคราวนี้ต้องช่วยพี่ให้ ได้” ไตรทศตะโกนเปิดทางเพิ่มเติม

ธฤตญาณหันไปมองไตรทศหรี่ตาและถามว่า “นาย คือไตรทศ?”

“ไม่ผิด เป็นฉันเอง” ไตรทศเอ่ยตอบ

ความประหลาดใจในหัวใจของธฤตญาณรุนแรงยิ่ง ขึ้น สำหรับสามราชันฟ้าแห่งเมืองริเวอร์เขายังมีความเข้าใจอยู่บ้าง รู้ว่าไตรทศ เป็นคนโหดเหี้ยม มุทะลุเมื่อไม่เห็นด้วยก็จะเข้าปะทะ

และชื่อเสียงของรพีพงษ์ตอนที่เขาขายเครปจีน มากหรือน้อยก็พอจะรู้ รู้ว่ารพีพงษ์เป็นสวะอย่าง แท้จริงในสายตาของคนเมืองริเวอร์

เมอก เพวะเศซึ่งเป็นหนึ่งในสามราชันฟ้า จริงๆแล้ว เรียกรพีพงษ์ว่าพี่ และยังให้ความเคารพเช่นนั้น นี่ ทำให้เขาค่อนข้างทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะ

รพีพงษ์มองออกถึงความสงสัยของธฤตญาณจึง พูดกลัวหัวเราะว่า ฉันก็เหมือนกับพี่ ต่างก็มีความลับ บางอย่างไม่มากก็น้อย เพราะงั้นพี่ก็ไม่ต้องแปลกใจ จนเกินไป

ธฤตญาณพยักหน้า จากนั้นก็ยังพูดพลางถอน หายใจว่า: “พวกนายควรออกไปจากที่นี่ซะเถอะ ไล่ ฆ่าคนของฉันไม่ง่ายเลยทีเดียว ฉันไม่อยากให้พวก นายลำบากเพราะฉัน”

“เรื่องนี้พี่ไม่ต้องเป็นห่วง มีฉันกับพี่รพีอยู่ ใครก็และต้องพีไม่ได้” ไครทศพูดพลางตบหน้าอก

ธฤตญาณส่ายหัว เขารู้ว่าไตรทศต่อสู้ได้ แต่เขา อย่างมากที่สุดก็ต้านทานริชาร์ดได้คนเดียว และร ชาร์ดคงพาคนมาด้วย ตอนนี้เขาทั้งแผลเก่าแผลใหม่ โจมตีพร้อมกัน ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้เลยด้วยซ้ำ

สาหวมวพฟงษ์ เขาไม่เคยคิดเลยว่ารพีพงษ์จะต่อสู้

ได้

“ริชาร์ดที่ไล่ฆ่าฉันเมื่อปีนั้นก็มีชื่อเสียงในเมืองกรี นโคลไม่ใช่ย่อย พละกำลังก็ไม่ได้แย่ไปกว่าไตรทศ และเขายังมีคนมาด้วย อาศัยพวกเราสามคน คงจะ รับมือไม่ไหว พวกนายสองคนควรไปซะเถอะ” ธฤต ญาณเปิดปาก

“พูดแบบนี้ พี่ใช่ธฤตญาณจริงๆเหรอ?” รพีพงษ์เปิด ปากถาม

ธฤตญาณผงะ คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะเดาตัวตนของ เขาออกแล้ว เรื่องมาถึงตรงนี้ เขาก็ไม่มีอะไรต้องปกปิดแล้ว

“ไม่ผิด ฉันคือธฤตญาณ นึกว่าจะสามารถปกปิดชื่อ แซ่ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่นี้ในเมืองริเวอร์ ได้ คิดไม่ถึงว่า คนพวกนั้นจะไร้หัวใจขนาดนี้” ธฤตญาณพูดด้วย อารมณ์ทอดถอนใจ

เกมทวีพงษ์คิดจะบอกกับ ธฤตญาณว่า ตราบเท่า ที่ยังอยู่บนพื้นที่เมืองริเวอร์ ก็ไม่มีใครแตะต้องเขา ได้ แต่ว่าในขณะนี้ มีเสียงฝีเท้าจำนวนหนึ่งดังมาจาก ข้างนอกแล้ว

