บทที่197 ถึงเป็นใคร

สีหน้าของศศินัดดาก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึง เธอไม่รู้ ความสัมพันธ์ระหว่างรพีพงษ์และจิรายุศ ดังนั้นจึง คิดว่าเมื่อเธอถูกไล่ออก ตระกูลเขมพงศ์ก็มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นทันที

อารียามองรพีพงษ์อย่างแปลกใจ เธอรู้ความ สัมพันธ์ระหว่างรพีพงษ์และจิรายุศ ถ้าดูตาม สถานการณ์แล้ว จิรายุศไม่มีทางเอาตระกูลเขมพงศ์ ไว้ในสายตา ตอนนี้จิรายุศมาร่วมฉลองวันเกิดให้กับ ไวทยุต น่าจะเป็นเพราะให้เกียรติรพีพงษ์

“พวกแก รีบไปยืนตรงนั้น อย่าขวางทางของท่าน ยุด” ตุลยวัตเดินมา ให้ศศินัดดาพวกเขาหลบไป ข้างๆ

ศศินัดดาโมโห แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร ทำได้เพียงพา อารียาพวกเขาไปยืนข้างๆ

หลายวันมานี้ที่อยู่ในอำเภอหยก ศศินัดดาก็ได้รู้ถึง ความเก่งกาจของท่านยุดแล้ว รู้ว่าพวกเขาแตะต้อง ไม่ได้ ดังนั้นถ้าจะให้ดีตอนนี้แอบๆหน่อยดีกว่าไม่นาน นอกประตูก็มากลุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา คน เดินนํา อจิรายุค และมีผู้เฒ่าผมขาวเดินอยู่ข้างๆ เขา ผู้เฒ่าสวมใส่เครื่องแต่งกายในราชวงศ์ถัง ซึ่ง แลดูมีความงามซึ่งเป็นอมตะ

ท่านนี้เป็นอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุโบราณที่ มีชื่อเสียงของอำเภอหยก ทัตพงศ์

ในขณะนี้ในมือของทัตพงศ์ได้ถือรูป (ตกปลาใต้ เขาเขาชี) ที่ถูกบจีโยนออกไป

ไวทยุตตื่นเต้น ไม่คาดคิดว่าไม่เพียงแค่ท่านยุคมา เท่านั้น อาจารย์ผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุโบราณทัตพงศ์ ก็มาด้วย

เขาเดินทางข้างหน้า ด้วยใบหน้ายินดี แล้วกล่าว “ท่านยุคท่านทัตพงศ์ หากผิดพลาดประการใดต้อง ขออภัย ณ ที่นี้ด้วย ไม่คาดคิดว่าพวกคุณจะมาร่วม งานฉลองวันเกิดของฉันด้วย ซึ่งเป็นเกียรติให้กับ ตระกูลเขมพงศ์ของเราจริงๆ

จิรายุสมองไปที่รอบๆสวน หารพิพงษ์ ถึงแม้ตระกูล เขมพงศ์จะถือว่าเป็นตระกูลที่ไม่เล็ก แต่เทียบกับจิ รายุศแล้วยังห่างกันไกล ดังนั้นจิรายุศไม่มีทางเอาพวกเขาไว้ในสายตาแน่นอน

เขามาที่นี่ เป็นเพราะทำตามคำสั่งของรพีพงษ์

หลังจากเห็นรพีพงษ์ยืนอยู่ในมุมแล้ว จิรายุศต้อง การจะไปทักทายทันที รพีพงษ์ส่งสายตาให้เขา จิรา ยุศรู้ ก็ไม่ได้เดินเข้าไป

เพราะไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างรพีพงษ์และไวทยุ ต ดังนั้นจิรายุสจึงกล่าวอย่างเคารพว่า “ร่างกายของ ท่านไวทยุตชั่งแข็งแรงจริงๆ อยู่ได้ถึงร้อยปีไม่น่าจะ มีปัญหา”

ไวหยุดยิ้ม แล้วกล่าว “ท่านยุดช่างอารมณ์ขันเหลือ เกิน คนแก่อย่างผม จะจากไปวันไหนก็ได้”

“ท่านไวทยุต ครอบครัวคุณ งฟุ่มเฟือยเหลือเกิน เอาภาพจิตรกรรมของแท้ของTang Yinทิ้งไว้นอก ประตู หรือของล้ำค่าแบบนี้พวกคุณไม่มีที่วางแล้ว ดังนั้นจึงทิ้งไว้ข้างนอก? ทัศพงศ์ยิ้มพลางกล่าว

