บทที่ 532 ผมไม่สนใจ

บทที่ 532 ผมไม่สนใจ

เยาวเรศได้ยินบั๊มกำลังถามตัวเองเช่นนี้ ใบหน้าของเธอเต็ม ไปด้วยความตื่นตระหนกต่อตรีโลจน์ เธอไม่มีความรู้สึกดีๆต่อ เขาเลย แม้กระทั่งพฤติกรรมบางอย่างของเขาก็น่ารังเกียจ มัน ยากมากที่จะให้เธอยอมรับว่าเธอเป็นแฟนของตรีโลจน์

ตรีโลจน์มองไปที่เยาวเรศอย่างคาดหวัง ในความคิดของเขา เยาวเรศจะไม่สามารถชดใช้เงินหนึ่งแสนให้กับบั้มได้อย่าง แน่นอน ในกรณีนี้ อยากจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของปั๊มได้นั้น ก็ ต่อเมื่อเธอยอมรับว่าเธอเป็นแฟนของเขา

และเขาได้ตกลงกับบั้มเรียบร้อยแล้ว เมื่อเยาวเรศยอมรับ บั๊ มก็จะถือโอกาสไปดื่มกับเยาวเรศ จนทําให้เยาวเรศเมาแล้วส่ง ทั้งสองคนไปที่ห้อง เช่นนี้ ตรีโลจน์จึงจะมีโอกาสได้ตัวเธอ

และตรีโลจน์ไม่กลัวว่าเยาวเรศจะไม่พอใจเขาในภายหลัง เพราะยังไงเขาก็ทำไปเพราะบั้ม”มันจำเป็นต้องทำเช่นนี้” เมื่อ พูดถึงสิ่งนี้ เยาวเรศยังต้องขอบคุณเขา เยาวเรศก็ไม่มีเหตุผล ที่จะนําหนิเขา

“จิมมี่ คุณยังยืนงงรออะไรอยู่ รีบบอกลุงสามสิ ก็แค่ประโยค เดียวไม่ใช่หรอกเหรอ ถ้าคุณยอมรับ ลุงสามก็จะไม่ทำให้คุณ ลำบากใจอีก” ตรีโลจน์เอ่ยปากพูด
เยาวเรศกัดริมฝีปากของเธอ เธอเพิ่งสังเกตเห็น ดูเหมือนบน ใบหน้าของตรีโลจน์จะมีอาการล้อเลียนวาบผ่าน อีกอย่าง บ้ มก็กลับมาพร้อมกับชายหนุ่มที่ออกไปเมื่อสักครู่ รวมถึงเมื่อ กี้ที่ชายหนุ่มคนนั้นชนเธอ เหมือนจะจงใจ สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึก สงสัย

ทุกคนรอบข้างพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอยอมรับโดยเร็ว ซึ่ง ทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าทุกคนกำลังร่วมมือกันมากลั่นแกล้งเธอ

เยาวเรศเป็นคนที่ยึดมั่นในหลักการของตนเอง ในบางครั้ง แม้ว่าเธอจะต้องได้รับผลกระทบที่ร้ายแรงมาก แต่เธอก็ไม่ เต็มใจที่จะถูกบังคับให้ยอมรับในสิ่งที่เธอเกลียด

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เธอสงสัยว่านี่เป็นกลอุบายที่ตรีโลจน์ จงใจใส่ให้เธอ

หลังจากลังเลอยู่นาน เยาวเรศมองไปที่ปั๊มแล้วพูดว่า “ฉัน ไม่ใช่แฟนของเขา ลุงถึงแม้ว่าเสื้อผ้าของคุณจะแพง แต่ก็ ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่สามารถทำให้มันสะอาดได้ ฉันจะนำมันไป ซักในร้าน หากเกิดความเสียหายขึ้นระหว่างนั้น ฉันจะชดใช้ ให้คุณตามราคา ”

เมื่อทุกคนได้ยินคําตอบของเยาวเรศ พวกเขาก็สงบลงทันที ใบหน้าที่คาดหวังของตรีโลจน์ ก็จมลงทันที เขาคิดไม่ถึงว่า จะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น เยาวเรศกลับไม่ยอมรับว่าเธอเป็นแฟน ของเขา
หรือว่าเยาวเรศจะไม่ยอมแกล้งเป็นแฟนของเขา แม้ว่าเธอจะ ต้องเผชิญกับการหาเรื่องของบั้มก็ตาม

เธอเกลียดตัวเองมากขนาดนี้เลยเหรอ?