“ธฤตญาณฉันรู้ว่าแกซ่อนตัวอยู่ข้างใน ไสหัวออก มาตายให้ฉันเร็วเข้า อย่าเสียเวลาของฉันอีก!” น้ำ เสียงแข็งกร้าวดังขึ้นเสียงหนึ่ง

ธฤตญาณส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ริชาร์ดมาถึงแล้ว ต่อให้พวกรพีพงษ์คิดจะไป เกรงว่าจะยากซะแล้ว

“พวกนายออกไปเถอะ ไม่มีเหตุผลที่จะซ่อนอีก

แล้ว”
ธฤตญาณเดินนำออกไปแล้ว รพีพงษ์กับไตรทศ สองคนก็เดินตามไปแล้วเช่นกัน

ภายในลานมีคนยืนอยู่ด้วยกันห้าคน หัวโจกก็คือริ ชาร์ด

ริชาร์ดรูปร่างสูงใหญ่ เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ และเป็น คนท เวมการฝึกฝนเพียงแค่เห็นแวบแรก ก็ทำให้ ผู้คนรู้สึกได้ถึงความอันตรายมากชนิดหนึ่ง

เมื่อเขาเห็นคนสามคนเดินออกมาจากในบ้าน ก็ ค่อนข้างประหลาดใจ รีบมองไปที่ ไตรทศกับรพีพงษ์ สองคนแวบหนึ่ง

“คิดไม่ถึงว่าจะยังเจอผู้ช่วย แต่แกที่คิดเช่นนี้ วันนี้ จะรอดพ้นจากเงื้อมมือได้รึเปล่า?” ริชาร์ดพูดพลาง หัวเราะเยาะ

“ริชาร์ดเรื่องนี้พวกเขาสองคนไม่เกี่ยว แกปล่อย พวกเขาสองคนไป แกจะจัดการฉันยังไงก็ได้” ธฤต ญาณพูดอย่างใจเย็น เรื่องถึงตอนนี้ เขายอมรับชะตา กรรมแล้ว
“ธฤตญาณต่อให้แกเป็นลูกพี่ใหญ่เมืองกรีนโคล แต่ฉันไตรทศก็ไม่ใช่คนขี้ขลาด เวลาแบบนี้ให้ฉันไป เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!” ไตรทศสาวเท้าไปข้างหน้า

ริชาร์ดหรี่ตาลง จ้องไปที่ไตรทศพลางเอ่ยถามว่า “แกคือไตรทศหนึ่งในสามราชันฟ้าแห่งเมืองริเวอร์?”

“ไมผตนเป็นปู่ของแกนั่นแหละ!” ไตรทศตะโกน

สำหรับไตรทศ ริชาร์ดยังคงกลัวอยู่บ้าง แต่ก็เป็น แค่ความกลัวเท่านั้น

“ในเมืองริเวอร์ยังไม่ถึงคราวที่คนเมืองกรีนโคลจะ วิ่งพล่าน วันนี้ พวกแกออกไปจากลานแห่งนี้ไม่ได้” รพีพงษ์ก็เปิดปากพูดเช่นกัน

ริชาร์ดมองไปที่รพีพงษ์แวบหนึ่ง ในใจประหม่าขึ้น มาบ้างแล้ว ถ้าหากว่าคนคนนี้ก็เป็นคนระดับเดียวกับ ไตรทศคนนี้เหมือนกัน ก็ลำบากแล้วเขาจึงเปิดปากถามว่า “แกเป็นใครอีก?”

“รพงษ์”

ริชาร์ดเป็นครั้งแรกที่เผยท่าที่งนงงออกมา ทันใด นั้นก็นึกอะไรได้ จากนั้นก็หัวเราะฮ่าๆเสียงดัง พูดว่า “แกหรือว่าจะเป็นสวะอันลือเลื่องคนนั้นของเมืองริ เวอร์, รพพงษ์ใช่ไหม?