บรีบวิ่งเข้ามาใกล้ๆกับจิรายุศและทัตพงศ์ หัวเราะ พลางกล่าว “ท่านอาจารย์ทัตพงศ์อย่าพูดตลกหน่อย เลย รูปนี้เป็นของปลอม ของจริงอยู่ที่ท่านไวทยุดปูน มีไอไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงคนหนึ่งเอารูปนี้ มาหลอกท่านไวทยุต แต่ไม่สำเร็จเพราะท่านไวทยุ ตมีของจริงอยู่แล้ว ดังนั้นจึงโยนรูปภาพปลอม ออก

“พูดถูกแล้ว ของแท้นั้นผมได้ไปตลาดโบราณ สวรรค์ซื้อกลับมาเมื่อสองสามวันก่อน พูดๆไปก็ เหมือนได้ของดีแต่ถูกมา รูป (ตกปลาใต้เขาเขาซี) ของTang Yin ถูกผมซื้อมาในราคาสามแสน ถือว่า โชคดีเอามากๆเลยล่ะ” ไวทยุตกล่าวอย่างมั่นใจ

“เอารูปนั้นของฉันออกมา ให้ท่านทัตพงศ์ดูหน่อย”

หลังจากทัตพงศ์ได้ยินคำพูดของไวทยุต แล้ว ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที แล้วรีบเพ่งไปที่รูปในมือ ของตน เมื่อกี้เขาได้ดูอย่างละเอียดแล้ว รูปนี้เป็น จิตรกรรมของTang Yinจริงๆ ถึงแม้เขาจะเป็นแค่ อาจารย์เชี่ยวชาญวัตถุโบราณของอำเภอเท่านั้น แต่ จิตรกรรมของTang Yin เขาก็แยกออกชัดเจน

ไวทยุตให้คนเอารูปนั้นถือออกมา แล้วส่งไปยังทัต พงศ์
“ท่านทัตพงศ์ ขอท่านได้โปรดดูให้หน่อย จากที่ผม ดูมา รูปนี้จึงจะเป็นจิตรกรรมจริงของTang Yin รูป ที่อยู่ในมือท่านนั้น ไม่แน่ว่าซื้อมาจากข้างทางที่ไหน ก็ได้นะ ไม่มีค่าใดๆ” ไวทยุ กล่าว

ทัตพงศ์เอารูปนั้นของไวทยุตมา แล้วดูอย่าง ละเอียด จากนั้นก็แสดงรอยยิ้มอันดูถูกออกมา แล้วกล่าว “ท่านไวทยุต คุณอย่ามาเล่น กับผม อีกเลย การผลิตของรูปนี้ดูออกอย่างชัดเจนว่าใช้ เครื่องเลียนแบบออกมา บางรอยเส้นมีการขาดตอน อย่างชัดเจน และน้ำหนักมือก็อ่อนยิ่งนัก นี่จะเป็น จิตรกรรมของTang Yinได้อย่างไร

เมื่อเขาพูดคำนี้ออกมา ไวทยุตก็ตาโต พวกคนของ ตระกูลเขมพงศ์นั้นก็รู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก ไม่ คิดว่าทัตพงศ์จะบอกว่ารูปที่ไวทยุตซื้อกลับมานั้น เป็นของปลอม

“ท่านทัตพงศ์ ท่านลองดูให้ละเอียดอีกสักครั้ง ดูผิดไปบ้างไหม รูปนี้เป็นรูปที่ออกมาจากมือ ของTang Yinเลยนะ ผมใช้เวลานานในการดู มั่นใจ มากๆด้วย” ไวทยุ กล่าวอย่างซีเรียส

ในขณะนี้ทัตพงศ์กีตบไปที่หัวทันที แล้วกล่าว รูปของคุณ อจากไอ้เด็กคนหนึ่งที่ชื่อกุศะในตลาด โบราณสวรรค์ใช่ไหม?”

สายตาของไวทยุดประกายขึ้นมาทันใด รีบพยัก หน้า เขาคิดว่าเมื่อกี้ทัตพงศ์ดูผิดไป ในใจเริ่มมีความ หวังขึ้นมา

ถูกต้อง เขานั่นแหละ ไม่รู้คุณค่าของมัน เอาแต่ บอกว่าเป็นของปลอม ผมเลยซื้อมาได้ในราคาสาม แสน ท่านทัตพงศ์รู้ว่าจอตรกรรมของจริงนี้อยู่ที่ เขา?”ไวทยุ กล่าว