เมื่อเทียบกับท่าทีของเยาวเรศที่มีต่อผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกิน ในใจของตรีโลจน์ก็ยิ่งโกรธมากขึ้น หมัดทั้งสองของเขาก็กำ หมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

ในสายตาของเยาวเรศ ตรีโลจน์อย่างเขากลับด้อยกว่าไอ้ หนุ่มหน้าขาวที่เกาะผู้หญิงกินคนนั้น ซึ่งทำให้เขาไม่สามารถ ทนได้

มคิดไม่ถึงว่าเยาวเรศจะดื้อรั้นขนาดนี้ เมื่อเผชิญกับการ ข่มขู่เช่นนี้ กลับไม่ยอมรับว่าเป็นแฟนตรีโลจน์ซึ่งแตกต่างจาก ที่เขาเคยตกลงกับตรีโลจน์ไว้ก่อนหน้านี้

“เชี่ย ดูเหมือนว่ามึงจะยังไม่รู้ว่ากูคือใคร ในเมื่อคุณไม่ใช่ แฟนของตรีโลจน์ งั้นกูก็ไม่จำเป็นต้องสุภาพกับมึงละ คนอย่าง กูไม่เคยใจดีกับคนที่ไม่ใช่ญาติพี่น้องแบบไม่มีเหตุผลถ้ามึง เป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นกัตรีโลจน์ งั้นวันนี้กูก็ไม่ไว้หน้าเขาแล้ว เสื้อผ้าของกู188,000 ไม่ก็ชดใช้เงิน ไม่ก็เดี๋ยวมึงไปกับกู ให้ เพื่อนของกูกับกูสนุกสักหน่อย มึงเลือกเอาเอง “บั้มกล่าว

“ลุง เสื้อผ้าของคุณซักให้สะอาดได้นะ ราคา 188,000 มันไม่ มากเกินไปเหรอ … ” เยาวเรศพูดอย่างประหม่า
ปั๊มยิ้มเยาะและพูดว่า “กูบอกว่าผ้านี้ซักไม่สะอาด ก็คือซัก ไม่สะอาด สาวน้อย คุณไร้เดียงสาเกินไปหรือเปล่า คุณคิดว่า ใครจะมาพูดหาเหตุผลกับคุณอย่างจริงจัง?”

เยาวเรศพูดไม่ออกกับสิ่งที่บั้มพูด จริงที่เธอไร้เดียงสาไป หน่อย โดยคิดว่าคนเหล่านี้จะพูดเหตุผลกับเธอ

“จิมมี่ คุณอย่าดื้อดึงเลย คุณแค่ยอมรับว่าคุณเป็นแฟน ของตรีโลจน์ ก็จะไม่มีเรื่องมากมายขนาดนี้” นิษฐามองไปที่ เยาวเรศด้วยความกังวล

เยาวเรศเม้มริมฝีปากและเงียบ

ตรีโลจน์หายใจเข้าลึกๆ ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่า ไม่ว่าเขาจะ ใช้วิธีใดก็ตาม ก็ไม่สามารถได้เยาวเรศมา ถ้าเป็นเช่นนั้น เขา ก็ไม่จำเป็นต้องพูดแทนเยาวเรศแล้ว

“จิมมี่ คุณเลือกสิ่งนี้เอง ลุงสามของผมไม่ใช่คนใจอ่อน คุณ อย่ามาเสียใจภายหลังละกัน”

ตรีโลจน์พูดกับเยาวเรศ จากนั้นก็ลุกขึ้นและออกจากที่นั่ง

เมื่อนักศึกษาที่เหลือเห็นสิ่งนี้ พวกเขาก็ลุกขึ้นยืนและออก จากที่นี่

ในท้ายที่สุด มีเพียงเยาวเรศกับนิษฐาที่เหลืออยู่ที่นั่งเพียงสองคน
“จิมมี่ คุณโง่มาก ทำไมต้องทำแบบนี้ล่ะ เราจะหา 188,000มาจากไหนล่ะ บั๊มเป็นคนของโสธรเลยนะ พวกเรา ไม่มีปัญญาไปทำให้เขาขุ่นเคือง” นิษฐากล่าว แม้ว่าเธอจะกลัว มากเช่นกัน คิดว่าเยาวเรศไม่ควรดื้อรั้นแบบนี้ แต่เธอมองว่า เยาวเรศเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดดังนั้น เมื่อทุกคนจากไปกับตรีโลจน์ แต่เธอก็ไม่ได้ทิ้งเยาวเรศไว้คนเดียว

เยาวเรศถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ มีความคิดมากมายใน ใจของเธอ แต่เธอก็ไม่รู้จะอธิบายกับนิษฐายังไง

“ให้เวลาคุณสองชั่วโมงครึ่ง ภายในครึ่งชั่วโมง ถ้าคุณไม่ สามารถเอาเงิน188,000 ออกมาก็รอสนุกกับเพื่อนๆผมเถอะ!” ปั๊มตะโกนบอกสองสาวแล้วไปดื่มต่อ

“ตอนนี้ก็ทำได้เพียงลองหาเพื่อนดูว่าสามารถแก้ปัญหานี้ ได้หรือไม่ ตรีโลจน์ก็นะ กลับเพิกเฉยแบบนี้ ดูเหมือนว่าเขา ก็ไม่ใช่คนดีอะไร” นิษฐาหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา ด้วยความโกรธ เริ่มโทรหาเพื่อนของตนเองทีละคน

แม้ว่าโดยปกติแล้ว นิษฐาจะรู้จักคนใหญ่โตหลายคน แต่หลัง จากอธิบายให้พวกเขาฟังว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับบั้ม คนเหล่านั้น ก็วางสายโทรศัพท์โดยไม่ลังเล

“ให้ตายเถอะ พวกเพื่อนกิน เวลาเรียกออกมากินข้าวมาเร็ว นัก แต่ตอนนี้ฉันมีปัญหาให้ช่วย แต่ละคนวางสายเร็วกันจัง” นิษฐาวางโทรศัพท์มือถือของเธอลงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วย การทำอะไรไม่ถูก
เยาวเรศก็กำลังคิดอยู่เหมือนกันว่าจะแก้ปัญหานี้อย่างไร เมื่อ เห็นนิษฐาไม่มีทางแก้ไข เธอจึงเอ่ยปากพูด “ไม่ก็เราลองโทร ขอความช่วยเหลือจากรพีพงษ์ดูไหม บางทีเขาอาจจะช่วยเรา ได้”

นิษฐาเบิกตากว้างทันทีและพูดว่า “จิมมี่ ถึงขั้นนี้แล้ว คุณ ยังต้องการให้ไอ้หมอนั่นมาช่วยเรา เขามาที่นี่ ก็แค่จะทำให้ สถานการณ์แย่ลงเท่านั้น ถ้าจะหาเขา ขอเงินจากครอบครัวจะ กว่าอีก”

“นิษฐา รพีพงษ์ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คุณคิด เขาเก่งและน่าทึ่ง จริงๆ เขาสามารถจัดการแม้แต่พวกอันธพาลที่ชั้นล่าง บางที เขาอาจจะช่วยเราจัดการเรื่องนี้ได้ เขามาที่นี่พอดีไม่ใช่เหรอ” เยาวเรศกล่าว

ทันใดนั้น นิษฐาก็หมดคำพูดและพูดว่า “จิมมี่ คุณโดนผู้ชาย คนนั้นหลอกจริงๆแล้ว บางทีผู้ชายคนนั้นอาจจะหนีไปก่อนเมื่อ เขาเห็นสถานการณ์ที่นี่ ฉันคิดว่าคุณไม่ต้องเสียเวลาแล้ว”

“รพีพงษ์ไม่ใช่คนเช่นนี้ ถ้าเขารู้ว่าเรากำลังลำบาก เขาจะมา ช่วยเราแน่นอน”

เยาวเรศหยุดโต้เถียงกับนิษฐา หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอ ออกมาและโทรออกไปยังหมายเลขของรพีพงษ์

ในห้องส่วนตัว.
รพีพงษ์กำลังสนทนากับโสธร

“คุณรพี คุณไม่สนใจผู้หญิงคนโตจากตระกูลพงศ์ธนธดา จริงๆเหรอ?ความงามของคุณหนูพงศ์ธนธดาคนนี้ติดอันดับ หนึ่งในสามในเซี่ยงไฮ้เลยนะ อีกทั้งเธอยังเป็นลูกสาวของ ตระกูลพงศ์ธนธดา ผมมีรูปของเธอ ถ้าคุณรพี่อยากดู ผมจะ ให้คุณดู แม้ว่าผมจะไม่สามารถจัดคุณหนูตระกูลพงศ์ธนธดา คนนี้มาให้คุณ แต่ก็สามารถแนะนำคุณให้เธอรู้จักได้” โสธร กล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม

รพีพงษ์ขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ผมไม่สนใจ อย่าพูดถึงเรื่อง แบบนี้อีกในภายหลัง”

ตอนนี้ทั้งใจของเขาต้องการตามหาอารียาแล้วเขาจะสนใจ คุณหนูตระกูลพงศ์ธนธดาคนนี้ได้อย่างไรแม้ว่าคุณหนูตระกูล พงศ์ธนธดาคนนี้จะสวยแค่ไหน แต่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย

โสธรเห็นว่ารพีพงษ์ดูเหมือนจะโกรธ เขาตกใจจนรีบพูดว่า “ครับๆ ผมพูดมากเองคุณรพี ต่อไปอะไรที่ไม่ควรพูดผมจะไม่ พูดให้มันมาก .”

ในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือของรพีพงษ์ ดังขึ้น เขาหยิบมันออก มาดู เป็นสายของเยาวเรศ

หลังจากรับโทรศัพท์ เยาวเรศบอกเกี่ยวกับสถานการณ์ ทั้งหมดให้รพีพงษ์ฟัง รพีพงษ์เพียงแค่ส่งเสียงอืม ให้เยาวเรศอย่ากังวล เขาจะจัดการเรื่องนี้ให้

หลังจากวางสายโทรศัพท์ลง รพีพงษ์หันหน้าไปมองโสธร และถามว่า “คุณมีลูกน้องที่ชื่อว่าบั้มใช่ไหม?”

โสธร งกับผงะ จากนั้นพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ ทำไมจู่ๆคุณ รพีถึงพูดถึงเขา”

“ เขากำลังสร้างปัญหาให้เพื่อนของผม พูดง่ายๆก็คือ เพื่อน ของผมทําไวน์หกใส่เขา เขาขอเงิน 188,000 เสื้อผ้าที่วมสวม ใสนั้น แพงขนาดนี้เลยหรือ?

โสธรจ้องมองทันทีและพูดว่า “เชี่ยเอ้ย! เสื้อที่ไอ้หมอนั่นสวม ใส่ อย่างมากก็สองร้อยหยวน เขากลับกล้าพูดว่าเสื้อผ้าของ เขาราคา 188,000 หยวน!”

“ถ้าเป็นเช่นนั้น งั้นก็รบกวนคุณออกไปแก้ปัญหานี้กับผม หน่อย พวกเขาอยู่ในบาร์ของคุณ เพื่อนของผมเป็นแค่ นักศึกษาวิทยาลัยเท่านั้น ไม่ควรถูกรังแกแบบนี้” รพีพงษ์กล่าว จางๆ

“ครับๆ คุณรพี ผมจะไปกับคุณเดี๋ยวนี้ ไอ้ห่า บั้มคนนี้ยิ่งอยู่ยิ่ง กล้า คอยดูว่าผมจะจัดการมันยังไง” โสธรพูดด้วยความโมโห

ในฝั่งที่นั่ง เยาวเรศวางสายโทรศัพท์ หันศีรษะและพูดกับ นิษฐา”รพีพงษ์บอกว่าเขาจะช่วยเราจัดการเรื่องนี้ ให้พวกเราไม่ต้องกังวล”

นิษฐาหัวเราะเยาะและพูดว่า “ฉันคิดว่าไอ้หมอนั่นคุยโว แน่นอน เขาจะช่วยเราจัดการเรื่องนี้ได้อย่างไร บั้มเป็นคนของ โสธรเลยนะ หรือเขาจะสามารถเรียกโสธรมาเหรอ?”

ในเวลานี้ บั๊มเดินเข้ามา มองดูสองสาวด้วยสายตาเยาะเย้ย แล้วพูดว่า “เป็นไง ตัดสินใจได้หรือยัง”

เยาวเรศเหลือบมองไปที่บั้มและพูดว่า “อีกสักครู่เพื่อนของฉัน จะมาที่นี่ เขาจะช่วยฉันแก้ปัญหานี้เอง”

เมื่อนิษฐาได้ยินคำพูดของเยาวเรศ ใบหน้าของเธอก็อับอาย ทันที เธอก็อยากจะขอโทษ ม ทันที ในความคิดของเธอ รพี พงษ์จะไม่สามารถแก้ไขเรื่องนี้ได้และมันจะทําให้แย่กว่าเดิม

แต่ก่อนที่เธอจะพูด เธอก็ได้ยินเสียงที่น่ากลัวอยู่ไม่ไกล “บั๊ม มึงไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้นะ! กูเลี้ยงดูมึงอย่างดี ไม่ได้ให้มึงโกง เงินเพื่อนของคุณรพี!