ตอนที่459 คุกเข่า

เสียงของดัมพ์รงค์ดึงกึกก้องไปทั้งสนาม ตอนนี้รพีพงษ์ถือว่า ชนะปีนบันไดสูงสําเร็จ

ทั้งสนามเงียบไปสามวินาที จากนั้นก็ก็ปรบมือดังลั่น

ฝนสุดามองไปที่รพีพงษ์ด้วยความยินดี ยิ้มจนแก้มปริ เธอพุ่ง ไปที่รพีพงษ์แล้วตะโกน “คุณคือคนที่ฝนสุดาชอบ!”

ธนเทพเดินถอยหลังไป นั่งลงบนโซฟาอย่างหมดอาลัยตาย อยาก ด้วยอารมณ์เกินที่ยากจะบรรยาย

นี่ยังฆ่ารพีพงษ์ไม่ได้อีก เขาคิดวิธีที่จะจัดการกับรพีพงษ์ไม่ ออกอีกแล้ว

เตชัสผิวปากให้รพีพงษ์ ตอนนี้รพีพงษ์คือไอดอลของเขา แม้ จะให้เขาเป็นลูกน้องของรพีพงษ์ตลอดชีวิต เขาก็ยินดีอย่างยิ่ง

รพีพงษ์เห็นการประลองปีนบันไดสูงจบลง ก็ถอนหายใจ ยาวๆ ตอนนี้ในร่างกายเริ่มมีปฏิกิริยาต่อต้านออกมา และกำลัง ภายในของร่างกายก็ถูกใช้ไปอย่างเต็มที่

เขาเดินไปข้างหน้าสองก้าว คิดว่าจะลงจากเวที แต่ทว่าเพิ่ง จะก้าวเท้า หัวเขาเริ่มหมุน จากนั้นก็ล้มลงกับพื้น
เตชัสที่อยู่ล่างเวทีเห็นเหตุการณ์ ก็รีบพุ่งไปบนเวที ตรวจ ร่างกายของรพีพงษ์ พบว่าเขาเพียงแค่สลบไป ไม่ได้มีอะไร สาหัส จึงโล่งอกไป

ผ่นสุดาเห็นรพีพงษ์เป็นลม ก็ตกใจเช่นกัน ความจริงอยากที่ จะพุ่งเข้าไปดูเหตุการณ์ แต่คิดๆแล้ว คนเยอะขนาดนี้เธอควร จะอดกลั้นไว้ดีกว่า

ตอนที่นนทภูเห็นรพีพงษ์ล้มลงใจก็เต้นตึกๆ แต่เมื่อแน่ชัดว่า เขาไม่เป็นอะไรแล้วนั้น ก็ไม่ได้ร้อนใจ เพียงแค่สั่งให้คนข้าง กาย ให้พวกเขาตามหมอ รพีพงษ์

ไม่นาน ก็มีคนพารพีพงษ์ที่สลบอยู่ออกจากหอแข่งขันศิลปะ การต่อสู้กิสนา กลับไปพักผ่อนที่วิลล่า

เมื่อปีนบันไดสูงจบลง หลังจากคนส่วนใหญ่ในหอการแข่งขัน

ดีใจกันเสร็จ ก็แยกย้ายกันกลับไป

ท่านบุญถึงลุกขึ้น ยิ้มต่อนนทภูแล้วกล่าว “วันนี้ได้เห็นพลัง ของลูกชายแก นั่งเป็นเรื่องเซอร์ไพร์สอย่างหาที่เปรียบมิได้ ว่างเมื่อไหร่พาเขาไปดีมชาที่บ้านฉัน”

นนทภูรีบยืนขึ้น แล้วคำนับให้ท่านบุญถึง ยิ้มแล้วกล่าว

“แน่นอน”

นนทภูผู้เป็นเจ้าของเทือกเขากิสนารู้ดีว่าท่านบุญถึงเป็นคน ระดับไหน คนที่เขาเชิญไปดื่มชาได้นั้น ไม่มีใครที่ไร้ความสามารถสักครู่

แค่เขาพูดออกมา ก็มีค่าอย่างมาก

ท่านบุญถึงไม่อยู่ต่อ หันหลังกลับแล้วเดินจากไป นนทภูออก ไปส่ง ไม่นานก็กลับมายังหอการแข่งขันอีกครั้ง

วันนี้รพีพงษ์ชนะการแข่งขันปีนบันไดสูงสำเร็จ ถือว่าบรรลุ เป้าหมายแล้ว และนนทภูจะต้องช่วยรพีพงษ์จัดการปัญหา บางอย่าง ให้ไอ้พวกระยำทั้งหลายรู้ว่าลูกชายเขา ไม่ใช่ใคร จะรังแกได้ง่ายๆ

นรชัยรออยู่ที่ที่นั่งของนนทภู เพราะคนจำนวนมากได้ออกไป จากที่นี่แล้ว จึงเหลือแค่คนของนนทภู และคนอื่นรชัยพามา

นรชัยยืนอยู่ที่นี่อย่างวิตกกังวล ครุ่นคิดว่าจะสร้างความ

สัมพันธ์กับเจ้าของเทือกเขากิสนาได้อย่างไร

เมื่อกี้เขาได้สังเกตท่านบุญถึงที่นั่งใกล้ๆกับนนทภู ถึงแม้เขา ไม่รู้ว่าคนแก่คนนั้นเป็นใคร แต่รับรู้ได้ว่าเจาเป็นคนที่คาดเดา ยาก ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดา ยิ่งทำให้นรชัยรู้ว่านนทภูแตะ ต้องไม่ได้