ทัตพงศ์หัวเราะอย่างดัง แล้วกล่าว “ท่านไวทยุ ต สายตาของคุณนี่ไม่โอเคเลยนะ รูปนี้ของคุณ เป็นของปลอมจริงๆ ไอ้เด็กกุศะนั่นผมรู้จัก ขายรูป ปลอมโดยเฉพาะ เฉกเช่นรูปนี้ของคุณ ในหนึ่งวัน เขาสามารถผลิตออกมาได้เป็นร้อยๆใบ รูปล่ะสาม ร้อยผมยังว่าแพง แล้วเขาก็พูดแล้วว่าเป็นของปลอม คุณยังจ่ายให้สามแสนอีก นี่คุณไม่ใช่ซื้อของดีใน ราคาถูก แต่เป็นการหลอกลวงผู้บริโภคนะ ดูๆแล้ว ท่านไวทยุตน่าจะไม่มีอะไรทำจริงๆ หรือที่ทำแบบนี้ เพื่อสร้างบุญสร้างกุศลหรอ อยากจะช่วยไอ้เด็กกุศะ นั่น?”ไวหยุดแข็งเป็นหิน ทัตพงศ์พูดถึงขนาดนี้แล้ว ถ้า เขายังหาข้ออ้างบอกว่ารูปนี้ของเขาเป็นของจริง อีกล่ะก็ ไม่มีความหมายใดๆอีกต่อไป ไม่ว่าจะยังไง ความเชี่ยวชาญต่อวัตถุโบราณของเขา ก็เทียบไม่ ได้กับทัตพงศ์

ยิ่งกว่านั้นตอนแรกกุศะก็บอกแล้วว่าเป็นของปลอม เป็นเขาเองที่อยากให้สามแสน ไม่งั้นถ้ากุศะพบว่า รูปนี้เป็นของจริงแล้วต่อไปจะมาหาเรื่องเขาได้

ตอนนี้คิดๆดูแล้ว สมงสมองเขาไปหมดแล้วจริงๆ จ่ายสามแสนเพื่อซื้อภาพปลอมในราคาสามร้อย หยวน แล้วยังจะให้เงินเค้ามากขนาดนั้นอีก เกิดเป็น ความอับอายขายขี้หน้าขึ้นมาทันที

ทุกคนของตระกูลเขมพงศ์ต่างเงียบสงัด รู้สึกว่า ไวทยุตทําแบบนี้ มันค่อนข้างบ้าจริงๆ

รูปนี้จึงจะเป็นจิตรกรรมของTang Yinอย่าง แท้จริง รูปนี้ถ้าเอาออกไปขาย เกรงว่าจะขายได้ใน ราคาหลักร้อยล้านนะ”ทัตพงศ์ดูรูปนั้นที่ศศินัดดาน่า มาอีกครั้ง แล้วรู้สึกหดหู่
สีหน้าของไวทยุคปิ้งตึง ภาพนี้ความจริงแล้วศศิ นัดดาให้เขาเป็นของขวัญ แต่ตอนนั้นเขาได้ไล่ศศิ นัดดาออกจากตระกูลเขมพงศ์แล้ว รูปนี้ก็ถูกบจีโยน ออกไปแล้ว รูปนี้ไม่เกี่ยวข้องใดๆกับเขาอีกต่อไป

บจีก็เสียใจ ไม่คิดว่ารูปที่ศศินัดดาเอามานั้นจะเป็น ของจริง ตอนนั้นเธอได้โยนของราคาร้อยล้านออก ไป ตอนนี้คิดๆดูแล้ว ในใจก็เกิดกลัวขึ้นมา

เธอหันไปมองรอบๆ แล้วเดินไปข้างหน้าของทัต พงศ์ ยื่นมือไปหยิบรูปนั้นที่ไวทยุตซื้อมาแล้วโยน ออกไป ยิ้มพลางก่าว “ท่านทัตพงศ์เข้าใจผิดแล้ว ภาพนี้ถึงจะเป็นภาพที่ท่านไวทยุตของพวกเราซื้อ กลับมาต่างหาก ภาพนั้นเป็นของปลอมจริงๆ ก่อน หน้านี้ฉันโยนผิด”

ไวทยุดมองไปที่บจีอย่างตกใจ ไม่คาดคิดว่าเธอจะ ทำแบบนี้

ศศินัดดาเห็นดังนี้ ก็รีบขึ้นมาทันที วิ่งไปที่บจีนั้น แล้ว า “บจี แกไอ้หน้าด้าน นั่นมันรูปของฉัน แกเอา มาคืนฉันนะ!”
บจิ ก าไปที่ศ นัดตา แล้วกล่าว อะไรเป็นของ แก นี่เป็นของท่านไวทยุต เกี่ยวข้องอะไรกับแก?”