นนทภูกลับไปนั่ง ลงบนโซฟาอีกครั้ง มองไปนัยน์ตาของนร ชัย ด้วยความเยือกเย็น
“ท่านเทพสังหาร ครั้งนี้ที่ผมมาเทือกเขากิสนา ตั้งใจเอาของ ขวัญมาให้ท่าน..….….. นรชัยยิ้มพลางกล่าว ตัดสินใจบอกว่า ตนเองเอาของขวัญมาให้ก่อน

นนทภูเหอะๆ แล้วกล่าว “ไม่จำเป็นหรอก ผมไม่อยากได้ของ ขวัญของคุณ”

นรชัยชะงัก ไม่รู้ว่าเจ้าของเทือกเขาก็สนาเป็นอะไรไป แค่เริ่ม ต้นก็แข็งกระด้างเสียแล้ว เหมือนกับไม่ให้เกียรติเขาอย่างไร อย่างนั้น

การแข่งขันปีนบันไดสูงครั้งนี้เขาเป็นคนลงเงินจัดการแข่งขัน แล้วยังมียอดฝีมืออย่างรพีพงษ์ ความจริงเจ้าของเทือกเขากิ สนาจะต้องดีใจถึงจะถูกสิ ตอนนี้ดูๆแล้ว เป็นเพราะเรื่องนี้เขา จึงรู้สึกไม่สบายใจ

“ท่านเทพสังหาร คุณหมายความว่ายังไง?” นรชัยถามอย่างก

ล้าๆกลัวๆ

“ผมหมายความไง เดี่ยวคุณก็จะรู้ในอีกไม่ช้า เรียกลูกชาย คุณมา เรื่องวันนี้ ต้องคิดบัญชีให้หมด” นนทภูกล่าว

สีหน้าของนรชัยถอดสี ไม่คาดคิดว่านนทภูตั้งใจรออยู่ที่นี่อยู่ แล้ว เมื่อกี้เขาคิดว่านนทภูตั้งใจจะมาสร้างสัมพันธไมตรีกับ เขา แต่ที่ไหนได้มาเพื่อคิดบัญชีกับลูกชายเขา ดังนั้นจึงรออยู่ ตอนนี้ดูๆแล้ว กลับไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้
“ท่านเทพสังหาร ถ้าลูกชายของผมสร้างปัญหาไว้ คุณบอก ผมได้นะ ผมจะกลับไปจัดการเขาเอง” นรชัยกล่าว

นนทภูชักตาไปที่เขา ด้วยความโกรธแค้น นรชัยเห็นสายตา ของนนทภู ตกใจจนแทบจะคุกเข่าลงกับพื้น

ความสามารถของเด็กคนนี้ชั่งเก่งกล้าเหลือเกิน เขาก็เป็นผู้ดี เหมือนกัน แต่ไม่สามารถที่จะทนต่อสายตาของนนทภูได้

“คุณไม่เข้าใจที่ผมพูดหรอ?

หน้าผากของนรชัยเต็มไปด้วยเหงื่อ เขารู้ว่าตัวเองอยู่ใน เทือกเขากิสนา ไม่มีสิทธิ์ที่จะขัดขืน ดังนั้นสุดท้ายแล้วจึงไม่ พูดอะไร หยิบมือถือขึ้นมา แล้วโทรหาลูกชายเขา

ผ่านไปไม่นาน ธนเทพเดินลงมาจากชั้นสาม มาอยู่หน้าของน

นทภูพวกเขา

คนที่เดินลงมาพร้อมกับธนเทพ ก็คือฝนสุดา

ผ่นสุดารับรู้ได้ถึงพลังในตัวของนนทภู ฝนสุดารู้สึกแปลกใจ แต่ไม่นานเธอก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด

หลังจากที่ฝนสุดารู้แล้วว่ารพีพงษ์คือลูกชายที่เจ้าของเทือก เขากิสนาภูมิใจ ก็เดาออกว่านนทภูไม่มีทางปล่อยธนเทพไป แน่นอน
เธอหันหน้าไปมองธนเทพ ด้วยสายตาสงสาร

ธนเทพยังเข้าใจ เขายังไม่รู้ว่าทำไมพ่อเขาถึงได้เรียกเขามา ตอนนี้เขายังคงอยู่ในอารมณ์โกรธที่รพีพงษ์ชนะการแข่งขัน ปีนบันไดสูงได้สำเร็จ เขาต้องหาวิธีอื่น ที่จะกำจัดรพีพงษ์ให้ หายไปจากโลก

เมื่อกี๊ เขาคิดที่จะใช้การวางยาพิษให้รพีพงษ์ รพีพงษ์กำลัง เป็นลมไปพอดี เขาจะให้การ์ดของเบสไปดูรพีพงษ์แล้ววางยา เสีย เพียงแค่ไม่มีคนขัดขวาง รพีพงษ์จะต้องตายแน่นอน

แต่เขายังคิดไม่จบ ก็ถูกเรียกตัวแล้ว ดังนั้นทำได้เพียง จัดการเรื่องตรงนี้ให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไปลงมือกับรพีพงษ์

“พ่อ พ่อหาผมมีธุระอะไรหรอครับ?” ธนเทพมองไปที่นรชัย ไม่ได้สนใจนนทภูที่อยู่ตรงหน้าแต่อย่างใด ในสายตาเขา เจ้าของเทือกเขากิสนาไม่สำคัญใดๆ ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ

นรชัยชักตาไปที่ธนเทพ แล้วกล่าว “อาเทพสังหารหาแก แก ถามท่านเองแล้วกัน”

ธนเทพสงสัย หันหน้าไปที่นนทภู ถามอย่างมีมารยาทว่า “อา เทพสังหาร คุณหาผมมีอะไรหรือเปล่า?”

นนทภูเงยหน้าดูธนเทพ แล้วพูดอย่างเข้มงวดว่า”คุกเข่า!”