ฉันมีหนังสือรับรอง ไม่เชื่อพวกแกดู!”

ทัตพงศ์เห็นดังนี้ ก็รีบเดินเข้าไปดู

“อะไรหนังสือรับรอง นั่นแกปลอมขึ้นมา ศศินัดดา แกหยุดไร้สาระได้ล่ะ หรือแกได้ยินว่าภาพนี้ขาย ได้ในราคาหลักร้อยล้าน ก็เอารูปนี้เป็นของตนแล้ว หรอ? บ กล่าว

“รูปนี้เป็นของเธอจริงๆ ในหนังสือรับรองนี้เป็นราย เซ็นของปรมัตถ์ท่านปรมัตถ์ อันนี้ปลอมแปลงไม่ได้ แน่นอน ทำไมคุณเป็นแบบนี้ หนังสือรับรองอยู่ในมือ ของเธอ ทำไมคุณถึงพูดว่าเป็นของท่านไวทยุต?” ทัตพงศ์ ขมวดคิ้วแล้วกล่าว

บอับอาย ยังไงเธอก็ไม่คาดคิด ว่าทัตพงศ์จะดู หนังสือรับรองของศศินัดดาออก

ใบหน้าของไวทยุตเริ่มดูไม่ดี บจีทำเช่นนี้ ทำให้ สถานะของตระกูลเขมพงศ์ที่มีต่อจิรายุศและทัต พงศ์นั้นลดลงอย่างไม่ต้องพูดถึง
“บจิ แกหยุดพูดจากมั่วๆแถวนี้ได้แล้ว ภาพนี้ นัดคาเป็นคนเอามา คืนให้เธอ ไวทยุ กล่าวอย่างนิ่ง สงบ

บจีไม่เต็มใจ นี่เป็นภาพราคาหลักร้อยกว่าล้านเลย นะ แม่แบ่งให้เธอเพียงเล็กน้อย ก็เพียงพอที่จะให้ ครอบครัวเธอมีชีวิตอย่างสุขสบายตลอดไปแล้ว

“ท่านไวทยุต ตอนนั้นศศินัดดาก็พูดด้วยตัวเองแล้ว นี่เป็นของขวัญที่เธอให้กับคุณ ของที่ให้ไปแล้วจะ เอากลับได้ไง แล้วเธอเป็นลูกสาวของคุณ มอบภาพ นี้ให้ก็เหมาะสมแล้ว “บจีกล่าว

“เหอะเหอะ เมื่อตอนที่แกบีบให้ท่านไวทยุตไล่ฉัน และครอบครัวออกไป ไม่ได้พูดแบบนี้หนิ ตอนนี้เห็น ประโยชน์ ก็รีบหาข้ออ้างขึ้นมา แกคิดว่าครอบครัว เราโง่หรอไง?”

พวกเราไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับตระกูลเขมพงศ์ ของพวกเธออีกต่อไป ภาพนี้ให้พวกแก แต่เสียดาย ที่ถูกพวกแกโยทิ้งไป ดังนั้นพวกแกไม่คู่ควรกับภาพ วาดนี้”

รพีพงษ์ยืนขึ้นมา แล้วกล่าว
ไวหยุดเสียใจ รพีพงษ์พูดไม่ผิด เขาได้ไล่ศศินัดดา ทั้งครอบครัวออกจากตระกูลเขมพงศ์แล้ว ตอนนี้ค นัดดาไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับเขาอีกแล้ว ภาพนั้นก็ รับไว้ไม่ได้อีกแล้ว

บจีเห็นคนที่พูดคือรพีพงษ์ ก็มองอย่างเหยียด หยามทันที “ไอ้สวะอย่างแก แกมีสิทธิ์พูดด้วยหรอ แกรีบไสหัวไปซะ มิเช่นนั้นฉันจะให้ยามของตระกูล เขมพงศ์ของเรามาลากตัวแกออกไป!”

ตอนนี้จิรายุศทนไม่ไหวแล้ว ตอนที่บตะโกนใส่ ศศินัดดานั้น เขาอยากที่จะสั่งสอนบจีขึ้นมาในทันที เพราะยังไงศศินัดดาก็คือแม่ยายของรพีพงษ์ แต่ ก็ได้อดทนไว้

ตอนนี้เห็นบจีแม้แต่รพีพงษ์ก็เริ่มด่าแล้ว เขาอดทน ไม่ได้แล้วจริงๆ แล้วเดินไปที่ด้านหน้าของบจี แล้ว ตบเธอสองฉาด

“แม่งเอ้ย มึงเป็นใคร ก็ตะโกนใส่คุณรพี มึงไม่ อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรอ?”